LOGINShare
ดวงซวย
Last Updated:
2025-06-25 10:10:48โมรินหยิบกระดาษทิชชู่แผ่นเล็กออกมาจากกระเป๋า ซับคราบน้ำตาบนแก้มตัวเองอย่างลวกๆ เธอนั่งคิดอยู่ในห้องน้ำอยู่นาน
ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปที่รถ โดยไม่กลับไปร่วมโต๊ะกับพวกเขาอีก ความหวังของเธอวันนี้ก็พังทะลายไม่เหลือชิ้นดี เธอส่งข้อความไปหาเเฟนหนุ่มว่าขอตัวกลับบ้านก่อน อ้างว่าปวดท้องวันนั้นของเดือน เธองุมงำกับตัวเองพลางเปิดประตูรถ โอ๊ยย!!! โมรินอุทานเสียงหลงเมื่อมีใครบางคนกระชากแขนเธออย่างเเรง ทำให้ตัวเธอชนเข้าแผงอกแกร่งของเขา สองมือของเขาโอบรัดเอวเล็กไว้ พลางลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบาง ดวงตาสีนิลฉายเเววกระหายราวกับเสือที่ต้องการจะครุบเยื่อทุกเมื่อ คิวหยักได้รูปยกขึ้นเล็กน้อย ราวกับเจอสิ่งถูกใจ คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างรังเกียจ เธอยกมือปิดหน้าอกตัวเอง เมื่อเห็นว่าเขาจับจ้องอยู่ที่มันไม่ละสายตา "ไอ้โรคจิต" "วันนี้จับตรงไหนดี" เขาพูดออกมาอย่างหน้าไม่อาย ดวงหน้าคมคายเปื้อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะที่มือลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบาง "ถ้ายังไม่ปล่อยฉันจะตะโกนให้คนเเห่กันมาดูหน้าตาคนหื่นอย่างเเก" เธอร้องบอกพลางดิ้นอยู่ในอ้อมเเขนของเขา "ร้องสิ" มือหนาเลื่อนขึ้นมาบีบปลายคางของเธอ น้ำเสียงกระเเทกกระทั้น "ฉันไปทำอะไรให้แกไม่พอใจหรอ ถึงได้ตามรังควานฉันไม่เลิก" เธอดุเขาด้วยเสียงดุดัน น้ำตาคลอหน่วย ทว่าเขากลับไม่เเสดงอารมณ์ใดๆออกมาทางสีหน้าเเม้เเต่น้อย "ไปนอนกับฉันไหม" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเข้ม "ในหัวคิดเเต่เรื่องบนเตียงหรึไง อยากมากก็ไปซื้อกินซะสิ" เธอตอกกลับอย่างเหลืออด วันนี้มันเป็นวันอะไรกันทำไมเธอถึงได้ดวงซวยมาเจอคนบ้ากามเช่นเขา "พอเห็นเธอฉันก็คิดเรื่องนี้ขึ้นมาในหัวทันที" นัยน์ตาสีดำสนิทสาดเเววลุ่มลึก กระชับเอวเล็กให้เเนบชิดกับเขามากขึ้น ปลายจมูกโด่งก้มลงประชิดพวงแก้มของเธอ โมรินเบื้อนหน้าหนีทันทีที่เขาก้มใบหน้าลงมา แพขนตาที่ชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตาเหลือบเห็นร่างสูงคุ้นตากำลังเดินมาที่รถ กับเพื่อนของเขา เธอจึงพยายามผลักเขาออก ทว่าคนตัวดตกลับไม่ยอมปล่อยเธอ "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" เธอพยายามร้องบอกเขาเสียงเบา