ตอนที่ 17  เที่ยวตลาดนัดของย่า

 

รถยนต์ที่เคลื่อนมาจอดลงที่หน้าฟาร์มพร้อมเสียงเปิดปิดประตูรถทำให้หิรัญหันไปมอง  เห็นว่าเป็นกัทลีในชุดทำงานกำลังก้าวลงจากรถยนต์ที่จอดไว้หน้าประตูรั้ว   ชายหนุ่มยิ้มให้เธอและรีบเดินไปเปิดประตูโดยมีลูก‍สาววิ่งตามไปติดๆ

“แม่มาแล้ว”

เสียงของบัวชมพูดังสดใส เด็กหญิงวิ่งไปหามารดาพร้อมผลงานในมือ  กระดาษวาดเขียนอีกแผ่นที่เธอวาดระหว่างพ่อทำงานในโดม

กัทลียิ้มรับลูกโดยอัตโนมัติ  ขณะที่มือเตรียมเปิดประตูรถอีกด้านหนึ่งเพื่อให้น้องบัวขึ้นประจำที่นั่ง  หางตาของเธอมองเลยไปยังพ่อของลูกที่ยืนข้างๆ เด็กหญิงแล้วก็ชะงัก

หิรัญในเสื้อยืดเก่า ๆ เปื้อนคราบดิน และลูก‍สาวที่ยืนอยู่ข้างเขา   เหมือนฉากหนึ่งในละครครอบครัวที่เธอไม่เคยคิดว่าจะมีอีกแล้ว 

เธอเลิกฝันถึงภาพครอบครัวที่มีเขาเป็นส่วนประกอบไปตั้งแต่ลูกอายุสามขวบ  และตั้งแต่ที่เขากลับมาจนถึงตอนนี้เธอก็ไม่คิดว่าเขาจะ “อิน” อะไรนักหนากับหน้าที่พ่อด้วยซ้ำ 

กัทลีเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว   เธอไม่อยากยอมรับว่าภาพนั้นทำให้บางอย่างในใจเธอหวั่นไหว

“แม่ขาวันนี้หนูวาดรูปให้พ่อ แล้วก็วาดให้แม่ด้วยค่ะ” เด็กหญิงรีบส่งกระดาษให้ด้วยสีหน้ามีความสุข  ขณะที่กัทลีบอกตัวเองให้ตั้งสติลูกมีความสุขนั่นคือสิ่งที่คนเป็นแม่ควรดีใจ  หญิงสาวบอกตัวเองขณะที่รับภาพที่เด็กน้อยวาดมาดูแล้วยิ้ม

“สวยจังเลยค่ะลูก  แม่ชอบมากๆ  สงสัยแม่ต้องเอาไปอวดให้ป้านาดูแล้วล่ะพรุ่งนี้” เธอพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แล้วหันไปหาหิรัญ

“วันนี้เป็นยังไงบ้างคะ”

“เรียบร้อยดี  น้องบัวมาช่วยทำงานในโดมแล้วก็ออกมานั่งทำแบบฝึกหัดที่คุณสั่งไว้  กินข้าวเที่ยง แล้วก็วาดรูปรอจนคุณมารับนี่ล่ะ แต่วันนี้น้องบัวบอกว่าอยากเลี้ยงหนอนผีเสื้อ  ผมต้องอธิบายให้อยู่พักนึงเลยล่ะ” หิรัญตอบยิ้มๆ  

“แม่คะหนูอยากมาอีก พรุ่งนี้แม่จะให้พ่อไปรับหนูมาที่นี่อีกได้ไหมคะ” บัวชมพูพูดเสียงใส

กัทลีลังเล แต่พยักหน้าตอบในที่สุด  “ได้ค่ะ ถ้าหนูทำแบบฝึกหัดเสร็จทุกวัน แม่ก็จะอนุญาตให้คุณพ่อไปรับหนูมาอยู่นี่ทุกวันที่แม่ต้องไปทำงานจนกว่าจะเปิดเทอมเลยค่ะ”

