ตอนที่ 7 คิดมาก

"กลับมาแล้วบ่ อิหล่า"

แม่ของเธอถามหลังจากที่เธอเดินเข้ามาในบ้าน

"ไผมาส่งล่ะหล่า"

"คนที่ศูนย์ อบต. จ้ะแม่ "

เธอบอกแม่ของเธออกไป แต่ไม่บอกความจริงว่าใครมาส่งเธอ

"ตุ๊ต๊ะ กลับก่อนทำไมไม่บอกพี่"

เธอหันไปถามน้องชาย

"ก็บอกยัยษาไว้แล้ว มันไม่ได้บอกพี่เหรอ"

"บอกตอนจะกลับแล้ว"

"ก็หลวงตาน่ะสิพี่จันทร์ จะพิมพ์ซองผ้าป่า ท่านเลยให้เด็กโทรตามผม เอาไปพิมพ์ให้"

ตุ๊ต๊ะบอกเหตุผลกับพี่สาว จากนั้นก็หันไปดูทีวีต่อ

"อื้อ ถ้างั้นหนูอาบน้ำนอนก่อนนะแม่ ราตรีสวัสดิ์จ้ะแม่"

จันทร์หอมบอกแม่กับน้องแล้วก็ขึ้นไปนอน

หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว จันทร์หอมก็มานอนกระสับกระส่ายบนเตียง เรื่องข่าวลือระหว่างเธอ กับท่านนายก อบต. มีหรือเธอจะไม่รู้ เธอไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้น แต่เธอคิดว่า ไม่จำเป็นต้องไปอธิบาย หรือแก้ข่าว เพราะมันไม่ใช่ความจริง เธอคิดว่าสักวันความจริงมันจะปรากฏออกมาเอง แต่คราวนี้เห็นทีว่าเธอคงคิดผิด

เรื่องระหว่างเธอกับท่าน นายก อบต.มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิด ท่านก็แค่เอ็นดูเธอในฐานะลูกน้อง และอีกอย่างจันทร์หอมก็ทำงานไม่เคยให้ท่านต้องกังวลใจ ท่านไม่เคยแสดงท่าทีในเชิงชู้สาวกับเธอเลย จันทร์หอมก็ระวังในเรื่องนี้มากในทางกลับกัน จันทร์หอมกับคิดว่าท่านนายก อบต.เป็นแค่คนแก่ขี้เหงาคนหนึ่งเท่านั้น ท่านมักจะเอาสิ่งของไปมอบให้ที่ศูนย์เด็กเล็กบ่อย ๆ ท่านชอบเด็กเล็ก เธอยังเคยถามท่านว่า ท่านอยากมีหลานใช่มั้ย ท่านก็บอกว่าคงอีกนานถึงจะมี ท่านพูดแค่นั้น

"แล้วนี่จะทำไงดี หรือจะอธิบายกับตานั่นให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยนะ "

เธอคิด

"แต่นายนั่นจะฟังเหรอ"

เธอได้แต่คิดกลับไปกลับมาจนนอนหลับไปในช่วงใกล้สว่าง

ทางด้านผู้กองหนุ่ม เมื่อมาส่งจันทร์หอมแล้ว เขาก็มานั่งดื่มต่อเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือ แทบจะรินให้ไม่ทัน จนเพื่อน และลูกน้องตกใจ

"เบา ๆ หน่อยโว้ยขุน นายเป็นไรเนี่ย เดี๋ยวก็ได้เมาหัวทิ่มหรอก"

แทนไท ปรามเพื่อน แต่ดูเหมือนจะไม่เข้าหูเขาสักนิด

"รินมาอีก"

เขากลับเร่ง พลทหาร ธนู แก้วกล้าให้รินเบียร์ให้เขาเร็ว ๆ ทุกคนได้แต่ส่ายหัวให้กับความไม่ปกติของผู้กองหน้าดุ

"สงสัยไปเจออะไรมา"

แทนไทพึมพำ

"เดี๋ยวได้น็อคกลางอากาศกันพอดี"

ผ่านไปราวเที่ยงคืน ผู้กองขุนเขาก็น็อคจริง ๆ ลำบากลูกน้องกับ ผู้กองแทนไท ต้องหามเขาเข้าไปนอน

ส่วนท่านนายก อบต. ได้แต่ส่ายหัว แต่ก็เหมือนจะพึงพอใจอะไรบางอย่าง เมื่อเห็นลูกชายมีสภาพแบบนี้

"ไม่จริง มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด"

ผู้กองขุนเขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดหัวในตอนสายโด่งของอีกวัน

"หนอยยัยแม่มด ขนาดตอนหลับ ยังตามมาหลอกหลอน รังควาญ ฉันอีกเหรอ"

ขุนเขาพึมพำพลางคิดถึงรสจูบ และเนื้อตัวนุ่มนิ่ม กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่เหมือนจะติดจมูกเขาไม่เลือนหาย

..เธอตื่นสาย ทั้งที่ในชีวิตนี้ไม่เคยเลย สักครั้ง

"แม่ ทำไมไม่ปลุกหนูคะ ปล่อยให้หนูนอนอยู่ได้"

ถามแม่พร้อมกับชงกาแฟไปด้วย

"แม่เห็นเป็นวันหยุดเลยไม่ปลุก อีกอย่างเพิ่งจะเจ็ดโมงเองนะ"

