ชวนมาเที่ยว

ทุกอย่างผ่านไปไวเหมือนโกหก หลังจากที่เหมยกับอาชาทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อยในช่วงเวลาเช้า เสียงรถคันหรูก็แล่นเข้ามาที่บ้านของเหมยอีกครั้งเพื่อมารับอาชากลับไป

“คุณเหมยครับ จะรังเกียจไหมถ้าผมจะขอแลกไอดีกับคุณเหมยหน่อย” อาชาที่อยากจะทำความรู้จักเหมยมากกว่านี้จึงได้เอ่ยปากขอช่องทางการติดต่อกับเหมย

“ยินดีมากค่ะคุณอาชา เป็นเพื่อนคนที่สองของเหมยเลยนะ” เหมยยิ้มจนแก้มแทบฉีกที่ได้เพื่อนใหม่ต่างวัย

“งั้นพรุ่งนี้ผมจะมารับคุณเหมยไปลองชิมชาที่ไร่ แล้วก็ไปกินเค้กที่คาเฟ่ คุณเหมยโอเคไหมครับ” อาชาหันมาถามเหมยก่อนที่จะก้าวขึ้นรถหรูไป

“ได้สิคะ เหมยขออนุญาตพายายเจสซี่ไปด้วยได้ใช่ไหมคะ” เหมยเองที่ยังไม่แน่ใจว่าอาชาเป็นคนแบบไหน จึงเลือกที่จะพาเจสซี่ เพื่อนสาวที่แสนฉลาดหลักแหลมติดไปด้วย

“ได้สิครับ ยินดีมากๆ เอาไว้พรุ่งนี้ผมมารับคุณเหมยกี่โมงดี” อาชารวบรัดตัดตอนเลือกทั้งกระทั่งเวลาให้กับเหมย

“ที่ไร่ชาปิดกี่โมงคะ” เหมยหันไปถามอาชาเพราะไม่เคยไปเลยสักครั้ง

“ที่ไร่ชาของผม สำหรับคุณเหมยเปิดตลอดครับ” อาชาพูดอย่างคนเป็นต่อ

“ถ้าเหมยไม่เกรงใจจะไปนอนพักที่ไร่ชาเลยนะคะ จะขออนุญาตหิ้วโน๊ตบุ๊คไปแต่งนิยายที่นู่นด้วย อยากเปลี่ยนบรรยากาศ” เหมยหัวเราะคึกคักพูดทีเล่นทีจริง

“ถ้าอย่างนั้นคุณเหมยพูดเองนะว่าจะไปนอนที่ไร่ชาของผม พรุ่งนี้เตรียมกระเป๋าเลยแล้วผมจะมารับคุณเหมยด้วยตัวเอง” อาชาที่ไม่สนใจว่าเหมยจะพูดเล่นหรือพูดจริงก็ตัดสินใจแทนเหมยไปหมดแล้ว

“คุณอาชา เหมยพูดเล่นค่ะ เหมยเกรงใจ” เหมยที่ทำหน้าตกใจก็รีบหันไปตอบอาชาอย่างว่องไว

“ไม่ได้นะครับคุณเหมย คุณเหมยสัญญากับผมแล้วว่าจะไปนอนค้างที่ไร่ชาผม เดี๋ยวผมจะให้แม่บ้านเตรียมห้องนอนให้ คุณเหมยกับเพื่อนอย่างดีเลย"

"เอาไว้พรุ่งนี้ตอน 4 โมงเย็นเราเจอกันนะครับ ผมไปละ” อาชาพูดจบก็เดินขึ้นรถปิดประตูโดยที่ไม่ฟังคำทักทายของเหมยเลยแม้แต่น้อย

“คุณอาชา เดี๋ยวก่อนสิ..เดี๋ยว..!” เหมยที่พยายามเคาะกระจกเรียกอาชา แต่สิ่งที่ได้กลับมาเป็นเพียงใบหน้าเปื้อนยิ้มที่แสนละมุนของอาชาเท่านั้น

“โธ่ยัยเหมยนะยัยเหมย ไม่น่าปากไวเลยแกนี่” เหมยพูดจบก็ยกมือเรียวเล็กของตัวเองขึ้นมาตีปากเบาๆ

