ตอนที่ 8 ปะทะคารม

"กระผม ร้อยเอกขุนเขา อนันต์ชัย รายงานตัวครับท่าน"

ผู้กองขุนเขา ทำความเคารพผู้บังคับบัญชา

"ยินดีต้อนรับ ผู้กอง เรายินดีมากเลยที่ได้ฝีมือระดับพระกาฬ อย่างคุณมาร่วมทีม ผู้ร้ายคงต้องคิดหนักหน่อยล่ะเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับคุณ"

วันนี้ผู้กองขุนเขาได้เข้ามารายงานตัวที่หน่วยการได้กลับมาประจำการที่บ้านเกิดครานี้เรื่องงานเขาไม่ได้หนักใจแม้แต่น้อย ที่เขาหนักใจคือเรื่องพ่อของเขากับแม่จันทร์หอมมากกว่า อีกอย่างคือมันเหมือนมีอะไรบางอย่างในใจของเขา เกี่ยวกับแม่คนนั้น มันมีแต่จะคอยคิดถึงใบหน้าที่น้ำตาคลอของเธอ ในวันที่เขาไปส่งเธอในวันนั้นอยู่ร่ำไป เขาก็ได้แต่คิดปลอบใจตัวเองว่า เป็นเพราะเขาเกลียดเธอจึงทำให้เขามักจะนึกถึงเธออยู่บ่อย ๆ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร และเขาได้ตั้งปนิธานเอาไว้ว่า เรื่องพ่อของเขากับจันทร์หอมเขาจะขัดขวางให้ถึงที่สุด ไม่ว่าจะใช้วิธีใด ๆ ก็ตาม

"พี่จันทร์เร็ว ๆ ขึ้นรถ"

วริษาตะโกนพลางกวักมือเรียกเธอ จันทร์หอมจึงเร่งฝีเท้าเดินไปทางวริษาที่ยืนอยู่ข้างปิคอัพสี่ประตูสีดำ ยี่ห้อยอดนิยมคันหนึ่ง

"น่ารักจังวันนี้"

เธอทักวริษา วันนี้วริษาใส่เสื้อแขนตุ๊กตาสีชมพูเอาชายเสื้อทับในกางเกงยีนส์ขาดทรงเดพ ทำให้ดูเป็นสาวน้อยน่ารัก สดใสขึ้นมาทันที

"พี่จันทร์ก็สวย"

จันทร์หอมใส่เสื้อเชิ้ต คอจีนสีขาว ปิดกระดุมคอถึงเม็ดสุดท้าย สวมยีนส์ทรงบอยขาดเข่ายัดชายเสื้อเข้าในกางเกง ดูทะมัดทะแมง เหมาะกับงานที่ต้องไปเผชิญวันนี้

"ปากหวาน แล้ว ต้อมกับแทนล่ะ "

"อยู่บนรถแล้วค่ะพี่"

วริษาตอบ เธอจึงก้าวขึ้นรถไป ในรถมีน้าชาติคนขับ แทน ต้อม วริษา รวมเธอด้วยก็ห้าคน

วันนี้พวกเธอจะไปปลูกป่า ซึ่งเป็นโครงการในพระราชดำริ โดยการร่วมมือกันระหว่างภาครัฐ เอกชน และกองทัพ ทุกคนที่ศูนย์จึงไปปลูกป่าบนภูเขาร่วมกับ คณะครู นักเรียน ชาวบ้าน มีท่านนายอำเภอมาให้เกียรติเป็นประธาน งานนี้น่าสนุก เธอจำได้ว่าตอนที่เธออยู่ชั้นประถม เธอก็เคยไปปลูกป่าแบบนี้แหละ ป่านนี้ต้นไม้ที่เธอปลูกมันจะยังมีชีวิตรอดไหมหนอ ถ้ามันยังเหลือรอดป่านนี้คงโตน่าดู เธอคิดถึงอดีตในวัยเด็ก

"น้าชาติ คะ แล้วท่านนายก อบต. ล่ะคะ"

เธอเอ่ยปากถามคนขับรถ เพราะรถคันนี้เป็นรถประจำศูนย์ อบต.

