ประตูห้องพยาบาลเปิดออกแคทเดินออกมาโดยมีปรางกับมายด์พยุงออกมา สามหนุ่มมองมาที่แคทเป็นตาเดียวเพราะไม่เคยเห็นแคทปล่อยผมมาก่อน
แคทรีบเอามือหยิบกระเป๋ามาเปิดแล้วเอายางมารัดผมแล้วขมวดไว้เหมือนเดิม ไม่ได้กลัวว่าปรินกับเพื่อนเขาจะเห็นหรอก แต่เธอเห็นว่าศิวากำลังเดินมาทางนี้ต่างหาก “แคท หมอว่าไงบ้าง”ศิวาถาม มายด์กับปรางหันมามองแคทอย่างไวเพราะคิดว่าแคทยังปล่อยผมอยู่ แต่พอเห็นว่าขมวดผมแล้วก็พากันถอนหายใจเบาๆ ”ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ แค่แผลเล็กน้อยให้ยามากินกับทาค่ะ”แคทบอกกับศิวา ”แคทกับเพื่อนกลับก่อนได้เลยนะพี่บอกกับอ.ให้แล้ว”ศิวาบอก “ขอบคุณค่ะ”แคทพูด “ แล้วกลับกันยังไงล่ะ….ให้พี่ไปส่งมั้ย”ศิวาถาม ”ไม่รบกวนพี่ศิวาหรอกค่ะ เดี๋ยวปรางไปส่งแคทเองค่ะ”ปรางรีบพูด ”งั้นก็กลับไปพักนะ เดี๋ยวพี่ไปดูแลอย่างอื่นก่อนนะ กลับดีๆล่ะ”ศิวาพูดพลางมองหน้าแคท เขามองเลยไปที่ปรินกับเพื่อนๆที่ยืนอยู่ข้างหลัง แล้วหันหลังกลับไปที่สนามต่อ “แคท…แกรัดผมตอนไหนอ่ะ โคตรไวเลย ถ้าพี่ศิวาเห็นล่ะก็ยาวแน่ๆ”มายด์กระซิบถามหลังจากที่ศิวาเดินไปไกลแล้ว “ชั้นเห็นพี่เขาเดินตรงมาก็เลยรีบคว้ากระเป๋ามาแล้วก็รัดเลยสิ เกือบไปเหมือนกัน”แคทบอกมายด์เบาๆ ”แล้วนี่แกกลัวพี่ศิวาจะเห็น แล้วแกไม่กลัวว่าพี่ปรินกับเพื่อนเขาจะเห็นเหรอ”มายด์พูดเธอเหลือบมองไปข้างหลัง ”เออ!ใช่ลืมไปเลย แต่ไม่เป็นไรมั้งพี่ชยาก็แลชอบปรางมาก พี่เอกถ้าชั้นมองไม่ผิดเหมือนเขาจะชอบแกนะมายด์”แคทพูดแซวเพื่อน มายด์หน้าแดงระเรื่อยกมือขึ้นตีแคทเบาๆ ”แล้วพี่ปรินล่ะ แกคิดว่าไง”มายด์ลองถามเพื่อนดู ”พี่ปรินอ่ะ…เขาไม่มาสนใจสนใจคนอย่างชั้นหรอกจ้า ปรางบอกว่าเขามีสาวๆมาให้เลือกมากมายอยู่แล้ว”แคทพูดอย่างที่ใจคิด มายด์ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะสามหนุ่มเดินมาพอดี “แล้วเดินไหวมั้ยล่ะเรา..เห็นปรางบอกว่าเอ็นข้อเท้าอาจจะพลิก”ปรินถามทันทีที่เดินมาถึง ”ไหวค่ะ..พี่ปริน หมอให้กินยาแล้วก็ทายาแถมพันผ้าประคองมาให้ด้วยค่ะ”แคทตอบพลางก้มมองขาตัวเอง “เราก็นี่นะ ทำอะไรไม่ค่อยห่วงตัวเองเลย”ปรินมองเท้าของแคทแล้วบ่น แคทมองหน้าปริน ”ก็ถ้าปรางโดนบอลลูกนั้นเข้าไป รับรองว่าเจ็บมากกว่านี้แน่ๆ แคทก็แค่ผ่อนหนักให้เป็นเบาเท่านั้น บ่นเหมือนพ่อไม่มีผิด”ตอนท้ายพูดเบาๆ ปรินก็ได้ยินเขายิ้มมุมปาก ”แคท..ปล่อยผมแล้วสวยออกทำไมไม่ปล่อยผมบ่อยๆล่ะ”ชยาพูด ”ใช่..