ดารินฝันสลาย

ไม่นานหลังจากเหตุการณ์ชุลมุนที่คาเฟ่ ดารินก็ได้พบกับ อาชา ในที่สุด เธอเดินเข้าไปหาเขาด้วยรอยยิ้มหวานหยด ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอนั่งรออาชาหลายชั่วโมงกว่าที่อาชาจะยอมให้เธอเข้าพบ

"อาชาคะ ดาคิดถึงคุณจังเลยค่ะ" ดารินเอ่ยเสียงหวาน พร้อมกับทำท่าจะโผเข้ากอด แต่อาชากลับถอยห่างออกมาเล็กน้อย สีหน้าเรียบเฉย

"คุณดาริน มาทำอะไรที่นี่" อาชาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาไม่ต้องการจะข้องแวะกับอดีตที่เลวร้าย

"อะไรกันคะอาชา ทำไมพูดกับดาแบบนี้ล่ะคะ ดาก็แค่อยากมาเยี่ยมคุณ มาทวงถามความรักเก่า ๆ ของเราคืน" ดารินแสร้งทำเป็นตัดพ้อ ใบหน้าแสดงความเศร้าสร้อยอย่างจงใจ

"สงสัยความรักที่ผมเรียกคุณไป 10 ล้านคงไม่พอซะแล้วมั้ง คุณยังมีแรงมาระรานวุ่นวายกับผมอยู่แบบนี้"อาชาพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยันและรู้สึกรังเกียจผู้หญิงอย่างดารินที่สุด

"โธ่อาชาคะ คุณไม่เห็นจะต้องแจ้งความเอาเรื่องดารินขนาดนั้นเลยค่ะ คุณก็รู้ว่าดารินไม่มีอะไรที่จะสู้กับคุณได้"

"ดารินแค่อยากมาถามหาความเห็นใจจากคุณบ้างก็เท่านั้น ใจดีกับดารินหน่อยนะคะ" ดารินเกาะแข้งเกาะขาอาชาไม่ยอมปล่อยเอาแต่ทำท่าทีออดอ้อนออเซาะเพื่อให้อาชาใจอ่อน

เหมือนฝันของดารินกำลังจะสลายมลายลงไป เมื่ออยู่ดี ๆ ก็มีเสียงเปิดประตูดังแกร๊กเข้ามาในห้องอย่างไม่ได้รับอนุญาตเด็กน้อยหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มที่ตาแดงก่ำจากการที่ผึ้งร้องไห้วิ่งเข้ามาในห้อง

"ตายแล้วนี่เด็กคนนี้อีกแล้ว อีเด็กไร้มารยาท นี่ลูกแม่บ้านที่ไหนคะเดินเพ่นพ่านไปหมด" ดารินพ่นคำหยาบคายออกมาต่อหน้าอาชาโดยที่ไม่ได้รู้สึกกระดากใจที่ได้พูดจาทำร้ายจิตใจหนูน้อยลิลลี่เลย

"ลูกแม่บ้านหรอ..? เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า"อาชาแกล้งถามเมื่อได้ยินว่าดารินทร์เรียกหลานสาวแก้วตาดวงใจของตัวเองจิกหัว

"ก็อีนางเด็กคนนี้ วิ่งถือขนมอะไรสักอย่างมา แล้วก็วิ่งชนเข้ากับดาค่ะ ดูสิคะชายเสื้อดาเนี่ยยังเลอะไม่หายเลย"ดารินเล่าเรื่องทุกอย่างให้กับอาชาฟังต่อหน้าเด็กคนนี้

"แล้วคุณพูดอะไรต่อหรือเปล่า" อาชาอยากจะรู้ว่าดารินได้ต่อว่าหลานสาวเขาหรือไม่เพราะตาของหนูน้อยลิลลี่แดงก่ำบ่งบอกถึงการร้องไห้มาอย่างหนัก

