ตอนที่ 9 จำไม่ได้

 

เมื่อถึงวันที่จะต้องย้ายของเข้ามาอยู่ที่หอพักฉัตรกล้าก็ตื่นเต้นมากเพราะวันนี้เขาจะได้เจอพี่ณิชาแล้วหลังจากขับรถไปแอบมองเธอที่ร้านอยู่หลายวัน

ฉัตรกล้าขับรถมาถึงหอพักในเวลาบ่ายสามซึ่งตอนนี้ลูกค้าในร้านทำผมของพี่ณิชามีไม่มากเท่าไหร่หญิงสาวเลยมารอรับเช่าคนใหม่ที่ชั้นล่างของหอพักซึ่งเป็นส่วนต้อนรับและมีเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญไว้คอยบริการ

“สวัสดีค่ะคุณคือคนที่จะเข้าพักใหม่ใช่ไหมคะ” เสียงใสเอ่ยทักทายทันทีเมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

“สวัสดีครับผมชื่อฉัตรกล้า เรียกกล้าก็ได้ครับ”

“ฉันชื่อณิชาภาค่ะ เรียกณิชาหรือจะเรียกนิดเฉยๆ ก็ได้ค่ะ”

“ผมเรียกพี่ณิชาได้ไหมครับ”

ณิชาภาแปลกใจที่ผู้ชายคนนี้เรียกเธอว่าพี่แต่ก็พยักหน้าเพราะมันก็แค่คำเรียก

“มีของมาแค่นี้เหรอคะ” ณิชาภามองกระเป๋าเดินทางของฉัตรกล้าที่มีเพียงใบเดียว

“วันนี้มีแค่นี้ก่อนครับแต่อาจจะทยอยมาเรื่อยๆ ผมลืมถามไปเลยครับว่าหลังห้องมีระเบียงหรือเปล่า” เขาชวนคุยทั้งที่รู้สภาพห้องพักจากพนักงานแล้ว

“มีค่ะทุกห้องจะมีระเบียงด้านหลัง เอาไว้สำหรับตากผ้าค่ะ จะขึ้นไปดูห้องเลยมั๊ยคะ เดี๋ยวพี่ช่วยค่ะ” ณิชาภาเดินมาจะช่วยชายหนุ่มถือกระเป๋า วันนี้เธอต้องรอรับผู้เข้าพักคนใหม่เองเนื่องจากแม่บ้านสองคนต้องไปทำความสะอาดห้องน้ำบริเวณชั้นสี่ซึ่งเป็นชั้นที่ราคาถูกที่สุดและผู้เข้าพักจะใช้ห้องน้ำร่วมกัน

“ไม่เป็นไรครับกระผมกระเป๋าผมหนักเดี๋ยวผมถือคนเดียวดีกว่า”

“ที่นี่มีห้องพักเต็มทุกห้องเลยเหรอครับ แล้วมีกี่แบบบ้างครับ”

“ตอนนี้พักเต็มทุกห้องค่ะ ห้องพักชั้นสองกับชั้นสามจะเป็นห้องพักที่มีห้องน้ำในตัวและมีระเบียงด้านหลังส่วนชั้นสี่จะไม่มีห้องน้ำค่ะ แต่ราคาก็จะถูกกว่าชั้นอื่น เอาไว้สำหรับคนที่อยากเข้ามาพักที่นี่จริงๆ แต่งบประมาณไม่พอน่ะค่ะ” ณิชาภาอธิบายให้กับผู้เข้าพักคนใหม่ฟัง

“ครับ”

“ส่วนใหญ่ก็จะเป็นคนทำงานด้วยกันทั้งนั้น” ณิชาภาพูดขณะเปิดกุญแจห้องพักให้กับฉัตรกล้า

ห้องพักด้านในขนาดค่อนข้างกว้างเตียงนอนความยาวน่าจะประมาณ 5 ฟุตมีโต๊ะตัวเล็กๆ สำหรับนั่งทำงาน มุมหนึ่งเป็นตู้เสื้อผ้าถัดไปเป็นห้องน้ำและระเบียงหลังห้อง

“ห้องคงไม่เล็กเกินไปนะคะ”

“ไม่หรอกครับผมอยู่คนเดียว ผมว่ามันกำลังพอดีเลย” เขารู้สึกพอใจกับห้องพักถึงมันจะเล็กกว่าห้องนอนที่บ้านก็ตาม

“พี่ไม่รู้ว่าแม่บ้านบอกแกว่าเรื่องกฎระเบียบอะไรไปแล้วบ้าง”

“ผมยังไม่ได้คุยกับแม่บ้านเลยครับ พอดีว่าตอนที่เธอโทรไปผมกำลังทำงานอยู่”

