ตอนที่  20  บทพิสูจน์ของคนเคยทิ้ง

 

เช้ามืดวันจันทร์หลังผ่านพ้นคืนที่ฝนตกหนัก  หิรัญตื่นเป็นคนแรก เขาจัดการเติมน้ำในกระติกน้ำร้อนเพื่อเตรียมชงเครื่องดื่มเช้า  พร้อมกับข้าวต้มหมูบดใส่เห็ดหอมตามที่ลูก‍สาวชอบ

ย่าจันทร์‍หอมที่เดินลงมาจากบันไดถึงกับยิ้มออกมา

“เดี๋ยวนี้พ่อคนนี้ขยันแต่เช้าเลยนะ”

“ผมเป็นนิวหินแล้วนะแม่  รอดูเลย”

แม้พูดติดตลกแต่ในใจหิรัญไม่ได้ล้อเล่น   เพราะเขารู้ดีว่า…ที่ผ่านมาเขาไม่เคยอยู่ตรงนี้   ในวันนี้ที่เขาอยากกลับมาทำหน้าที่แม้จะรู้ว่ามันไม่ทันที่จะกู้ครอบครัวคืนมา  แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย       

ไม่ทันที่ฟ้าจะสว่างดีกัทลีและน้องบัวก็ลงมาพร้อมกัน หิรัญรีบเช็ดมือลวกๆ กับผ้าในครัวแล้วหันมาทัก

“อรุณสวัสดิ์ครับเจ้าหญิง... กับคุณแม่ของเจ้าหญิง”

กัทลียิ้มบางๆ แต่ไม่ได้สบตาเขาเธอมองเลยกวาดสายตาไปยังด้านนอก  ตอนนี้ถนนยังเปียกอยู่แต่ไม่มีน้ำท่วม  ขณะที่ลูก‍สาวกระโดดโผเข้าไปกอดพ่อและชวนกันตักข้าวต้ม

“วันนี้แม่ไปทำงานตอนสายได้ใช่ไหมคะ?” บัวชมพูถามเสียงใส “แม่ไปส่งหนูก่อนได้ไหมคะ?”

กัทลีหันกลับมายังสองพ่อลูก  เธอพยักหน้า  “ได้จ้ะ เดี๋ยวเรากลับบ้านแม่ไปอาบน้ำแต่งตัวส่วนหนูไปเก็บของเตรียมไปบ้านพ่อ  แล้วแม่จะไปส่งหนูที่ฟาร์มแล้วค่อยไปประชุม  วันนี้แม่มีประชุมทั้งวันนะลูกคงจะกลับค่ำๆ เลยจ้ะ  ออกจากโรงแรมเดี๋ยวแม่โทรบอกหนูให้เตรียมตัวกลับบ้านนะ”

หิรัญฟังเงียบๆ  เขารู้ว่านั่นคือการที่กัทลีบอกเขาทางอ้อมว่าวันนี้เขาต้องเป็นคนดูแลน้องบัวทั้งวันจนถึงค่ำ  โดยไม่ต้องให้เขาหรือน้องบัวโทรติดต่อในระหว่างวันนอกจากรอเธอกลับมาเอง

กัทลีไปเข้าร่วมสัมมนากับหน่วยงานอื่นในตัวเมือง  และเช่นเคยที่คราวนี้มีเธอและธนนท์ต้องเข้าร่วมการสัมมนาเดียวกันเหมือนรอบก่อน 

ในเรื่องงานกัทลีและธนนท์มีงานที่ต้องทำด้วยกันหรือต้องประสานงานกันค่อนข้างมาก   และด้วยที่แผนกของแต่ละคนก็มีบุคลากรไม่กี่คน  ดังนั้นพวกเขาจึงเจอกันตามงานสัมมนาหรือประชุมวิชาการข้างนอกค่อนข้างบ่อย

วันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่กัทลีออกไปสัมมนาแล้วพบธนนท์ในงานเดียวกัน  มันเป็นงานสัมมนาเชิงปฏิบัติการ “จัดทำแผนพัฒนาการศึกษาองค์รวม” ของจังหวัด  โดยที่มีทั้งการประชุมในห้องประชุมใหญ่และประชุมย่อยตามหัวข้อของแต่ละคน

ณ ห้องประชุมย่อยช่วงบ่าย ธนนท์และกัทลีช่วยกันสรุปข้อคิดเห็น  ที่จะเสนอเป็นแผนงานจากหน่วยงานของพวกเขาส่งให้ส่วนกลางพิจารณา