ทว่าเขากลับเแยชากับคำพูดของเธอ "ขอร้องละ ปล่อยก่อนได้ไหม" หญิงสาวกลัวว่าหากภาคินเดินเข้ามาเห็นอาจจะเกิดปัญหาได้ ซึ่งเธอเองก็ยังไม่อยากมีเรื่อง เพราะตอนนี้ตัวเองก็กำลังน้อยอกน้อยใจเขาอยู่ อลัน เห็นท่าทางของเธอเปลี่ยนไปจึงหันมองไปยังทิศทางเดียวกับคนในอ้อมแขน หนึ่งในนั้นอาจจะเป็นเเฟนของเธอ เพราะคืนนั้นเธอบอกเขาว่าตัวเองมีเจ้าของเเล้ว ทว่าเขาอยากจะแกล้งเธอต่ออีกสักหน่อย "ร้องสิ ร้องให้ดัง เมื่อกี้อยากจะตะโกนไม่ใช่เหรอ เขาจะได้เห็นเธอกับฉัน" "ไม่ได้นะ"โมรินถลึงตาใส่ พร้อมทั้งพยายามผลักเขาออก เมื่อเห็นว่าภาคินกำลังเดินเข้ามาใกล้ ร่างเล็กก็เดือดดาดขึ้นมาทันที อลันไม่ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แต่กลับลากร่าบอบบางไปขึ้นรถของเขาเอง "แกจะพาฉันไปไหน"เขาเหวี่ยงร่างหยิงสาวเข้าไปในรถ โดยไม่ตอบคำถามของเธอ "ฉันถามว่าแกจะพาฉันไปไหน" เธอตะวาดเสียงถามอีกครั้ง "ถ้าไม่อยากให้มันเห้นว่าเธออยู่กับฉันก้เงียบปากซะ" เขาดุเสียงเเข็งราวกับห้ามโต้เเย้งใดๆ โมรินจึงสงบลง มองผ่านกระรถออกไปยังคนรักที่ยืนมองรถเธออยู่ ภาคินจำรถเธอได้ เขาโทรหาโมรินเมื่อเห็นว่ารถยังจอดอยู่ไม่ไปไหน ในรถคันหรูที่ได้ยินเพียงแค่เสียงหายใจของกันและกัน เสียงมือถือของหญิงสาวก็ดังขึ้น ดวงตาคมกริบหันมองคนข้างกายไม่ละสายตา ทุกการกระทำของเธอล้วนอยู่ในสายตาของเขามือเรียวเล็กกดรับสายทันที "ว่าไงค่ะพี่คิน" "โมอยู่ไหนครับ" "อยู่คอนโดค่ะ เพิ่งถึงเมื่อกี้เอง" "ขับรถไม่ไหวทำไมไม่บอกพี่ พี่จะได้ไปส่ง" มาคิดได้อะไรตอนนี้ หญิงสาวบ่นพึมพำในใจ เธอส่งข้อความไปบอกเขาตั้งนานเเล้ว ภายในใจเธอแอบคิดว่าเขายังเเคร์เธออยู่หรือเปล่า ทั้งที่เป็นวันครบรอบเเต่กลับจำไม่ได้ มันไม่เหมือนวันเเรกที่เราได้รู้จักกัน มันไม่เหมือนเดิม เเต่เธอก็ยังคงหลอกตัวเอง ว่าเขาอาจจะยุ่งเกินไป ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจตีกันวุ่นอยู่ในอก หยาดน้ำตาเม็ดใส่ไหลลงอาบสองแก้ม เธอกำลังร้องให้ ทั้งที่มีคนแปลกหน้านั่งมองเธอออยู่ โมรินอยากจะกลั้นมันไว้ เเต่เธอกลั้นไว้ไม่อยู่เเล้วจริงๆ เขาลืมเธอได้ยังไงกัน วันนี้มันเป็นของเรานะ ไม่ใช่วันเกิดเพื่อนบ้าบอนั้น หญิงสาวไม่ตอบคำถามของเขา เธอตัดสายทิ้งไปเสียอย่างนั้น ดวงตากลมหันกลับไปมองร่างสูงผ่านกระจกรถอีกครั้ง ทว่าเขาก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเเล้วขึ้นรถกับเพื่อนไป เห็นการกระทำอย่างนั้น