บทที่ 3

เจียอีหัวเสียเดินไปพบหมอเจ้าของไข้อย่างไม่สบอารมณ์เจอคนไข้ที่ฟื้นขึ้นมาแทนที่จะขอโทษขอโพยหรือขอความเห็นใจไม่ให้เขาเอาเรื่องเอาราวแต่ที่ไหนได้ไม่ใช่แขนอย่างเดียวที่เดี้ยงต้องใส่เฝือกปากน่าจะได้เย็บด้วยผู้ชายอะไรหน้าตาพอใช้ได้แต่กิริยามารยาทขี้ติเตียนซะยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีกหนักสุดคงจะเป็นสมอง…เบต้าโอเมก้าอะไรบ้าบอแล้วไม่รู้ว่าคนเจ็บมีพ่อแม่พี่น้องที่ไหนบ้างแต่เขากลัวว่าจะเป็นพวกลักลอบทำงานผิดกฎหมายซะมากกว่าแบบโดนฆ่าตัดตอนอะไรเทือกนั้นไม่ก็เสพยาจนหลอน

“สวัสดีครับผมเป็นญาติของคุณเอ่อ…สรพงษ์มาพบคุณหมอทัชชกรครับ”

“ค่ะ…รอสักครู่นะคะ” พยาบาลประจำวอร์ดต่อสายโทรศัพท์ถึงปลายสายสักครู่ก็เอ่ย

“เชิญค่ะคุณหมอรออยู่ออกไปทางซ้ายแล้วเลี้ยวขวานะคะหน้าห้องจะมีชื่อนายแพทย์ทัชชกรเขียนติดอยู่ค่ะเข้าไปได้เลยค่ะ”

“ขอบคุณมากครับ”

เจียอีเดินไปตามทางที่พยาบาลสาวแนะนำก่อนจะเคาะประตูหน้าห้องเข้าพบคุณหมอเพื่อสอบถามอาการของคนเจ็บทันทีที่เปิดประตูเข้าไป

“ไงไอ้คุณเจียไม่เจอกันนานมาเจอกันที่นี่ได้”

“เออไอ้หมอขนาดใส่แมสยังจำได้อยู่นะ”

“คบกันมาตั้งนานแค่เห็นข้างหลังก็ดูออก”

“เออช่างเถอะ…กูมาถามอาการของสรพงษ์จะกลับบ้านได้เมื่อไหร่?”

“เป็นอะไรกับคุณเจียครับอย่าบอกว่า…”

“คิดอะไรเลอะเทอะไอ้หมอแม่งบ้าอยู่ๆก็วิ่งเข้ามาให้กูชนดีที่ไม่ตายแต่ไอ้เต่าน้อยลูกกูส่งซ่อมนานแน่เลย”

“โอ๊ย! กูว่ามึงไม่น่าลำบากลำบนอะไรขนาดนี้กลับไปหาแม่มึงเถอะ”

“เงียบไปเลยไอ้หมอไม่ใช่ประเด็นตกลงสรพงษ์จะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่อาการเป็นยังไงร้ายแรงแค่ไหน”

“ครับๆทีละข้อนะนอนพักดูอาการภายในอีกสองสามวันก็ออกได้แล้วรอดูเผื่อมีอาการบาดเจ็บภายในแต่โชคดีที่แค่แขนขาหักไม่มีถึงกับร้ายแรงมากแขนใส่เฝือกประมาณเดือนนึงถ้ากระดูกติดกันดีก็ไม่มีปัญหา”

“แล้วสมองล่ะกูว่าเค้าได้รับกระทบกระเทือนพอสมควร”

“อะไรทำให้มึงคิดแบบนั้นว่ะไอ้คุณเจีย” เจียอีนิ่งคิดไปสักครู่นึงก่อนจะตอบ

“ตื่นขึ้นมาแม่งโวยวายใหญ่ถามว่ากูเป็นเบต้าหรือเปล่าส่วนเขาอนุมานตัวเองเป็นโอเมก้ากูละอยากจะบ้าตาย” เจียอีกลอกตาอย่างเซ็งๆ

“ไม่เลยนี่คือผลการสแกนสมองปกติดี”

“จริงเหรอวะไอ้หมอกูว่าเขาเพี้ยนๆวะ”

“กูจะโกหกมึงทำไมว่ะเอานี่แหกตาดูไม่มีเลือดออกในสมองสักจุดแค่หัวแตกบาดเจ็บภายนอกไม่ได้กระทบกระเทือนถึงสมอง” ทัชชกรชี้ให้ดูผลสแกนสมองในหน้าจอคอมพิวเตอร์ใช้ปากกาเคลื่อนไปมาแต่วิศวกรอย่างเขาก็ดูไม่ออกอยู่ดี

“กูจะดูออกไหมล่ะกูไม่ใช่หมอ” หมอทัชชกรเหลือบตามองเพื่อนอย่างเซ็งๆแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป

“แล้วมึงจะเอาไงต่อ”

“คงจะติดต่อญาติส่วนรถกูคงต้องซ่อมไอ้เต่าน้อยเอง” เจียอีบอกพลางยักไหล่

“ถ้าเค้าไม่มีญาติทำไงวะ”

“…”

สิ่งที่เจียอีกลัวก็เป็นจริงเมื่อมาถึงเตียงผู้ป่วยที่นอนแขนเข้าเฝือกอย่างน่าสงสารแต่สีหน้าและแววตาพอเห็นความหยิ่งยะโสในนั้นแล้วความสงสารที่มีอยู่ก่อนหน้าก็ถูกตัดทอนลงไปหลายส่วน

“คุณสรพงษ์คุณมีญาติให้ผมติดต่อหรือเปล่า”

อันดารันฉงนสรพงษ์ใครกัน?

“แกไม่รู้จักฉันเหรอไงไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมาในเดอะแกรนด์ซิตี้ใครบ้างจะไม่รู้จักฉัน”

“เดอะแกรนด์ซิตี้ชื่อหมู่บ้านหรือเปล่าคุณออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ผมจะไปส่งให้ก็ได้”

“ชื่อหมู่บ้านอะไรแกสมองกลับหรือไงติดต่อเลขาฉันอินคาแล้วเมื่อไหร่จะย้ายฉันไปห้องพิเศษสักทีแล้วนี่แกแน่ใจนะว่าที่นี่คือโรงพยาบาลทำไมมันเก่ายังกะโรงฆ่าสัตว์แถมไม่มีอะไรกั้นเลยหากมีอัลฟ่าเข้ามาหาฉันจะทำยังไงฮะโอเมก้าอย่างฉันน่ะ—”

“พอๆเลย” เจียอีรีบเบรกเมื่อเห็นว่าคนเจ็บกำลังจะพูดจาเลื่อนเปื้อนเขาตบหน้าผากตัวเองแรงๆพลางขยุ้มผมเพื่อระงับอารมณ์โกรธขึ้นมา “อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา” เจียอีท่องอยู่อย่างนั้นสองสามรอบปรับลมหายใจให้เป็นปกติก่อนจะค่อยๆอธิบายกับคนตรงหน้าฟังช้าๆชัดๆ

“คุณสรพงษ์ที่นี่คือประเทศไทยเราอยู่ในเขตปริมณฑลนนทบุรีไม่มีเดอะแกรนด์ซิตี้ไม่มีอัลฟ่าไม่มีเบต้ามีเพียงชายหญิงและเอ่อ…LGBTQ+ อันหลังค่อยอธิบายเอาเป็นว่ามีเพียง 2 โครโมโซม X และ Y  ไม่มีอัลฟ่า โอเมก้า คุณเข้าใจไหม”

“เดี๋ยวก่อนนะเมื่อกี้แกเรียกฉันว่าอะไรนะ…สรพงษ์ใคร? ฉันอันดารันหนึ่งตระการโอเมก้าอันดับหนึ่งที่อัลฟ่าหลายคนหมายปองเชียวนะ”

“โอ๊ย!!” เจียอีปวดหัวไม่รู้ว่าสรพงษ์แกล้งบ้าหรือบ้าจริงๆพูดอะไรไปเหมือนจะไม่เข้าหูเลยสักอย่างพูดไม่ทันเสร็จเขาก็เดินหนีเตรียมกลับไปพักผ่อนปล่อยให้คุณโอเมก้าอันดับหนึ่งนอนแหง็กอยู่อย่างนั้นไม่สนใจเสียงที่ตะโกนไล่หลังออกมาอย่างเดือดดาล

“แกกลับมาก่อนกลับมาเดี๋ยวนี้นะแกกล้าเมินฉันงั้นเหรอโอ๊ย” อันดารันตะโกนอย่างหัวเสียนอกจากอีตาซานนาห์แล้วก็มีหมอนี่แหละที่กล้าเมินเขาหน็อยแน่!! ฟีโรโมนเหมือนจะใช้ไม่ได้ผลกับเบต้าเสียด้วยซิเสียเซลฟ์ชะมัด

“คอยดูนะฉันจะทำให้แกหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้นเลยคอยดู”

อันดารันสอดสายตามองดูสภาพห้องรอบๆ  ตั้งสติดี ๆ มันก็ไม่เหมือนเดอะแกรนด์ซิตี้เลยสักนิด ที่นี่ที่ไหนกันแน่ นนทบุรีอย่างนั้นเหรอ แล้วประเทศไทยมันที่ไหนกัน ใบหน้าเริ่มบูดบึ้งเมื่อเหลือบไปเห็นคนไข้ฝั่งตรงข้ามเตียงที่ลุกมาถือกระโถนอาเจียนอย่างหนัก

“โว้ย…ย้ายฉันไปห้องพิเศษสักที!!”