ตอนที่ 19  คืนแรกในบ้านหลังเดิม

 

กัทลีตัดสินใจพาบัวชมพูไปบ้านปู่เหมและย่าจันทร์‍หอมในเช้าวันอาทิตย์ก่อนจะถึงเปิดเทอมไม่กี่วัน  ตามที่เคยสัญญาไว้กับปู่ย่าในวันที่เธอพาลูกย้ายไปอยู่บ้านใหม่ในเมือง  

แม้ในใจหญิงสาวจะยังรู้สึกไม่ชินกับการกลับไปเยือนบ้านหลังเดิมที่เคยอยู่สมัยแต่งงานในบรรยากาศที่มีหิรัญอยู่ในบ้านนั้นด้วย

หิรัญเสนอตัวมารับแม่กับลูกที่บ้านโดยการอ้างว่าเขาต้องกลับบ้านไปคุยกับบิดาเรื่องงานอยู่แล้ว   พวกเขาไปถึงที่นั่นในตอนไม่สายมากนัก อากาศยังไม่ร้อนเพราะบ้านปู่ย่าอยู่ห่างกับตัวเมืองเพียงห้าสิบกิโลเมตร

“บ้านนี้ยังเหมือนเดิมเลยนะคะแม่”

กัทลีเอ่ยเบาๆ ขณะเดินตามลูก‍สาวที่วิ่งเข้าบ้านเลยไปหาคุณปู่  เธอมองไปรอบๆ อย่างพิจารณา  หญิงสาวพาลูกย้ายออกไปอยู่กันเองที่บ้านอีกหลังที่ปู่ย่ายกให้ ตั้งแต่ตอนที่น้องบัวเริ่มเข้าโรงเรียน  เพราะบ้านนั้นอยู่ติดเทศบาลที่หญิงสาวทำงานและใกล้กับโรงเรียนลูกเท่ากับเธอไม่ได้อยู่ที่นี่มาหลายปีก่อนที่หิรัญจะกลับมาเสียอีก

“แม่แค่ทาสีใหม่บ้างเป็นบางจุดจ้ะ นอกนั้นก็ไม่มีเวลาเปลี่ยนอะไรหรอก”  นางจันทร์‍หอมตอบพร้อมรอยยิ้ม  วันนี้นางมีความสุขมากที่เห็นลูกหลานอยู่กันพร้อมหน้า 

มื้อเที่ยงวันนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและกลิ่นกับข้าวบ้านๆ ที่คุ้นเคยดี  ย่าทำแกงเทโพเนื้อย่างกับเคี่ยวขาหมูพะโล้ไว้รอขณะที่กัทลีเข้าครัวช่วยอีกคน  เธอทำยำหมูยอใส่วุ้นเส้นกับไข่เจียวเพิ่มส่วนหิรัญก็ช่วยจัดโต๊ะ  และเมื่อกินเสร็จเขาก็ลุกเก็บจานไปล้างอย่างคล่องแคล่วเหมือนคนที่อยู่บ้านหลังนี้ทุกวัน

ตอนแรกกัทลีตกลงกับลูกไว้ว่าจะไม่ค้าง  พวกเธอตั้งใจจะกลับบ้านในเมืองหลังรับประทานอาหารเย็น  แต่เริ่มมีเสียงลมพัดแรงและฝนเริ่มกระหน่ำขึ้นหลังมื้ออาหาร  ไฟในบ้านกะพริบวูบสองสามครั้งจนสุดท้ายก็ดับลงทั้งหมู่บ้าน

“ไฟดับแบบนี้... วันนี้คงกลับลำบากนะ” หิรัญพูดเบาๆ ขณะถือไฟฉายไปดูเบรกเกอร์

“แม่ว่าอยู่ค้างนี่สักคืนก่อนดีกว่าลูก  จะไปเสี่ยงขับรถกลับบ้านตอนฝนตกหนักแบบนี้ทำไม  เดี๋ยวแม่จัดที่นอนให้ เสื้อผ้าของกล้วยกับน้องบัวที่นี่ก็ยังมีนะลูก”

ย่าจันทร์‍หอมพูดและนั่นทำให้กัทลีต้องฟัง  และในที่สุดเสียงฝนที่เริ่มโปรยลงมาเบาๆ ตั้งแต่ช่วงเย็นก็กลายเป็นพายุหนักในยามค่ำ

กัทลีมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นน้ำฝนที่ไหลลงจากหลังคาเป็นสายก็ถอนใจออกมาเบาๆ ก่อนจะพยักหน้า

“งั้นคืนนี้เรานอนนี่นะลูกพรุ่งนี้เราค่อยกลับตอนเช้ามืด”  เธอหันไปตอบคุณย่า  “เดี๋ยวหนูทำเองก็ได้ค่ะแม่  ห้องเดิมหนูกับลูกว่างอยู่ไหมคะ”

“ห้องนั้นล่ะลูก  เดี๋ยวให้หินย้ายมานอนห้องข้างๆ ได้” 

เพราะว่าห้องเดิมของกัทลีก็คือห้องของหิรัญเช่นกัน  หลังจากที่น้องบัวย้ายไปอยู่กับแม่ในเมืองชายหนุ่มก็ย้ายกลับไปนอนห้องนั้น   นางจันทร์‍หอมจึงบอกแบบนั้นไม่อยากให้กัทลีลำบากใจ   

“ถ้าหินใช้ห้องนั้นก็ไม่ต้องย้ายหรอกค่ะ  ให้กล้วยกับน้องบัวนอนอีกห้องได้”

“ไม่เป็นไรลูก  ของกล้วยกับลูกก็อยู่ห้องนั้น เจ้าหินย้ายแค่ที่นอนออกมาง่ายกว่าเยอะ”  นางจันทร์‍หอมยืนยันจนหิรัญต้องช่วยพูดอีกคน

“กล้วยกับน้องบัวนอนห้องนั้นแหละ  ผมก็ไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่  ห้องนั้นมีห้องน้ำในตัวมันสะดวกกว่า”  ว่าจบเขาก็เดินนำไปที่ชั้นบนเพื่อย้ายของใช้ตัวเองออกมาอีกห้องโดยไม่ฟังเสียงค้าน

“เย้...” บัวชมพูตบมือรัว “หนูจะได้นอนเตียงเก่าของเราใช่ไหมคะแม่”

“ใช่เลยจ้ะ” ย่าหัวเราะพลางพาเด็กหญิงขึ้นชั้นสอง  ส่วนกัทลีก็เดินตามขึ้นไปช้าๆ  ส่วนหิรัญกำลังเร่งขนที่นอนแบบพับออกมาปูด้านนอกเพื่อสละห้องให้เธอกับลูก

บ้านไม้ในยามฝนตกหนักอบอวลไปด้วยกลิ่นฝนและกลิ่นไม้เก่าที่กัทลีคุ้นเคยอย่างแปลกใจ  เธอไม่คิดว่าตัวเองจะรู้สึกอุ่นใจในที่แห่งนี้ได้อีกครั้ง

ในตอนที่กำลังปูที่นอนหญิงสาวได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ ที่เดินเข้ามาหยุดหน้าห้อง  พร้อมเสียงกระซิบของสองพ่อลูก

“พ่ออยู่ข้างห้องนะลูก ถ้ามีหนูอะไรเรียกพ่อได้เลย”

“ค่ะพ่อ”  บัวชมพูตอบเบาๆ แล้วเดินเข้าไปหาแม่

ไฟมาหลังจากที่กัทลีจัดที่นอนเรียบร้อย  เธอจึงบอกให้น้องบัวอาบน้ำและหลังจากที่เด็กหญิงนอนหลับไปแล้ว  กัทลีก็ออกมานั่งที่ชานไม้หน้าบ้าน

หญิงสาวเอาโน้ตบุ๊กออกมานั่งทำงานเอกสารที่ค้างไว้ แต่ทำได้ไม่ถึงสิบบรรทัด  ใจก็วูบไหวไปหมดด้วยเสียงหัวเราะของลูก‍สาวที่ยังก้องอยู่ในหัว

หิรัญเดินออกมาในชุดนอนกับแก้วน้ำมะตูมที่แม่ของเขาต้มไว้ตั้งแต่ตอนบ่าย  เขายื่นแก้วให้เธอโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะนั่งลงห่างๆ ข้างๆ กันใต้แสงไฟข้างเสาเรือน

