ยกสมบัติ

หลังจากนั้นไม่นานอาชาเดินกลับมาที่ห้องพร้อมกับความคิดที่บ้าบิ่นเกินร้อยเขาคลั่งรักเกินกว่าที่ใครจะคิด อาชาก็โทรหาเสือ

"เสือ! เตรียมเอกสารการโอนกิจการทั้งหมดของบริษัท 'ไร่ชาพรมเทพ' มาให้ฉันที่นี่เดี๋ยวนี้" อาชาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ได้ครับนาย แต่นายจะเอาไปทำอะไรครับผมจะได้เตรียมเอกสารเพื่อไป"เผื่อถามเพื่อจะได้เตรียมการ

"กูจะยกไร่ชาทั้งหมด 300 ไร่ที่กูมีให้กับเหมย"อาชาพูดเหมือนยก

เสือตกใจเล็กน้อย "นายครับ นายแน่ใจ เหรอครับว่าอยากโอนกิจการทั้งหมดเลยเหรอครับ"

"ฉันแน่ใจ! ฉันจะโอนทุกอย่างให้เป็นชื่อของเหมยทั้งหมด เพราะไร่ชาเป็นไร่ชาที่ฉันสร้างขึ้นมาเองไม่ใช่ธุรกิจโรงเรียนมหาลัยของครอบครัวฉันใครก็ขวางฉันไม่ได้" อาชาพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

"แต่นายครับ..." เสือพยายามทักท้วง

"ไม่ต้องมีแต่! ทำตามที่ฉันสั่งเดี๋ยวนี้" อาชาพูดเสียงเข้ม

"และอีกเรื่อง! สั่งให้ลูกน้องทุกคนปลอมตัวเป็นชาวบ้านแถวนี้ อย่าให้เหมยรู้ว่าฉันมีลูกน้องเยอะขนาดนี้"

"แค่สิบคนที่มาเฝ้าฉันเหมยก็อึดอัดจะแย่ และให้ระวังเรื่องความปลอดภัยของเหมยเป็นพิเศษ ห้ามให้คลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว!"

"รับทราบครับนาย" เสือตอบรับด้วยความเข้าใจในทันทีว่าเจ้านายของเขาจริงจังกับ เหมยมากแค่ไหน

"งั้นเอกสารผมขอเอาไปให้นายพรุ่งนี้เช้าแล้วกันนะครับเกรงว่าถ้าเป็นเวลานี้ไม่น่าจะเหมาะ"เสือได้เตือนสติอาชา

"ได้..!"อาชาตอบรับแล้วกดวางสายทันที

อาชาเปิดประตูออกมองไปที่ประตูห้องของเหมยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความมุ่งมั่น เขาจะใช้ทุกวิถีทางเพื่อทำให้ เหมยมีความสุข เพื่อทำให้เธอเชื่อใจเขา และเปิดใจรับเขาเข้ามาในชีวิตของเธออีกครั้ง

เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันที่สาม ที่อาชาและลิลลี่มาอาศัยอยู่ที่บ้านของครอบครัวเขาเดินลงมาข้างล่าง พ่อบุญทองและแม่น้ำฟ้านั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร

"คุณพ่อคุณแม่ครับ ผมอยากจะขอคุยเรื่องสำคัญกับคุณพ่อคุณแม่สักหน่อยได้ไหมครับ" อาชาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

พ่อบุญทองและแม่น้ำฟ้ามองหน้ากันอย่างแปลกใจ แต่ก็พยักหน้าให้

"มีอะไรเหรอลูก" แม่น้ำฟ้าถามด้วยความเป็นห่วง

"ผม...ผมรักคุณเหมยครับ" อาชาพูดออกมาตรงๆ ทำให้พ่อบุญทองและแม่น้ำฟ้าถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

"ผมรู้ว่ามันอาจจะดูเร็วไป แต่ผมมั่นใจในความรู้สึกของผม ผมอยากจะดูแลคุณเหมย อยากจะปกป้องเธอ และอยากจะทำให้เธอมีความสุขไปตลอดชีวิต" อาชาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงใจ

พ่อบุญทองและแม่น้ำฟ้ามองหน้ากันอีกครั้ง ก่อนที่พ่อบุญทองจะยิ้มออกมา "พ่อกับแม่รู้ดีว่าลูกเป็นคนดี และรักเหมยจริง"

"แต่เหมย...เหมยเคยเจอเรื่องร้ายๆ มาเยอะ พ่อกับแม่ก็เป็นห่วงลูกนะ"

"ผมเข้าใจครับ ผมรู้ว่าคุณเหมยเคยเสียใจมามาก แต่ผมจะพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก"

"ผมจะรอ...รอจนกว่าเธอจะพร้อม ผมอยากจะขออนุญาตคุณพ่อคุณแม่ ให้ผมได้ดูแลคุณเหมยต่อไปได้ไหมครับ" อาชาพูดด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

แม่น้ำฟ้าเดินเข้ามาจับมืออาชาเบาๆ "แม่เชื่อในตัวลูกนะอาชา แม่เห็นความรักที่ลูกมีให้เหมย แม่ก็อยากให้ลูกสาวของแม่ได้เจอคนดีๆ แบบลูกนี่แหละ"

"ขอบคุณครับคุณแม่ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณพ่อคุณแม่ต้องผิดหวัง" อาชาพูดด้วยความซาบซึ้งใจ

พ่อบุญทองพยักหน้า "งั้นก็แล้วแต่ลูกนะอาชา พ่อกับแม่เชื่อใจลูกส่วนพ่อก็รออุ้มหลานไวๆแล้วกันนะเอาชนะใจยัยเหมยให้ได้"

อาชายิ้มอย่างโล่งใจ เขารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก การที่พ่อแม่ของเหมยยอมรับเขา ทำให้เขามีความหวังมากขึ้นที่จะพิชิตใจเหมย

เวลาผ่านไปช้าๆ เหมยยังคงขังตัวเองอยู่ในห้อง อาชารู้สึกเป็นห่วงเธอมาก เขาพยายามหากิจกรรมทำเพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน เขาช่วยพ่อบุญทองรดน้ำต้นไม้ในสวนผลไม้ ช่วยแม่น้ำฟ้าทำกับข้าว

เขาสังเกตเห็นว่าบอดี้การ์ดของเขาบางคนเริ่มปลอมตัวเป็นชาวบ้านแถวๆ นั้นแล้ว มีบางคนกำลังช่วยพ่อบุญทองเก็บผลไม้ บางคนก็เดินปะปนอยู่กับชาวบ้านที่กำลังซื้อของในตลาด ดูเหมือนเสือจะทำงานได้รวดเร็วกว่าที่คิด

ตกเย็นเหมยก็ยังไม่ออกมาจากห้อง อาชาไปยืนอยู่หน้าห้องของเธอ เคาะประตูเบาๆ

"คุณเหมยครับ คุณเหมยทานข้าวเย็นไหมครับ แม่น้ำฟ้าทำกับข้าวอร่อยๆ เยอะเลยนะครับ" อาชาพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

ไม่มีเสียงตอบรับจากในห้อง อาชาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขารู้ดีว่าเหมยกำลังต้องการเวลา แต่เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้

พ่อบุญทองเดินมาหาอาชา "ให้พ่อไปเรียกให้ไหมลูก"

"ไม่เป็นไรครับคุณพ่อ ให้คุณเหมยได้อยู่คนเดียวสักพักดีกว่าครับ" อาชาตอบ

อาชาเดินลงมานั่งที่ระเบียงบ้าน มองดูดาวที่เริ่มปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าอีกครั้ง แสงจันทร์ส่องสว่างนวลตา อาชาเห็นกีตาร์ที่วางอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมาไม้หน้าห้อง

