ตอนที่ 8 ผู้หญิงดวงกินผัว

 

“ไม่หรอกครับ คนก็แค่พูดกันไปเรื่อย ผู้หญิงที่ผมชอบเขาแค่เคยมีแฟนแล้วแฟนของเขาก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตแค่นั้นยังไม่ถึงขั้นแต่งงานหรอกครับ”

“แม่ไม่เชื่อเรื่องนี้เหรอคะ”

“แม่เคยได้ยินมานาน แต่ก็ไม่เห็นมีใครพิสูจน์เรื่องนี้ได้”

“แล้วพ่อล่ะครับ”

“โดยส่วนตัวพ่อไม่เชื่อหรอกนะ แล้วกล้าล่ะลูกคิดยังไงกับเรื่องนี้”

“ผมก็ไม่เชื่อครับ ผมว่าอุบัติเหตุมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา แม่จะห้ามไหมผมคบกับเธอไหม”

“แม่คิดว่าถ้ากล้าเอาเรื่องเธอมาพูดกับพ่อแม่แบบนี้แล้วแม่คงห้ามไม่ทันแล้วล่ะ แม่ขอแค่กล้าอย่าใช้ชีวิตประมาทเวลาขับรถก็อย่าขับเร็วเข้าไซต์งานก็ใส่หมวกจะทำอะไรก็ใช้สติให้มาก”

“ขอบคุณนะครับแม่ที่เข้าใจ”

“กล้ากลัวไหมล่ะ”

“ไม่ครับแม่ มันไม่มีอะไรต้องกลัวผมรู้สึกสงสารและเห็นใจเธอด้วยซ้ำที่ต้องถูกมองแบบนั้น”

“อันที่จริงมันก็น่าเห็นใจนะ บางเรื่องมันพิสูจน์ไม่ได้แต่คนเราก็เชื่อไปแบบนั้นแล้ว”

“แต่เธออายุมากกว่าสองปีตอนนี้ก็น่าจะใกล้ 30 แล้ว เธอยังไม่มีแฟนหรือครอบครัวจริงๆ เหรอ”

“ไม่มีครับแม่ ผมสืบมาแล้วว่าโสดจริง ก็น่าจะเพราะคำนินทาพวกนี้เลยทำให้เขาไม่มีแฟน” ถึงแม้จะรู้เรื่องของพี่ณิชาแต่เขาก็ไม่คิดจะถอย

“น่าเห็นใจเหมือนกันนะคนเราก็เชื่ออะไรกันแปลกๆ” คุณวุฒิศักดิ์ก็รู้สึกเห็นใจว่าที่ลูกสะใภ้ขึ้นมาทันทีทั้งที่ยังไม่เคยเจอหน้า

“ที่จะไปจีบเขาเพราะชอบเขาจริงๆ หรือเพราะสงสารเขาเรื่องนี้”

“ผมเพิ่งรู้เรื่องนี้ครับแม่ แต่พี่คนนี้ผมชอบมานานแล้ว”

“ใช่รุ่นพี่ที่ไปเจอตอนไปเรียนนครปฐมใช่ไหม”

“ครับ แม่จำได้ด้วยเหรอ”

“จำได้สิก็ตอนนั้นกล้าเพ้อถึงเขาหนักมาก แม่จำได้นะว่าลูกเอาผ้าพันคอหรืออะไรสักอย่างสีฟ้ามาไว้ข้างหมอนพอแม่เอาไปซักเท่านั้นแหละโวยวายแทบบ้านแตก”

“พี่ชายเราเป็นหนักขนาดนั้นเลยเหรอคะ แม่ ลดาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย เขาต้องสวยมากๆ เลยใช่ไหมพี่กล้า”

“สวยสิลดา สวยมากๆ ด้วย” เมื่อนึกถึงใบหน้าของพี่ณิชาแล้วฉัตรกล้าก็ยิ้ม

“แล้วตอนนี้ล่ะคะยังสวยเหมือนเดิมไหม”