“ขอบคุณค่ะ”

กัทลีรับแก้วมาแล้วก้มลงจิบ น้ำมะตูมอุ่นมีรสหวานน้อยและกลิ่นหอมเหมือนที่เขาเคยต้มน้ำแบบนี้ให้เธอกินเมื่อหลายปีก่อน

“น้องบัวหลับแล้วเหรอครับ”

“หลับค่ะ คงเหนื่อยทั้งวันน่ะ”

หิรัญพยักหน้า

“วันนี้มันดีมากนะ... ขอบคุณมากที่กล้วยกับลูกยอมมา”

กัทลีไม่ได้ตอบทันที เธอเงียบไปสักครู่ แล้วพูดว่า

“คุณเองก็ทำดีแล้วค่ะหิน...  คุณดูแลลูกได้ดีมาก”

ประโยคนั้นทำให้หิรัญเงยหน้าขึ้นทันที น้ำเสียงของเธอจริงจัง ราบเรียบ แต่มันชัดเจนพอจะทำให้หัวใจเขาไหว

“ขอบคุณนะกล้วย... ผมพยายามอยู่ทุกวันเลย”

ทั้งสองคนเงียบกันไปอีกสักพัก เสียงจักจั่นเริ่มดังขึ้นราวกับจะมาแทนบทสนทนา  และไม่กี่นาทีต่อมามีเสียงจากในห้องนอน เสียงพูดเบาๆ ดังลอดออกมา

“แม่ขา... แม่”

กัทลีรีบลุกขึ้นไปทันที หิรัญตามหลังไป พวกเขาเข้าไปในห้องพร้อมกัน พบเด็กหญิงนั่งอยู่บนเตียง ผมเผ้ายุ่งเหยิง และน้ำตาคลอเบ้า

“แม่อยู่ตรงนี้ค่ะลูก น้องบัวเป็นอะไรคะ ฝันร้ายเหรอ”

กัทลีโผเข้ากอดลูกทันที ส่วนหิรัญค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งลงข้างเตียงอีกด้าน

“หนูฝันว่าแม่ของหนูทำตาแดงๆ อีกแล้วค่ะพ่อ”

น้องบัวหันไปหาพ่อทันที

หิรัญกับกัทลีสบตากันโดยไม่ตั้งใจ ต่างคนต่างไม่รู้จะทำหรือพูดอะไรในเวลาแบบนี้

“แล้วคุณแม่ร้องไห้รึเปล่าคะ”

เด็กหญิงถามซ้ำ ขณะที่มือเล็กลูบแก้มมารดาเบาๆ

“เปล่าค่ะลูก  หนูแค่ฝันนะคะ” กัทลีพูดอย่างใจเย็นแล้วดึงลูกมากอด

หิรัญลูบหัวลูกเบาๆ แล้วพูดขึ้น   “ถ้าแม่ร้องไห้จริง  น้องบัวจะทำยังไงให้แม่ยิ้มดีคะ”

“หนูจะเล่าเรื่องหนอนผีเสื้อให้แม่ฟังค่ะ พ่อบอกว่าอีกไม่กี่วันมันจะกลายเป็นผีเสื้อแล้ว”  น้ำเสียงของเด็กหญิงตอนนี้กลับมาสดใส

“ใช่ครับ” หิรัญเสริม “มันจะออกจากดักแด้ได้อย่างปลอดภัย ถ้ามันอยู่ในที่ที่ปลอดภัย”

คำพูดนั้นคล้ายคำเปรียบเทียบที่ไม่ตั้งใจ แต่คนเป็นแม่กลับรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองสะดุ้งเงียบๆ  กัทลีลูบหัวลูกอีกครั้ง แล้วพูดเสียงเบา

“ถ้าผีเสื้อออกจากดักแด้เมื่อไหร่ แม่จะไปดูด้วยนะลูก”

น้องบัวยิ้ม  “พ่อบอกว่าถ้าผีเสื้อออกมาได้ แสดงว่าเขาแข็งแรงมากๆ ค่ะ”

ทั้งห้องเงียบลงอีกครั้งเหลือแค่เสียงลมหายใจ และหัวใจของกัทลีที่เริ่มโน้มไปหาหิรัญอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว