ขอเมีย

หลังจากที่อาชาพาเหมยและหนูลิลลี่มาพบคุณปู่คุณย่าของเธอที่บ่นคิดถึงหลานสาวช่วงปิดเทอมทุกวันวันนี้ก็พากลับมาส่งหนูน้อยลิลลี่วิ่งรอบบ้านอย่างสนุกสนาน

ทุกอย่างก็เป็นไปอย่างราบรื่นและอบอุ่นอย่างที่เหมยไม่เคยคาดคิด คุณพ่อคุณแม่ของอาชารักและเอ็นดูเธอมาก รวมถึงหนูลิลลี่ด้วย ทำให้เหมยรู้สึกเหมือนได้กลับมามีครอบครัวที่อบอุ่นอีกครั้ง

​ในเช้าวันรุ่งขึ้น อาชาพาเหมยไปเดินเล่นในสวนกว้างใหญ่ของคฤหาสน์ พวกเขาเดินคุยกันไปเรื่อย ๆ อย่างมีความสุข อาชาบอกเธอถึงความฝันที่จะสร้างอนาคตร่วมกัน และเหมยก็รับฟังด้วยรอยยิ้มที่สดใส

​"เหมย...ผมอยากให้คุณย้ายมาอยู่ที่นี่" อาชาพูดขึ้นอย่างจริงจัง

​เหมยหยุดเดินและหันมามองเขา "แต่ว่า...เหมยยังมีบ้านของเหมยอยู่นะคะ"

​"ผมรู้ครับ" อาชาตอบ "แต่ผมอยากอยู่ใกล้คุณ ผมอยากตื่นมาแล้วเห็นหน้าคุณทุกวัน"

​เหมยยิ้มอย่างเขินอาย "เหมยจะย้ายมาได้อย่างไรคะ"

​"คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นครับ" อาชาพูดพร้อมกับกุมมือเธอไว้ "ผมจะจัดการเรื่องทุกอย่างให้เอง"

​เหมยพยักหน้ารับอย่างเต็มใจ "ค่ะ...เหมยจะย้ายมาอยู่กับคุณค่ะ"

​อาชารู้สึกโล่งใจและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เขาก้มลงจูบหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะพาเธอกลับเข้าบ้านเพื่อไปทานอาหารเช้าร่วมกับครอบครัวของเขา

ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์บ้านสวนที่เงียบสงบในจังหวัดเชียงใหม่ของพ่อแม่ของเหมย บรรยากาศอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและชื่นมื่น

คุณหญิงวสุธรและคุณบุญรอด พ่อและแม่ของอาชา เดินทางมาที่นี่พร้อมกับลูกชาย เพื่อทำตามธรรมเนียมที่ผู้ใหญ่จะไปสู่ขอหญิงสาวที่หมายปอง

แม่น้ำฟ้าและพ่อบุญทอง พ่อและแม่ของเหมย ต้อนรับแขกผู้มาเยือนอย่างอบอุ่นและเป็นกันเอง ทั้งสองครอบครัวนั่งพูดคุยกันอย่างถูกคอ โดยมีอาชาและเหมยนั่งเคียงข้างกัน และหนูลิลลี่วิ่งเล่นไปมาอย่างสนุกสนาน

"ผมตั้งใจมาที่นี่เพื่อสู่ขอหนูเหมยให้กับอาชาครับ" คุณบุญรอดเปิดประเด็นขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ผมเห็นว่าเด็กทั้งสองรักกันมาก และผมก็อยากให้ทั้งคู่ได้สร้างครอบครัวที่สมบูรณ์เสียที"

พ่อบุญทองหันไปมองหน้าลูกสาวที่นั่งยิ้มเขินอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น "ผมเห็นว่าหนูเหมยมีความสุขมากนะครับเมื่ออยู่กับอาชา ผมและแม่ของเขาก็รู้สึกดีใจที่ลูกได้เจอคนที่ดีอย่างอาชา"

"ถ้าอย่างนั้นก็เป็นอันว่าพวกเรายินดีให้หนูเหมยเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวคุณบุญรอดค่ะ" แม่น้ำฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยความยินดี

ทุกคนในห้องต่างยิ้มแย้มและแสดงความยินดีให้กับคู่บ่าวสาวในอนาคต โดยเฉพาะอาชาที่รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกในที่สุด หลังจากพิธีการเสร็จสิ้น อาชาก็พาเหมยมาเดินเล่นในไร่ชาตามลำพัง

"เป็นยังไงบ้างครับ" อาชาถามขึ้นด้วยรอยยิ้มที่สดใส "คุณมีความสุขไหม"

เหมยพยักหน้ารับอย่างเขินอาย "เหมยมีความสุขมากค่ะ...เหมยไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้"

"ผมก็เหมือนกันครับ" อาชาพูดพร้อมกับก้าวเข้ามาใกล้เธอและดึงเธอเข้ามากอดอย่างอ่อนโยน "ผมอยากจะแต่งงานกับคุณนะครับ...คุณเหมย"

"เหมยก็อยากแต่งงานกับคุณอาชาค่ะ" เหมยตอบพร้อมกับซบใบหน้าลงบนแผงอกของเขา

อาชาก้มลงจูบหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะกระซิบบอกเธอว่า "จากนี้ไป...ผมจะดูแลคุณกับหนูลิลลี่เอง และจะไม่มีใครหน้าไหนมาทำร้ายคนที่ผมรักได้อีกแล้ว"

เหมยเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความเชื่อมั่น เธอรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นอย่างประหลาดเมื่ออยู่กับเขา และในขณะที่ทั้งสองยืนกอดกันท่ามกลางไร่ชาสีเขียวขจี อากาศที่เคยหนาวเย็นก็กลับอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์

ในขณะที่ชีวิตของอาชาและเหมยกำลังจะเริ่มต้นขึ้นใหม่อีกครั้งอย่างสดใส และจากนี้ไป...จะมีเพียงความรักและความสุขที่รออยู่ข้างหน้า

หนึ่ง เดือนผ่านไปหลังจากที่ทั้งสองครอบครัวของอาชาระหว่างนี้ได้ทำการสู่ขอและรอฤกษ์แต่งงานอาชาพาเหมยมาเที่ยวพัทยาลาพักร้อนเป็นระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์

แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงมากระทบผิวน้ำทะเลที่ระยิบระยับ อาชาจับมือเหมยเดินเล่นอยู่บนหาดทรายขาวละเอียดของพัทยา เหมยอยู่ในชุดบิกินี่สีขาวสะอาดตา เผยให้เห็นรูปร่างที่งดงามสมส่วน ชวนให้ผู้คนรอบข้างต้องเหลียวมอง

ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินเล่นกันอย่างมีความสุข ก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาเหมยอย่างไม่ลังเล เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ พร้อมกับส่งรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ให้

“ขอโทษนะครับ พอดีผมเห็นคุณเดินมาแต่ไกลแล้ว คุณสวยมากเลยครับ ไม่ทราบว่าพอจะขอเบอร์โทรศัพท์ได้ไหม” ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ

เหมยอึ้งไปเล็กน้อย ไม่ทันได้ตอบอะไร อาชาก็ขยับเข้ามาประชิดตัวเธอแล้วโอบไหล่ของเธอไว้หลวมๆ พร้อมกับจ้องหน้าชายหนุ่มคนนั้นด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง

“ขอโทษนะครับ แต่แฟนผมไม่สะดวก” อาชาพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มทุ้มแต่หนักแน่น

เหมยเห็นท่าไม่ดีจึงรีบดึงแขนอาชาไว้แน่น "อาชาคะ ใจเย็น ๆ นะคะ"

แต่ดูเหมือนคำพูดของเธอจะไม่ได้ช่วยให้อาชารู้สึกดีขึ้นเลย เขาจ้องมองชายหนุ่มคนนั้นด้วยสายตาที่แข็งกร้าวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ส่วนชายหนุ่มคนนั้นก็ยืนกอดอกยิ้มเยาะอย่างท้าทาย

"อะไรครับคุณ...กลัวเมียคุณจะชอบคนหล่อ ๆ กว่าคุณเหรอ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยักคิ้วให้เหมยอย่างกวนประสาท

คำพูดของชายหนุ่มเป็นเหมือนเชื้อเพลิงที่เติมให้กองไฟในใจของอาชาลุกโชนขึ้นทันที เขาผลักมือเหมยออกจากแขน ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปประชิดตัวชายหนุ่มคนนั้นอย่างรวดเร็ว