พี่เห็นด้วย”เอกรีบสนับสนุน ”แคทรำคาญค่ะ แล้วมันก็ร้อนด้วย”แคทพูด ปรางรีบดึงเสื้อของชยากับเอกถอยลงไปเดินข้างหลังทันที มายด์ก็เลยลงไปเดินข้างหลังกับพวกปรางด้วย ปล่อยให้แคทกับปรินเดินข้างหน้าไปด้วยกัน เมื่อส่งแคทกับมายด์ที่บ้านแล้ว ปรินก็ขับรถกลับบ้าน เขาสังเกตุว่าปรางเงียบๆไป ”เป็นไรหรือป่าวปราง เงียบเชียว”ปรินถาม ”ปรางแค่เป็นห่วงแคทอ่ะ” ปรางพูด ”แคทก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ แค่ข้อเท้าพลิกสองสามวันก็หายแล้ว”ปรินบอก “พี่ปรินไม่รู้อะไรก็พูดได้สิ”ปรางว่าปรินแล้วทำหน้างอ ”เราก็เล่าให้พี่ฟังสิ”ปรินพูด ปรางเล่าเรื่องของแคทที่เธอรู้มาจากมายด์ให้ปรินฟัง ”เพราะอย่างนิ้สินะ พ่อเขาถึงได้ห่วงนัก ห่วงแต่คนอื่นไม่ค่อยห่วงตัวเอง”ปรินพูด เขายอมรับเลยว่าพอรู้เรื่องเขาก็ยิ่งห่วงแคทมากกว่าเดิมอีก ”ปรางกลัวว่าจะไม่ใช่แค่ข้อเท้าพลิกน่ะสิ แคทปากแข็ง อดทนเก่งไม่ค่อยยอมพูดง่ายๆ แล้วชอบกลัวว่าจะทำให้คนอื่นเป็นห่วงก็เลยไม่พูด”ปรางพูดไปทำหน้ากังวลไป ปรินกับปรางเดินเข้าไปในบ้านเห็นพ่อกับแม่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกเลยเดินเข้าไปหา “ทำไมกลับกันเร็วล่ะวันนี้”แม่ถามทันทีที่เห็นหน้าลูกๆ ปรางนั่งลงข้างๆแม่ส่วนปรินนั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามกัน พ่อเงยหน้าจากหนังสือในมือมองหน้าปราง ”ทำไมหน้าเป็นอย่างนั้นล่ะยายปราง งอนอะไรมาอีกล่ะเรา”พ่อพูดพลางยิ้มแบบเอ็นดู ”ปรางเขาห่วงเพื่อนน่ะคับ”ปรินตอบแทนปราง แม่กับพ่อมองหน้าปรางแล้วหันมาถามปริน ”ใครเป็นอะไรล่ะ ตาปริน”พ่อถาม ”หนูแคทหรือหนูมายด์ล่ะ”แม่ถามบ้าง ”แคทน่ะคับแม่”ปรินตอบ ”เกิดอะไรขึ้น หนูแคทเป็นอะไรตาปริน แล้วเป็นอะไรมากหรือป่าว”แม่เขาทำท่าทางตกใจมาก ปรินคิดในใจถึงเรื่องที่ปรางเคยบอกว่า แม่เขารักแคทมากจนอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้คงจะจริง ”ใจเย็นๆคับแม่”ปรินบอกแม่ แล้วปรินก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้รวมทั้งเรื่องที่เขาเพิ่งรู้จากปรางเมื่อกี้ให้พ่อกับแม่ของเขาฟังอย่างละเอียด โดยมีปรางฟังอยู่และคอยเสริมเป็นบางครั้ง ”น่าสงสารยายแคท ต้องเจ็บตัวเพราะคนอื่นทุกทีเลย”แม่พูด ”หายากนะคนที่จะรักคนอื่น ห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง หนูแคทนี่พ่อแม่เขาเลี้ยงลูกมาดีจริงๆ” พ่อพูด ”เพราะอย่างนี้ไง แม่ถึงอยากได้หนูแคทมาเป็นลูกสะใภ้”แม่บอก ”ถามลูกชายหรือยังว่าเขาชอบใครอยู่หรือป่าว” พ่อพูดแล้วมองหน้าปริน “ไม่ต้องถามหรอกค่ะ ปรางบอกให้ก็ได้ พี่ปรินเขาก็ชอบแคทเหมือนกัน ใช่มั้ยพี่ปริน”ปรางพูดแล้วหันไปหาพี่ชาย ”จริงเหรอ ตาปรินอย่าหลอกแม่ให้ดีใจนะลูก”แม่รีบพูด ปรินยกมือเกาผมแก้เขินเมื่อถูกถามตรงๆ ”จริงคับแม่..