แม่ตอบคำถามเธอ

"ตุ๊ต๊ะล่ะแม่ ไปวัดเหรอ หนูก็ว่าจะไปวัดเหมือนกัน กลับตื่นสายซะได้"

เธอบ่นและเริ่มลงมือทำกับข้าวง่าย ๆ สองอย่างนั่นคือ น้ำพริกปลาทู และไข่เจียว ส่วนข้าวแม่ของเธอนึ่งไว้แล้ว ( ข้าวเหนียว)

"ตื่นแล้วเหรอ ไอ้เสือ"

ท่านนายก อบต.เอ่ยปากถามลูกชาย เมื่อเห็นเขาเดินเข้าครัวมา

"กาแฟไหม"

"ก็ดีครับพ่อ"

เขาตอบไปพร้อมยื่นมือออกไปรับแก้วจากท่าน

"เมื่อคืนแกเป็นอะไร แค่ให้ไปส่งหนูจันทร์หอมแค่นี้ แกถึงกับกินเหล้าเหมือนจะเมาให้ตายไปเลยหรือไง"

ท่านถามลูกชายเสียงเข้ม เขาปรายตามองพ่อแต่ไม่พูดอะไร

"แล้วจะไปรายงานตัวที่หน่วยวันใหน"

ท่านถาม

"อีกสามวันครับพ่อ"

เขาตอบพ่อไป และจ้องหน้าพ่อ เหมือนจะรู้ ตัวท่านนายก อบต.จึงเอ่ยปากออกมา

"มีอะไรก็พูดมาตามตรง เป็นชายชาติทหาร อย่ามัวอ้ำอึ้ง"

"ถึงไม่ถาม ผมก็รู้ว่าพ่อคิดอะไร กับแม่จันทร์หอมจันทร์เหม็นนั่น"

ผู้กองพูดออกมา แต่ในใจเขารู้ดีว่าเธอหอมแค่ใหน

"เธอชื่อจันทร์หอม"

ท่านนายก อบต.บอกลูกชายพร้อมกลั้วหัวเราะ

"ว่าแต่แกเถอะ เมื่อไหร่จะมีเมีย พ่ออยากอุ้มหลานแล้ว หรือแกจะแต่งกับปืน กับอุดมการณ์ของแกหรือไง "

เขาได้แต่เงียบ ไม่ได้ตอบคำถามพ่อตัวเองแต่กับจมอยู่กับความคิด เหอะ..งานเสี่ยงตายอย่างเขาจะมีใครมายอมจมปลักอยู่ด้วย ขนาดผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด คิดจะร่วมหัวจมท้ายด้วย กลับมาขอแยกทางกับเขา เพียงแค่เพราะเขาบอกว่าจะอาสาไปสามจังหวัดชายแดนใต้ เท่านั้นเอง ตั้งแต่นั้นมาเขาก็เฉยชากับผู้หญิง จริงจังกับงาน งานใหนเสี่ยงเขามักจะอาสาเสมอ

แต่ที่เขายอมกลับมาประจำการที่บ้านเกิดในตอนนี้ก็เพราะ ข่าวลือเกี่ยวกับพ่อของเขา ที่คิดจะเคี้ยวหญ้าอ่อน แถมหญ้าอ่อนคนนั้นยังอายุน้อยกว่าเขาซะอีก สบโอกาสที่หน่วยงานของเขาเปิดโอกาสให้คนที่ประจำพื้นที่เสี่ยง มานานได้ย้ายกลับมายังพื้นที่ส่วนอื่นบ้าง เขาจึงทำเรื่องขอย้ายมา

เห็นลูกชายเงียบ ท่านนายก อบต. ก็ไม่เซ้าซี้ ท่านจึงเดินออกมาจากห้องครัว ปล่อยให้เขาจมอยู่กับความคิดตัวเอง

"ผู้กองครับ จะทานข้าวเลยไหม"

พลฯ ธนู เดินเข้ามาถามเขา ผู้กองขุนเขาจึงออกจากภวังค์ความคิด

"ป้านภาให้มาถามครับ ผู้กองแทนไท รอที่โต๊ะแล้วครับ"

"เอ้อ กินตอนนี้เลย"

.......

"พี่จันทร์ ๆ "

วริษา ตะโกนเรียกเธอเสียงดังพลางวิ่งมาหาเธอที่ลานจอดรถ มอร์'ไซค์ ในศูนย์ อบต.

"มีอะไรเหรอ ษา เสียงดังแต่เช้า"

เธอถามวริษา

"วันนั้น เป็นไงบ้างพี่จันทร์ มีหนุ่มในเครื่องแบบไปส่ง ฟินไหม เหมือนในซีรี่ย์เกาหลีรึเปล่า"

วริษาถามพลางทำท่าทางเพ้อฝัน จันทร์หอมส่ายหน้า ในความขี้มโนของเพื่อนรุ่นน้อง

"จะมีอะไร ล่ะ ท่านนายก อบต. ก็แค่ให้เขาไปส่งพี่เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรหรอก"

เธอตอบคำถามเด็กสาวไป

"แต่เขาก็หล่อนะพี่จันทร์ ถึงจะหน้าดุไปหน่อยเถอะ พี่ไม่หวั่นไหวบ้างเลยเหรอ "

จันทร์หอมส่ายหน้า

"อย่าคิดอะไรเหลวไหล เรามันคนละชั้น"

จันทร์หอมกล่าวติดตลก

"ไปทำงานกันเถอะ ปะ"

สองสาวจึงเดินควงกันเข้าไปในศูนย์ อบต.