ตอนที่ 6 ทำไม

เก้าโมงเช้าได้ฤกษ์สู่ขวัญแล้ว ขุนเขาเข้าไปนั่งต่อหน้าหมอสู่ขวัญ พนมมือ

"ศรี ๆ มื้อนี่เป็นมื้อสันต์วันดี"

หมอสู่ขวัญกล่าวคำบายศรีสู่ขวัญ แขกเหรื่อเริ่มทยอยเข้ามาในงาน ผ่านไปสักพักพิธีการก็เสร็จสิ้น ต่อไปก็เป็นช่วงผูกแขน (ผูกข้อมือ โดยใช้สายสิญจ์ที่เตรียมไว้) พวกผู่เฒ่าผู้แก่ก็ทยอยเข้ามาผูกแขนให้ผู้กองหนุ่ม ท่านนายก อบต.ก็ยิ้มเบิกบาน

ผู้คนเริ่มจะซาลงจากการมาผูกแขนให้ผู้กองขุนเขาแล้ว ก็ถึงคิวของลูกน้องของท่านนายก อบต. รวมถึงพวกจันทร์หอมด้วย

"พี่จันทร์ ป้ะไปผูกแขนลูกท่าน กันเถอะ"

วริษาเอ่ยชวน พลางมาลากเธอไปด้วย

"พี่ว่าจะไม่ผูกล่ะ"

จันทร์หอมปฎิเสธ

"อื้อ ตามใจ งั้นหนูไปผูกละนะ"

วริษาเดินเข้าไปผูกแขนให้ผู้กองขุนเขา เมื่อเสร็จแล้วเธอก็เดินออกมา แต่พอดีท่านนายก อบต. เรียกไว้

"ไปเรียกหนูจันทร์มาให้ลุงหน่อย"

ท่านบอกกับวริษา

แต่คำนั้นทำให้คนบางคนหูผึ่งและเพิ่มความไม่พอใจในตัว จันทร์หอมมากขึ้น วริษาจึงเดินไปตามจันทร์หอมมา

"พี่จันทร์ เจ้านายเรียก"

จันทร์หอมจึงเดินตามวริษาเข้าไปตรงบริเวณที่ทำพิธีบายศรีสู่ขวัญ เธอคลานเข่าเข้ามา

"ผูกแขนให้พี่เขาหน่อยสิหนูจันทร์"

ท่านนายก อบต.บอกกับจันทร์หอม พลางหันไปพูดกับหมอทำขวัญบายศรีว่า

"วันนี้สู่ขวัญต้อนรับลูกชาย วันหน้ามาสู่ขวัญงานแต่งเด้อพ่อใหญ่ ฮ่าๆๆๆ"

หมอสู่ขวัญก็หัวเราะชอบใจพลางตอบว่า

"ได้เลย มื้อใหน วันใหนกะบอกเด้อท่าน"

จันทร์หอมก็หยิบฝ้ายผูกแขนมาแล้วก็นำมันไปมัดที่แขนคนหน้าดุ เขามองหน้าเธอด้วยสายตาที่ถ้ามันไหม้เธอได้ เธอคงไหม้เป็นจุลไปแล้ว จันทร์หอมได้แต่คิดในใจ ทำไมอีตานี่ถึงได้เหมือนจะเกลียดเธอนัก เพิ่งจะรู้จักกัน ไม่น่าที่จะไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจได้ เธอบอกกับตัวเองว่าจะไม่ขอเจอเขาอีก

ประมาณเที่ยงพิธีทุกอย่างก็เสร็จสิ้น จันทร์หอมและพรรคพวกก็ช่วยกันเก็บของ ล้างถ้วยชาม ทำความสะอาดบ้านโดยมี ป้านภา คอยกำชับอีกทีว่าตรงใหน เก็บอะไรบ้าง เกือบบ่ายสามทุกอย่างก็เรียบร้อย พวกของจันทร์หอมก็เข้ามาหา ป้านภา เพื่อจะขอตัวกลับบ้าน

