ใครจะคิดว่าหญิงสาวที่ดูหุ่นดีสูงโปร่ง เธอจะซ่อนรูปได้ขนาดนี้ ทรวงอกอิ่มที่ล้นบราเซียร์ เพียงแค่ออสตินได้สัมผัสทำให้เขาถึงกับแทบคลั่ง เธอช่างสวยหมดจดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ไม่มีส่วนไหนที่ชายตัวโตสัมผัสแล้ว ทำให้เขาไม่ลุ่มหลงได้ เหมือนกับว่าหัวใจของชายหนุ่มกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อหญิงสาวใต้ร่างคือใบพลู ยอดหญิงเจ้าพยศ แต่เธอกำลังจะสยบให้แก่ความเป็นชายของเขา
“อื้ม” เพียงแค่ชายหนุ่มผละจูบออก หญิงสาวถึงกับส่งเสียงครางกระเส่า พร้อมกับใบหน้าแดงระเรื่อ เนื่องจากว่าเธอรู้สึกเขินอาย เมื่อตัวเองกำลังอยู่ใต้ร่างออสตินอย่างกระชั้นชิด เนื้อแนบเนื้อเสียจนเขาแทบจะเข้าสิงเธออยู่มะรอมมะร่อ ซึ่งใบพลูเองก็ไม่อาจขัดขืน ฝืนความต้องที่เกิดขึ้นได้
“ออสติน ฉะ... ฉันกลัว” หญิงสาวถึงกับพูดจาตะกุกตะกักออกมาเมื่อถูกออสตินสอดฝ่ามือลงไปใต้แผ่นหลัง เพื่อปลดตะขอบราเซียร์สีสดออกให้พ้นจากทรวงอกกลมโต จนเธอรู้สึกว่าเขากำลังจะทำในสิ่งที่หญิงสาวหวาดกลัว ถ้าหากแก่นกายของความเป็นชายสอดเข้ามาภายในกายของเธอ แน่นอนว่าใบพลูไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน เธอย่อมกังวลในครั้งแรก กับการได้ยินได้ฟังมา
“เธอสวยมากรู้ตัวหรือเปล่า อย่ากลัวไปเลยที่รัก ฉันจะทำเบาๆ” ถ้อยคำหวานที่เขาเอื้อยเอ่ยเรียกเธอที่รัก บวกกับสายตาคมที่จับจับดวงหน้างามด้วยความหวานหยาดเยิ้ม ส่งผลให้หัวใจดวงน้อยแทบละลาย เมื่อถูกผู้ชายอย่างออสตินป้อนคำหวานให้หัวใจดวงน้อยกระชุ่มกระชวย
“สัญญานะ ว่าจะทำเบาๆ” หญิงสาวยังคงพูดสวนกลับไป เพื่อขอความมั่นใจจากเขาอีกครั้ง แม้ว่าเธอจะรู้สึกเขินอาย
“ฉันขอสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย” สิ้นเสียงทุ้ม ออสตินได้บรรจงจูบลงไปที่เรียวปากอิ่มน้ำด้วยความนุ่มนวล ก่อนจะดูดดื่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่มือของเขาได้รั้งบราเซียร์สีสดออกไปจากทรวงอกอวบอิ่ม เผยให้เห็นความงามของสองเต้ากลมโต บวกกับเอวคอดกิ่วที่มีส่วนเว้าส่วนโค้ง ทำให้หัวใจของออสตินเต้นแรงจนแทบกระเด็นออกมาจากอกข้างซ้าย เพียงแค่ชายหนุ่มแตะฝ่ามือลงไปเบาๆ ทำให้เขาอยากจะกลืนกินลงไปทั้งพวง
เมื่อความแน่นบวกกับการเคล้นคลึงที่มีขนาดพอดีมือ ทำให้เขารู้เลยว่าเธอมีค่ามากกว่าอัญมณีที่หลายคนต้องการอยากได้มาครอบครอง แต่ทว่าเขากำลังจะตีตราจองเป็นเจ้าของเธอ ตราบจนชั่วชีวิตที่ถูกกำหนดเอาไว้
เมื่อเบื้องบนให้เขาและเธอมาเจอกัน เหมือนสวรรค์กำลังเข้าข้าง ให้เขาได้ทำในสิ่งที่ใจปรารถนา เพียงแค่เขากดจูบลงไปที่เรียวปากของเธออีกครั้ง ทำให้ใบพลูถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความเสียวซ่าน
