ดวงซวย

โมรินหยิบกระดาษทิชชู่แผ่นเล็กออกมาจากกระเป๋า ซับคราบน้ำตาบนแก้มตัวเองอย่างลวกๆ เธอนั่งคิดอยู่ในห้องน้ำอยู่นาน

ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปที่รถ โดยไม่กลับไปร่วมโต๊ะกับพวกเขาอีก ความหวังของเธอวันนี้ก็พังทะลายไม่เหลือชิ้นดี

เธอส่งข้อความไปหาเเฟนหนุ่มว่าขอตัวกลับบ้านก่อน อ้างว่าปวดท้องวันนั้นของเดือน เธองุมงำกับตัวเองพลางเปิดประตูรถ

โอ๊ยย!!!

โมรินอุทานเสียงหลงเมื่อมีใครบางคนกระชากแขนเธออย่างเเรง ทำให้ตัวเธอชนเข้าแผงอกแกร่งของเขา

สองมือของเขาโอบรัดเอวเล็กไว้ พลางลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบาง ดวงตาสีนิลฉายเเววกระหายราวกับเสือที่ต้องการจะครุบเยื่อทุกเมื่อ คิวหยักได้รูปยกขึ้นเล็กน้อย ราวกับเจอสิ่งถูกใจ

คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างรังเกียจ เธอยกมือปิดหน้าอกตัวเอง เมื่อเห็นว่าเขาจับจ้องอยู่ที่มันไม่ละสายตา

"ไอ้โรคจิต"

"วันนี้จับตรงไหนดี" เขาพูดออกมาอย่างหน้าไม่อาย ดวงหน้าคมคายเปื้อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะที่มือลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบาง

"ถ้ายังไม่ปล่อยฉันจะตะโกนให้คนเเห่กันมาดูหน้าตาคนหื่นอย่างเเก" เธอร้องบอกพลางดิ้นอยู่ในอ้อมเเขนของเขา

"ร้องสิ" มือหนาเลื่อนขึ้นมาบีบปลายคางของเธอ น้ำเสียงกระเเทกกระทั้น

"ฉันไปทำอะไรให้แกไม่พอใจหรอ ถึงได้ตามรังควานฉันไม่เลิก" เธอดุเขาด้วยเสียงดุดัน น้ำตาคลอหน่วย ทว่าเขากลับไม่เเสดงอารมณ์ใดๆออกมาทางสีหน้าเเม้เเต่น้อย

"ไปนอนกับฉันไหม" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเข้ม

"ในหัวคิดเเต่เรื่องบนเตียงหรึไง อยากมากก็ไปซื้อกินซะสิ" เธอตอกกลับอย่างเหลืออด วันนี้มันเป็นวันอะไรกันทำไมเธอถึงได้ดวงซวยมาเจอคนบ้ากามเช่นเขา

"พอเห็นเธอฉันก็คิดเรื่องนี้ขึ้นมาในหัวทันที" นัยน์ตาสีดำสนิทสาดเเววลุ่มลึก กระชับเอวเล็กให้เเนบชิดกับเขามากขึ้น ปลายจมูกโด่งก้มลงประชิดพวงแก้มของเธอ

โมรินเบื้อนหน้าหนีทันทีที่เขาก้มใบหน้าลงมา แพขนตาที่ชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตาเหลือบเห็นร่างสูงคุ้นตากำลังเดินมาที่รถ กับเพื่อนของเขา เธอจึงพยายามผลักเขาออก ทว่าคนตัวดตกลับไม่ยอมปล่อยเธอ

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" เธอพยายามร้องบอกเขาเสียงเบา ทว่าเขากลับเแยชากับคำพูดของเธอ

"ขอร้องละ ปล่อยก่อนได้ไหม" หญิงสาวกลัวว่าหากภาคินเดินเข้ามาเห็นอาจจะเกิดปัญหาได้ ซึ่งเธอเองก็ยังไม่อยากมีเรื่อง เพราะตอนนี้ตัวเองก็กำลังน้อยอกน้อยใจเขาอยู่

 

อลัน เห็นท่าทางของเธอเปลี่ยนไปจึงหันมองไปยังทิศทางเดียวกับคนในอ้อมแขน หนึ่งในนั้นอาจจะเป็นเเฟนของเธอ เพราะคืนนั้นเธอบอกเขาว่าตัวเองมีเจ้าของเเล้ว ทว่าเขาอยากจะแกล้งเธอต่ออีกสักหน่อย

"ร้องสิ ร้องให้ดัง เมื่อกี้อยากจะตะโกนไม่ใช่เหรอ เขาจะได้เห็นเธอกับฉัน"

"ไม่ได้นะ"โมรินถลึงตาใส่ พร้อมทั้งพยายามผลักเขาออก เมื่อเห็นว่าภาคินกำลังเดินเข้ามาใกล้ ร่างเล็กก็เดือดดาดขึ้นมาทันที

อลันไม่ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แต่กลับลากร่าบอบบางไปขึ้นรถของเขาเอง

"แกจะพาฉันไปไหน"เขาเหวี่ยงร่างหยิงสาวเข้าไปในรถ โดยไม่ตอบคำถามของเธอ

"ฉันถามว่าแกจะพาฉันไปไหน" เธอตะวาดเสียงถามอีกครั้ง

"ถ้าไม่อยากให้มันเห้นว่าเธออยู่กับฉันก้เงียบปากซะ" เขาดุเสียงเเข็งราวกับห้ามโต้เเย้งใดๆ โมรินจึงสงบลง มองผ่านกระรถออกไปยังคนรักที่ยืนมองรถเธออยู่ ภาคินจำรถเธอได้

