บทที่ 12 ความแค้น
ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ผมไม่ได้เจอใครที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้มากนานแล้ว
“เป็นอะไรหรือป่าวค่ะ คุณกรคุณ”
“เป็นสิ คุณทำให้ผมคิดถึงคุณเข้าแล้วว”
“ฉันเองก็คิดถึงคุณค่ะ”
“ทำไมคุณถึงทำให้ผมหึงได้ขนาดนี้”
“55555อาจจะเป็นเพราะ...”เธอเอามือลูบมายังปากผมก่อนที่จะค่อยๆรูปลงมาเรื่อยๆ
“จะเอาตรงนี้เลยเหรอหื้มมม”
“55555ใจเย็นสิค่ะ คุณก็คิดแต่เรื่องแบบนั้นอย่างเดียวเลยนะ”
“แล้วคุณไม่ชอบเหรออ หืมมม...”
“ชอบค่ะ แต่บ้างครั้งก็แอบน้อยใจที่คุณคิดแต่เรื่องแบบนี้”ดูทำหน้าเขาสิไม่ให้ผมหลงได้ไง อ้อนขนาดนี้
“ก่อนหน้านี้อาจจะใช่แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ผมว่าผมชอบคุณแล้วแหละคุณลิตา”ผมตัดสินใจบอกความจริงไป เพราะเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นเธอเข้ามาทำให้ผมร้อนรน เธอเข้ามาทำให้ผมหึง
“55555ฉันควรดีใจใช่ไหมค่ะ”
“ใช่สิ”
“รู้สึกดีจังแหะ...”
“ผมเองก็เหมือนกัน”
หลังจากเราได้นั่งคุยและปรับความเข้าใจกันสักพักผมก็เดินไปส่งเธอ และบอกรดาว่าถ้าเกิดมีสาวๆคนไหนของผมเข้ามาบอกไปว่าผมไม่อยู่
ก๊อกๆ
“รดาผมบอกแล้วไงวะว่า....”ไอ่บอสเองครับ
“กูเองกูจะเข้ามาบอกมึงว่ากูกับลิตาไม่มีอะไรกันจริงๆกูชอบน้องเขา”
“อืมม...ก็เข้าใจแล้ว😊”
“ไอ่นี้มันอารมณ์แปลกๆว่ะ เอาจริงๆมึงชอบลิตาเข้าแล้วใช่ไหม”
“มึงคิดว่าไงหล่ะ”
“ไม่เหลือ”
“5555555”
ผมเองก็ไม่อยากจะคิดแบบนั้นหรอกครับ เสืออย่างผมจะมาตกม้าตายเพราะเธอเนี่ยนะชาครับตอนนี้ผมตกม้าตายแล้ว
ลิตา
ฉันกลับมาที่ห้องก็รีบกลับมาเปิดกล่อง กล่องนึงซึ่งในนั้นมีรูปฉันและเพื่อนรักของฉันยัยจันทร์เจ้า แต่ตอนนี้เธอได้เสียชีวิตไปแล้วจากการฆ่าตัวตายและต้นเหตุของเรื่องนี้คือคุณกรคุณ
2 ปีที่แล้ว
ฉันมีเพื่อนรักที่ฉันรักมากที่สุดนั้นก็คือจันทร์เจ้า เราทั้ง2นรักกันมาก แต่มีช่วงเวลานึงที่จันทร์ได้ย้ายออกไปอยู่คนเดียวเพราะที่ทำงานของทั้ง2คนอยู่คนละที และดูเหมือนว่าจันทร์เจ้าเองก็กำลังมีความรัก
“ช่วงนี้แกมีแฟนเหรอ”ฉันเอ่ยถามจันทร์เจ้า
“ช่ายๆๆ หล่อและรวยมากเลยนะเว้ย”
“แกต้องพามาแนะนำตัวบ้างแล้วแหละ”
“ได้สิ แต่....”
“แต่อะไร”
“เขาไม่ชอบเปิดตัวเท่าไหร่”
“เห้ออ...ผู้ชายแบบนี้น่ากลัวจริงๆ”มันน่าแปลกทำไมผู้ชายของจันทร์เจ้าถึงไม่เปิดตัวหรือว่าเขาจะมีแฟนอยู่แล้ว
“แต่เขารักฉันมากนะ ดูสิซื้อของให้ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นคอนโด กระเป๋า เงินสด”ฉันได้ยินก็ดีใจกับยัยจันทร์เจ้าด้วยถ้าเพื่อนของฉันได้เจอคนที่ดีฉันยินดีและดีใจกับเพื่อนฉันด้วย
“จ้า ฉันรู้”
หลังจากวันนั้นฉันก็ได้ยินชื่อผู้ชายที่ชื่อกรคุณบ่อยขึ้น ยัยจันทร์เจ้าพูดถึงเขาบ่อยมาก แต่ไม่เคยพูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้เลยจนกระทั้ง...ฉันได้รับสายสายนึงจากแม่ของจันทร์เจ้า
“ลิตา”เสียงคุผรแม่ดูไมสู้ดีหนัก เหมือนคนกำลังร้องไห้เหมือนมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น
“คะ คุณแม่”
“จะ..จันทร์เจ้าเสียแล้ว จันทร์เจ้าไม่อยู่กับเราแล้วลูก ฮื่อๆ....”
“คะ คุณแม่ จันทร์เจ้าเสียแล้ว”ฉันเองไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ออกมาจากคุณแม่ และที่สำคัญจันทร์เจ้าฆ่าตัวตายพร้อมลูกในท้องซึ่งมันทำให้ฉันยิ่งสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับจันทร์เจ้า ฉันเลยรีบไปหาคุณแม่จ๋าทันที ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ฉันรีบมายังโรงพยาบาลก็เจอคุณแม่จ๋าร้องห่มร้องไห้ และเจอร่างของยัยจันทร์เจ้า ที่ตรงบริเวณรอบคอมีรอยเชือก ใช่ค่ะ ยัยจันทร์เจ้าฆ่าตัวตายโดยการผูกคอตัวเอง
ทำไมแกถึงทำแบบนี้ ฮื่อๆ....
ปัจจุบัน
ฉันยืนมองรูปจันทร์เจ้าก่อนที่จะเอาอีกรูปนึงออกมานั้นก็คือรูปของจันทร์เจ้าและกรคุณ โดยที่ในรูปถ่ายใบนั้นเขียนว่า(พ่อของลูก)
“คุณกรคุณจะทำให้คุณได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แท้จริง!!!”
ตอนพิเศษ2 ปีผ่านไป~~~งานแต่งงานที่จัดขึ้นนะ ตึกที่สูงที่สุดในประเทศไทย ทุกคนต่างพากันมาร่วมแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาว“คุณแม่ คุณแม่ เสร็จรึยังค่ะ”สาวน้อยหน้าตาน่ารัก แต่งชุดเจ้าหญิงวิ่งมาพร้อมกับ ดอกไม้ช่อโต“เสร็จแล้วค่ะ คุณแม่สวยไหม”ลิตาเจ้าสาวของงานนี้ยืนขึ้น พร้อมกับโอบกอด ลูกสาวของตน“สวยมากค่ะ คุณพ่อเองก็หล่อมากเช่นกัน”“จริงเหรอ”สาวน้อยกระซิบบอกกับผู้เป็นแม่“ช่ายค่ะ แต่คุณลุงปรินหล่อกว่าค่ะ”ลิตาได้ยินเช่นนั้นถึงกับหัวเราะออกมาก