ฝ่ามือเล็กยันอกแกร่งเอาไว้ เพื่อไม่ให้ชิดกับทรวงอกอวบอิ่มแต่ทว่าชายหนุ่มกับคว้าข้อมือเล็กของหญิงสาวกดลงไปแนบกับเตียงนุ่ม ซึ่งเขายังคงสอดปลายลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากนุ่ม เกี่ยวกระหวัดโต้ตอบกับเรียวลิ้นเล็กไปมา ราวกับว่าคนทั้งคู่กำลังจะกลืนกินกันและกันเสียให้ได้
“อื้อ อื้ม” หญิงสาวถึงกับครางออกมา ทั้งที่ยังถูกจูบอยู่แบบนั้น คนทั้งคู่ยังคงแลกจูบกันอย่างดูดดื่ม ซึ่งกางเกงชั้นในตัวจิ๋วของหญิงสาวได้ถูกเกี่ยวออกจากเรียวขาเสลาตั้งแต่ตอนไหนเธอก็ไม่อาจรู้ได้ จนกระทั่งสัมผัสใบพลูได้ถึงความแข็งขึงของท่อนเอ็นลำเขื่อง เมื่อมันกำลังถูไถไปมาอยู่ใต้หว่างขาของเธอ
ออสตินยังคงสอดแทรกปลายลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากเล็ก เพื่อกวาดต้อนเอารสชาติหอมหวานที่เขารอมาเนิ่นนานหลายปี“อื้ม ออสติน อ้า” ใบพลูถึงกับวูบวาบไปทั้งเรือนกาย เมื่อชายหนุ่มผละจูบออก ก่อนที่เขาจะเลื่อนริมฝีปากลงต่ำ ปลายลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดไปที่เม็ดบัวได้อย่างช่ำชอง สร้างความเสียวซ่านเสียจนคนใต้ร่างบิดตัวเกร็งงอ เรียวแขนเล็กโอบรัดลำคอแกร่งเอาไว้แน่น พลางแอ่นทรวงอกสวยให้ออสตินได้เล้าโลมอย่างสมยอม เมื่อแรงปรารถนาในกายเริ่มลุกโชน จนยากที่จะฉุดเอาไว้ได้ ผ้าเช็ดขนหนูผืนใหญ่ หลุดออกจากบั้นเอวของชายตัวโต
ซึ่งทำให้หญิงสาวถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อร่างกายส่วนล่างของออสตินเปลือยเปล่า เผยให้เห็นความเป็นชายของเขาอย่างเต็มตา จนทำให้ใบพลูกลืนน้ำลายลงคออย่างเหนียวหนืด ไม่รู้ว่าความอายหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะในเวลานี้สมองของเธอมีเพียงความใคร่ อยากให้ชายตรงหน้าบรรเลงบทรักที่เร่าร้อน
เรือนกายขางผ่องของหญิงสาวสวยหมดจด ในยามที่สะท้อนสะท้อนแสงไฟ เผยให้สายตาคมได้ประจักษ์ทุกส่วนของร่างอรชรงดงามตรงหน้า เมื่อหญิงสาวสวยอย่างไร้ที่ติ“อื้ม ออสติน อ้า” ริมฝีปากอิ่มน้ำเผยอขึ้นมาส่งเสียงหวานแผ่วเบา พร้อมกับครางกระเส่าเป็นระยะ เมื่อชายหนุ่มลากปลายลิ้นร้อนลงต่ำ ขณะที่มือของเขายังคงเคล้นคลึงสองเต้าอย่างเมามัน ในเวลานี้ดูเหมือนว่าคนตัวโตตั้งใจที่จะทำให้หญิงสาวใต้ร่างวาบหวามเสียวซ่านถึงขีดสุด
เมื่อปลายลิ้นร้อนของชายหนุ่มเลียวนอย่างนุ่มนวล ก่อนจะไล่ต่ำลงมาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่สามเหลี่ยมทองคำ อัญมณีที่เขาใคร่ปรารถนาอยากได้มันมาครอบครองตราบชั่วฟ้าดินสลาย