ส่วนยายเพื่อนตัวแสบที่ยังนอนเมาไม่สร่างและก็ยังไม่ลุกจากที่นอนสักที เหมยก็เลยเดินเข้าไปหาเจสซี่เพื่อปลุกเจสซี่มาอาบน้ำแล้วกินข้าวเช้า บวกกับน่าจะต้องกินยาแก้แฮงค์ ไม่งั้นยายเจสซี่คงจะหัวทิ่มเตียงแน่ๆ

“ยายเจสซี่ รีบๆ ตื่นเลย สายแล้วนะนี่ รู้บ้างไหมเนี่ยว่าเมื่อคืนแกทำเรื่องอะไรลงไปบ้าง” เหมยเขย่าเพื่อนรักเบาๆ ให้ตื่นขึ้นมา

“โอ๊ย ยายเหมย แกจะปลุกฉันทำไม ฉันยังง่วงอยู่เลย” เจสซี่ที่ลุกขึ้นมาในสภาพหัวฟูเหมือนสิงโต ใบหน้าเลอะเครื่องสำอาง ตา ‘คล้ำ’ เป็นหมีแพนด้า

“แกดูสภาพแกในกระจกสิยายเจสซี่ เมื่อคืนนะถ้าไม่ได้คนมาช่วย ฉันคงพาแกนอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแล้ว คนบ้าอะไรเมาจนไม่มีสติ” เหมยแอบตัดพ้อต่อว่าเจสซี่เบาๆ

“ฉันขอโทษ ก็ฉันไม่คิดว่าไอ้น้ำหมักใสๆ’ มันจะทำให้ฉัน ‘หน้ามืดตาลายจนภาพตัดได้นี่”

“เขาไม่ได้เรียกว่าน้ำ ‘ใสๆ’ เขาเรียกว่าเหล้าหมักย่ะ แรงอย่าบอกใคร”

“แกรีบลุกออกไปเลยแล้วไปกินข้าว ฉันต้มข้าวต้มไว้” เหมยพูดจบก็ลุกออกจากห้องเพื่อไปเตรียมสัมภาระของตัวเอง

หลังจากเจสซี่ที่อาบน้ำแต่งตัวออกมากินข้าวเรียบร้อย ก็เข้ามาในห้องของเหมยก็เห็นว่าเหมยกำลังเก็บเสื้อผ้า 2-3 ชุด เหมือนกำลังแพ็คกระเป๋าไปที่ไหนสักแห่ง

“เหมย นี่แกจะไปไหน” เจสซี่ที่ยืนเกาหัวแก๊กๆ หันไปถามเพื่อนรักที่กำลังเก็บเสื้อผ้าและโน๊ตบุ๊ครวมถึงหนังสือบางส่วน

“คืองี้เรื่องมันยาวอ่ะแก”

เหมยก็เลยตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่างเมื่อคืนให้กับ เจสซี่ได้ฟัง เจสซี่ที่ได้ฟังคำบอกเล่าจากปากของเพื่อนรักก็รู้สึกอึ้งว่าตัวเองนั้นทำวีรกรรมเอาไว้เยอะมาก ส่วนเรื่องที่จะไปพักที่ไร่ชาของอาชาก็เป็นความคิดที่ไม่เลว

“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะเก็บเสื้อผ้าไปด้วย 2-3 ชุด ฉันก็อยากไปเที่ยวไร่ชาก่อนจะกลับออสเตรเลียนี่นา” เจสซี่ตื่นเต้นไม่น้อยก็รีบเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วเก็บของตามเหมย

ทางด้านอาชาที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ยิ้มไม่หุบตอนที่เดินเข้ามาในไร่ชา โดยปกติลูกน้องจะเห็นเพียงหน้ายักษ์บูดบึ้งตึงของอาชาเท่านั้น ไม่รู้ว่าวันนี้ไปอารมณ์ดีอะไรมา

“พ่อมิ่ง พ่อดูสิ วันนี้ทำไมพ่อเลี้ยงอาชาถึงอารมณ์ดีผิดปกติวะ” ไอ้สันหันไปสะกิดแขนผู้เป็นพ่อ