“ถ้างั้นพี่ขอนั่งหน่อยนะ” ณิชาภาขออนุญาตเจ้าของห้องคนใหม่เธอนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ริมประตู

“ได้ครับ” ฉัตรกล้าเดินเอากระเป๋าไปเก็บหน้าตู้เสื้อผ้าก่อนจะกลับมานั่งอยู่บนเตียงที่ตอนนี้ยังไม่ได้ปูผ้าปูที่นอนเลย

“ระเบียบเข้าพักที่นี่ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ไม่เหมือนหอพักตามหน้ามหาวิทยาลัยหรอกนะคะ แค่ห้ามส่งเสียงดังหลังสี่ทุ่มจะกลับดึกกลับเช้ายังไงก็ได้เสมอ ส่วนเรื่องการซักผ้าคุณจะซักในห้องน้ำแล้วตากที่ระเบียงก็ได้หรือจะลงไปใช้เครื่องซักผ้าหยอดเหรียญก็ได้ค่ะ แต่ถ้าไม่สะดวกหรือไม่มีเวลาจริงๆ ติดกับร้านทำผมมีบริการซักรีดอยู่ค่ะเขาจะขึ้นมารับผ้าที่หน้าห้องและตอนเย็นก็จะเอามาแขวนไว้ให้ค่ะถ้าคุณสนใจก็ลองไปติดต่อด้านล่างได้เลย” เธออธิบายยาว คนฟังก็ได้แต่มองแล้วยิ้มตาม เขารู้สึกดีที่ได้คุยกับพี่ณิชาถึงแม้ว่าเรื่องที่คุยจะเป็นแค่เรื่องเข้าพักก็ตาม

“ผมเอาเครื่องใช้ไฟฟ้าอะไรเข้ามาที่นี่ได้บ้างครับ”

“ได้ทุกอย่างเลยค่ะ ที่นี่มีสัญญาณอินเตอร์เน็ตให้ใช้ฟรีค่ะส่วนทีวีก็มีช่องให้เลือกอยู่หลายช่องเหมือนกันเราเช่าสัญญาณเป็นรายเดือนค่ะ” ณิชาภาอธิบายเมื่อเห็นฉัตรมองไปตรงทีวีขนาด 32 นิ้วบนฝาผนัง

“ถ้ามีอะไรที่ไม่เข้าใจก็ถามพี่หรือแม่บ้านได้ตลอดเลยนะคะ ตอนกลางวันพี่จะอยู่ที่ร้านทำผมข้างล่าง หลังปิดร้านแล้วพี่ก็จะอยู่หอพักนี้เหมือนกันค่ะ แต่ถ้าจะให้สะดวกที่สุดก็ใช้วิธีโทรหาดีกว่าค่ะ”

“แต่ผมยังไม่มีเบอร์โทรศัพท์พี่เลยนะครับ มีแต่เบอร์ที่พนักงานให้ไว้” ฉัตรกล้ามีเบอร์โทรศัพท์ของพี่ณิชาแล้วเพราะแม่บ้านให้ไปเมื่อหลายวันก่อน แต่เขาก็อยากจะขอจากเธอโดยตรงอีกครั้ง

“เอาโทรศัพท์มาค่ะเดี๋ยวพี่เมมเบอร์โทรให้แอดไลน์ไว้ด้วยก็ได้เผื่อมีอะไรอยากจะถามเพราะบางครั้งถ้าพี่ยุ่งก็ไม่ค่อยได้รับโทรศัพท์เท่าไหร่”

“ผมถามพี่ได้ตลอดเลยไหมครับ”

“ได้ตลอดค่ะ”

“ช่วงที่มาอยู่แรกๆ ผมอาจจะรบกวนพี่เยอะนิดหน่อย ผมเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ครับ”

“แต่ก่อนอยู่ที่ไหนล่ะ ผมอยู่กรุงเทพครับ พอดีมาคุมงานก่อสร้างแถวนี้เพื่อนก็เลยแนะนำให้มาพักหอพักของพี่ณิชา” เมื่อมีโอกาสได้คุยเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องหอพักเขาก็ไม่รอช้าที่จะคุยกับเธอ

“พี่ว่าจะถามอยู่เหมือนกันทำไมเรียกพี่ว่าพี่ณิชา เราเคยรู้จักกันมาก่อนไหม” ณิชาภามองหน้าฉัตรกล้ารู้สึกคุ้นๆ หน้าแต่ไม่แน่ใจว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหน

“ผมเป็นรุ่นน้องของพี่ที่โรงเรียนครับ”