เธอยิ่งปวดใจเข้าไปใหญ่ คนตัวเล็กปาดน้ำตาโดยไม่สนใจชายหนุ่มข้างกาย ก่อนจะตั้งท่าเปิดประตูรถลงไป "ฉันพูดเเล้วเหรอว่าลงไปได้" "ประสาทกินเหรอไง ฉันไม่บ้าเล่นสงครามประสาทด้วยหรอกนะ" อลันกระชาก ใบหน้าหวานให้หันกลับมาปะทะกัน "คิดว่าขึ้นมาบนรถฉันเเล้ว จะลงไปง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกพร้อมกระตุกยิ้มน้อยๆ "ฉันไม่ได้เต็มใจจะขึ้นรถแกสักหน่อย แกลากฉันขึ้นมาเอง ปล่อย"เธอขมวดคิ้วเเน่นไม่พอใจ เธอไม่มีอารมณ์จะมาต่อกรกับคนอย่างเขาจริงๆ ชายหนุ่มไม่ได้ปล่อยเธอ แถมยังใช้สายตาลามกมองร่างกายของหญิงสาว เขาออกเเรงกระชากร่างนุ่มนิ่มแค่นิดเดียว ตัวเธอก็เซมาหาเขาอย่างง่ายดาย ว๊ายย!! ฝามือใหญ่กระชากเกาะอกสีดำลงมา เผยให้เห็นสองเต้าเต่งตึง คนในอ้อมเเขนเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยความหวาดกลัว จมูกโด่งก้มลงคลอเคลียไปตามซอกคอขาวเนียน ก่อนจะลากเรียวลิ้นลงมาฉกดูดยอดถันสีชมพู โมรินดิ้นพล่านอย่างหวาดกลัวเมื่อเขาลวนลามเธอจริงๆ ใบหน้าสวยเเสดงความเจ็บเเสบยอดถันจากการขบกัด "อย่านะ ฮื้อ" เธอร้องครวญครางพร้อมกับใช้มือผลักใบหน้าของเขาออกทว่ากลับไม่เป็นผล หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบด้วยตื่นตระหนก เป็นอีกครั้งที่น้ำตาไหลอาบแก้มเธอ "พี่คิน" โมรินร้องเรียกหาแฟนหนุ่มด้วยกลัว ร่ายกายบอบบางสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของคนที่เธอรังเกียจ เขาหยุดการกระทำลงทั้งหมด เเล้วผลักเธอออกห่าง ดวงตาหื่นกระหายกลับกลายเป็นสีดำดุดัน "รีบลงไป ก่อนฉันจะเปลี่ยนใจ" เขาเอ่ยสั่งน้ำเสียงหนักแน่น ใบหน้าหล่อเหล่าราวกับรูปปั่นนิ่งขรึม ไม่หันมาสนใจเธอเหมือนในตอนเเรก
Latest chapter
รักกักขัง แฟน
บนเตียงนอนขนาดคิงไซส์มีชายหญิงคู่หนึ่งนอนแนบชิดใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ภายในห้องยังคงมืดสลัว มีเพียงแสงจากเบื้องนอกตกสะท้อนเข้ามาทางหน้าตาจนเกิดแสง ยังมีผ้าม่านบดบังแสงสะท้อนนั้นไว้ จึงไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว ก๊อกๆๆเสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ทำให้หญิงสาวขยับตัวตื่นเป็นคนแรก โมรินแสดงสีมึนงงขณะลุกขึ้น เธอควานหานาฬิกามามอง เมื่อเห็นแล้วก็แทบจะตาสว่างเช้าแล้ว!