แต่ผมยังไม่ได้บอกแคทนะคับ ยังไม่กล้าจีบตรงๆด้วยซ้ำ”ปรินบอก ”แม่แกคงจะปิดบ้านฉลองแน่ๆที่จะได้หนูแคทมาเป็นลูกสะใภ้ ว่าแต่แกเถอะทำไมถึงไม่กล้าจีบหนูแคทล่ะ เป็นผู้ชายแท้ๆ”พ่อข าและส่ายหัว ”ว่าแต่แม่ พ่อแกเองก็อยากได้หนูแคทมาเป็นลูกสะใภ้เหมือนกันนั่นแหละ บ่นอยู่ทุกวันว่าถ้าแกเอาบรรดาสาวๆที่มาติดพันแกตอนนี้มาเป็นเมีย สงสัยพ่อแกคงต้องไปอยู่วัดแทนแน่ๆ”แม่ว่าพ่อบ้าง พ่อได้แต่ยิ้มไม่ได้ว่าอะไรอีก ”ก็ถ้าพี่ปรินเดินเข้าไปจีบแคทตรงๆนะหนูบอกได้เลยว่าโดนปฏิเสธแน่ๆ หนูรู้นิสัยแคทดีก็เลยบอกให้พี่ปรินเขาค่อยเข้าไปทำความคุ้นเคยกับแคทก่อนแล้วค่อยพัฒนาความสัมพันธ์ไปเรื่อยๆ”ปรางบอกพ่อกับแม่ “แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ”แม่หันไปถามปริน ”แคทเขาก็เริ่มพูดคุยกับผมมากขึ้นกว่าเดิม ยังแซวและพูดเล่นบ้าง ตอนนี้เขาคงเห็นผมเหมือนพี่ชายเขาคนหนึ่ง แต่ผมเคยเจอพ่อแคทครั้งหนึ่ง และผมก็บอกพ่อเขาไปแล้วว่าผมชอบลูกสาวเขาอ่ะ”ปรินพูด แม่อ้าปากค้างเมื่อรู้ว่าลูกชายไปสารภาพกับว่าที่พ่อตาในอนาคตมาแล้ว “แล้วพ่อหนูแคทว่าไงบ้างล่ะ”พ่อเขาหันมาถามทันที ”พ่อแคทเขารับรู้และไม่ได้ว่าอะไร พ่อเขาบอกว่าแล้วแต่แคทเลย”ปรินหันไปบอกพ่อ พ่อกับแม่ถอนหายใจโล่งอก “งั้น ตอนนี้ก็เหลือแค่ว่าเราจะจีบหนูแคทได้มั้ย ใช่หรือป่าว”พ่อพูดต่อ ”ใช่คับ..แต่นั่นน่ะคือเรื่องที่หนักกว่าเรื่องพ่อแคทอีกนะคับ”ปรินพูด ทุกคนพากันหัวเราะปรินเพราะไม่เคยมีใครเคยเห็นเขาทำท่าทางหมดหวังแบบนี้มาก่อน ”ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะไอ้เสือ เวลาไปเจรจาธุรกิจต่อให้คู่แข่งน่ากลัวแค่ไหน พ่อก็ไม่เคยเห็นแกจะทำท่าหมดแรงอย่างนี้เลย”พ่อพูดแล้วมองหน้าปริน ”เรื่องแคทนี่ยากสุดสำหรับผมแล้วล่ะคับพ่อ ให้ไปเจรจาเรื่องงานยังจะง่ายกว่าอีก แคทเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่งมากๆไม่ค่อยแสดงอารมณ์ผ่านทางหน้าตาแต่เขากลับอ่านความคิดคนอื่นผ่านทางสีหน้าและดวงตาได้เก่งอีกต่างหากคับ”ปรินบอกพ่อ “ใช่ค่ะพ่อ แคทเป็นคนอย่างนั้นจริงๆ ตอนนี้เลยต้องค่อยๆให้พี่ปรินตีสนิทไปก่อนค่ะ”ปรางบอก ”เอาล่ะ งั้นเราก็มาช่วยๆกันแล้วกันเรื่องหนูแคทอ่ะ แล้วเรื่องที่บาดเจ็บวันนี้เอาไงดีล่ะพ่อ”แม่หันไปถามพ่อ ”ในเมื่อหนูแคทไม่ค่อยจะยอมพูด งั้นปรางลูกก็ลองโทรคุยกับมายด์ แล้วถามอาการของแคทผ่านทางมายด์ดูแล้วกัน”พ่อเสนอความคิด แม่ก็เห็นด้วยวันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานปีที่5ของปรินกับแคท ปรินอยากจะเซอไพร์สเธอจึงโทรไปจองโต๊ะที่ร้านอาหารบนดาดฟ้าเพื่อจะฉลองกับเธอสองคน