ไหนว่าให้ใจเย็น....

"ถึงแล้วครับนายท่าน"

ยูร์มองขึ้นไปบนตัวตึกร้างแล้วเกิดความคิดภายในใจว่าพวกมาเฟียกระจอกนี่หาที่ที่ดูดีว่านี้ไม่ได้หรือยังไง ไม่ว่าจะเป็นครั้งไหนที่เขาโดนลอบกัดสุดท้ายก็ต้องนัดมาที่แบบนี้ทุกที แต่ก็เอาเถอะเขาจะทนเดินเหยียบเข้าไปแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น

"พี่ครับ....ผม"

"กลัว?"

"ก็ส่วนหนึ่งครับ ผมไม่เคยฝึกไม่เคยเจออะไรแบบนี้"

"แกจะรอดแน่นอน"

ยูร์พูดในขณะที่เตรียมปืนอีกหนึ่งกระบอกเหน็บไว้ที่ขอบกางเกง ส่วนอีกกระบอกก็เอาขึ้นมาเช็กลูกกระสุนภายในให้เต็ม สายตาก็ยังแอบชำเลืองมองท่าทีคนเป็นน้องที่กำลังตัวสั่นด้วยความกลัว ในใจก็คิดว่าควรพาเขาเข้าไปด้วยหรือไม่....แต่ในเมื่ออยากจะให้คนอย่างยูร์ยอมรับมันก็ต้องมีความกล้า

"ผมต้องทำยังไงบ้างครับ"

"หลบให้ทันเงียบเข้าไว้และใจเย็นๆ ไป!!"

ยูร์พูดพร้อมเปิดประตูรถเดินเข้าไปในตัวตึก มือยกปลายกระบอกปืนขึ้นเล็งยิงเข้าที่แขนและขาของกลุ่มชายชุดดำที่กำลังวิ่งกันเข้ามา ปัง ปัง อ๊าก ปัง เสียงปืนและเสียงร้องจากความเจ็บปวดดังเข้ามาในหัวชายหนุ่มที่กำลังยืนอึ้งกับการกระทำของพี่ชายและบรรดาลูกน้องของเขา

....ไหนบอกให้ใจเย็นๆ ไง....

เจยืนนิ่งไม่สามารถขยับได้มองภาพยูร์วิ่งเข้าไ