ธนนท์ก้มดูแผนยุทธศาสตร์จังหวัดที่ทีมงานจัดพิมพ์ออกมาอย่างคร่าวๆ แล้วหันมาถามกัทลีที่นั่งตรงข้ามกัน

“ตรงนี้ที่เขาระบุว่าต้องมีโครงการพัฒนาทักษะชีวิตนักเรียนในพื้นที่เสี่ยงภัย   กล้วยคิดว่าเราจะใช้ฐานโรงเรียนที่เราดูแลจัดเป็นพื้นที่นำร่องได้ไหม”

กัทลีเหลือบดูเอกสารครู่หนึ่ง วิเคราะห์คำถามที่ถูกส่งมาแล้วพยักหน้า

“กล้วยว่าได้ค่ะ   แต่ถ้าจะให้ยั่งยืนเราน่าจะต้องดึง กศน. กับอบต. มาร่วมด้วยเลย  จะได้ต่อยอดการศึกษานอกระบบด้วย”

“โอเค งั้นพี่จะลองเพิ่มส่วนที่กล้วยเสนอมาตรงข้อเสนอแนะไว้ในตอนสรุปการประชุมกลุ่มนะ”

“เดี๋ยวกล้วยช่วยเขียนเคสตัวอย่างให้ค่ะ   มีโรงเรียนเล็กที่เคยทำโครงการคล้ายๆ กันกับที่ว่านี้  กล้วยว่ามันน่าสนใจ”

ธนนท์หันมามองเธอ ยิ้มนิดหนึ่ง  

“ดีเลย ขอบคุณมากครับ”  ชายหนุ่มยกข้อมือขึ้นดูเวลาและเอ่ยชวน

“ได้เวลาเบรกบ่ายแล้ว  พี่ว่าเราออกไปหาชากาแฟจิบให้หายง่วงกันแล้วค่อยมาทำงานต่อดีกว่า”

การสัมมนาวันแรกผ่านไปด้วยดี  ซึ่งกัทลีจะต้องไปเข้าร่วมอีกวันในวันรุ่งขึ้น  หญิงสาวออกจากโรงแรมเกือบสิบแปดนาฬิกา  เธอโทรบอกน้องบัวว่ากำลังจะไปรับที่ฟาร์มของหิรัญ

          วันนั้นเธอและลูกกว่าจะกลับถึงบ้านก็ค่ำมากแล้ว  กัทลีจึงให้น้องบัวรีบไปอาบน้ำและรับประทานมื้อค่ำก่อนจะพากันพักผ่อน  โดยที่เธอเล่านิทานสั้นๆ ให้ลูกฟัง

ต่อด้วยการถามไถ่ว่าวันนี้น้องบัวทำอะไรบ้างอันเป็นกิจกรรมประจำที่กัทลีไม่เคยละเลยต่อให้วันนั้นจะเหนื่อยมากแค่ไหนก็ตาม

          วันรุ่งขึ้นเป็นวันที่สองและวันสุดท้ายของการสัมมนา  กัทลีไปส่งลูกที่ฟาร์มตอนเช้าและตรงไปที่งานสัมมนาต่อ  วันนี้บรรยากาศเป็นไปอย่างสบายๆ เพราะแผนการของเธอและธนนท์สรุปปิดจบส่งเรียบร้อยแล้ว 

ในตอนพักเที่ยงเธอและเขาจึงคุยกันเรื่องสัพเพเหระทั่วไป  ไม่ได้โฟกัสที่งานเช่นเมื่อวานอีกแล้ว

“สวนสัตว์.... กล้วยเคยไปรึยังครับ  พี่ว่าน้องบัวน่าจะชอบนะมันมีหลายโซน  มีทั้งสวนสัตว์ Exotic  มีส่วนแสดงความรู้เกี่ยวกับไดโนเสาร์แล้วก็มีโซนเครื่องเล่นต่างๆ เหมาะกับเด็ก” 

ธนนท์ถามระหว่างที่เขาสองคนรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน

“ยังเลยค่ะ  กล้วยก็มองๆ อยู่แต่ว่าเพิ่งย้ายมาด้วยอะไรๆ ยังไม่ลงตัวก็เลยยังไม่ได้พาน้องบัวไปสักที”