“พี่ว่าเขาสวยกว่าเดิมนะ ดูโตขึ้นมีเสน่ห์มากๆ”

“ลูกชายแม่ท่าทางจะอาการหนัก ได้กลับมาเจอผู้หญิงที่ตัวเองชอบอีกครั้ง แล้วไปเจอกันได้ยังไงล่ะ”

“ผมไปงานคืนสู่เหย้าที่โรงเรียนเมื่อคืนไงครับแม่ ก็เลยได้เจอกัน”

“แล้วพี่เขาจำเราได้ไหมล่ะ”

“ผมยังไม่ได้คุยกับเขาเลยครับ”

“มาถามแม่ไม่ไปตั้งเยอะ บอกให้แม่เตรียมสินสอดทองหมั้นแต่ยังไม่ได้คุยกัน”

“แล้วพี่จะรออะไรชอบก็ลุยเลยสิคะ” ฉัตรลาดเชียร์พี่ชายอย่างเต็มที่”

“ก็กำลังจะกลับมาเก็บของแล้วค่อยไปลุย”

“จะเก็บของไปอยู่กับเขาเลยเหรอ” คุณวุฒิศักดิ์ตกใจเมื่อลูกชายพูดขึ้นมาแบบนั้น

“เปล่าครับพ่อผมก็แค่จะเก็บของไปดูแลไซต์งาน แล้วพี่เขาก็อยู่แถวๆ นั้นพอดีเราคงมีโอกาสได้เจอกันบ้าง”

“กล้า แม่ไม่ว่าหรอกนะถ้าลูกจะจีบรุ่นพี่หรือจะจีบผู้หญิงที่มีดวงกินผัว แม่ขอแค่อย่างเดียวอย่าไปแย่งของใครถ้าเขามีคนรักอยู่แล้วก็อย่าไปแทรกกลาง”

“ผมมั่นใจครับว่าพี่ณิชายังโสด”

“พี่ชายเราเป็นเอามากนะลดา”

“นั่นสิคะ ถ้าอกหักขึ้นมาหนูคิดไม่ออกเลยค่ะว่าจะเป็นยัง”

“ใครเขาจะอกหักกันล่ะ เรื่องนี้ตัดทิ้งได้เลย ต่อไปนี้ผมจะกลับไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นนะครับจะกลับเข้ามาเวลามีประชุมหรือไม่ก็เสาร์อาทิตย์”

“ลดาคงคิดถึงพี่กล้ามากแน่เลย”

“ไม่ต้องมาประชดพี่เลยลดาพี่ไม่อยู่เธอจะออกเที่ยวกลางคืนน่ะสิ อย่าให้รู้นะว่าแอบไปซื้อหนุ่มแถวบาร์โฮสต์อีก”

“ใครเขาจะแอบไปคะพี่ เขาก็ไปกันปกติไม่ต้องแอบเรื่องแบบนี้ใครเขาก็ไปกันทั้งนั้น”

“แม่ล่ะห่วงเราเหลือเกินลดาหนูจะกล้าอะไรขนาดนั้น”

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะแม่ ทุกครั้งที่หนูก็ไม่ได้ไปคนเดียวเพื่อนกลุ่มหนูตั้งห้าหกคนและเราก็แค่ไปนั่งคุยไปให้น้องเขาเอ็นเตอร์เทนแค่นั้นเองไม่มีการนอกรอบเด็ดขาดแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ” ฉัตรลดาไปเที่ยวบาร์โอสต์ก็จริงแต่ก็ไม่เคยนัดหนุ่มข้างในออกมาคุยกันนอกรอบ เธอแค่อยากสนุกและผ่อนคลายกับเพื่อนๆ ก็แค่นั้น

