ตอนที่  18  คุณย่าสอนเรื่องการเงิน

 

          ย่าเอากระเป๋าที่ใส่เงินค่าแผงมาเปิดออกต่อหน้าน้องบัว  ในนั้นเต็มไปด้วยเงินสดแบงก์ยี่สิบและร้อยเป็นส่วนใหญ่ 

“นี่น้องบัวดูสิลูก  แต่ละรอบย่าเก็บเงินได้ย่าต้องแบ่งเป็นหลายกอง” นางดึงเงินมาสามพันบาทแยกไว้  “อันนี้ค่าน้ำไฟของตลาดที่พวกแม่ค้าพ่อค้าเขาใช้กัน”

ย่าดึงเงินมาอีกหนึ่งพันบาท “อันนี้ค่าขนมให้คนที่มาเป่านกหวีดหน้าตลาดสองคน  เขาช่วยเราทำงานตั้งแต่กลางวันถึงค่ำ  เราก็ต้องให้เขา” 

ย่าดึงเงินมาอีกสองพันบาท  “อันนี้เก็บไว้เป็นค่าภาษี  ค่าปรับปรุงพื้นที่ ค่าทำห้องน้ำ ค่าช่างจิปาถะที่เราต้องมี”  

ย่าจันทร์‍หอม  หยิบเงินออกมาอีกสองพัน  “อันนี้ย่าเก็บไว้ให้น้องบัว อาทิตย์ละสองพันเป็นค่าขนมของหนู” 

นางหันไปทางหิรัญ  “นี่ของแกเจ้าหินค่าไปเก็บ”  ย่าส่งธนบัตรสีม่วงให้ลูกชาย

“โหแม่  ให้น้องบัวอาทิตย์ละสองพันแต่ให้ลูกห้าร้อยนี่นะ”  หิรัญแกล้งโวยวายและนั่นทำให้น้องบัวหัวเราะคิกคัก

“อย่ามาทำเป็นพูดดี  โครงการเม‍ล่อนที่เพิ่งเบิกเงินไปสองแสนน่ะ  เอาให้รอดนะหิน” 

ย่าคาดโทษและรวมเงินทุกกองเข้าไว้ตามเดิม  “เอาไปเข้าธนาคารด้วยล่ะ” 

“ย่าขา  ต้นเม‍ล่อนโตดีทุกต้นเลยค่ะ”  น้องบัวบอกย่าทำให้หญิงสูงวัยหันมาหาหลานสาว

“จริงเหรอลูก หนูไปดูมาเหรอ” 

เด็กหญิงพยักหน้า  “ค่ะ  ตอนนี้หนูยังไม่เปิดเทอม  แม่เลยให้พ่อไปรับตอนเช้าให้หนูไปอยู่กับพ่อก่อนค่ะ” 

ย่าพยักหน้าร้องอ๋อในคอ  แกหันมามองแม่ของหลานสาว  “กล้วยจะมาซื้อกับข้าวใช่ไหม  แต่น้องบัวยังกินไอติมไม่เสร็จให้หินมันอยู่กับน้องบัวแล้วเราไปเดินชมตลาดกันไหมลูก” 

กัทลีมองหน้าลูกและหิรัญ  เขารีบสำทับ

“คุณจะไปดูกับข้าวกับแม่ก็ได้  เผื่ออยากเดินดูอะไรตามประสาผู้หญิง เดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อนลูกเอง” 

“ไปได้เลยค่ะแม่ หนูอยู่กับพ่อได้  พ่อสั่งไอติมมากินไหมคะ”  น้องบัวบอกแม่และหันมาคุยกับหิรัญที่นั่งลงข้างๆ

“งั้นไปกันค่ะแม่”  กัทลีลุกออกจากโต๊ะเดินตามนางจันทร์‍หอมออกไป  เมื่อไปพ้นร้านไอติมมาสักระยะหนึ่งย่าก็พูดขึ้น

“ขอบใจกล้วยมากนะลูกที่ให้โอกาสหินมันได้ใกล้ลูก” 

“หนูสิคะต้องขอบคุณเขาที่ช่วยดูแลน้องบัว”  กัทลีพูดกลางๆ ทำให้ย่าส่ายหน้าไปมา

“ขอบใจมันทำไม  มันควรทำหน้าที่นี้นานแล้ว” 

กัทลีพูดไม่ออก  เพราะจริงๆ เธอก็คิดเหมือนกับอดีตแม่ย่า  แต่ความที่ถึงอย่างไรหิรัญก็เป็นลูกแท้ๆ ของนาง  เธอจึงไม่อยากว่าเขาให้แม่ของเขาได้ยิน  เมื่อหญิงสาวเงียบนางจันทร์‍หอมจึงพูดต่อ

“กล้วย...  หนูไม่ต้องยกโทษให้มันก็ได้  แต่ให้ลูกมีพ่อไปเถอะ  แม่ขอ...” 

วันอาทิตย์สองสัปดาห์ต่อมา  อากาศยามเช้าที่ฟาร์มสดชื่นกว่าทุกวัน ฟ้าเปิด น้ำค้างเกาะปลายใบอย่างสวยงาม นกกระจิบกระจอกร้องแข่งกันระหว่างแถวแนวไม้ไผ่ที่หิรัญปลูกไว้เป็นแนวกันลม

วันนี้บัวชมพูตื่นเช้ากว่าใครตามสัญญาว่าเธอจะได้มาฟาร์มพร้อมแม่

กัทลีลังเลอยู่นานกว่าจะตอบตกลง เพราะวันหยุดเช่นนี้เธอมักใช้เวลาทำความสะอาด ซักผ้า และพักผ่อน แต่พอเห็นความกระตือรือร้นของลูก‍สาว เธอก็ปฏิเสธไม่ลง

“หนูอยากให้แม่ได้เห็นต้นเม‍ล่อนของหนูติดลูกแล้วค่ะ  ไปนะคะแม่  พ่อบอกว่าอาทิตย์นี้ต้องเลือกตัดลูกที่ไม่เอาทิ้งแล้ว แม่ไปช่วยหนูเลือกนะคะ”  ลูกถามซ้ำหลายครั้งจนกัทลีใจอ่อน และสุดท้ายเด็กหญิงก็ได้คำตอบว่า

“ก็ได้จ้ะ แม่จะไปดูเม‍ล่อนของหนู”

เมื่อมาถึงฟาร์มหิรัญกำลังตัดกิ่งแขนงเม‍ล่อนทิ้งเพราะตอนนี้อยู่ในช่วงที่จะต้องบำรุงผลให้โตแล้ว  ชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อยืดและกางเกงผ้าขายาวเนื้อหนาเหมาะทำงานในฟาร์มดูเรียบง่ายและรัดกุม เขาหันมายิ้มกว้างทันทีที่เห็นสองแม่ลูกมาถึง  เขารีบวางกรรไกรและเดินไปล้างมือทันที

“น้องบัวกับแม่มาแล้วค่ะพ่อ”

บัวชมพูตะโกนเสียงดังลั่น พร้อมวิ่งไปกอดบิดาที่กำลังล้างมือล้างหน้าด้วยขันน้ำหน้าบ้าน

“หวัดดีครับลูก‍สาวกับคุณแม่ของลูก”

หิรัญแกล้งพูดทีเล่นทีจริง  ทำเอาคนที่เพิ่งเดินตามหลังลูกมาถึงถึงกับหลุบตาลงทำหน้าเซ็ง  และหันไปมองอย่างอื่นแทนเหมือนไม่ได้ยิน

“ที่นี่อากาศดีจังนะลูก” เธอตอบเลี่ยงคำทักแต่คุยกับลูกแทน ส่วนหิรัญก็ยังยิ้มอยู่เหมือนเดิม

“วันนี้เรามีแพลนอะไรกันนะคะลูก” เขาหันไปถามบัวชมพู

“วันนี้พ่อบอกว่าเราต้องเลือกเม‍ล่อนให้เหลือต้นละลูกเดียวค่ะ”  เด็กหญิงรีบตอบ

“โอเค  งั้นไปกันเลยต้องตัดเช้านี่ล่ะ เม‍ล่อนจะได้ไม่เสียน้ำมาก”  หิรัญสำรวจเสื้อผ้าของลูก‍สาวว่าเหมาะจะเข้าฟาร์มอยู่แล้ว และแม่ของเธอก็เช่นกัน  เขาจึงเดินนำไปทันที

กัทลีเดินตามหลังสองพ่อลูก  โดยที่ไม่พูดอะไรถ้าเด็กหญิงไม่หันมาถาม  ความจริงการตัดลูกเม‍ล่อนที่ไม่เอาไว้มันทำได้เร็วมากแค่ไม่กี่นาทีก็เสร็จ  เธอยังไม่ทันได้มองให้ทั่วโดมด้วยซ้ำ