หิรัญยิ้มกับคำพูดนั้น 

“พรุ่งนี้เช้าเจอกันเวลาเดิมนะลูก  เดี๋ยวพ่อไปรับน้องบัวที่บ้านเองค่ะ”  ชายหนุ่มหันมาหากัทลีน้ำเสียงจริงจังขึ้น

“ขอบคุณนะกล้วย  ที่ไว้ใจให้ผมดูแลน้องบัว”

หญิงสาวมองแต่ไม่ตอบอะไร  เธอแค่พยักหน้าแล้วจูงมือลูกขึ้นรถกลับบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้านกัทลีเงียบลงกว่าทุกวัน  แต่เด็กหญิงยังคงพูดไม่หยุดเกี่ยวกับต้นเม‍ล่อน ต้นกระท้อน หนอนยักษ์และผีเสื้อที่รอวันออกจากดักแด้  คนเป็นแม่เออออไปตามเรื่องจนน้องบัวไม่รู้สึกว่าวันนี้แม่พูดน้อยกว่าปกติ

ความคิดของเธอกำลังย้อนกลับไปในอดีตเมื่อแปดปีก่อน  ภาพของหิรัญกับคำสัญญาที่เคยออกจากปากเขา  ก่อนที่เขาจะจากไปมีชีวิตใหม่โดยไม่เคยรักษาคำพูดที่ให้ไว้แม้แต่ครั้งเดียว

“กล้วย...  ไม่ว่าต่อไปจะเป็นยังไงเราจะไม่ทิ้งกัน  หินไม่ทิ้งกล้วยกับลูกแน่นอน”

เธอเพิ่งรู้ตัวว่าไม่เคยลืมอะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้เลย  ที่ผ่านมาคือการหลอกตัวเองมาตลอดว่าเธอไม่เหลือความรู้สึกอะไรให้เขาแล้ว 

และสิ่งที่เป็นในวันนี้  หญิงสาวไม่แน่ใจเลย... ว่าตัวเองกำลังกลัวอะไรมากกว่ากันระหว่างลูกจะรักพ่อจนลืมแม่  หรือกลัวว่าเธอจะกลับไปรักผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง

          ก่อนถึงบ้านหญิงสาวจอดรถที่ตลาดนัดประจำตำบล  วันนี้เธอรู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากทำกับข้าวเองจึงคิดจะชวนลูก‍สาวแวะลงไปซื้ออาหารเย็นกลับไปรับประทานที่บ้าน

          “เย็นนี้เรากินอะไรกันดีคะลูก” 

          น้องบัวมองไปรอบๆ ตลาดนัด  ที่นี่เป็นตลาดใหญ่จนน่าตื่นเต้นและแน่นอนว่ามันเป็นตลาดอีกแห่งของย่าจันทร์‍หอม

          “หนูอยากกินไอติมกะทินั่นค่ะแม่”  เธอชี้ไปยังร้านไอติมกะทิโบราณทันทีที่กวาดตาไปเจอ  ทำให้คุณแม่หัวเราะอย่างเอ็นดู

          “แล้วข้าวล่ะลูก  ไม่กินเหรอวันนี้”  

          เด็กหญิงส่ายหน้าหวือ  “ไม่กินข้าวค่ะ เรากินราดหน้ากันไหมคะแม่  ร้านข้างๆ ไอติม” 

“แม่ว่าไอติมเราจะนั่งกินที่นี่ดีไหมคะ  ซื้อกลับบ้านเดี๋ยวละลาย” 

หญิงสาวถามต่อ  น้องบัวพยักหน้าทันทีพลางจูงมือคุณแม่เดินตรงไปยังร้านที่หมายตาไว้ 

สองแม่ลูกสั่งไอติมและท็อปปิ้งแล้วจึงเดินเข้าไปนั่งในเต็นท์ของร้านไอติม  ที่ทางร้านจัดโต๊ะให้คนนั่งรับประทานที่นั่นมีอยู่หลายโต๊ะ   เพียงครู่เดียวเมนูที่สั่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟให้อย่างรวดเร็ว

ไอติมกะทิสดโบราณมีเครื่องเคียงหลายชนิดเช่น  ข้าวเหนียวมูน  มันเชื่อม  สับปะรดเชื่อม  โรยหน้ามาด้วยถั่วลิสงคั่วหอมๆ

