ความรักที่กพอเกิด

เมื่อเหมยจูงมืออาชาเดินไปยังจุดชมวิวพระอาทิตย์ขึ้น หัวใจของอาชาเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน การสัมผัสแผ่วเบาจากมือเล็กๆ ของเธอ ทำให้โลกทั้งใบของเขาสว่างไสว

เหมยเดินนำไปตามทางเล็กๆ ที่ค่อนข้างชัน อาชาพยายามปรับฝีก้าวให้เข้ากับเธอ เขาสังเกตเห็นสีหน้าตื่นเต้นของเหมยขณะที่เธอชี้ชวนให้มองดอกพญาเสือโคร่งที่บานสะพรั่งเต็มต้น สีชมพูสดใสตัดกับสีเขียวชอุ่มของต้นไม้อื่นๆ เป็นภาพที่งดงามเกินบรรยาย

"สวยจริงๆ ครับคุณเหมย ไม่คิดเลยว่าที่นี่จะมีอะไรแบบนี้ด้วย" อาชาเอ่ยขึ้น สายตาจับจ้องไปที่เหมยมากกว่าวิวทิวทัศน์ตรงหน้า

เหมยหันมายิ้มกว้าง "ใช่ไหมล่ะคะ เหมยชอบมาที่นี่ตอนเช้าๆ ค่ะ อากาศดีมากเลย"

ทั้งสองเดินมาถึงจุดที่สูงที่สุดของหน้าผาเล็กๆ แห่งนั้น เป็นลานโล่งกว้างพอสมควรมีต้นพญาเสือโคร่งขนาดใหญ่สองต้นยืนตระหง่านอยู่เป็นฉากหลัง

แสงอาทิตย์ยามเช้าเริ่มสาดส่องลงมา ทาบทับผืนป่าให้กลายเป็นสีทองอร่าม เหมยสูดหายใจเข้าเต็มปอด สัมผัสความสดชื่นของธรรมชาติที่โอบล้อมกาย

"ดูสิคะคุณอาชา พระอาทิตย์กำลังขึ้นแล้ว" เหมยชี้ไปยังขอบฟ้าทางทิศตะวันออก แสงสีส้มแดงค่อยๆ เปล่งประกายขึ้นช้าๆ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจากน้ำเงินเข้มเป็นม่วงอ่อน ชมพู และส้มทอง

อาชามองตามนิ้วเรียวของเหมย แต่สายตาเขากลับวกกลับมาที่ใบหน้าของเธออีกครั้ง แสงอาทิตย์ยามเช้ากระทบกับผิวขาวเนียนของเหมย ทำให้เธอดูเปล่งประกายราวกับนางฟ้า

ผมยาวสลวยปลิวไสวไปตามแรงลมเบาๆ อาชารู้สึกเหมือนถูกมนตร์สะกด ทุกวินาทีที่อยู่กับเหมยคือช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุดในรอบหลายปี ตั้งแต่เขาต้องแบกธุรกิจของครอบ เขาก็ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกอิสระและเบาใจแบบนี้เลย

"สวยมากครับ" อาชาพึมพำออกไป เหมยหันมายิ้มให้เขาอีกครั้ง รอยยิ้มนั้นทำให้ใจอาชาอ่อนยวบ

"คุณอาชาถ่ายรูปไว้สิคะ เก็บไว้เป็นที่ระลึก" เหมยบอกพลางหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา

"ผมไม่ค่อยชอบถ่ายรูปเท่าไหร่ครับ แต่ถ้ามีคุณเหมยอยู่ในเฟรม ผมจะถ่ายเก็บไว้เยอะๆ เลย"

อาชาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำให้เหมยหน้าแดงเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าจะตอบอะไร ได้แต่ยิ้มเขินๆ แล้วหันไปสนใจพระอาทิตย์ที่กำลังโผล่พ้นขอบฟ้าเต็มดวง

"คุณอาชาอย่าล้อเล่นกับเหมยแบบนี้สิคะเหมยก็เขินเป็นนะ"เหมยเองก็รู้สึกเขินอย่างที่พูดจริงๆ