"หุบปากสกปรกของมึงซะ!" อาชาคำรามเสียงต่ำ พร้อมกับเงื้อมือขึ้น หมายจะสั่งสอนคนปากดีตรงหน้าให้รู้สำนึก

เหมยตกใจจนตัวแข็งทื่อ เธอไม่เคยเห็นอาชาในมุมที่เกรี้ยวกราดแบบนี้บ่อยนัก แม้จะเคยเห็นมาบ้างแล้วแต่เธอก็ยังรู้สึกไม่ชิน ในขณะที่สถานการณ์กำลังจะบานปลายออกไปไกลกว่านี้ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน

"คุณอาชา! เหมย! พวกเธอทำอะไรกันอยู่"

เสียงนั้นเป็นของคุณหญิงวสุธรที่เดินเข้ามาหาพร้อมกับคุณบุญรอด ใบหน้าของท่านเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่พอใจ

เหมยรีบเข้าไปอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้อาชาฟัง และคุณหญิงวสุธรก็มองไปที่ชายหนุ่มคนนั้นที่กำลังยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่

"นี่มันเรื่องอะไรกัน" คุณหญิงวสุธรถามเสียงเข้ม "ถ้าแกยังไม่ยอมเลิกยุ่งกับลูกสะใภ้ของฉัน ฉันจะเรียกตำรวจมาจับแก"

"ผมก็ไม่ได้อยากยุ่งนักหรอกครับก็แค่รู้สึกว่าคุณผู้หญิงคนนี้หน้าตาน่ารักดียังไงผมขอตัวก่อน" ชายหนุ่มหน้าซีดเผือดทันทีที่เห็นหน้าของคุณหญิงวสุธร เขาโค้งคำนับขอโทษก่อนจะรีบวิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต ทิ้งให้อาชายืนกำหมัดแน่นด้วยความโมโห

"เหมย...คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม" อาชาหันมาหาเหมยแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง เขาเข้าไปกอดเธอไว้แน่น ราวกับต้องการปกป้องเธอจากทุกสิ่งทุกอย่าง

เหมยส่ายหน้าเบา ๆ พลางลูบหลังเขาเพื่อปลอบโยน "เหมยไม่เป็นอะไรค่ะ"

คุณหญิงวสุธรถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหันไปตวาดอาชาเสียงดัง "ทีหลังอย่าทำอะไรบุ่มบ่ามแบบนี้อีกนะตาชา ถ้าไม่มีแม่มาถึงก่อน ป่านนี้แกคงได้ไปนอนคุกแล้ว!"

อาชาได้แต่ก้มหน้ารับฟังคำด่าทอจากมารดาอย่างว่าง่าย ส่วนเหมยก็ก้มหน้ายิ้มอย่างมีความสุข เธอรู้สึกดีใจที่ในที่สุดเธอก็ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้อย่างเต็มตัว และอาชาก็ไม่เคยทำให้เธอผิดหวังเลย

ทันทีที่ชายหนุ่มเดินจากไป อาชาก็หันมาหาเหมยแล้วทำแก้มป่องอย่างน่ารักจนเหมยอดหัวเราะไม่ได้

“นี่คุณหึงเหมยหรือคะ” เหมยถามแซวด้วยรอยยิ้มขบขัน

“ใช่ ผมหึง! แล้วใครใช้ให้คุณแต่งตัวแบบนี้!”

อาชาพูดด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด แล้วดึงเหมยเข้ามาใกล้จนอกชิดกับแผงอกของเขา “ถ้าคุณไม่ใส่บิกินี่ก็คงไม่มีใครกล้าเข้ามาหาคุณแบบนี้หรอก”

เหมยหัวเราะเสียงใส ก่อนจะซบหน้าลงบนอกของเขาอย่างออดอ้อน “ก็เหมยอยากใส่ให้คุณดูนี่คะ”

คำตอบของเหมยทำให้อาชาหน้าแดงระเรื่อ เขาคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากของเธอเบาๆ แล้วกระซิบข้างหูเธอว่า “แต่ผมไม่อยากให้ใครเห็นคุณในชุดนี้ นอกจากผคนเดียว”...