การรุกคืบของเมฆินทร์ 1

เมฆินทร์ที่เคยลั่นวาจาไว้ว่าจะมาหาอาชาเพื่อดื่มด่ำกับไร่ชาที่คาเฟ่ วันนี้เขาก็ได้ก้าวเข้ามาในไร่ชาของอาชาจริง ๆ

บรรยากาศยามบ่ายคึกคักไปด้วยนักท่องเที่ยวที่มาถ่ายรูปและเซลฟี่ รถเข้าออกวันละไม่ต่ำกว่า 40-50 คัน

"ที่นี่เหรอวะ ถังลี่ ไร่ชาพรหมเทพ? บรรยากาศก็ดูดีใช้ได้เลยนะ"

เมฆินทร์ที่มาพร้อมกับถังลี่ บอดี้การ์ดคู่ใจเอ่ยขึ้น เขากล้าหาญและเด็ดเดี่ยว เดิมทีตั้งใจจะนำบอดี้การ์ดมาด้วยหลายคน แต่ไม่อยากให้ผู้คนแตกตื่น จึงเลือกมากับถังลี่เพียงสองคน

"ใช่ครับนาย ที่นี่แหละไร่ชาของพรหมเทพ" ถังลี่ยืนประกบอยู่ด้านหลัง

"งั้นมึงสั่งกาแฟกับชามาให้กูอย่างละแก้ว วันนี้กูก็อยากกินขนมหวานด้วย เผื่อจะได้ปะทะกับเจ้าของคาเฟ่"

คำพูดของเมฆินทร์ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนที่เขาเตรียมพร้อมจะปะทะคืออาชา เพราะวันนี้เขากล้ามาเหยียบถึงถิ่น

บอดี้การ์ดคนอื่น ๆ ที่เห็นว่าศัตรูมาเหยียบถึงถิ่นก็รีบเข้าไปรายงานเสือ เพื่อให้เตรียมพร้อมรับมือกับสถานการณ์ไม่ชอบมาพากล เพราะวันนี้มีนักท่องเที่ยวค่อนข้างเยอะ

"พี่เสือ ไอ้เมฆินทร์มันมาพร้อมกับลูกน้องคนนึง" บอดี้การ์ดชุดดำรีบวิ่งเข้ามาบอก

"จัดคนของเราเฝ้ารอบ ๆ อย่าให้มีปัญหา เดี๋ยวไปกูเข้าไปรายงานนาย" เสือสั่งการบอดี้การ์ดเสร็จก็รีบเข้าไปรายงานอาชา

ขณะนั้น เหมยที่เพิ่งสอนหนูน้อยลิลลี่เป็นวันแรกก็ได้เสร็จสิ้นภารกิจ จึงนั่งเล่นกันอยู่ที่ห้องส่วนตัวในคาเฟ่

ที่อาชาจัดเตรียมไว้ให้เหมยและลิลลี่โดยเฉพาะ เวลาสอนจะได้เปลี่ยนบรรยากาศ ไม่ใช่แค่สอนภายในบ้านพักตากอากาศอย่างเดียว

หลังจากถังลี่จัดการสั่งขนมและทุกอย่างมาให้เมฆินทร์ สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นร่างบางที่เขาพึงใจตั้งแต่วันงานหนังสือ

"อ้าว คุณเหมย สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้ว" เมฆินทร์ทักทายเหมยอย่างเป็นกันเอง

"ตายจริง! บังเอิญจริง ๆ ด้วย วันนี้คุณมาเที่ยวที่นี่เหรอคะ" เหมยที่จูงหนูน้อยลิลลี่มาด้วยเอ่ยถาม

"ครับ พอดีผมจะแวะมาหาเพื่อนเก่าอย่างอาชาน่ะ ไม่คิดว่าจะเจอคุณเหมยที่นี่นะครับ"

"ยินดีมากเลยค่ะที่ได้เจอ แล้วก็ขอโทษอีกครั้งสำหรับเรื่องเสื้อที่เลอะกาแฟวันนั้นด้วย" เหมยยิ้มเขินอายพร้อมกับใช้มือเกาหัวแกรก

หนูน้อยลิลลี่ที่ตั้งใจฟังผู้ใหญ่ทั้งสองคนพูดคุยกันก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

"คุณครูขา คนนี้เป็นใครเหรอคะ? คุณครูรู้จักด้วยเหรอ? คุณลุงหล่อมากเลย" หนูน้อยลิลลี่เอ่ยชมเมฆินทร์ด้วยความสดใสน่ารัก

เมฆินทร์ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำอะไร เพียงแค่เขามีความแค้นกับตระกูลของอาชา แต่ไม่เคยคิดจะฆ่าหรือทำร้ายเด็ก

เพียงแค่ต้องการช่วงชิงกันในเรื่องของธุรกิจเท่านั้น เท่าที่เห็นหนูน้อยลิลลี่ที่หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู จึงย่อตัวลงไปนั่งพูดคุยด้วย

"สวัสดีครับ หนูชื่อหนูน้อยลิลลี่หรอค่ะน่ารักขนาดนี้ คุณลุงไม่มีอะไรให้เลย"

แต่เหมือนว่าเมฆินทร์ได้เตรียมการมาดี เขาแสร้งทำเป็นว่าเหน็บพวงกุญแจรูปตุ๊กตาขนปุกปุยออกมา

"สวัสดีค่ะคุณลุงหล่อมากเลย" หนูน้อยลิลลี่เอ่ยชมแล้วก็ยิ้มเขิน ๆ ม้วน ๆ แบบฉบับเด็กหญิงใส ๆ