โมรินเขย่าแขนอลันให้ตื่น เมื่อคืนเธอเตือนเขาให้ปลุกเธอ ทำไมเขาถึงลืมไปได้ พ่อกับแม่เธอต้องตามหากันวุ่นแน่“หือ”ชายหนุ่มส่งเสียงร้องในลำคอก่อนจะปรือตาตื่น เขาหันมามองหญิงสาวข้างกายที่มองเขาไม่วางตา“ทำไมนายไม่ปลุกฉัน”“ลืม”อลันยกมือสางผมแล้วหาวออกมาเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก โมรินรู้สึกกังวลและประหม่า เธอหันมองชายหนุ่มอย่างเป็นคำถาม ทว่าอลันไม่ทันได้ปริปากพูดอะไร คนข้างนอกก็เปิดประตูเข้ามาแล้วโมรินดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโป่งอย่างรวดเร็ว จึงไม่เห็นว่าคนที่เข้ามาคือใครแม่มองเขาอย่างสงสัย บนห้องมีเสื้อผ้ากระจัดกระจายไปหมด แล้วลูกชายยังไม่สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอีก “ล
รักกักขัง สารภาพ
“มีผู้หญิงคนหนึ่งอายุมากกว่าฉัน เธอจูบฉันแล้วยังบอกฉันอีกว่า โตไปฉันต้องเป็นของเธอ”ดวงตาขลับสีนิลลึกล้ำยามมองดวงหน้างามตรงหน้าหัวใจดวงเล็กสั่นไหว ผุดภาพเด็กหนุ่มใบหล่อเหลาครานั้นที่เธอเมามายแล้วเผลอจูบ ก็คือเขา!คิ้วเรียวงามเลิกขึ้น ดวงตากลมเพ่งพิศมองเขาให้ถี่ถ้วนอีกครั้ง เขาในวัยเด็กเปลี่ยนไปมากทว่าเค้าโครงเดิมยังคงอยู่ “ตอนนั้นฉันเมา อย่าคิดมากเลย”“หึ”เขาหัวเราะในลำคอให้กับคำตอบของหญิงสาว เธอมาทำให้เขาลงรักแล้วก็จากไปแบบไม่คิดอะไร “ได้”เขาเงียบแล้วกระดกแชมเปญดื่มไปอีกหลายอึก“งั้นเธอตอบคำถามฉันมาห้ามโกหก ในใจเธอมีฉันบ้างไหม หากเธอตอบว่าไม่มีฉันจะหายไปจากชีวิตเธอตอนนี้เลย”โมรินอึ้งในคำถามและเงื่อนไขของเขา เธอเม้มปากเข้ากันอย่างลังเล แพขนตางามหรี่ตาลงหลบสายตาคาดคั้นคู่นั้นที่จ้องมองรอคำตอบของเธอ“ฉัน…”โมรินกำมือแน่น อีกใจก็อยากปฏิเสธแต่กลัวว่าเขาจะหายไปจริง อีกทางก็กลัวว่าเขาจะหลอกถามเธอในขณะที่หญิงสาวกำลังครุ่นคิด ร่างสูงตรงหน้าก็คว้าท้ายทอยโมรินขึ้นจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว รสจูบนั้นร้อนแรง ดุดันและหิวกระหายโมรินดิ้นพล่านใน
รักกักขัง งานเลี้ยง
“ทำไมต้องหลบหน้าฉัน”วันก่อนหลังจากเขาตื่นขึ้นมาก็พบว่าเธอหายไปแล้ว ตอนนั้นเขากระวนกระวายมากไม่รู้ว่าเธอจะหายไป แต่ลินินบอกว่าเธอไม่หายไปไหนหรอก“เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”“ขึ้นรถ”อลันจับจับแขนเธอ โมรินสะบัดมือออกทันที “ฉันไม่ไป”“ไปกับฉัน”เขาคว้าแขนเธออีกครั้ง“ไม่”โมรินปฏิเสธอีก เธอไม่ไปไหนทั้งนั้น เธอจะกลับบ้าน เขามีสิทธิ์อะไรมาบังคับเธอ “คุณหนู”คนขับรถของเธอมาแล้วโมรินจึงรีบวิ่งไปหาลุงผาทันที ก่อนโมรินจะขึ้นรถ เธอเหลือบมองเขาครั้งหนึ่ง“ทำไมมารับช้าละค่ะ”โมรินเอ่ยถามทำลายบรรยากาศเงียบในรถ“คุณหญิงกับคุณท่านเตรียมตัวจะไปงานเลี้ยงนะครับ ลุงเลยเอารถไปเช็คมา”“อ่อ”โมรินพยักหน้าหงึกๆเมื่อกลับมาถึงบ้านก็พบว่ามีช่างเสื้อกับช่างแต่งหน้ามาที่บ้าน โมรินงงงวย แต่เหตุการณ์แบบนี้เธอเห็นบ่อยจนเป็นปกติไปแล้ว“ยัยหนูมาเลือกชุดสิ”รดากวักมือเรียกลูกสาวที่แสดงสีหน้าไม่เข้าใจ“จะไปงานเลี้ยงใครกันคะเนี่ย”“พวกนักธุรกิจนะฉลองวันเกิดให้หลานคนโตจะแต่งตัวธรรมดาไม่ได้ เดี๋ยวนักข่าวถ่ายรูปแล้วไม่เด่น”รดาเลือกชุดออกมาทาบตัวลูกสาวสอ
รักกักขัง คุยกันก่อน
โมรินรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตกเย็นแล้ว ร่างกายเธอปวดร้าวไปหมด เหมือนโดนค้อนทุบจนแหลกสลาย ทว่าเธอกลับพยุงตัวเองขึ้นมาจากเตียงนอน ชายหนุ่มใบหน้าคุ้นเคยนอนแนบชิดอยู่ใกล้ตัวเธอ โมรินค่อยๆผลักร่างเขาออกห่างอย่างเบามือที่สุด ดวงเนตรงามฉายแววเกรี้ยวกราดยามเหลือบมองเขาหญิงสาวมองเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นบนพื้น จึงมองหาเสื้อผ้าชุดใหม่ เธอควรรีบออกไปก่อนเขาจะตื่นขึ้นมา ตัวเองฝ่ายผิดยังจะมาใช้กำลังกับเธออีกโมรินปรายตามองเขาก่อนจะออกไปจากห้องของตัวเอง เธอลากสังขารที่ระบมเดินลงไปขึ้นรถ โมรินโกรธเขารวมทั้งลินินตัวดีด้วยหญิงสาวตรงกลับมาที่บ้าน แล้วก็เป็นอย่างทุกครั้ง เมื่อแม่บ้านเห็นรถเธอเข้ามาจอดพวกเขาก็วิ่งกรูเข้ามาหาเธอทันที โมรินลงจากรถด้วยใบหน้าขาวซีด “ว๊ายตาย”แม่บ้านอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นคุณหนูร่างอ่อนระทวยพร้อมใบ้หน้าซีดเซียว จึงร้องถามด้วยความเป็นห่วง“เป็นมาอะไรมาคะ ให้ลุงผาขับรถพาไปหาหมอไหม”“ไม่ต้องค่ะ โมเป็นวันนั้นของเดือน ไม่สบายนิดหน่อย”คุณป้าพยักหน้าแล้วเข้ามาช่วยพยุงร่างเธอเข้าไปในบ้าน รดานั่งดูทีวีอยู่ในห้องโถงในมือถือพัดสีแดงโบกไปมา เมื่อเห็น
รักกักขัง หักหลัง
“ออกไปจากห้องฉัน”หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแคลงใจ เขากับลินินรวมหัวกันหลอกเธอ อลันหรี่ตา สังเกตเห็นความตระหนกบนใบหน้าเล็กๆ ชายหนุ่มเดินขึ้นหน้าไปหาหญิงสาวอีก เธอถอยหนีเขาตามสัญชาตญาณ เขาเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ“ฉันอธิบายได้”“ไปให้พ้นหน้าฉัน”โมรินฝืนกลั้นความกลัวตะหวาดเสียงใส่เขา เธอเป็นตัวตลกในสายตาพวกเขามามากพอแล้ว เพราะฉะนั้นไปให้พ้นหน้าเธอ“ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”ดวงตาคู่งามรื้นน้ำตา