"ก็ไม่ได้พูดอะไรมากหรอกค่ะ ก็แค่สั่งสอนไปนิดหน่อย แล้วเหมือนจะมีผู้หญิงอีกคนนึงมายืนเถียงฉอด ๆ แทนนางเด็กนี่ด้วยนะคะ"ดารินก็เล่าต่อไปเพราะเธออยากให้อาชาไล่ทั้งผู้หญิงคนที่ปกป้องเด็กคนนี้และเด็กคนนี้ออกไปให้พ้นหูพ้นตาเธอสักที

"เดี๋ยวถ้าดารินเจอดารินจะชี้ให้คุณไล่มันออกเลย"ดารินทั้งที่ยังไม่ได้ใจของอาชากลับมากลับแสดงอำนาจบาตรใหญ่อยากจะทำร้ายคนอื่นซะแล้ว

"คุณน้าคนนั้นนี่..! "ลิลลี่ตกใจทำหน้าเสียเธอจะร้องไห้อีกครั้งเมื่อเห็นคนใจร้ายอย่าง ดาริน

"ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าอีกหนึ่งคนที่อยู่ด้านหลังหนูน้อยลิลลี่คือเหมยพี่ถือกระเป๋าสีชมพูมาให้กับหนูน้อยลิลลี่

"คุณครูขา..คุณน้าใจร้ายคนนั้นมาอยู่กับ คุณลุงได้ยังไงคะ" หนูน้อยลิลลี่รีบเดินไปหลบหลังเหมยเพราะเห็นปากที่แดงหน้านิ่วคิ้วขมวดของดารินทำให้ลิลลี่เกิดอาการตกใจกลัว

"นี่ไงคะอาชา นางผู้หญิงคนนี้แหละที่ดา บอกคุณ มายืนเถียงแทนนางลูกแม่บ้านคนนี้"ดารินหันไปชี้เหมือนที่เดินตามหลังมา

"ไม่เป็นไรค่ะลิลลี่ขา..ไม่เป็นไรนะคะ ไม่ต้องกลัว คุณครูอยู่นี่แล้ว"เหมยย่อตัวลงไปแล้วอุ้มลิลลี่เอาไว้ในอ้อมอกลิลลี่ถึงกับซุกหน้าไม่หันมามองอาชาเลย

อาชาลุกพรวดพราดออกจากโต๊ะแล้วรีบตรงไปหาเหมยกับลิลลี่เพื่อถามไถ่สถานการณ์ที่เกิดขึ้นว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมลิลลี่ถึงมีอาการตกใจกลัวแบบนี้

"เกิดอะไรขึ้นครับเหมย" อาชาถามเสียงเรียบและรีบเข้าไปอุ้มลิลลี่ออกจากอกของเหมย

"เหมยว่าคุณอาชาถามลิลลี่เอาเองนะคะเหมยก็ไม่รู้จะบอกว่ายังไง"

เหมยที่เห็นหน้าดารินอย่างชัดเจนเธอก็รู้แล้วว่านั่นน่าจะเป็นอดีตของอาชาที่อาชาเคยเล่าให้ฟังคนที่เคยวางยาอาชาในวันนั้น

ลิลลี่ที่ได้มาสู่อ้อมอกของคุณลุงอีกครั้งเธอก็ยังมีอาการสะอึกสะอื้นและกลัวที่จะพบหน้ากับดารินตรงๆ

"เป็นอะไรคะ คนดีไหนบอกลุงซิว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมตาแดงแบบนี้ค่ะ" อาชาพูดปลอบประโลมลิลลี่ด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นและอ่อนโยน

ดารินที่ได้ฟังสรรพนามต่าง ๆ ก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้ เธอถึงกับหน้าซีดเผือกเพราะรู้ว่าคนที่วิ่งชนเธอคือหลานของอาชาแน่ๆ

ส่วนผู้หญิงที่เถียงกับเธอฉอดๆอยู่ด้านหน้าคาเฟ่ก็คือผู้หญิงที่เธอตั้งใจจะมาทำลายความสัมพันธ์ให้พังพินาศ