อาชารวบรวมความกล้าเขาไม่เคยรู้สึกว่าตั้งแต่เกิดมามีแต่ผู้หญิงอยากจะคลานขึ้นเตียงและพร้อมจะถวายร่างกายให้กับเขา

แต่ครั้งนี้เขากลับชอบเหมยตั้งแต่แรกเจอในวันงานโรงเรียนของมหาวิทยาลัยเขาจึงรวบรวมความกล้าที่จะบอกชอบเหมย

"คุณเหมยครับผมขอจีบคุณหน่อยได้ไหม"อาชาพูดออกไปตรงๆ

"คะ คะ คุณอาชาพูดอะไรออกมาคะ"เหมยที่มีปมบาดแผลในใจอยู่แล้วก็ไม่กล้าที่จะรับปากจึงเบี่ยงเบนหาเรื่องอื่นพูด

"ผมไม่เร่งรัดคุณเหมยนะครับแต่แค่อยากให้คุณเหมยรู้ว่าผมชอบคุณ"อาชาพูดย้ำอีกครั้ง

บรรยากาศเงียบงัน มีเพียงเสียงลมพัดและเสียงนกร้อง เหมยหันไปมองอาชาอีกครั้ง เขาดูสงบนิ่งและแตกต่างจากตอนที่พูดคุยกับลูกน้องเมื่อครู่

เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าดวงตาของอาชามีแววความเศร้าบางอย่างซ่อนอยู่ลึกๆ แต่เธอก็ไม่ได้ถามออกไป

"คุณอาชาคงมีเรื่องให้คิดเยอะใช่ไหมคะ" เหมยเอ่ยขึ้นเบาๆ

อาชาหันมาสบตาเธอ แววตาที่เคยเศร้าเมื่อครู่กลับกลายเป็นอ่อนโยน "ก็...นิดหน่อยครับ แต่พออยู่กับคุณเหมย ผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลยครับ"

เหมยยิ้มตอบ พลางหันกลับไปมองวิวเบื้องหน้า "เหมยก็เหมือนกันค่ะ เวลาอยู่ที่นี่ เหมยรู้สึกเหมือนทุกปัญหาหายไปหมดเลย"

อาชายืนอยู่ข้างๆ เหมย ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างพวกเขา ความเงียบที่ไม่ได้อึดอัด แต่กลับอบอุ่นและสบายใจ อาชาอยากให้ช่วงเวลานี้คงอยู่ตลอดไป

เขาอยากจะกอดเธอไว้ อยากจะบอกทุกความรู้สึกที่เขามีให้เธอได้รับรู้มากกว่าการที่บอกชอบเหมย แต่เขาก็รู้ดีว่ามันยังไม่ถึงเวลา

หลังจากยืนชมพระอาทิตย์ขึ้นจนเต็มอิ่ม ทั้งสองก็ตัดสินใจเดินกลับ เหมยเดินนำหน้าไปก่อน อาชาตามหลังมาอย่างช้าๆ

เขาแอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเหมยจากด้านหลังหลายรูป รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าคมสันของเขาโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเดินกลับมาถึงจักรยาน อาชาทำท่าจะปั่น แต่เหมยก็รีบบอกว่า "เดี๋ยวเหมยปั่นให้ก็ได้ค่ะ คุณอาชาตัวใหญ่ เหมยอยากลองบรรทุกคนตัวใหญ่อย่างคุณอาชาดู ฮิ ฮิ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่เมื่อยหรอกน่า" อาชายืนยันเสียงหนักแน่น พร้อมกับส่งยิ้มกวนๆ ให้เธอ "ให้ผมดูแลคุณเหมยบ้างสิครับ"

เหมยไม่รู้จะโต้แย้งอย่างไร ได้แต่ขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายอย่างว่าง่าย อาชาออกแรงปั่นจักรยานอย่างมั่นคง แม้จะรู้สึกเมื่อยบ้างเล็กน้อย แต่เขาก็มีความสุขที่ได้ดูแลเธอ