เขาเริ่มดีดสายกีตาร์เบาๆ คลอไปกับเสียงเพลงที่เขาร้องออกมา เพลงที่เขาเลือกคือเพลงรักที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับความเข้าใจและการรอคอย

เสียงเพลงของอาชาแผ่วเบา แต่ก็ดังพอที่จะไปถึงห้องของเหมย เหมยที่นอนร้องไห้อยู่ในห้อง ได้ยินเสียงเพลงก็ค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่ง

เธอเดินไปเปิดหน้าต่างบานเล็กๆ มองลงมาข้างล่าง เห็นอาชากำลังนั่งดีดกีตาร์ร้องเพลงอยู่ใต้แสงจันทร์

น้ำตาของเหมยไหลออกมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง เธอรู้สึกได้ถึงความจริงใจของอาชา ความอ่อนโยนที่เขามีให้เธอ ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เหมยไม่เคยเจอใครที่ดีกับเธอเท่าอาชามาก่อน เธอเริ่มรู้สึกว่ากำแพงที่สร้างไว้ในใจกำลังค่อยๆ พังทลายลง

อาชาร้องเพลงต่อไปเรื่อยๆ เขาร้องด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้กับเหมย เขาหวังว่าเสียงเพลงของเขาจะส่งไปถึงหัวใจของเธอ

เมื่อเพลงจบลง อาชาก็เงยหน้าขึ้นมองไปยังห้องของเหมย เขาสังเกตเห็นเงาตะคุ่มๆ ของใครบางคนอยู่ที่หน้าต่างห้องของเธอ อาชายิ้มออกมาเล็กน้อย เขารู้ว่าเหมยได้รับรู้ถึงความรู้สึกของเขาแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น เหมยเดินลงมาจากห้องด้วยใบหน้าที่สดใสขึ้นกว่าเมื่อวาน เธอเดินตรงไปหาอาชาที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่

"คุณอาชาคะ" เหมยเรียกชื่อเขาเบาๆ

อาชาวางหนังสือพิมพ์ลง เงยหน้ามองเธอด้วยรอยยิ้ม "คุณเหมยตื่นแล้วเหรอครับ สบายดีขึ้นแล้วใช่ไหม"

เหมยพยักหน้า "เหมย...เหมยอยากขอบคุณคุณอาชาสำหรับทุกอย่างนะคะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยินดี" อาชาตอบ

"เหมยอยากจะขอโทษด้วยค่ะที่เมื่อวาน เหมยทำตัวไม่น่ารัก" เหมยพูดด้วยความรู้สึกผิด

"ไม่เลยครับ คุณเหมยไม่ได้ทำตัวไม่น่ารักเลย ผมเข้าใจทุกอย่าง" อาชาพูดพลางลูบผมของเธอเบาๆ

เหมยเงยหน้ามองอาชา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เธอเองก็ยังไม่เข้าใจ แต่เธอรู้เพียงว่า เธอรู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้เขา

"วันนี้คุณอาชาจะไปไหนไหมคะ" เหมยถาม

"ผมตั้งใจจะใช้เวลากับแม่หนูน้อยลิลลี่แล้วก็คุณเหมยถ้าคุณเหมยไม่รังเกียจสอนผมกับหนูน้อยลิลลี่ของผมปลูกดอกไม้ดอกกุหลาบที่คุณเหมยชอบได้ไหมครับ"

เหมยยิ้มกว้าง "ได้สิคะ เหมยยินดีเลยค่ะ"

อาชารู้สึกดีใจที่เหมยยอมเปิดใจให้กับเขามากขึ้น แม้จะยังไม่เต็มร้อย แต่เขาก็มีความหวัง เขาเชื่อว่าวันหนึ่ง เขาจะสามารถทำให้เหมยลืมความเจ็บปวดในอดีต และหันมารักเขาได้อย่างหมดใจ