“อาทิตย์หน้าไปสิครับทางสวนสัตว์มีกิจกรรมพิเศษ  ไปก่อนเปิดเทอมพี่ว่าก็ดีนะ”   เขาชวนทำให้กัทลีมีท่าทางสนใจ

“น่าสนใจค่ะ  เดี๋ยวกล้วยไปถามน้องบัวก่อนนะคะว่าแกสนใจไหม”  เธอยังไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ

“งั้นถ้าน้องบัวอยากไปพี่ขอเป็นไกด์พาไปนะครับ  ไปด้วยกันหลายๆ คนสนุกดี”

วันนั้นการประชุมปิดลงตั้งแต่ช่วงบ่าย  กัทลีจึงมีเวลาไปรับลูกเร็วขึ้น  เธอโทรบอกน้องบัวว่าแม่จะไปรับก่อนเวลาซึ่งเด็กหญิงก็รับคำอย่างรวดเร็วจนเธออดแปลกใจไม่ได้

เมื่อไปถึงฟาร์มแล้ว  น้องบัวนั่งรอแม่อยู่ที่ระเบียงบ้านเมื่อเห็นรถยนต์ของมารดาจอดลงที่ริมรั้วเธอก็รีบลุกวิ่งออกมาหาแม่ทันที

“วิ่งมาทำไมคะลูก  เดี๋ยวก็ล้มแล้วหนูบอกพ่อหรือยังว่าแม่มารับเร็ววันนี้พ่อรู้แล้วใช่ไหมคะ” 

กัทลีถามเด็กหญิงที่มีสีหน้าบูดบึ้งแต่ในใจก็ประเมินสถานการณ์ไปด้วย  

‘พ่อขัดใจอะไรสักอย่างแน่ทรงนี้’  เธอคิดในใจ

“บอกแล้วค่ะ  แต่พ่อคงไม่สนใจหนูหรอก”  น้องบัวยกมือขึ้นกอดอกทำให้คนเป็นแม่หรี่ตามอง

“พ่ออยู่ไหนคะ  เดี๋ยวแม่จะเข้าไปบอกเขาว่าแม่มารับหนูแล้ว” 

“อยู่ในห้องรับแขกค่ะแม่  กับยายป้าปลาทอง”  เด็กหญิงบอกทำให้หญิงสาวขมวดคิ้ว

“ทำไมเรียกใครแบบนั้นล่ะคะ  ไม่น่ารักเลยหรือว่ามีใครทำอะไรหนูบอกแม่ได้นะ” 

น้องบัวส่ายหน้าไปมา  กัทลีดึงลูกมากอดไว้ตอนนั้นเองที่หิรัญเดินออกมาจากบ้านโดยมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินตามออกมา

หิรัญยกมือขึ้นเคาะกระจกรถ  กัทลีลดกระจกลงเธอจึงได้เห็นหน้าคนอีกคนที่มากับเขา  เบญจานั่นเอง

“ฉันกำลังจะเข้าไปบอกคุณพอดี  ว่าจะรับลูกกลับแล้ว” 

“ทำไมมาเร็วล่ะ  วันนี้คุณเสร็จงานแล้วเหรอกล้วย”  เขาถาม

“ใช่  วันนี้สัมมนาจบแล้ว  งั้นฉันไปก่อนนะหิน  จ๋าด้วยฉันไปนะ  น้องบัวไหว้ลาคุณพ่อกับน้าจ๋าสิลูก”  เธอลาหิรัญและบอกเลยไปยังคนด้านหลังอีกคน

“ฮื่อ  หวัดดีนะกล้วย”  เบญจายกมือเป็นเชิงทักทาย

หญิงสาวหันไปมองลูกเห็นแกยกมือสวัสดีคุณพ่อก็เบาใจ แต่ทว่า  “สวัสดีค่ะคุณพ่อหนูกลับก่อนนะคะ  สวัสดีค่ะคุณป้าหนูจะกลับบ้านแล้วนะคะ” 

เบญจาชักสีหน้าเล็กน้อยเมื่อเด็กหญิงเรียกเธอว่าป้า  แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจว่าเธอไม่พอใจ  หิรัญยกมือโบกลาให้ลูกและยิ้มกว้างพลางสัญญากับเด็กหญิง

“ค่ำนี้ก่อนนอนพ่อโทรหานะคะน้องบัว” 

“ค่ะคุณพ่อ”  เด็กหญิงตอบก่อนที่กัทลีจะเลื่อนกระจกขึ้นตามเดิมและเคลื่อนรถยนต์ออกจากตรงนั้น