หญิงสาวตื่นตะลึงหัวใจแหลกสลายกับสิ่งที่เห็นในโทรศัพท์ของเขาเมื่อครู่ เธอดูเป็นคนโง่ที่โดนเพื่อนรักทรยศหักลัง ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันนั้นจะเป็นลินินที่ส่งเธอให้เขากับมืออลันดึงร่างเธอเข้ามาประชิดตัวเขาประคองใบหน้างามแล้วมองเธออย่างรู้สึกผิด“ฟังฉันพูดก่อน”โมรินผลักร่างเขาออกแล้วสะบัดฝ่ามือใส่ใบหน้าด้านข้างของเต็มแรง เธอทั้งโกรธทั้งเสียใจ ในตอนนี้เธอเข้าใจความรู้สึกของภาคินแล้วว่าการโดนหลอกการโดนทรยศหักหลังจากคนรักมันรู้สึกอย่างไร เธอเสียใจจนน้ำตาแห่งความผิดหวังที่กลั้นไว้ไหลทะลักลงอลันดันลิ้นกับกระพุงแก้มเมื่อโดนฝ่ามือสาดใส่ใบหน้าอย่างแรง เขาหันสายตามองคนตัวเล็
รักกักขัง ความลับ
ประตูห้องของเธอดังขึ้นในเวลาต่อมา โมรินที่ยืนเหม่อลอยอยู่ได้สติอีกครั้ง เธอเปิดมันออกมองดูว่าเป็นใครอลัน!ดวงตาคู่เล็กมองเขาอย่างเป็นคำถาม อลันเดินเข้ามาในห้องเหมือนอย่างที่เคยทำ ทำไมเขายังอยู่ที่นี่ เธอไล่เขากลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ “ฉันให้นายกลับไปไม่เหรอ”“ทำไมฉันต้องกลับด้วย”ร่างสูงขยับกายเข้ามาใกล้เธอ ใช้นิ้วมือของเขาเช็ดคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่บนพวงแก้ม “ฉันเลิกกับเขาไปแล้ว”เธอพูดต่ออีก“เขาดูเหมือนจะไม่พอใจมาก”“ช่างมันเถอะ”อลันพูด เขาชะโชกใบหน้าลงมาประทับจูบหน้าผากหญิงสาว แล้วดึงร่างเธอเข้าไปในอ้อมกอดเขา เหมือนว่าเขากำลังปลอบใจเธอโมรินรู้สึกผิดอยู่บ้างที่ทะเลาะกับภาคินก่อนหน้า เธอยังพูดจาให้เขาโกรธอีก ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไรบ้างณโรงพยาบาล กลางดึก“พี่นัดหมอไว้ให้แล้ว หมอคนนี้เก่งมากไว้ใจได้”นิชาผู้จัดการส่วนตัวของโยเกิร์ต ดาราสาวตัวท็อปของวงการ เธอไม่อยากให้เป็นข่าวจึงเลือกที่จะมากลางดึก หวังว่าพรุ่งนี้เธอคงไม่เป็นข่าวหน้าหนึ่งเจ้าหน้าที่พยาบาลนำทางเธอมายังห้องตรวจของคุณหมอที่นัดหมายไว้ โยเกิร์ตเข้ามานั่งลงในห
You may also like
สามี 3
พลอยแก้ว1.4K viewsยัยวิศวะตัวร้ายปราบเสือให้เป็นแมว
WANSUK14392.5K viewsเมียที่ไม่มีวันได้เป็น
โมอาน่า.ชาริณ2.4K viewsHOT LOVE อ้อนรักคุณหมอ
MaRich_4.5K viewsENGINEER DEVIL | วิศวะร้ายซ่อนรัก
Sherlina9.6K viewsSecretly love ปิ๊งรักนายรุ่นพี่สุดฮอต
SOEUR1.4K viewsBad Engineer เพื่อนรักร้ายวิศวะหวงรัก
BlueSoda2.3K viewsคลั่งรักร้ายนายวิศวะ
Kim Nayeol14.0K views