ตอนบ่ายปรินพาแคทกลับบ้านก่อนเวลา เขาบอกให้เธอแต่งตัวเพราะจะพาไปที่แห่งหนึ่ง แคทลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงาน เธอจึงงงๆที่วันนี้เขาพาเธอกลับบ้านเร็วแล้วยังบอกว่าให้แต่งตัวจะพาไปไหนสักที่ เมื่อแคทแต่งตัวเสร็จ เธอเดินลงก็เห็นว่าปรินรออยู่แล้ว เขาพาเธอไปที่รถแล้วเอาผ้ามาปิดตาของเธอ "พี่ปรินจะทำอะไรคะเนี่ย..ปิดตาแคททำไมคะ" "พี่จะพาไปที่แห่งหนึ่ง แต่ต้องปิดตาก่อนจะได้ตื่นเต้นไงคับ" "เล่นเป็นเด็กเลยนะคะ" "ห้ามแกะออกนะคับ นั่งเฉยๆถ้าถึงที่แล้วพี่จะเปิดตาออกให้" "ค่ะ..ก็ได้" ปรินขับรถไปเรื่อยๆจนถึงโรงแรมที่เขาจองโต๊ะไว้ เขาลงไปเปิดประตูและก้มลงอุ้มเธอพาไปที่ลิฟต์ เขากดขึ้นไปชั้นบนสุด เมื่อลิพต์เปิดปรินก็อุ้มแคทไปนั่งเก้าอี้ที่ทางร้านได้จัดเตรียมไว้ เขาเอาผ้าที่ปิดตาของแคทออก "ลืมตาได้แล้วคับ"ปรินบอก แคทค่อยๆลืมตาขึ้น เธอมองไปข้างหน้าและมองไปรอบๆแล้วยิ้มออกมา รอบตัวเธอมีซุ้มดอกไม้เต็มไปหมด แถมมีเทียนหอมแท่งเล็กๆที่ถูกจุดแล้ววางไว้จนทั่วแทนการเ
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นอนกอดกัน โดยปรินให้แคทซบไปที่หน้าอกของเขา แล้วก็กอดเธอไว้อย่างแน่น "พี่กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้กับเราอีกแล้ว" "แคทก็กลัวค่ะ...กลัวว่าจะไม่ได้นอนกอดพี่ปรินอย่างนี้อีก" "ผ่านเหตุการณ์นี้มาได้..ทำให้พี่รู้ว่า เวลาของพวกเราไม่รู้ว่าจะหมดลงเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นเราต้องดูแลรักษาคนที่รักไว้ให้ดีๆ อย่าปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆโดยที่ไม่ได้มีความสุขด้วยกันเลย" "ใช่ค่ะ..แต่จริงๆแล้วพี่ปรินกับแคทก็อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาเลยนะคะ" "ใช่คับ..แต่พี่ว่าจะเพิ่มเวลาของเราให้มากขึ้นอีกหน่อยนะ" "เวลาของเรา? เวลาอะไรคะ" "ก็...เวลาที่เราจะเป็นของกันและกันไงคับ" "บ้า..พี่ปรินอ่ะ...ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ" "งั้น..ทำอย่างอื่นแทนนะคับ" "ว้าย!พี่ปริน..ไม่เอา...พอแล้ว..อือ..อือ" ปรินก้มไปจูบปิดปากแคท แล้วทุกอย่างก็เริ่มต้นและจบลงเหมือนเดิมอีกครั้ง แคทกับปรินเดินทางกลับมาจากออสเตรเลียแล้ว เปรมพอเห็นแคทกับปรินกลับมาก็วิ่งเข้าไปกอดทั้งคู่ "น้องเปรมคิดถึงพ่อปรินกับแม่แคทที่สุดเลยคับ" "แม่กับพ่อก็คิดถึงน้องเปรมนะคับ"แคทพูด "แล้วแม่แคทหายหรือยังคับ" "แม่หายแล้วคับ แล้วน้องเปรมดื้อกับค