เพราะพี่ปรินเองก็ติดสาวน้อยดาเนียร์เอามากๆ ทุกครั้งที่เขากลับมาประเทศไทย เขาจะ รีบมาหาดาเนียร์ทันที“ปะ เราไปกันเถอะ”เสียงเพลงงานแต่งกดังขึ้น ลิตาเจ้าสาวเดินออกมาพร้อมกับลูกสาวของตน“ล๊า ลา ลา ล๊า ลา”ดาเนียร์ฮัมเพลงตามเสียงดนตรีที่ในงานได้เปิดขึ้น ลิตาเองก็ได้แต่อมยิ้มเมื่อเมื่อเห็นลูกสาวฮัมเพลงอย่ามีความสุข“ลุขปริน...”ทันทีที่สาวน้อยได้เห็นปรินเข้าก็ได้ปล่อยมือลิตาและรีบไปหาปรินทันที“คิดถึงลุงไหม...”“มากค่ะ”จากนั้นดาเนียร์ก็ไม่ได้สนใจใครอีกเลยตัดภาพมาบนเวที เจ้าบ่าวสาวเริ่มสวมแหวนให้กันจากนั้น ลิตาก้มลงกราบโดยที่กรคุณเอามือรองเอาไว้“น่ารักจริ
บทที่ 41 เป็นแฟนกันนะ เสียงเปียโนดังขึ้น ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉัน ส่วนพี่ปรินก็มีท่าทางแปลกๆ อยู่ก็หยิบดอกไม้ขึ้นมา ทั้งๆที่ตอนเข้ามาฉันไม่เห็นมันด้วยซ้ำ“ลิตาครับ”“เอออ....”เหมือนฉันจะรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร“เป็นแฟนกับพี่นะ”ทุกสายจับจ้องมาที่ฉัน“เป็นแฟนกับพี่นะครับ”“..........เอออ”“เออ........”ฉันควรทำยังไงดี ถึงความรู้สึกที่ฉันมีต่อพี่ปรินมันมากขึ้น แต่มันก็ไม่ได้พอที่จะทำให้ฉันตอบรับคำขอของเขา“เออ......”“โอเค พี่เข้าใจแล้วครับ ไม่เป็นไรครับ ถ้าอย่างนั้นช่วยรับดอกไม้จากพี่ก็พอ”พี่ปรินพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้กับฉัน“พี่ปรินไม่โกรธลิตาใช่ไหมคะ”“ไม่ครับ พี่เข้าใจ😊”หลังจากทานขข้าวกันเสร็จ ฉันกับพี่ปรินก็มานั่งคุยกันในรถ“ลิตาขอโทษพี่จริงๆนะคะ”“ลิตารู้ไหมว่าพี่รู้สึกดีใจที่สุดเลยที่ลิตาปฏิเสธพี่”“ทำไมเหรอค่ะ”“ก็เพราะพี่อยากให้ลิตาชอบพี่ด้วยใจจริง ไม่ใช่เพราะพี่ดีกับลิตา”“ทำไมเราไม่เจอกันให้เร็วกว่านี้ค่ะ”“เจอกันเวลาไหนถ้าคนมันไม่ใช่มันก็ไม่ใช่”“แต่พี่ขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม”“อะไรคะ”“เรื่องของกรคุณ”“พี่รู้ลิตายังรักเขาอยู่ทำไมถึงไม่กลับไป”“ลิตาไม่อยากเจ็บอีกแล้วค่ะ”
บทที่ 40 คำขอร้อง ก่อนหน้านี้ประมาณ 2 เดือนที่แล้ว พี่ปรินได้คุยกันกับฉัน เรื่อง โปรเจคที่ต่างประเทศ เขาขอร้องให้ไปทำถึงที่ เพราะตอนแรกเราตกลงกันไว้ว่าเราจะทำที่ไทย แต่ตอนนี้มันข้อเสนอดีๆ ที่เขาเสนอมาที่ให้ฉันทำงานที่นู้น บอกตอนแรกไม่คิดจะไปหรอก ไหนจะลูก ไหนจะอาหารการกิน แต่พอเกิดเรื่องของพี่คุณขึ้น ฉันเลยคิดที่จะไปอยู่ที่นั้นขึ้นมา เขาตามง้อฉันหนักมาก ฉันกลัวใจตัวเอง เลยคิดที่จะหนีเขาไปก่อนตัวเองจะกลับอยู่ในสภาพจิตใจแบบเดิมๆ แต่มีอีกเรื่องนึง ที่ฉันต้องคิดหนัก เรื่องยัยแสบ ดูเหมือนเธอจะโกรธฉันมาก แต่ฉันไม่มีเวลาที่จะอธิบาย เอาไว้ให้ฉันจัดของ เก็บของเสร็จแล้วฉันจะไปคุยกับยัยแสบ “เห้อออ เสร็จซะที“อ้าว ยัยแสบไปไหนมา”“กินข้าว”เธอพูดจบก็เดินเข้าห้องทันที“แสบๆ มาคุยกับพี่ก่อน”“เรื่องอะไรคะ”เธอเปิดประตูมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ“มานี่”ฉันเลยพาแสบเดินมายังห้องนั่งเล่น พร้อมกับให้เธอนั่งข้างๆกับฉัน“ฟังพี่ก่อนนะ”“😒”ฉันเลยเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้กับแสบฟัง ว่าฉันไม่อยากกลับไปหาพี่คุณอีกแล้ว และนี้เป็นวิธีเดียวที่ทำให้พี่ตัดใจจากเขาได้“โดย
บทที่ 39 คิดดี ฉันเดินลงมาจากดาดฟ้าด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด เดินลงมาก็เจอแจงยืนรออยู่“พี่ลิตาเป็นไงบ้างค่ะ”“พี่ขออยู่คนเดียวสักพักนะ”ฉันพูดจบก็เดินเข้าห้องทันที“ทำไมต้องกลับมาเจอกันด้วย มาอธิบายอะไรตอนนี้มันก็ไม่ทันแล้ว เหอะหงุดหงิดชะมัด”ก๊อกๆ....“ทำอะไรอยู่ครับ”“คุณปริน....”“น้อยใจจริงๆ”“เออ...พี่ปริน...”“5555555 เป็นไงบ้าง อารมณ์ดีขึ้นยัง”“คะ?”เขามองหน้าฉันก็รู้แล้วเหรอ“ปะไปกินข้าวกัน”ร้านอาหาร“ตามสบายเลยนะ”พี่ปรินพูดขึ้นพร้อมกับยื่นเมนูมาให้ฉัน เขาเป็นแบบนี้มาตลอด“จริงๆพี่ปรินไม่ต้องตามใจลิตามากขนาดนี้ก็ได้นะคะ อยากกินอะไรก็สั่งเลยค่ะ”“ลิตากินอะไรพี่ชอบหมดแหละ เพราะอะไรรู้ไหม”“เพราะอะไรคะ?”“ก็เพราะลิตาคือคนที่พี่ชอบไง”ฉันเผลออมยิ้มออกทันที เขาหยอดฉันจนฉันเริ่มจะรู้ทันขึ้นเรื่อยๆ“ไม่เขินเหรอ”“ลิตาชินแล้วค่ะ”“อ้าว....แล้วเมื่อไหร่จะรับรักพี่หละ”“เออ......”คำถามของเขาทำให้ฉันสตั้นไปสักพัก“5555พี่ไม่รีบ เรากินข้าวเถอะ”“ค่ะ😊”ฉันเคยคุยเรื่องแบบนี้กับพี่ปรินแล้ว ฉันไม่อยากคบกับเขาเพราะเพียงเพราะว่าเขาดีกับฉัน ต่อให้หลายๆคนพูดว่าคบกันไปเดียวก็รักกันเอง ฉ