“เรียบร้อย อันนี้พ่อเขียนวันผสมลูกไว้  พันธุ์นี้ประมาณหกสิบห้าวันนะคะตัดได้”  

หิรัญชี้ไปยังป้ายเล็กๆ ที่ผูกเชือกติดอยู่ที่ขั้วไว้บรรทัดแรกเป็นวันเดือนปีที่เขาและน้องบัวช่วยกันผสมเม‍ล่อนลูกนี้  และบรรทัดที่สองเป็นวันเก็บเกี่ยวผลผลิตที่เขาคำนวณไว้  

“เอาล่ะ  ต่อไปทำอะไรกันดีคะ”  ชายหนุ่มถามเดินกลับมาถึงบ้าน  และน้องบัวเดินตรงไปที่ตู้เย็นที่เธอเอาของสำคัญไปไว้ตั้งแต่วันก่อน

“หนูอยากทำไอติมค่ะ” เด็กหญิงตอบเสียงดังพร้อมโชว์ถุงนมพาสเจอร์ไรส์ที่หิรัญซื้อมาจากฟาร์มวัวนมชื่อดังของจังหวัดสระบุรี

“แม่จะช่วยหนูด้วยได้ไหมคะ” ลูก‍สาวหันมาชวน

กัทลียิ้ม “ช่วยสิคะ  ถ้าลูกอยากทำ แม่ก็ทำด้วย”

สองสาวช่วยกันเทนมสดลงในถุงเล็ก ๆ ใส่น้ำเชื่อม วานิลลา และหยอดผลไม้ที่หิรัญเป็นคนปอกและหั่นได้แก่  กล้วยน้ำว้า  มะพร้าวอ่อน  และเม‍ล่อนตัดเป็นชิ้นเล็กๆ ที่เขาซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าใหญ่ในเมือง

จากนั้นจึงนำไปแช่ในถังน้ำแข็งขนาดย่อมที่มีเกลือทะเลโรยอยู่ตามวิธีแบบบ้านๆ  ที่กัทลีและหิรัญเคยทำตอนที่พวกเขาเป็นวัยรุ่น

ขณะรอไอติมเซตตัว  หิรัญชวนลูกเดินไปดูปลาในคลองไส้ไก่ที่เขาให้ขุดเพิ่ม  และเพิ่งปล่อยลูกปลานิลและปลาทับทิมลงไปไม่นาน  ส่วนกัทลีขอตัวนั่งพักอยู่ที่ศาลาไม้ใกล้ๆ บนโต๊ะมีภาพวาดของบัวชมพูที่หิรัญเอาใส่กรอบไว้ตามคำสัญญา

หญิงสาวเอื้อมมือแตะกรอบไม้นั้นเบาๆ แล้วก็เผลอยิ้ม

“คิดอะไรอยู่เหรอกล้วย  เธอเบื่อหรือเปล่าที่ต้องมาที่นี่” เสียงของหิรัญดังขึ้นจากด้านหลัง

เธอส่ายหน้า “เปล่าหรอก”

หิรัญมองสิ่งที่อยู่ในมือเธอ  “ลูกเรามีพรสวรรค์นะกล้วย  วาดได้เร็วมาก”

กัทลีไม่ได้ตอบ แต่รอยยิ้มยังอยู่บนใบหน้า

เมื่อถึงเวลาเปิดถังไอติม เด็กหญิงร้องด้วยความดีใจ “เย็นแล้วค่ะพ่อ แม่ดูสิ ไอติมของหนูกินได้แล้ว”

เธอถือถุงไอติมขึ้นมาแล้วแจกพ่อกับแม่คนละถุง  จากนั้นเธอวิ่งเอาไปให้คนงานในฟาร์มแถวนั้นด้วย  ทุกคนต่างดูดไอติมเย็นเจี๊ยบจากปลายถุงแบบที่เคยทำสมัยเป็นเด็ก

รสชาติธรรมดาแต่ความรู้สึกพิเศษล้นจนแทบกลืนไม่ลง  กัทลีแอบมองลูกที่หัวเราะกับพ่อ  แล้วก็ย้อนกลับมามองเขาอีกครั้ง

เธอเคยคิดว่าโลกที่มีเขาอยู่เป็นครอบครัวนั้นหมดโอกาสไปแล้ว   แต่วันนี้เธอก็กลับมาอยู่ในโลกใบนั้นอีกครั้งแบบไม่ได้คาดคิด  ตอกย้ำคำพูดที่ว่า  สิ่งที่ไม่คาดหวังเรามักจะพบกับมันแบบงงๆ เสมอ