“ตายจริงพี่ขอโทษนะที่จำรุ่นน้องไม่ได้”

“ไม่เป็นไรหรอกครับผมมาเรียนที่นี่แค่ปีเดียว แล้วเราก็แทบไม่เคยคุยกันเลย”

“กล้าใช้คำว่าแทบไม่เคยคุยแสดงว่าเคยคุยกันอยู่บ้างแต่ทำไมพี่นึกไม่ออกนะ”

“ผมเจอกับพี่ตอนพี่อยู่ม.6พี่เป็นประธานสีฟ้าส่วนผมอยู่สีเขียว ผมคือคนที่ไปช่วยพี่ตีกลองยังไงล่ะครับ”

“อ้าว...น้องคนนั้นเองเหรอ พี่ขอโทษนะพี่จำไม่ได้จริงๆ กล้าเปลี่ยนไปมากเลย พี่จำได้ว่าตอนนั้นเราตัวผอมๆ สูงๆ แล้วยังดัดฟันแต่พอมาวันนี้สูงขึ้นแล้วหล่อขึ้นมากเลยพี่จำไม่ได้ ก็คงไม่แปลก หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยนะ”

“ผมเรียนที่ที่โรงเรียนนั้นแค่ปีเดียวครับ พอขึ้นม.5 ผมก็ย้ายเข้าไปเรียนที่กรุงเทพ”

“แล้วเคยกลับมาที่โรงเรียนหรือมางานศิษย์เก่าบ้างไหมล่ะ”เมื่อเห็นว่าเขาเป็นรุ่นน้องณิชาภาก็ชวนคุย

“ผมเพิ่งมาปีนี้ปีแรกครับ พอคุยกับเพื่อนก็เลยรู้ว่ามีรุ่นพี่ของเราเปิดหอพักอยู่ แล้วผมก็กำลังหาที่พักอยู่พอดี ผมโชคดีมากที่พอพี่ว่าง”

“ปกติหอพักก็แบบนี้ มีคนเข้าออกอยู่บ่อยๆ”

“ผมจำได้เข้าคร่าวๆ ว่าตอนอยู่ม.6 พี่ณิชาสอบเข้าเรียนบัญชีไม่ใช่เหรอครับแล้วทำไมวันนี้ถึงมาทำร้านทำผมล่ะ”

“เรื่องมันยาวเอาไว้วันหลังพี่จะเล่าให้ฟังนะ วันนี้กล้าจัดของให้เรียบร้อยก่อนเถอะ”

“ได้ครับ พี่ณิชาจะไปทำงานต่อที่ร้านทำผมใช่ไหม ร้านปิดกี่โมงครับ”

“ร้านปิดประมาณ 5 โมงครึ่งแต่ถ้ามีลูกค้าก็จะรอจนทำงานให้ลูกค้าเสร็จ”

“รับตัดผมผู้ชายด้วยไหมครับ”

“รับหมดเลยค่ะทั้งผู้หญิงผู้ชาย”

“ถ้าถึงเวลาตัดผมครั้งหน้า ผมจะไปเป็นลูกค้าร้านพี่ณิชานะครับ”

“ได้ค่ะยินดีเลย คนในหอพักส่วนใหญ่ก็จะไปใช้บริการกันบ้างบางคนก็เหนื่อยจากการทำงานก็ไปนอนสระผมให้พนักงานที่ร้านนวดหัวน่ะ”

“ฟังดูน่าสนใจดีนะครับ สงสัยผมต้องไปใช้บริการสระผมก่อนตัดผมแล้วล่ะ”

“ได้เลยเดี๋ยวพี่จะลดให้เป็นพิเศษนะถือว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องจากโรงเรียนเดียวกัน”

“อย่าเลยครับพี่ผมเกรงใจ”

“จะต้องเกรงใจอะไรกันล่ะ ว่าแต่เย็นนี้ก็มีนัดกับเพื่อนที่ไหนไหมหรือต้องทำงานอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีครับพี่ณิชามีอะไรหรือเปล่า”

“พี่ว่าจะชวนกล้าไปทานข้าวถือว่าเป็นการไถ่โทษที่พี่จำกล้าไม่ได้ แล้วก็เป็นการขอบคุณด้วยที่มาช่วยพี่ตีกลอง”

“แต่เรื่องนั้นมานานแล้วนะครับพี่”

“มันนานก็จริงแต่ถ้าเรายังจำได้มันก็เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานใช่ไหมล่ะ ตกลงว่างไหมว่างคะ” ณิชาภารู้สึกติดค้างฉัตรกล้าเลยอยากจะเลี้ยงข้าวรุ่นน้องคนนี้