"ฮ่า ๆ ๆ หนูลิลลี่ก็น่ารักที่สุดเลยครับ งั้นเดี๋ยวคุณลุงมีอะไรให้"

เมฆินทร์หยิบพวงกุญแจปุกปุยสีชมพูหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูออกมาจากข้างเอว เขาจงใจเหน็บติดมาด้วยเพราะรู้ว่าจะต้องเจอกับเด็กหญิงที่น่ารักคนนี้

"อันนี้เหรอคะ น่ารักจังเลยค่ะ" ลิลลี่ทำตาลุกวาวเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

"คุณลุงให้ลิลลี่เป็นของขวัญวันแรกที่เราพบกันแล้วกันนะครับ" เมฆินทร์หันมาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ลิลลี่คะ ขอบคุณคุณลุงเมฆินทร์สิคะ"เหมยที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ก็ให้ลิลลี่รับของจากเมฆินทร์และยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม

"งั้นเชิญคุณเหมย ถ้าไม่รังเกียจนั่งทานขนมหวานด้วยกันได้ไหมครับ มื้อนี้ขอผมเลี้ยงเองทำความรู้จักเพื่อนใหม่อย่างหนูน้อยลิลลี่"

"แล้วก็ขอบคุณสำหรับหนังสือ ผมอ่านแล้วนะ ผมชอบมาก" เมฆินทร์เอ่ยเปิดประเด็นเรื่องหนังสือของเหมย ทำให้เหมยรู้สึกว่าเมฆินทร์เป็นคนใส่ใจในรายละเอียดมาก

"ยินดีค่ะ ตอนนี้หนูน้อยลิลลี่ก็เรียนจบคลาสแล้ว เรากำลังจะพักเบรกกันพอดี" เหมยหันมาตอบเมฆินทร์อย่างเป็นกันเอง

"ลิลลี่โอเคไหมครับ ที่จะนั่งทานขนมกับคุณลุงเมฆินทร์" เมฆินทร์หันมาถามลิลลี่ที่กำลังถูกใจกับของเล่นใหม่อย่างตุ๊กตาพวงกุญแจ

"ลิลลี่โอเคมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ งั้นลิลลี่ขอสั่งเป็นเค้กสตรอว์เบอร์รีเพิ่ม 1 ชุดนะคะ" หนูน้อยลิลลี่ก็สั่งออกมาอย่างช้า ๆ

"ถังลี่ แกได้ยินแล้วใช่ไหม จัดการให้หนูลิลลี่หน่อย" เมฆินทร์หันไปบอกบอดี้การ์ดคู่ใจให้ไปสั่งขนม

เสือที่ได้รับรายงานสถานการณ์ การมาถึงของศัตรูทางด้านธุรกิจและด้านอื่น ๆ อย่างเมฆินทร์ที่เป็นหมารอบกัด แต่วันนี้กลับโผล่หัวออกจากที่กบดานและมาเหยียบถึงถิ่นของอาชา เพียงแค่บอดี้การ์ดคนเดียว

"สั่งคนของเราจับตาดูมัน อย่าให้คลาดสายตา กูจะไปหาหนูน้อยลิลลี่กับ ครูเหมยก่อน"

อาชาลุกพรวดออกจากห้องทำงานโดยไม่เหลียวซ้ายแลขวา เพราะมีความเป็นห่วงและกังวลว่าเมฆินทร์อาจจะใช้แผนสกปรก

เดินมาจากห้องทำงานเพียงไม่กี่นาที ภาพที่เขาเห็นคือหนูน้อยลิลลี่และเหมยที่กำลังนั่งหัวเราะต่อกระซิก กินขนมเค้กกับเมฆินทร์อย่างสนุกสนานราวกับรู้จักกันมาเป็นปี

"ทำอะไรกันน่ะ!" เสียงเข้มดุดันของอาชาทำให้ทุกคนในวงสนทนาที่โต๊ะขนมหวานหันกลับมามองเป็นตาเดียวกัน

"คุณลุงคะ อันนี้เพื่อนคุณลุงมาหาค่ะ" หนูน้อยลิลลี่ที่ตัดเค้กสตรอว์เบอร์รีกินอย่างอร่อยพูดบอกกับอาชา

"เพื่อนเหรอครับ" อาชารีบเดินไปหาหลานสาวแล้วประกบด้านหลัง โดยมีเสือเดินตามประกบด้วย

"ค่ะ คุณลุงเมฆินทร์บอกว่าเป็นเพื่อนของคุณลุงอาชา" หนูน้อยลิลลี่พยักหน้าแล้วก็กินต่ออย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่รู้สถานการณ์ที่ตึงเครียดตรงหน้านี้เลย

"แล้วคุณเหมย เอ่อคือ..."

อาชาถึงแม้จะสารภาพว่าชอบเหมยมาก ๆ แต่ก็ยังไม่ได้ตกลงปลงใจคบหากัน เขาไม่กล้าที่จะถามเหมยออกไปตรง ๆ แต่ก็หวังว่าเหมยจะรู้ว่าอาชาต้องการคำตอบอะไรจากเธอ

"คุณอาชาไม่ต้องตกใจค่ะ เหมยก็เพิ่งรู้จักคุณเมฆินทร์ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองเองค่ะ เราเจอกันที่งานหนังสือค่ะ"

"ก่อนที่เหมยจะมาสอนหนูลิลลี่นี่ล่ะค่ะเหมยทำซุ่มซ่ามเดินชนคุณเมฆินทร์จนกาแฟหกเลอะเทอะเสื้อสูทของคุณเมฆินทร์นะคะ"

เหมยเล่าทุกอย่างออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ โดยที่ไม่ได้สังเกตสีหน้าและท่าทีของผู้ชายทั้งสอง.... ..