“อร่อยจังค่ะแม่  เขาขายทุกวันไหมคะ”  น้องบัวถามตั้งแต่ตักคำแรกเข้าปากทำให้คุณแม่หัวเราะทันที

“ตลาดนี้ขายทุกวันจันทร์กับพฤหัสค่ะลูก  แต่แม่ว่าหนูอย่ากินบ่อยมันหวานนะคะ”  

“ไม่บ่อยค่า  แค่วันละถ้วย”  น้องบัวตอบ

“นั่นล่ะบ่อยแล้วลูก” 

“สองคนแม่ลูกเถียงอะไรกันหืม...” 

เสียงคุ้นเคยดังขึ้นทำให้พวกเธอหันไปมอง  แล้วน้องบัวก็ร้องอย่างดีใจ

“ย่า... มาเมื่อไหร่คะ” 

“ย่ามาตั้งแต่บ่ายๆ แล้วลูก”

นางจันทร์‍หอมรับไหว้กัทลีและน้องบัว  จากนั้นกัทลีขยับเก้าอี้ให้นาง

“แม่นั่งก่อนไหมคะ  มาเก็บค่าแผงเหรอคะแม่” 

“จ้ะ  ไม่เชิงมาเก็บหรอก  พาหินมาให้พวกพ่อค้าแม่ค้ารู้จักหน้าน่ะ  ต่อไปแม่จะให้เขามาเก็บแม่จะได้ไม่ต้องมาเอง”  นางจันทร์‍หอมตอบ

“หู...  คุณย่าเป็นเจ้าของตลาดเหรอคะ”  น้องบัวทำท่าตื่นเต้น

“ใช่ลูก  ที่ตรงนี้ก็เป็นของบ้านเราน่ะน้องบัว  อีกหน่อยย่าจะให้หนูดูแลถ้าหนูโตขึ้น” 

“แล้วพ่อล่ะคะย่า  ทำไมหนูไม่เห็นเลย”  น้องบัวได้ยินย่าบอกว่าพาพ่อมาที่นี่  แต่เหตุใดเธอไม่เห็นบิดาเลย

“โน่นไง กำลังมาพอดี”  นางจันทร์‍หอมกวักมือเรียกลูกชายทำให้ฝ่ายนั้นสาวเท้าเร็วขึ้น

“ครับแม่  ครบแล้วนะ” หิรัญทำท่ายกกระเป๋าคาดเอวที่เก็บเงินค่าแผงมาให้มารดาทั้งกระเป๋า  แต่นางรีบปฏิเสธ

“จะเอามาให้ทำไม  พรุ่งนี้หินก็เอาไปเข้าธนาคารให้แม่” 

“อ้าว”  เสียงของน้องบัวดังขึ้น  ทำให้หิรัญและย่าจันทร์‍หอมหันไปมอง 

“อะไรเหรอลูกน้องบัว”  ย่าเป็นคนถาม  งงกับท่าทีผิดหวังของหลานสาว

“น้องบัวนึกว่าพ่อเก็บเงินในตลาดมาไว้ใช้เองค่ะ  แล้วพ่อจะมีเงินใช้เหรอคะ” 

สายตาของเด็กหญิงที่กลัวว่าพ่อจะไม่มีเงินใช้ทำให้ย่าและพ่อมองอย่างเอ็นดู  ในขณะที่กัทลีปรามลูก‍สาว

“ไม่เอาค่ะลูก  พูดแบบนี้ไม่น่ารักเลย  ตลาดของย่านะคะย่าจะให้พ่อเท่าไหร่เดี๋ยวย่าเขาให้เอง” 

น้องบัวฟังทำแล้วทำหน้าตาตกใจ  “หนูไม่ได้ว่าย่านะคะ  น้องบัวขอโทษค่ะย่า” 

ย่าจันทร์‍หอมโบกมือวุ่นวาย  “อย่าดุลูกเลยกล้วย  น้องบัวห่วงพ่อใช่ไหมลูก  ย่าเข้าใจ”