"คุณน้าคนนี้ ลิลลี่วิ่งชนเขาค่ะคุณลุง แต่ลิลลี่ขอโทษแล้วนะคะ แต่ว่า....คุณน้าไม่ยอมแถมต่อว่าลิลลี่ด้วยถ้อยคำไม่น่ารักด้วยค่ะ"ลิลลี่ซุกไปที่ซอกคอของอาชาแต่ก็พูดออกมาอย่างฉะฉาน

"ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวคุณลุงจัดการเอง ลิลลี่ไปรอคุณลุงที่ห้องนั่งเล่นนะคะ" อาชาที่วางลิลลี่ลงแล้วให้เหมยพากลับไปในห้องที่ทั้งสองเพิ่งออกมา

"ค่ะคุณลุงงั้นลิลลี่ไปสั่งเค้กกับไอศครีมกินดีกว่า"เหมือนลิลลี่ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้กลางห้องทำงานของอาชา

"เออมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนะคะอาชาฟังดาก่อนนะ" ดารินพยายามจะอธิบายและแก้ตัวแต่ดูเหมือนทุกอย่างจะไม่เข้าล็อคและสายเกินไป

"ไสหัวไปซะ..! อย่าให้ผมต้องลากคุณออกไปจากที่นี่ด้วยการเรียกบอดี้การ์ดมาลากออกไป" อาชาพูดกับดารินอย่างไร้เยื่อใย

อาชาเอื้อมมือยกหูโทรศัพท์ขึ้นและเรียกบอดี้การ์ดที่อยู่บริเวณนั้นมาลากตัวดารินออกไป

ใครอยู่ด้านนอกเข้ามาหากูหน่อยผ่านไปสักไม่ถึง 5 นาทีบอดี้การ์ดที่อยู่บริเวณด้านนอกเดินเข้ามาในห้อง

"ครับนาย"

"ลากตัวผู้หญิงคนนี้ออกไป แล้วอยากให้เธอกลับเข้ามาที่ไร่ชาของฉันอีกแม้แต่เงาก็ห้ามให้มาเหยียบ..!"อาชาตวาดลั่น

"ไม่นะ อาชา..! ดาขอร้อง"ดารินพยายามร้องขอความเมตตาจากอาชาแต่เขาไม่มีเหลือแม้แต่เศษเมตตาที่จะให้กับผู้หญิงที่ทำร้ายจิตใจหลานสาวของเขา

"คนอย่างเธอไม่ควรได้รับสิ่งดี ๆ ตอบแทนดาริน"อาชาพูดกับตัวเองเบา ๆ อย่างรู้สึกสะใจที่ได้เห็นผู้หญิงอย่างดารินซมซานกลับมา

ในขณะนั้นเอง ธง ที่แอบสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ ก็รู้สึกพอใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาเห็นว่าดารินกำลังสร้างปัญหาให้กับอาชาตามแผนการที่วางไว้แต่กลับไม่รู้ว่าภายในห้องทำงานของอาชาดารินกำลังตกที่นั่งลำบาก

อาชารู้สึกไม่พอใจกับการปรากฏตัวของดารินเป็นอย่างมาก ยิ่งเธอพยายามอ้างสิทธิ์ในตัวเขามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้อาชารู้สึกขยะแขยงมากขึ้นเท่านั้น

เขารู้ดีว่าดารินเป็นคนอย่างไร และเจตนาของเธอก็ไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอนยิ่งมาให้กูว่าดารินได้ทำให้หนูน้อยลิลลี่ร้องไห้อาชายิ่งไม่หลงเหลือความเมตตาให้กับเธอเลย

ในขณะเดียวกัน เสือ ก็คอยจับตาดูทุกการเคลื่อนไหวของธงและดาริน เขาเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆ และเริ่มสงสัยว่าทั้งสองคนอาจจะร่วมมือกันเพื่อทำลายอาชา.....