"พี่ปรินคะ..ไม่งอนนะคะ แคทอยู่ก็ได้ค่ะ"แคทจับมือของเขา ตอนนี้แคทนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ส่วนปรินยืนอยู่ข้างๆเตียง "พี่ไม่ได้งอน ถ้าเราไม่อยากอยู่พี่ก็ไม่บังคับหรอก"ปรินพูด น้ำเสียงน้อยใจนิดๆ "อยากสิคะ แคทแค่หวงลูกกับงานน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ"แคทบอก "เราอ่ะ ห่วงทุกอย่างแต่ไม่เห็นจะห่วงพี่เลย พี่แค่อยากอยู่กับเราสองคนต่ออีกหน่อยเท่านั้น"ปรินยังหน้าบึ้ง "ห่วงสิคะ แคทห่วงพี่ปรินที่สุด นะคะ นะนะเลิกงอน เลิกน้อยใจนะ"แคทพูด "เราห่วงพี่จริงๆนะ หรือแค่พูดให้พี่ดีใจเล่นๆ"ปรินถาม เขาเลิกงอนเธอแล้วแต่แค่อยากแกล้งเธอดูบ้าง "แคทพูดจริงๆค่ะ...ทำยังไงพี่ปรินถึงจะเชื่อล่ะคะ"แคทพูด "งั้นก็ต้องพิสูจน์"ปรินบอก "พิสูจน์ยังไงคะ"แคทถาม "อย่างนี้ไงคับ" ปรินก้มลงมาจูบโดยที่แคทไม่ทันตั้งตัว เขาใช้มือข้างหนึ่งดันหัวเธอไว้ แล้วจูบเธอด้วยความรู้สึกรักใคร่ เขาเอาลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของเธอ แล้วก็ไล้ริมฝีปากไปที่แก้ม ตา ใบหูและลงมาที่ซอกคอขาว เขาไซร้คอจนแคทร้องครางออกมาเบาๆ แล้วเขาก็วนขึ้นไปจูบที่ปากเธออีกครั้ง "พี่หายงอนเราแล้วล่ะ"ปรินยิ้ม "ไม่ต้องมายิ้มเลย ขี้โกงตลอดอ่ะ"แคทอายหน้าแดง "พี่ก็โกงกับเราคน
"หมอให้อยู่รอดูอาการอีก2-3วัน ถ้าไม่มีอะไรก็เดินทางกลับได้"ลุงหมอบอก "ดีเลยค่ะ งั้นปรางไปโทรบอกพ่อกับแม่ก่อนดีกว่า ป่านนี้คงรอแย่แล้วค่ะ ไปค่ะพี่ชยา"ปรางบอก "งั้น เดี๋ยวพี่กับมายด์ไปหาซื้ออะไรมากินฉลองกันหน่อยดีกว่านะ"เอกพูด "ลุงก็ขอไปคุยกับเพื่อนลุงก่อน หนูแคทพักผ่อนไปก่อนนะเดี๋ยวลุงมาใหม่"ลุงหมอบอก ทุกคนพากันเดินออกไปจากห้องกันหมด เหลือแค่ปรินที่ยังจับมือแคทและมองหน้าเธออยู่ "แคทมีอะไรแปลกไปเหรอคะ พี่ปรินถึงได้มองแบบนั้น"แคทถาม "แคทรู้มั้ยว่าพี่กลัวมากแค่ไหน ตั้งแต่เราเข้าห้องผ่าตัดมาจนกระทั่งก่อนที่เราจะฟื้นขึ้นมา พี่กลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงของเราอีกแล้ว พี่กลัวว่าเราจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา นอนเฉยๆไม่รับรู้อะไรแต่นั่นพี่ก็ยังรับได้แค่ให้เรายังอยู่ไม่จากพี่ไปเลยก็พอ"ปรินหน้าเศร้ามาก "ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วค่ะ..อย่าคิดมากเลยนะคะ...ต่อไปนี้แคทจะไม่ทำให้พี่ปรินต้องทุกข์ใจเพราะแคทอีกแล้ว"แคทพูด "พี่ไม่เคยทุกข์เพราะเราเลยนะ เราทำให้พี่มีความสุขเสมอขอแค่มีเราอยู่ข้างๆ อย่าทิ้งพี่ อย่าปล่อยให้พี่ต้องเดินไปคนเดียวโดยที่ไม่มีเรา ได้มั้ยคับ"ปรินถาม "ได้ค่ะ..ต่อไปนี้แคทจะไม่ทิ้งพี่ปรินกับลู
"ขอบใจนะทุกคน ขอบใจจริงๆ"ปรินบอก ทุกคนเดินไปนั่งกันที่โซฟาข้างๆห้อง ลุงหมอเดินเข้ามาแล้วและนั่งคุยอยู่กับชยา เอก มายด์และปราง ส่วนปรินยังนั่งกุมมือแคทอยู่ข้างเตียง สักพักปรินก็รู้สึกว่านิ้วมือของแคทที่เขากุมอยู่กำลังขยับ ตอนแรกปรินไม่แน่ใจเขาจึงตั้งใจมองอีกครั้ง ก็เห็นว่ามันขยับจริงๆ "ลุงหมอคับ แคทขยับนิ้วคับ"ปรินบอก เขาเรียกลุงหมอเสียงดังด้วยความดีใจ ทุกคนรีบลุกแล้วเดินเข้ามายืนข้างเตียง "ไหนตาปริน..จริงด้วย"ลุงหมอบอกน้ำเสียงดีใจ "ใช่ค่ะ...ตาของแคทก็ขยับด้วยค่ะ"ปรางพูด เธอยิ้มด้วยความดีใจ "ดูกันไว้ก่อนนะ...ลุงจะไปบอกหมอ"ลุงหมอบอกแล้วรีบเดินออกไป แคทที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มขยับเปลือกตาขึ้นๆลงๆ เพราะเธอหลับไปนานจึงยังไม่ชินกับแสง นิ้วมือก็เริ่มขยับมากขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มือ รู้ว่ามีใครกำลังกุมมือของเธออยู่ ในที่สุดแคทก็ลืมตาขึ้นมาจนได้ "แคท...แคทรู้สึกตัวแล้ว ดีใจจริงๆ" ปรางกับมายด์หันมากอดกันเองด้วยความดีใจ "แคท..เป็นยังไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือป่าว รอเดี๋ยวนะคับลุงหมอไปตามหมอแล้ว"ปรินรีบพูด เขายิ้มด้วยความดีใจจนน้ำตาซึม ลุงหมอกับหมอที่ผ่าตัดแคทและพยาบาลเดิน
เมื่อเดินไปถึงห้องที่แคทนอนอยู่ ปรินน้ำตาคลอเมื่อเห็นแคทนอนหลับตาสนิท มีเครื่องมือและสายอะไรหลายอย่างอยู่รอบๆตัวเธอ ผมของเธอยังอยู่เหมือนเดิม ปากเธอมีท่อใส่อยู่ เขาไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บแบบนี้ จนเขาไม่ยอมมีลูกอีกก็เพราะกลัวเธอจะเจ็บแต่นี่ยิ่งกว่าตอนผ่าคลอดอีก "พี่ปรินคับ พี่ปรินต้องสู้นะคับ ใจของพี่ปรินกับพี่แคทส่งถึงกันได้ เพราะอย่างนั้นถ้าพี่ปรินท้อหรือหมดหวังพี่แคทก็จะรับรู้ได้นะคับ"กวางจับมือของปริน "ได้กวาง พี่จะสู้จะไม่ท้อเพื่อที่แคทจะได้กลับมาอยู่กับพี่อีกครั้ง พี่สัญญา"ปรินมองหน้ากวาง "ผมเชื่อว่าพี่แคทต้องผ่านไปได้ เพราะพี่แคทไม่เคยยอมแพ้ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ว่าจะหนักแค่ไหน ถ้าพี่แคทตัดสินใจจะทำก็จะทำจนได้"กวางพูด "ใช่ กูคิดเหมือนกวาง แคทเป็นนักสู้ที่ไม่เคยแพ้ เพราะฉะนั้นมึงต้องเข้มแข็ง"เอกพูด "ใช่ มึงยังมีพวกกู มีกวาง มีลุงหมอแล้วยังมีพ่อแม่ ปรางกับมายด์และที่สำคัญที่สุดคือมึงยังมีตาเปรม ที่เป็นตัวแทนความรักของมึงกับแคทอีกด้วย"ชยาพูด "กูรู้ กูจะสู้และผ่านมันไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"ปรินพูด วันรุ่งขึ้นปริน ชยา เอก กวางและลุงหมอมาโรงพยาบาลกันตั้งแต่เช้า ปรินโทรก