ระหว่างทางกลับบ้าน เหมยชี้ชวนอาชาให้ดูต้นไม้ดอกไม้นานาชนิดที่เธอรู้จัก เธอเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับไร่ของพ่อกับแม่ให้ฟังอย่างสนุกสนาน

อาชาฟังเธอพูดไม่เบื่อ เขารู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เป็นเด็กที่ไร้กังวลและมีความสุข

เมื่อมาถึงหน้าบ้าน พ่อบุญทองและแม่น้ำฟ้ายืนรออยู่แล้ว พร้อมกับลิลลี่ที่เพิ่งตื่นนอนและกำลังขยี้ตาปอยๆ

"เป็นยังไงบ้างลูก สนุกไหม" แม่น้ำฟ้าถามด้วยรอยยิ้ม

"สนุกมากค่ะแม่ วิวสวยมากเลย" เหมยตอบพลางลงจากจักรยาน

"ขอบคุณมากนะครับคุณพ่อคุณแม่ ที่แนะนำที่สวยๆ ให้ผม" อาชาโค้งคำนับเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรหรอกลูก แค่เห็นพวกหนูมีความสุข พ่อกับแม่ก็ดีใจแล้ว" พ่อบุญทองพูดพลางหัวเราะเบาๆ

ลิลลี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ อาชา เงยหน้ามองเขาด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็น "ลุงอาชาไปไหนมาคะ ทำไมลิลลี่ไม่เห็นลุงเลย"

อาชาย่อตัวลงระดับเดียวกับลิลลี่ ลูบผมเธอเบาๆ "ลุงไปดูพระอาทิตย์ขึ้นมาครับ หนูลิลลี่ตื่นสาย เลยอดไปเลย"

"จริงเหรอคะ? ลิลลี่อยากไปดูบ้าง" ลิลลี่ทำหน้ามุ่ย

"เอาไว้คราวหน้า ลุงจะปลุกหนูไปดูด้วยนะครับ" อาชาสัญญา

ทุกคนเดินเข้าไปในบ้าน แม่น้ำฟ้าเตรียมอาหารเช้าไว้พร้อมแล้ว ขนมจีนน้ำเงี้ยวส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบ้าน บอดี้การ์ดของอาชาผลัดเปลี่ยนกันเข้ามาทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ต่างก็ชื่นชมฝีมือการทำอาหารของแม่น้ำฟ้า

"อร่อยมากเลยครับคุณป้า ไม่คิดเลยว่าจะได้กินขนมจีนน้ำเงี้ยวรสชาติแบบนี้ที่นี่" หนึ่งในบอดี้การ์ดเอ่ยชม

แม่น้ำฟ้ายิ้มอย่างปลื้มใจ "กินเยอะๆ นะหนุ่มๆ จะได้มีแรงทำงาน"

อาชานั่งลงข้างเหมย เขาสังเกตเห็นว่าเหมยทานอาหารเช้าน้อยกว่าปกติ และดูเหมือนจะมีอาการซึมๆ เล็กน้อย

"คุณเหมยไม่สบายหรือเปล่าครับ ดูไม่ค่อยสดใสเลย" อาชาถามด้วยความเป็นห่วง

เหมยหันมายิ้มเจื่อนๆ "เปล่าค่ะ เหมยแค่เพลียๆ นิดหน่อย"

อาชาไม่เชื่อในคำตอบของเหมย เขารู้สึกว่าเธอมีบางอย่างปิดบังอยู่ แต่ก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้ เขาเพียงแค่หยิบช้อนตักขนมจีนน้ำเงี้ยวที่ตนเองตักมาแล้วยื่นให้เหมย

"ลองชิมของผมสิครับ เผื่อจะเจริญอาหารขึ้น"

เหมยรับช้อนมาทานอย่างว่าง่าย อาชามองเธอด้วยความเป็นห่วงในใจ เขาตั้งใจไว้ว่าหลังจากทานอาหารเสร็จ เขาจะต้องหาโอกาสคุยกับเหมยเป็นการส่วนตัว เพื่อสอบถามว่าเธอเป็นอะไรกันแน่...