เมื่อเคลียร์ใจกับบิดามารดาแล้วฉัตรกล้าก็กลับขึ้นมาห้องนอนของตนเองเลือกของใช้จำเป็นไม่กี่ชิ้นลงกระเป๋าเพราะของใช้ส่วนใหญ่จะอยู่ที่คอนโดมิเนียมมากกว่า เขาเปิดลิ้นชักหาผ้าพันคอที่มันมารดาพูดถึง กว่าจะเจอก็เล่นเอาเหงื่อตกเพราะเขาสอดไว้ในสมุดเฟรนด์ชิพที่เพื่อนจากโรงเรียนเก่าเขียนให้ก่อนย้ายกลับมาเรียนที่กรุงเทพ

นอกจากจะมีผ้าพันคอสีฟ้าของพี่ณิชาแล้วในนั้นยังมีรูปถ่ายของหญิงสาววันที่เป็นดรัมเมเยอร์สอดอยู่อีกด้วย ชายหนุ่มมองแล้วยิ้ม พี่ณิชาในวันนั้นสวยมากแต่พอเจอเธอเมื่อวานเธอก็สวยขึ้นกว่าเดิม เธอผิวขาวขึ้นหุ่นดีขึ้น ในขณะที่เขาก็ไม่ใช่ฉัตรกล้าคนเดิมที่ผอมแห้งจนไม่เคยอยู่ในสายตาของพี่ณิชา

ฉัตรกล้าไม่สนใจเรื่องดวงกินผัวที่ได้ยินเขาแค่ชอบผู้หญิงคนนี้ และอยากทำความรู้จักเธอให้มากขึ้น แต่ความรักระหว่างเธอกับเขาจะเป็นไปได้มากแค่ไหนนั้นเขาก็ไม่กล้าคาดหวังเท่าไหร่ ส่วนเรื่องอายุที่ต่างกันสองปีชายหนุ่มมองว่ามันไม่ใช่ปัญหา อีกอย่างพี่ณิชาของเขาก็ยิ่งสวยหน้าอ่อนเยาว์ราวกับเด็กที่เพิ่งจบใหม่ไม่ใช่หญิงสาววัย 29 ปีอย่างที่เขารู้ ถ้าไม่เคยรู้ว่าก่อนว่าพี่ณิชาอายุเท่าไหร่เขาก็คงจะคิดว่าเธอน่าจะอายุ 20 ต้นๆ

เพียงแค่คิดว่าจะได้เจอกันได้คุยกันฉัตรกล้าก็มีความสุขมากแล้ว เขาอาบน้ำเข้านอนและไม่ลืมที่จะเอาผ้าพันคอของพี่ณิชามาวางไว้ข้างหมอนเหมือนในอดีต

ใครจะคิดล่ะว่าจะได้กลับมาเจอกับพี่ณิชาอีกครั้งในขณะที่พี่ณิชายังไม่มีใคร เกือบสิบปีแล้วที่เขาไม่ได้เจอเธอแต่พอได้เห็นหน้า ได้รู้เรื่องราวหัวใจของเขามันก็เต้นแรง

ชายหนุ่มเคยมีแฟนมาแล้วไม่รู้กี่คน แต่ก็คบใครได้ไม่นานเพราะเขาเอาแต่ทำงานหนักไม่ค่อยมีเวลาเอาใจใคร แต่สำหรับพี่ณิชาแล้ว ฉัตรกล้าคิดว่าจะแบ่งเวลาให้เธอมากกว่าใครทั้งหมด อย่างน้อยถ้าเขาได้ทำเต็มที่กับความรักครั้งนี้ก็จะได้ไม่ต้องเสียใจ ถ้าหากวันหนึ่งต้องเลิกรากันไป

เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะเข้าไปแก้ปมในใจของพี่ณิชาได้หรือเปล่า เขารู้แค่ว่าไม่กลัวเลยกับคำพูดที่ทุกคนกล่าวหาเพราะมันเป็นความเชื่อส่วนบุคคล ใครจะคิดยังไงก็ช่างแต่สำหรับฉัตรกล้าแล้วยังไงก็จะต้องได้พี่ณิชามาเป็นแฟนให้ได้