"ป้าจ๋า..เสร็จแล้ว มีตรงใหนให้จัดการอีกไหมคะป้า"

จันทร์หอมเอ่ยถามป้านภา

"ไม่มีแล้วจ้ะ" แกตอบมาด้วยรอยยิ้ม

"ถ้างั้นพวกหนูขอตัวกลับเลยนะคะป้า"

จันทร์หอมเอ่ยพร้อมกับ พยักหน้ากับเด็ก ๆ ทุกคนจึงยกมือสวัสดีป้านภา

"สวัสดีค่ะ,ครับ"

ทุกคนพูดพร้อมกัน

"เอ้อ จันทร์ ลุงภู เขาบอกป้าว่า ก่อนพวกหนูจะกลับให้จันทร์ ไปหาแกก่อนนะ แกอยู่ทางนู้นแน่ะ"

ป้านภาชี้ไปทางหน้าบ้าน ที่มีการตั้งวงอยู่ตรงนั้น จันทร์หอมจึงเดินเข้าไปหาท่าน ซึ่งที่ตรงนั้นมีกลุ่มของผู้กองขุนเขาอยู่ด้วย

"เห็นป้านภา บอกว่าท่านเรียกหาหนู"

จันทร์หอมเดินเข้าไปหาท่านอย่างนอบน้อม และเอ่ยปากถามออกไป ท่านจึงกวักมือเรียกให้เธอเข้าไปใกล้อีก พร้อมกับมอบซองให้เธอซองหนึ่ง

"น้ำใจเล็กน้อย เป็นการขอบคุณที่พวกเธอมาช่วยงาน เอาไปซื้อขนมกินกันนะ"

จันทร์หอมรับมา และกล่าวขอบคุณท่านพร้อมกับขอตัวออกมา

"เด็กน้อย"

จันทร์หอมเรียกพรรคพวก

"ท่านให้ตังค์เราไปกินขนม"

เธอพูดพลางชูซองอวดเพื่อน ๆ และยิ้มทำหน้าทะเล้น

"เดี๋ยวหาวันฉลองกัน" แทนพูดพร้อมกับยิ้มร่า

"ได้สักเมาก็ยังดี แก้เหนื่อย"

ต้อมพูดบ้าง

"แล้วตุ๊ต๊ะล่ะ "

เหมือนจะสังเกตุเห็นว่าตุ๊ต๊ะไม่อยู่ จึงเอ่ยถามออกไป

"บอกหนูว่าจะกลับก่อนค่ะพี่จันทร์"

วริษาบอกกับจันทร์หอม

"อะไรเนี่ย กลับก่อนก็ไม่บอก แล้วพี่จะกลับยังไง"

จันทร์หอมโวยวายเล็ก ๆ เมื่อท่านนายก อบต.เห็นแบบนั้นก็เดินมาถาม

"อะไรกันเด็ก ๆ"

"พี่จันทร์ไม่มีรถกลับค่ะ"

วริษาตอบท่านไป

"จะกลับพร้อมพวกหนูก็ไม่ได้ เพราะพวกหนูกลับสามคน"

วริษา แทน ต้อม อยู่หมู่บ้าน เดียวกัน

"เอางี้ละกัน เดี๋ยวให้ขุนเขาไปส่งหนูละกันนะจันทร์หอม"

ท่านนายก อบต. ออกความคิดเห็น

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูโทรตามให้ตุ๊ต๊ะมารับก็ได้ค่ะท่าน"

"ไม่ต้องเกรงใจ ให้ลุงได้ตอบแทนหนูบ้างเถอะ"

"พวกหนูกลับกันไปก่อนเถอะ เดี๋ยวหนูจันทร์ลุงจะให้ลูกชายลุงไปส่งเอง"

เด็ก ๆ ทั้งสามคนจึงขอตัวกลับ จันทร์หอมก็เลยเดินตามท่านนายกไป พลางคิดในใจ

"เฮ้อ งานเข้า"