“กูจะรู้กับมึงไหมละ หรือมึงจะให้กูบอกให้นายหัวอาชาลากมึงไปกระทืบในส่วนชาดีไหม” ตามิ่งหันไปด่าลูกชาย

“แกสองคนพ่อลูกนี่จะพากันพูดมากทำไมนักหนา” ป้าแจ่มแม่ของสันและเมียของตามมิ่ง เป็นคนงานในไร่ชาอยู่มาเป็น 10 ปีแล้ว

อาชาที่เดินเข้ามาจนถึงห้องทำงานก็พลิกเอกสารไปมาแล้วก็เซ็นเอกสารอย่างว่องไว เพราะอยากจะไปเตรียมห้องให้กับเหมยและเพื่อนของเธอที่จะเดินทางมาในวันพรุ่งนี้ จึงได้เดินออกมาจากห้องแล้วเรียกป้าสมใจมา

“ป้าแจ่ม!” อาชาตะโกนเรียกสมใจ เมียของตามมิ่งที่เป็นแม่บ้านอยู่ที่ทั้งออฟฟิศและบ้านตากอากาศหลังใหญ่ในสวนชา

“ค่ะ คุณอาชาเรียกป้าหรอคะ” ป้าแจ่มรีบเดินมาหาเมื่อได้ยินเสียงของอาชาร้องเรียก

“ครับป้า พรุ่งนี้จะมีแขกของผมมาสองคน ช่วยจัดการทำความสะอาดห้องพักตากอากาศอย่าให้ขาดตกบกพร่องนะครับ

"แล้วก็อาจจะพักอยู่ที่นี่สักพักใหญ่ๆ” อาชาสั่งการให้แม่บ้านอย่างป้าสมใจถ่ายทอดคำสั่งไปถึงแม่บ้านคนอื่นๆ ให้ทำความสะอาดห้องพักให้ดี

“ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าจะให้เด็กๆ มันจัดการให้ไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลยค่ะ” ป้าแจ่มที่ได้รับคำสั่งแล้วก็รีบเดินออกจากห้องของอาชาอย่างรวดเร็ว

ทางด้านเสือที่รายงานเรื่องในไร่ชาให้กับอาชาได้ฟัง และได้บอกกับอาชาว่าธงกำลังมาทดลองเป็นผู้ช่วยผู้จัดการฝึกหัดในไร่ชาของเรา

“มึงว่าอะไรนะ” อาชาเอี้ยวคอหันกลับไปฟังสิ่งที่เสือกำลังพูดอีกครั้ง

“คนชื่อธงที่เราเจอวันงานคืนสู่เหย้าของมหาวิทยาลัย เขาเป็นพนักงานผู้จัดการฝึกหัดของสาขาที่เชียงรายครับ"

น่าจะมาฝึกงานที่นี่ประมาณเดือนนึง” เสือรีบอธิบายเมื่อได้เห็นการแจ้งข่าวมาจากสำนักงานที่เชียงราย

“โธ่เว้ย ทำไมมันต้องมาเป็นก้างขวางคอกูตอนที่เหมยจะมาด้วยวะ” อาชารู้สึกหงุดหงิดใจไม่ใช่น้อย แถมธงยังต้องอยู่ที่นี่เกือบเดือน

“งั้นไม่ต้องอนุญาตให้มันฝึกงานดีไหมครับนาย ให้มันไปฝึกที่อื่น” เสือเสนอความคิดเห็น

“ไม่ได้หรอก เราไม่ได้มีข้ออ้างร้ายแรงอะไรที่จะไม่อนุญาตให้ทางสาขาย่อยมาเรียนรู้งานที่สาขาใหญ่ที่เชียงรายทำ” ความคิดอ่านของอาชาก็มีเหตุผล

“ครับนาย ถ้าอย่างนั้นผมจะได้อนุมัติให้นายธงคนนี้มาฝึกงานได้ครับ” เสือพูดจบก็เตรียมเอกสารทั้งหมดส่งกลับไปที่สำนักงาสาขาย่อยที่เชียงรายทันที....