ใบหน้าคมเลื่อนลงมาหยุดที่ใจกลางดอกไม้งาม มือแกร่งเลื่อนลงต่ำ ก่อนที่เขาจะจัดการง้างต้นขาขาวอวบออกกว้าง
ขณะที่ใบพลูตกอยู่ในภวังค์ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ ริมฝีปากอุ่นพรมจูบลงไปที่ต้นขาขาวผ่องอย่างไม่รู้จักพอ
เขาสัมผัสเพียงแค่เบาๆ ทำเอาคนใต้ร่างถึงกับสะท้านเสียวซ่านไปทั้งตัว ขนกายของเธอลุกซู่ หัวใจดวงน้อยเต้นระรัว เริ่มหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ ราวกับคนที่กำลังตกอยู่ในดงปืน เมื่อเธอคือเป้าหมายที่ชายตรงหน้ากำลังเล็ง พร้อมเหนี่ยวไกปืนตลอดเวลา ทั้งที่เขารู้ว่าเธอกำลังหวาดกลัวแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดยั้ง ในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เมื่อออสตินพร้อมจะพุ่งชน จนเธอหลบไม่ทัน
“ฮื้อ อ๊าย” หญิงสาวถึงกับส่งเสียงครางออกมาดังลั่น เมื่อถูกมือแกร่งจับเรียวขาแยกออกกว้างกว่าเดิม ด้วยความกลัวทำให้ใบพลูถึงกับตัวสั่นเทา จนทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นไปมอง
“ไม่ต้องกลัว ฉันจะทำให้เธอรู้สึกดี”
เสียงทุ้มดังขึ้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้มลงไปหมกมุ่นอยู่กับเนินเนื้ออวบอูม พลางทำให้ใบพลูถึงกับเขินอาย เมื่อเขาได้เห็นเรือนกายของเธอทุกซอกทุกมุม พวงแก้มนวลแดงระเรื่อไปถึงใบหู เมื่อมันคือครั้งแรกของเธอ ที่ยินยอมให้ผู้ชายอย่างออสตินได้เชยชมจนสิ้น ไม่เหลือสิ่งใดไว้ต่อรอง
“ฉันจะพาเธอขึ้นสวรรค์ รับรองว่าวันหลังฉันจะไม่ลีลาเหมือนกับวันนี้ จุ๊บ!” ออสตินเลื่อนใบหน้าขึ้นไปกระซิบข้างใบหูเล็ก พร้อมกับจุมพิตลงไปที่เรียวปากนุ่ม เสียงทุ้มที่ฟังดูกระเส่า ทำให้หญิงสาวถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัว ไม่บ่อยครั้งที่เธอจะเห็นออสตินมีท่าทีอ่อนโยนแบบนี้
“อื้ม อร๊าย อ๊าย!” หญิงสาวถึงกับสะดุ้งเฮือก พร้อมครางออกมาดังลั่น จูบของออสตินช่างเหนือชั้น เมื่อเขากำลังเปลี่ยนจากจูบหนักๆ เป็นปลายลิ้นร้อนบรรเลงลงมายังจุดหวั่นไหวที่ไวต่อประสาทสัมผัส
เกสรดอกไม้งามพร้อมจะหลั่งน้ำหวานออกมาให้ผึ้งอย่างเขาได้ลิ้มรส ความเสียวซ่านทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้คนตัวเล็กใต้ร่างบิดตัวไปมา เรียวขาของเธอยังคงถูกมือแกร่งถ่างออกกว้างซึ่งพบว่าใบพลูกำลังนั่งยิ้มแฉ่ง ส่งตาหวานมาให้เขา พร้อมกับยื่นก่องของขวัญผูกโบสีชมพูมาให้ ซึ่งชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วดกหน้าเข้าหากันด้วยความสงสัย เพราะวันนี้ก็ไม่ได้เป็นวันพิเศษอะไรทำไมคนตัวเล็กถึงมีของขวัญให้กับเขานะ“ผมลืมหรือเปล่า วันนี้เป็นวันพิเศษ เนื่องในโอกาสอะไร ขอโทษนะครับคุณแม่ถ้าผมเผลอเลอลืมวันสำคัญของเราไปบ้าง” ชายหนุ่มฉายแววตาออกมาด้วยท่าทีที่รู้สึกผิด เมื่อเขากำลังคิดว่าตัวเองแย่เกินไป ที่ลืมวันสำคัญของเขาและเธอได้ลงคอ“ไม่เกี่ยวกับวันพิเศษหรอกค่ะ มันคือเรื่องเซอร์ไพร์สที่ใบพลูบอกกับคุณเอาไว้ในตอนเย็นยังไงละค่ะ” หญิงสาวยังคงฉีกยิ้มแป้นให้กับผู้เป็นสามี เมื่อเธอนั้นเชื่อว่าเขาต้องดีใจกับสิ่งที่เธอตั้งใจจะเซอร์ไพร์สอย่างแน่นอนออสตินค่อยๆ แกะโบออกแล้วเปิดกล่อง ก่อนจะพบว่าของที่อยู่ในกล่องนั้น มันคือสิ่งที่มีค่ากับเขาแค่ไหน หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงขึ้น น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มปีติยินดีไหลออกมาจากดวงตาคม เขาไม่อายที่จะหลั่งน้ำตาออกมาแบบนี้ เมื่อพบว่าที่ตรวจครรภ์นั้นขึ้นสองขีด เขากำลังจะมีลูกคนที่สอง กับผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ“ขอบคุณนะใบพลู ขอบคุณจริงๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่วัน
“มิ้นต์กับเดย์ต่างหาก”“จริงเหรอ...” ใบพลูเอ่ยถามชายหนุ่มออกมาราวกับว่าเธอไม่เชื่อใจเขา“ฉันจะโกหกเธอทำไม ที่สำคัญฉันกับมิ้นต์เราไม่เคยมีอะไรกัน” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นไปสบตาคนตัวเล็กอีกครั้ง เพื่อยืนยันในสิ่งที่เขาพูดกับเธอ“ฉันยังเชื่อใจนายได้อยู่ใช่ไหม” ออสตินส่งยิ้มบางๆ ให้กับหญิงสาว แววตาอ้อนอ้อนของใบพลูกำลังจะทำให้คนตัวโตหัวใจละลาย ก่อนที่เขาจะหยิบรองเท้าคู่สวยออกมาจากถุงกระดาษ แน่นอนชายหนุ่มออกแบบมาให้เธอเป็นพิเศษ มันสวยสะดุดตา และเธอก็สวมมันได้พอดี“ฉันจะเป็นรองเท้าให้กับเธอ ฉันอาจจะไม่ใช่ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ แต่ลูกของเรา เด็กคนนี้ เกิดจากความรักไม่ใช่ความใคร่ เกิดจากความตั้งใจที่ฉันอยากได้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ฉันรักเธอได้ยินไหมว่าฉันรักเธอ เราแต่งงานกันนะใบพลู” ถ้อยคำที่ชายหนุ่มถักทอเรียงร้อยออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ กำลังส่งผลให้ใบพลูหวั่นไหวหัวใจเต้นแรง“ฉันเคยบอกเหรอว่าจะไม่แต่งงานกับนาย” ดวงหน้ารูปไข่ดูสวยได้รูปเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อเธอมั่นใจว่าออสตินไม่มีทางทำให้เธอผิดหวังอย่างแน่นอน“เย้!”“เฮ้ยออสติน! ปล่อยฉันลงได้แล้ว ฉันกลัวตก” หญิงสาวถึงกับรีบเอาเรียวแขนคล้องลำคอแกร่ง
“ฮึก! ฮื้อ!” ใบพลูพยายามเก็บความรู้สึกน้อยใจเอาไว้สุดกำลัง แต่ทว่าท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ทนไม่ไหวปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย“หยุดร้องก่อน เธอรู้หรือเปล่า ว่าฉันคิดถึงเธอมากแค่ไหน หนีมาทำไม เธอไม่เชื่อใจฉันเลยรึไงใบพลู” ชายหนุ่มโน้มตัวลงเข้าหาหญิงสาว เขารั้งคนตัวเล็กเข้ามาซบกับร่างกายกำยำ พลางเอามือปาดน้ำตาออกจากแก้มของใบพลูอย่างเบามือ“นายต้องการอะไรจากฉันอีก”“ฉันต้องการครอบครัว ต้องการเธอกับลูก”“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันท้อง” ใบพลูเริ่มเป็นกังวล สีหน้าของหญิงสาวดูเสร้าหม่นแทนที่จะดีใจ เมื่อเธอไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นบ้านเล็กหรือบ้านใหญ่ ออสตินจะบริหารเวลายังไง เขาจะรักลูกของเธอเท่าลูกของมิ้นต์ไหมนั่นคือคำถามที่ใบพลูเกลียดที่สุด เพราะเธอไม่อยากใช้ผู้ชายร่วมกับใคร ไม่อยากให้ลูกต้องกลายเป็นคนมีปมด้อย“ไหนดูซิ นอกจากขี้แยแล้ว ยังชอบมโนไปเองด้วยใช่ไหมเนี่ย หืม” ออสตินอ้อมไปนั่งคุกเข่าลงที่พื้นตรงหน้าหญิงสาว เขารั้งมือของเธอมากุมเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบดวงตากลมโต“นายจะทำอะไร ปล่อย! ฉันจะเข้าบ้าน นายกลับไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย” หญิงสาวพยายามดึงมือกลับ แต่ทว่าคงไม่เป็นผล เพราะออสตินตั้งใจใส่เกีย
“ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องปล่อยให้ออสตินเป็นคนสะสางเรื่องนี้เอง ก่อนที่ทุกอย่างมันจะบานปลายมากไปกว่านี้”“ป่านนี้นายกล้า คงพาออสตินไปถึงบ้านร้างแล้วมั้ง ฉันจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้ ปล่อยให้ออสตินจัดการเองก็แล้วกัน”“ไม่ต้องเอาให้ถึงตาย ฉันยังไม่อยากได้ลูกเขยเป็นฆาตกร” “เชื่อเถอะน่า ออสตินคงมีวิธีที่ทำให้เดย์หายแค้น” เอเดนพูดพลางยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ ขณะที่กวินเองก็อดที่จะดื่มไม่ได้เช่นกัน เมื่อเขานั้นเป็นกังวลใจ เพราะห่วงใยความรู้สึกของใบพลูณ บ้านร้างชานเมือง ซึ่งเป็นอาณาจักรของเอเดน ที่ส่วนบุคคลห่างไกลชุมชน จึงทำให้ที่นี่กลายเป็นสถานที่เอาไว้สำหรับเชือดศัตรู แน่นอนว่าพลอยชมพูไม่เคยรู้มาก่อน นอกจากออสติน กวินและลูกน้องคนสนิทเท่านั้น“มึงทำอะไรกับใบพลูบ้าง มึงทำอะไรเมียกู! กูถามมึงต้องตอบ มึงไม่มีสิทธิ์เงียบ” ออสตินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ดวงตาคมจับจ้องมองไปที่ใบหน้าของเดย์อย่างสมเพช เมื่อชายหนุ่มถูกมัดขึงตึงเอาไว้ราวกับนักโทษ“ถุย!”“เชี้ยเอ้ย!”ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ออสตินปล่อยหมัดไปที่ใบหน้าของเดย์รัวๆ จนทำให้มิ้นต์ ที่ถูกมัดไว้กับเก้าทนไม่ไหว เมื่อพ่อของลูกกำลังเจ็บปวดทรมานใจ แม้เธอจะรู