เขาโทรหาโมรินเมื่อเห็นว่ารถยังจอดอยู่ไม่ไปไหน

ในรถคันหรูที่ได้ยินเพียงแค่เสียงหายใจของกันและกัน เสียงมือถือของหญิงสาวก็ดังขึ้น ดวงตาคมกริบหันมองคนข้างกายไม่ละสายตา ทุกการกระทำของเธอล้วนอยู่ในสายตาของเขามือเรียวเล็กกดรับสายทันที

"ว่าไงค่ะพี่คิน"

"โมอยู่ไหนครับ"

"อยู่คอนโดค่ะ เพิ่งถึงเมื่อกี้เอง"

"ขับรถไม่ไหวทำไมไม่บอกพี่ พี่จะได้ไปส่ง" มาคิดได้อะไรตอนนี้ หญิงสาวบ่นพึมพำในใจ เธอส่งข้อความไปบอกเขาตั้งนานเเล้ว

ภายในใจเธอแอบคิดว่าเขายังเเคร์เธออยู่หรือเปล่า ทั้งที่เป็นวันครบรอบเเต่กลับจำไม่ได้ มันไม่เหมือนวันเเรกที่เราได้รู้จักกัน มันไม่เหมือนเดิม เเต่เธอก็ยังคงหลอกตัวเอง ว่าเขาอาจจะยุ่งเกินไป

ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจตีกันวุ่นอยู่ในอก หยาดน้ำตาเม็ดใส่ไหลลงอาบสองแก้ม เธอกำลังร้องให้ ทั้งที่มีคนแปลกหน้านั่งมองเธอออยู่ โมรินอยากจะกลั้นมันไว้ เเต่เธอกลั้นไว้ไม่อยู่เเล้วจริงๆ

เขาลืมเธอได้ยังไงกัน วันนี้มันเป็นของเรานะ ไม่ใช่วันเกิดเพื่อนบ้าบอนั้น หญิงสาวไม่ตอบคำถามของเขา เธอตัดสายทิ้งไปเสียอย่างนั้น

ดวงตากลมหันกลับไปมองร่างสูงผ่านกระจกรถอีกครั้ง ทว่าเขาก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเเล้วขึ้นรถกับเพื่อนไป เห็นการกระทำอย่างนั้น เธอยิ่งปวดใจเข้าไปใหญ่

คนตัวเล็กปาดน้ำตาโดยไม่สนใจชายหนุ่มข้างกาย ก่อนจะตั้งท่าเปิดประตูรถลงไป

"ฉันพูดเเล้วเหรอว่าลงไปได้"

"ประสาทกินเหรอไง ฉันไม่บ้าเล่นสงครามประสาทด้วยหรอกนะ" อลันกระชาก ใบหน้าหวานให้หันกลับมาปะทะกัน

"คิดว่าขึ้นมาบนรถฉันเเล้ว จะลงไปง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกพร้อมกระตุกยิ้มน้อยๆ

"ฉันไม่ได้เต็มใจจะขึ้นรถแกสักหน่อย แกลากฉันขึ้นมาเอง ปล่อย"เธอขมวดคิ้วเเน่นไม่พอใจ เธอไม่มีอารมณ์จะมาต่อกรกับคนอย่างเขาจริงๆ

ชายหนุ่มไม่ได้ปล่อยเธอ แถมยังใช้สายตาลามกมองร่างกายของหญิงสาว เขาออกเเรงกระชากร่างนุ่มนิ่มแค่นิดเดียว ตัวเธอก็เซมาหาเขาอย่างง่ายดาย

ว๊ายย!!

 ฝามือใหญ่กระชากเกาะอกสีดำลงมา เผยให้เห็นสองเต้าเต่งตึง คนในอ้อมเเขนเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยความหวาดกลัว

จมูกโด่งก้มลงคลอเคลียไปตามซอกคอขาวเนียน ก่อนจะลากเรียวลิ้นลงมาฉกดูดยอดถันสีชมพู โมรินดิ้นพล่านอย่างหวาดกลัวเมื่อเขาลวนลามเธอจริงๆ ใบหน้าสวยเเสดงความเจ็บเเสบยอดถันจากการขบกัด

"อย่านะ ฮื้อ" เธอร้องครวญครางพร้อมกับใช้มือผลักใบหน้าของเขาออกทว่ากลับไม่เป็นผล หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบด้วยตื่นตระหนก เป็นอีกครั้งที่น้ำตาไหลอาบแก้มเธอ

"พี่คิน" โมรินร้องเรียกหาแฟนหนุ่มด้วยกลัว ร่ายกายบอบบางสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของคนที่เธอรังเกียจ

เขาหยุดการกระทำลงทั้งหมด เเล้วผลักเธอออกห่าง ดวงตาหื่นกระหายกลับกลายเป็นสีดำดุดัน

"รีบลงไป ก่อนฉันจะเปลี่ยนใจ" เขาเอ่ยสั่งน้ำเสียงหนักแน่น ใบหน้าหล่อเหล่าราวกับรูปปั่นนิ่งขรึม ไม่หันมาสนใจเธอเหมือนในตอนเเรก