บทที่ 38 ความจริง 5 เดือนผ่านไป ความรู้สึกฉันมีดีขึ้นเยอะ เพราะคุณปริน ฉันมีคุณ ปรินคอยดูแล ส่วนท้องของฉันก็เริ่มโตขึ้น ยัยแจงก็น่ารักเธอช่วยฉันทำงาน ส่วนยัยแสบตอนนี้ติดพี่บอสมาก เพราะทั้ง2คน ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว ส่วนพี่คุณ ฉันได้ยินว่าเขาควงผู้หญิงไปทั่ว พี่เคอร์บี้ชอบโทรมาบอกฉันบ่อยๆว่าพี่คุณเป็นหนักกว่าเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจเขาแล้ว เพราะว่าสิ่งเดียวที่สำคัญสำหรับฉันคือ ลูก “คุณแม่ดูอารมณ์ดีขึ้นมากเลยนะครับ ส่วนลูกก็แข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ ดีมากครับ”ฉันได้แต่อมยิ้มและลูบท้องตัวเอง ลูกฉันต้องแข็งแรงและปลอดภัย“เสร็จแล้วเหรอ”“ค่ะ คุณปรินรอนานไหมคะ”“ขออะไรอย่างได้ไหม”“อะไรเหรอค่ะ”“เรียกพี่สิ เรียกคุณแล้วดูห่างเหินยังไงไม่รู้”“ค่ะพี่ปริน”พี่ปรินยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน“ปะ...พี่เริ่มหิวแล้ว”ฉันกับพี่ปรินเดินกำลังจขะเดินออกจากโรงพยาบาลแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะพี่คุณกับพี่ขวัญเดินมา“พี่คุณ....”ฉันหน้าเสียทันทีหมับบ...พี่ปรินคว้ามือฉันมาจับและเดินตรงไปหาทั้ง 2 คน“หึ....”“อ้าวน้องลิตา”“สวัสดีค่ะพี่ขวัญสวัสดีค่ะคุณกรคุณ”“..
บทที่ 37 คนใจดีและคนอบอุ่น บริษัทเซนโทรไวฟ์ จริงๆมีงานอีกเยอะที่จะต้องทำ มันเลยทำให้ฉันต้องลุกขึ้นแต่งตัวและมาทำงาน แต่ก็แอบโดนคุณปรินดุไปนิดหน่อย “พี่ลิตา สวัสดีค่ะ”แจงเดินเข้ามาทักฉัน“อืม”“พี่ลิตาไม่สบายหรือคะ”“อืมนิดหน่อย”“เออ....”เหมือนแจงมีเรื่องจะพูดกับฉัน แต่เธอก็มั่วแต่อ่ำๆอึ้งๆ“มีเรื่องอะไรก็พูดมา”“คือเมื่อคืน....”“พูดมาสิ ฉันรอฟังอยู่”“เมื่อคืน แจงเห็นคุณกรเข้า....”“พี่เลิกกับเขาแล้ว”ไม่ทันให้เธอได้พูดจบ ฉันเลยพูดบอกเธอไป“จริงเหรอคะ”“อืม”“ดีใจไหม”“ดีใจมากค่ะ”ฉันถึงขั้นขมวดคิ้วทันที“พี่ลิตา ฟังแจงก่อนค่ะ แจงมีเรื่องจะเล่าให้พี่ฟัง”หลังจากนั้น ฉันกับแจงมานั่งปรับความเข้าใจกัน เธอขอโทษฉันที่ก่อนหน้าที่เธอทำตัวไม่น่ารักกับฉัน เธอบอกเธออิจฉาฉันแต่ในขณะเดียวกันเธอก็รักฉันเหมือนพี่สาว เธอบอกเธอหลงผิดเพราะผู้ชายคนเดียว นั้นก็คือพี่คุณ แต่พอเธอได้รู้จักพี่คุณเธอเลยเกลียดเขามากจริงๆ“แจงขอโทษพี่จริงๆ แจงรู้สึกผิดจริงๆ”เธอร้องไห้ออกมาหนักมาก จนฉันต้องเข้ามากอดเธอ“อืมไม่เป็นไรพี่เข้าใจ”“ที่แจงบอกพี่ว่าแจงดีใจที่พี่เลิกกับคุณกร แจงมีเ