“เราจบกันแค่นี้ ถือเสียว่าที่ผ่านมา ฉันได้ชดใช้ให้กับนายจนสิ้นแล้ว”“ใบพลู! ฟังฉันอธิบายก่อนสิ!” หญิงสาวคว้ากระเป๋าถือได้ เธอรีบวิ่งออกไปทันที ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางนั้นคือที่แห่งหนใด“เอะอะโวยวายทำไม มีอะไรเหรอออสติ” น้ำเสียงหวานดังขึ้น แต่ทว่าชายหนุ่มกลับรู้สึกรังเกียจ แม้แต่เสียงที่หล่อนเปล่งออกมาเขายังไม่อยากได้ยินด้วยซ้ำ“โธ่เว้ย!” ออสตินรู้สึกโมโหตัวเอง เมื่อเขาตามใบพลูออกไปไม่ทัน เพราะมัวแต่หาชุดมาสวมใส่ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนโทรไปก็ปิดเครื่อง มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเขากันแน่ รักกันอยู่ดีๆ กลับมีเรื่องบ้าๆ คล้ายกัน ในเวลาไล่เลี่ยกัน แสดงว่าต้องมีความไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นนอนภาพบรรยากาศในยามเช้าวิวทิวทัศน์ตรงหน้าที่สวยงาม บ่งบอกให้รู้ว่าทัศนียภาพมีส่วนเกี่ยวข้องกับความรู้สึกของมนุษย์ไม่น้อย เพราะป่าเขาลำเนาไพร ไม้ดอกไม้ประดับพวกนั้นทำให้ใบพลูดูมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าวันแรกๆ ที่เธอเดินทางมาถึงที่นี่ แม้ดวงตาที่เคยฉายแววเป็นประกายยังคงเศร้าหม่น แพทย์หญิงใบบัวก็ยังคงเชื่อว่าอีกไม่นานหลานสาวของเธอจะต้องดีขึ้น“ผลตรวจออกมาแล้วนะ” หญิงสาวรับฟังด้วยหัวใจที่เต้นแรง แต
ภายในห้องนอนของเดย์ บนเตียงขนาดคิงไซซ์ได้มีหญิงสาวร่างอรชรนอนหลับใหล เรือนกายของเธอมีเพียงชุดชั้นในตัวจิ๋วห่อหุ้มกายเอาไว้ หลังจากที่มิ้นต์ได้จัดการถอดชุดของเธอออกจนสิ้น สายตาคมจับจ้องไปที่ใบหน้ารูปไข่ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ นอนลงไปข้างกายของเธอ ซึ่งเนื้อตัวของเดย์มีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวเอาไว้ ขณะที่มิ้นต์เป็นตากล้องคอยถ่ายภาพจัดฉากให้ดูสมจริง“นี่เดย์! ทำยังกับไม่เคย” มิ้นต์ถึงกับโวยวายออกมาเสียงดัง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มโอบใบพลูด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ “เคยน่ะเคย แต่ทุกมันยินยอมพร้อมใจกันทั้งสองฝ่าย ไม่ได้นอนนิ่งๆ แบบนี้สักหน่อย”“มันก็เหมือนกันแหละน่า ตุ๊กตายางนายก็เคยเอามาแล้วไม่ใช่เหรอ”“หุบปาก!” “ก็เร็วหน่อยสิ เดี๋ยวออสตินก็กลับมาแล้ว เข้าในผ้าห่มทำเหมือนคนกำลังเล่นบทเลิฟซีนอะ” มิ้นต์ออกคำสั่งออกไป จนทำให้เดย์ชักสีหน้าใส่หล่อนอย่างไม่ค่อยพอใจ“เอาภาพนิ่งนะ”“รู้แล้วน่า ใครจะบ้าถ่ายวิดีโอ ยัยใบพลูนอนนิ่งเป็นขอนไม้อยู่แบบนั้น” มิ้นต์เริ่มขึ้นเสียงใส่ชายหนุ่ม ก่อนที่หล่อนจะพยายามหามุมกล้องให้ได้ภาพที่ดูเหมือนจริงที่สุด“พอแล้ว แค่นี้ก็ทำให้ออสตินไม่อยากแต่งงานกับใบพลูแล้วแหละ”“แ