"ท่านขับรถไปเอง"

น้าชาติตอบเธอแล้วก็ตั้งใจขับรถต่อเพราะทางที่ต้องไปค่อนข้างชัน ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาก็ถึงสถานที่ที่จะทำการปลูกป่ากัน จันทร์หอมกับพรรคพวกจึงเดินไปที่เต๊นท์ที่เขาเตรียมไว้ ในนั้นมีเก้าอี้พลาสติกวางเรียงเป็นแถวไว้สำหรับนั่ง จันทร์หอมกับเพื่อน จึงเลือกนั่งแถวหลังสุด สโลแกนที่ว่า มาก่อนนั่งหลัง มาทีหลังนั่งหน้ายังใช้ได้ผลอยู่

วริษาควักโทรศัพท์ออกมาแล้วก็ทำการเซลฟี่ พร้อมกับชวนจันทร์หอมมาถ่ายรูป ส่วนแทนกับต้อม ก็มองหนุ่ม ๆ แล้วก็ส่งตาหวานไปให้เด็กนักเรียนม.ปลายกลุ่มหนึ่ง

แปดโมงเช้า ทุกคนร่วมร้องเพลงชาติ ท่านนายอำเภอกล่าวเปิดงานโดยมีใจความว่า

"กราบสวัสดีทุกท่าน ขณะนี้ป่าไม้ในประเทศของเรากำลังถูกทำลาย ในหลวงของเราทรงเล็งเห็นความสำคัญของต้นไม้ พระองค์ท่านจึงมีโครงการปลูกป่า เพื่อทดแทน ต้นไม้ที่ถูกทำลายไป กระผม จึงอยากขอความร่วมมือพวกเราทุกคนให้ช่วยกัน เป็นหูเป็นตา สอดส่องดูแลอย่าให้ใครมาทำลายป่าไม้ของเรา ขอให้ช่วยกันอนุรักษ์ไว้เพื่อลูกหลานของเราสืบไป ขอบคุณครับ"

หลังท่านนายอำเภอกล่าวจบ ทหารหลายนายก็นำพันธ์ุไม้มาแจกจ่าย พร้อมอุปกรณ์ในการปลูก เช่น จอบ เสียม และบัวรดน้ำ หนึ่งในนายทหารเหล่านั้นก็มีคนที่จันทร์หอมไม่อยากเจอที่สุดรวมอยู่ด้วย

ร่างสูงใหญ่นั้นยืนอยู่ท่ามกลางลูกน้อง เขาสั่งการอะไรบางอย่างเสร็จแล้วจึงเดินตรงมาทางท่านนายก อบต.จังหวะเดียวกับที่ท่านนายก อบต.ก็กวักมือเรียกจันทร์หอม เธอจึงเดินไปถึงตัวท่าน นายก อบต.พร้อมกับเขาพอดี

"จันทร์หอมมาเอาต้นไม้นี่ไปปลูกไป"

ท่านบอกจันทร์หอม พร้อมยื่นต้นไม้มาให้เธอ สามต้น เธอรับมาถือไว้ แล้วท่านก็เดินมาลูบหัวเธอ พลางหันไปทำหน้ายิ้ม ๆใส่ลูกชาย ส่งผลให้ผู้กองขี้เก๊ก หน้าดูเข้มขึ้นไปอีกหลายส่วน

"ไอ้เสือ ไปช่วยหนูจันทร์ปลูกต้นไม้ด้วยนะ เดี๋ยวพ่อจะไปคุยกับท่านนายอำเภอสักหน่อย"

ท่านพูดแล้วก็เดินจากไปทิ้งให้เธอกับเขาอยู่กันตามลำพัง โดยที่ท่านคงไม่รู้ว่ากำลังจะมีสงครามการปะทะคารมกันเกิดขึ้น

"ระริกระรี้เชียวนะ แสดงว่าเธอยังไม่เข็ด"

เขาเค้นเสียงถามเธอ

"ตรงใหนที่บ่งบอกว่าฉันริกรี้"

ไม่รอฟังคำตอบ เธอเดินเลี่ยงเข้าไปในบริเวณที่จะทำการปลูกต้นไม้ จันทร์หอมวางต้นไม้ลงในหลุมที่มีคนขุดไว้ แล้วก็ใช้มือโกยดินกลบโคนต้นไม้ ขุนเขาเดินตามเธอมา สองคนจึงช่วยกันปลูกต้นที่เหลือ หยุดการปะทะคารม กันชั่วคราว

ขุนเขาจ้องมองเธออย่างพิจารณา เขาก็พบว่าความจริงแล้วผู้หญิงตรงหน้าเขาที่กำลังขะมักเขม้นกับการปลูกต้นไม้คนนี้ ก็แลดูน่ารัก และไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรเลย ในทางตรงข้าม เธอกลับดูสดใส ดูอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงมาก ทั้ง ๆที่เธอก็อายุ ยี่สิบแปดปีแล้ว แต่ก็อย่างว่าแหละ มารยาผู้หญิง เห็นนิ่ง ๆอย่างนี้อาจจะร้ายกว่าที่เขาคิดก็ได้ไม่งั้นพ่อเขาจะหลงเธอหัวปักหัวปำจนคิดจะแต่งงานใหม่หรอกหรือ

"ผู้กองครับ"

พลฯ ทหารรายหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับยื่นกล้าไม้มาให้เขาอีกสามต้น

"ท่านนายก อบต. ฝากมาให้ผู้กองครับ "

เขาจึงยื่นมือไปรับกล้าไม้มาถือไว้ พลฯ ทหารนายนั้นจึงเดินออกไป

"คุณ ยังไม่หมดเหรอ "

จันทร์หอมตะโกนถามเขา เพราะเห็นต้นไม้ที่เขาถืออยู่

"มีคนเอามาให้เพิ่ม"

เขาตอบเธอ

เธอจึงเดินเข้ามาหาเขา

"รีบเอาไปปลูกสิคุณ มาฉันช่วย"

เธอพูดพร้อมกับยื่นมือไปดึงกล้าไม้จากมือเขามาถือไว้ และออกเดินนำหน้าเขาไปยังบริเวณที่จะปลูกต้นไม้ พอไปถึงหลุมที่มีคนขุดเตรียมไว้เธอก็คุกเข่าลง นำต้นไม้วางลงก้นหลุมและใช้มือโกยดินเพื่อกลบโคนต้นไม้ ..ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีตัวอะไรบางอย่างใต่ที่มือเธอ เท่านั้นแหละ

"กกกรี๊ดดด!!"

จันทร์หอมกรี๊ดออกมาเสียงดังพร้อมกับหลับหูหลับตาวิ่งเข้าไปกระโดดกอดคนตัวใหญ่ไว้ทันที

"จันทร์หอม เธอเป็นอะไร"

ขุนเขาเอ่ยปากถามเธอ

"กะ กะกิ้งกือ "

เธอยังไม่ยอมลืมตาพลางชี้มือไปทางหลุมต้นไม้ต้นนั้น ขุนเขาเขย่าตัวเธอเบา ๆ พร้อมกับกระซิบบอกเธอว่า

"มันไปแล้ว"

จันทร์หอมถึงได้ยอมลืมตาขึ้น แต่ยังไม่ยอมปล่อยจากการเกาะกุมเขา หน้าเธอยังซุกอยู่ที่อกแกร่งของเขาอยู่

"นี่แม่ คู๊ณ..กะอิแค่กิ้งกือตัวเล็ก ๆก็กลัว นี่คงจะเป็นหนึ่งในมารยาของเธอล่ะสิ"

ได้ผลจันทร์หอมผละจากอ้อมอกเขาทันทีพลางมองเขาด้วยตาเขียวปั้ด และก็เดินหนีไปทันที

"ไม่ป่งไม่ปลูกมันแล้วต้นไม้ คุณปลูกเองเถอะ"

จันทร์หอมบอกเขาและเธอก็เดินตรงไปทางเต๊นท์ และก็นั่งอยู่ในนั้นจนกระทั่งการปลูกต้นไม้เสร็จสิ้น

"มีใครเห็นบ้างรึเปล่านะ เดี๋ยวคนอื่นก็รู้กันหมดว่าเรากลัวกิ้งกือ เดี๋ยวได้โดนแกล้งกันพอดี"

จันทร์หอมมีประสบการณ์เคยโดนแกล้งตอนมัธยมต้น พอเพื่อน ๆในห้องรู้ว่าเธอกลัวกิ้งกือพวกผู้ชายที่แก่น ๆมักจะจับมาใส่เธอบ่อย ๆ ทำให้เธอหลอนมากมาจนทุกวันนี้