"ขุนเขา ไปส่งจันทร์หอม ให้พ่อหน่อย เธอไม่มีรถกลับ"

ท่านเอ่ยปากพูดกับลูกชาย

"ได้ รอแป๊บ "

เขาตอบพ่อไปพลางหันไปบอกเพื่อน ๆ กับลูกน้องว่า

"ไปส่ง แม่นั่นแป๊บนะ"

ขุนเขาคิดว่า ได้โอกาสที่จะจัดการแม่คนนี้แล้วเดี๋ยวจะเอาให้เข็ดเลย

เขาเดินไปจูงมอร์'ไซค์ และนำมันมาจอดตรงหน้าของจันทร์หอม

"เชิญ แม่นางฟ้า"

เขากระชากเสียง พร้อมสตาร์ทรถ เสียงเครื่องสี่สูบคำรามก้อง จันทร์หอมมองหน้าเขาแว้บนึง แล้วก้าวขึ้นคร่อมมอร์'ไซค์ ขุนเขาออกรถกระชากอย่างแรง ส่งผลให้จันทร์หอมหน้าหงายเธอจึงคว้าเอวเขาตามสัญชาติญาณ

ระหว่างทางก่อนจะเข้าหมู่บ้านของจันทร์หอม

เวลาในขณะนั้นก็จะมืดแล้ว

"เบา ๆ หน่อยสิคู้ณ"

จันทร์หอมร้องโวยวาย พลางทุบหลังเค้าเป็นพัลวัน ขับมาได้สักพักขุนเขาก็จอดรถที่ศาลาข้างทาง พร้อมทั้งกระชากแขนจันทร์หอมลงมาด้วย

"มานี่เลย โวยวายนัก ก็กลับเอง"

"คุณจะบ้าเหรอนี่มันจะมืดแล้วนะ "

เธอพูดพลางมองไปรอบ ๆ ตัว ซึ่งบรรยากาศก็สลัว ๆ ลงเรื่อย ๆ

"เรื่องมากนักนี่ ทุบอยู่ได้น่ารำคาญ"

เขากระชากเสียงตอบมา

"ฉันไปทำอะไรให้คุณกันแน่ คุณถึงได้เกลียดฉันนัก"

จันทร์หอมถามเขา

"ฮึ..นี่ไม่รู้ตัว หรือว่ามารยากันแน่ ผู้หญิงอย่างเธอมัน แรด เรียกแม่"

จันทร์หอมหน้าซีดปากสั่น ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะปากร้ายได้ขนาดนี้

"กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ยังมาทำไร้เดียงสา ไปถึงใหนต่อใหนกันแล้วล่ะ"

"คุณพูดเรื่องอะไร "

จันทร์หอมเสียงเครือ ถามเขาออกไป น้ำตาคลอเบ้า เกิดมาไม่เคยมีใครด่าเธอแบบนี้มาก่อน

"นอนกับพ่อฉันกี่ครั้งแล้วล่ะ"

เพี๊ยะ....จบคำพูดของขุนเขา จันทร์หอมก็ตบไปที่หน้าเขาทันที เขาเบิกตาโพลงกระชากเธอเข้ามาพร้อมกับประกบริมฝีปากบางของเขาลงไปที่ปากเธอทันที จันทร์หอมดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดเขา

ได้กลิ่นเลือดที่ริมฝีปาก เขาจึงปล่อยเธอ จันทร์หอมน้ำตาคลอ เช็ดริมฝีปากตัวเอง

"ไม่จริง มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด"

เธอตะโกนใส่หน้าเขาพลางวิ่งออกจากศาลาไป ขุนเขาจึงรีบขับมอร์,ไซค์ ตามมา

"ขึ้นมา "

เขากระชากเสียง

"ถ้าไม่ขึ้นมา จะปล้ำแม่งตรงเนี้ย"

จันทร์หอมจึงขึ้นมอร์'ไซค์ ยอมให้เขาไปส่งที่บ้าน...