หววว่าที่เมียดุจจงอางหวงไข่

หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายบนชายหาด อาชาพาเหมยและคุณพ่อคุณแม่ของเขากลับมาที่โรงแรมเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะนัดแนะไปดินเนอร์กันที่ร้านอาหารริมทะเลในตอนค่ำ บรรยากาศของร้านเต็มไปด้วยความโรแมนติก แสงไฟจากโคมไฟระยิบระยับสะท้อนผิวน้ำทะเลที่มืดสนิท อาชาจับมือเหมยไว้แน่นตลอดเวลาที่เดินไปที่โต๊ะ ราวกับจะย้ำเตือนกับทุกคนว่าเธอคือคนของเขา

"คุณแม่คะ เหมยขอโทษนะคะที่ทำให้วุ่นวาย" เหมยพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด

คุณหญิงวสุธรยิ้มอย่างอ่อนโยน "ไม่เป็นไรหรอกหนูเหมย แม่รู้ว่าหนูไม่ได้ตั้งใจ" ท่านหันไปมองหน้าลูกชายที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ "แต่ตาชานี่สิ...นิสัยไม่ดีเลย!"

อาชาได้แต่ทำหน้ามุ่ย ไม่ได้เถียงอะไรออกมา แต่ก็ยังคงกุมมือเหมยไว้ไม่ปล่อย ตลอดมื้ออาหาร อาชาคอยตักอาหารให้เหมยและดูแลเธอไม่ห่างสายตา คุณบุญรอดและคุณหญิงวสุธรที่เห็นภาพนั้นก็ยิ้มอย่างมีความสุข

หลังจากทานอาหารเสร็จ อาชาชวนเหมยไปเดินเล่นที่ตลาดกลางคืน เหมยตื่นเต้นมาก เพราะเธอไม่เคยมาเที่ยวตลาดกลางคืนที่พัทยามาก่อน อาชาจูงมือเธอเดินชมร้านค้าต่าง ๆ มากมาย ทั้งร้านขายของที่ระลึก ร้านเสื้อผ้า และร้านอาหารข้างทาง

ขณะที่ทั้งคู่กำลังเลือกซื้อของที่ระลึกอยู่ เหมยก็รู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องมองเธออยู่ เธอหันไปมองรอบ ๆ ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้ชายคนเดิมที่เข้ามาขอเบอร์เธอเมื่อช่วงบ่าย เขายืนอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา พร้อมกับส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้

เหมยรีบจับแขนอาชาไว้แน่น แล้วกระซิบข้างหูเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "พี่อาชาคะ...คนนั้นอีกแล้วค่ะ"

อาชาหันไปมองตามสายตาของเหมย แล้วก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ เขาโอบไหล่เหมยเข้ามาใกล้ แล้วออกปากไล่ชายหนุ่มคนนั้นด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด

"นี่คุณ! ผมขอร้องให้คุณเลิกยุ่งกับแฟนผมได้แล้วนะครับ"

แต่ชายหนุ่มคนนั้นกลับหัวเราะในลำคอ พร้อมกับก้าวเข้ามาหาพวกเขาอย่างไม่เกรงกลัว "ทำไมล่ะครับคุณ...ผมแค่มาทักทายเฉย ๆ"

"ผมว่าคุณควรไปให้พ้นจากที่นี่ ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน" อาชาพูดเสียงต่ำ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยไฟแห่งความโกรธ

เหล่าบรรดาบอดี้การ์ดที่เดินรายล้อมรอบตัวของอาชาเตรียมพร้อมเข้าชาร์จอาชามักจะบอกให้ทุกคนทำตัวเป็นธรรมชาติไม่ใส่ชุดดำตลอดเวลาแต่ไม่ได้แปลว่าไม่ปกป้องครอบครัวของเขาเสือที่มองเหตุการณ์อยู่ห่างๆก็จับมือไปที่ปลายกระบอกปืนที่เหน็บอยู่หลังเอวในชุดเสื้อโปโล

เสือส่งสัญญาณพยักหน้าให้ทุกคนราวกับเตรียมตัวให้พร้อม เมื่อเจ้านายของตัวเองถูกรบกวนทุกคนหันมองหน้ากันในทิศทางที่ไม่ไกลนักบอดี้การ์ดนับ 10 คนเตรียมจู่โจม

ชายหนุ่มทำเป็นไม่สนใจคำเตือนของอาชา แล้วหันไปพูดกับเหมยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน "ผมชื่อเวสตินครับคุณ...แล้วคุณล่ะชื่ออะไร"

เหมยอึ้งไปเล็กน้อย ไม่ทันได้ตอบอะไร อาชาก็ชกหน้าชายหนุ่มคนนั้นเข้าอย่างจังจนเขาล้มลงไปกองกับพื้น ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็หยุดยืนดูเหตุการณ์อย่างตกใจ

"กูบอกให้คุณไปให้พ้น!" อาชาคำรามเสียงลั่น

เวสตินยลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ แล้วเดินเข้ามาจะต่อยอาชาคืน แต่ก็มีชายฉกรรจ์สองสามคนวิ่งเข้ามาจับตัวเขาไว้ก่อน

"คุณเวสติน...คุณโอเคไหมครับ" หนึ่งในชายฉกรรจ์ถามแล้วหันมามองอาชาเตรียมจะทำร้ายอาชาเช่นกันแปลว่าผู้ชายตรงหน้าคนนี้ก็ไม่ธรรมดาที่มีบอดี้การ์ด 2-3 คนรายล้อมส่วนบอดี้การ์ดของอาชาทุกคนก็เตรียมพร้อมที่จะบวกเช่นกัน

เวสตินสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะหันมาจ้องหน้าอาชาด้วยความแค้นเคือง "มึง!...มึงเป็นใครวะ"

อาชาโอบไหล่เหมยไว้แน่น แล้วพูดเสียงดังฟังชัด "กูเป็นใครไม่สำคัญ แต่มึงกำลังมายุ่งกับคนของกูไปซะ"อาชาหันไปสบตาของเสือที่มือกำลังสัมผัสปลายกระบอกปืน

ในขณะที่ลูกน้องของเวสตินพุ่งตัวเข้าหาอาชาอย่างรวดเร็ว เหมยก็รู้สึกถึงแรงดึงที่กระชากเธอให้หลบไปอยู่ด้านหลังอย่างกะทันหัน

"เหมยอยู่ข้างหลังพี่" เสียงของอาชาดังขึ้นพร้อมฃกับร่างสูงใหญ่ที่กางแขนออกเพื่อปกป้องเธอไว้

ทันใดนั้น บอดี้การ์ดของอาชากว่าสิบคนก็ปรากฏตัวขึ้นจากเงามืดราวกับภูตผี ทุกคนแต่งกายในชุดลำลอง แต่สายตาของพวกเขาเฉียบคมและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

มือของแต่ละคนกำด้ามปืนที่เหน็บอยู่หลังเอวไว้อย่างมั่นคง เหล่าลูกน้องของเวสตินที่กำลังจะเข้าถึงตัวอาชาถึงกับชะงักกึก สีหน้าเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกทันทีที่เห็นอาวุธที่จ่อมาที่พวกเขา

เวสตินที่ยืนอยู่ด้านหลังมองภาพนั้นอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาไม่คิดว่าคนธรรมดาที่ไหนจะพกบอดี้การ์ดติดตัวเป็นโขยงขนาดนี้

"ถอยไป!" เวสตินสั่งลูกน้องเสียงหลง

ลูกน้องของเวสตินต่างยกมือขึ้นยอมแพ้แล้วถอยหลังไปยืนบังเจ้านายของตัวเองไว้ทันที บรรยากาศที่เคยตึงเครียดกลับกลายเป็นความเงียบสงัด มีเพียงเสียงกระซิบกระซาบของผู้คนที่จับกลุ่มดูเหตุการณ์อยู่ห่าง ๆ

อาชาลดแขนลงแล้วหันไปหาเวสตินที่หน้าถอดสี "ถ้ากูเห็นหน้ามึงอีกครั้ง...มึงไม่รอดแน่" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

เวสตินที่ไม่มีทางเลือก ได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความแค้นแล้วรีบเดินจากไปพร้อมกับลูกน้องของเขา เวสตินตอนเป็นลูกคนรวยมีเงินแล้วมาอาศัยอยู่เมืองไทยเป็นระยะเวลา 4-5 ปีจึงมักจะทำตัวกร่างแถวสถานที่ท่องเที่ยวแม้จะโดนตำรวจจับหลายครั้งก็ประกันตัวออกมาได้แต่ครั้งนี้เขาเจอคนจริงที่เหนือกว่าเขาหลายสิบเท่า เขาจึงเลือกที่จะไม่ปะทะไม่งั้นคงเหลือแต่ลมหายใจ

ทันทีที่เวสตินลับสายตาไป เหมยก็ทรุดตัวลงด้วยความตกใจและหวาดกลัว อาชาโอบกอดเธอไว้แน่น แล้วลูบหลังเธอเบา ๆ อย่างปลอบโยน

"ไม่เป็นไรแล้วนะเหมย พี่อยู่ตรงนี้"

"พี่อาชา...เขาเป็นใครคะ" เหมยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วครับ เดี๋ยวพี่จะจัดการเอง" อาชาตอบเสียงนุ่มแล้วจูบหน้าผากเธอเบา ๆ

หลังจากเหตุการณ์วุ่นวาย อาชาตัดสินใจพาเหมยกลับโรงแรมทันทีเพื่อความปลอดภัย เขาไม่ต้องการให้เธอต้องเผชิญหน้ากับอันตรายอีก

เมื่อกลับมาถึงห้องพัก อาชาไม่พูดอะไร แต่เขาก็ยังคงกอดเธอไว้แน่น ราวกับว่าไม่อยากให้เธอจากไปไหน เหมยเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความรู้สึกผิด

"เหมยขอโทษนะคะพี่อาชาที่ทำให้วุ่นวายอีกแล้ว"

"เหมยไม่ต้องขอโทษ พี่เต็มใจที่จะปกป้องเหมย"

"แต่ว่า...เรื่องเมื่อกี้มัน..."

"ชู่ว์...เหมยไม่ต้องคิดมากนะครับ" อาชาพูดแล้วจูบเธออย่างอ่อนโยน

เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งหมดก็เดินทางกลับกรุงเทพฯ อาชาพาเหมยมาส่งที่บ้าน ก่อนจะไปสนามบินเพื่อไปต่างประเทศอย่างที่ตั้งใจไว้

"เหมยจะรอพี่กลับมานะคะ"

อาชายิ้มแล้วก้มลงจูบเธออีกครั้ง "แล้วพี่จะรีบกลับมาหาเหมยให้เร็วที่สุด"

หลังจากส่งอาชากลับไป เหมยก็รู้สึกใจหายอย่างประหลาด ความรักของเหมยและอาชาเหมือนจะดีขึ้นแล้ว แต่เธอก็ยังคงกังวลกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง..