มิตรภาพ

หลังจากร่ำลาเหมยแล้ว อาชา และ เสือ ก็เดินทางไปสิงคโปร์ทันทีเพื่อพบกับ มิสเตอร์จาง และทำสัญญาเรื่องการเปิดมหาวิทยาลัยที่เขากำลังจะช่วงชิง โดยไปถึงก่อนเวลาที่กำหนด

แต่ใครจะรู้ว่า เมฆินทร์ และ ถังลี่ ก็เฝ้าจับตาดูอาชาไม่ห่างเช่นกัน เมื่อรู้ว่าอาชามีเที่ยวบินไปสิงคโปร์ ทั้งสองคนก็บินตามไปทันที พร้อมกับเตรียมเอกสารที่ดินสำหรับมอบให้กับมิสเตอร์จาง เพื่อจะได้ทำการค้าและเปิดมหาวิทยาลัยตามที่คาดหวัง

"นายครับ เอกสารของเราทั้งหมดพร้อมแล้ว เหลือแค่ไปพบมิสเตอร์จางแล้วยื่นข้อเสนอเรื่องที่ดินที่มีรัฐเตรียมตัดถนนผ่านเส้นนี้ครับ" ถังลี่ซึ่งอยู่บนเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวกับเมฆินทร์ผู้เป็นนาย ได้เตรียมตัวมาอย่างดีเช่นกัน

"ทำดีมาก เพราะฉันก็อยากจะดวลศึกครั้งนี้ให้มันแหลกกันไปข้างหนึ่ง ฉันคงยอมไม่ได้ถ้าต้องเสียดีลใหญ่ในครั้งนี้" เมฆินทร์ยังคงอาฆาตแค้นอาชาเรื่องที่ทำให้ครอบครัวของเขาต้องสูญเสียเงินหลายพันล้านบาทเมื่อนานมาแล้ว

เครื่องบินเจ็ตส่วนตัวของทั้งสองคนลงจอดในเวลาห่างกันเพียงไม่กี่ชั่วโมง อาชาและเสือมาถึงก็เข้าพักที่โรงแรมทันที ส่วนใน วันรุ่งขึ้นก็เตรียมตัวที่จะพบกับมิสเตอร์จาง

"นายว่าเราจะชนะคุณเมฆินทร์หรือเปล่าครับ" เสือหันมาถามด้วยความหนักใจ เพราะอาชาไม่มีทรัพย์สินที่จะไปสู้ได้เลย

"ของขวัญที่ฉันเตรียมมา นายก็เป็นคนเตรียมมากับฉันไม่ใช่เหรอเสือ แล้วนายจะกังวลอะไร" คำพูดของอาชาทำให้เสือมั่นใจว่าครั้งนี้นายของเขาจะชนะแน่นอน

"ครับนาย"

เช้าวันรุ่งขึ้น มิสเตอร์จางก็เปิดให้ทั้งสองฝ่ายเข้ามาพบที่บริษัทในสิงคโปร์แห่งหนึ่ง ตลอดสองข้างทางที่เดินเข้าไป ผู้คนมากมายต่างจับจ้องผู้บริหารหนุ่มทั้งสองคนเป็นตาเดียว ทั้งรังสีความหล่อและความนิ่งขรึมของทั้งสอง ทำให้เหล่าสาวๆ กรี๊ดกร๊าดกันแทบไม่ขาดสาย

"ฉันไม่คิดว่าแกจะมาเร็วขนาดนี้นะเมฆินทร์" อาชาหันไปทักทายเมฆินทร์ที่เดินเคียงคู่มา เพราะเขารู้แล้วว่าเมฆินทร์ได้ส่งคนมาติดตามชีวิตเขาและเหมยอย่างไม่ห่าง

"มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้วครับคุณอาชา ในเมื่อเราจะทำการค้าธุรกิจ ศัตรูฝั่งตรงข้ามทำยังไง เราก็ต้องตามให้ทันสักก้าวหนึ่ง หรืออาจจะวิ่งนำหน้าไปสักก้าวหนึ่ง" เมฆินทร์ยังคงหยิ่งผยองเพราะคิดว่าตนมีของดีในมือเช่นกัน

"งั้นฉันก็ขอให้แกโชคดีแล้วกันนะ" อาชาก็เดินไปที่ล็อบบี้ ทั้งสองนั่งตรงข้ามกันเพื่อรอให้มิสเตอร์จางออกจากการประชุมเพียง 15 นาที

และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง มิสเตอร์จางเดินออกมาด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย ชายวัย 65 ปีที่ยังคงทำงานด้วยความทุ่มเท เขาเดินมาแล้วจ้องมองชายหนุ่มทั้งสองที่อยากจะร่วมลงทุนด้วย

"พวกคุณมีของดีอะไรที่จะมาเสนอผม" คำแรกที่มิสเตอร์จางถามไม่ใช่คำทักทาย แต่เป็นการถามหาผลประโยชน์ที่จะมานำเสนอเขา

"งั้นผมขอก่อนแล้วกันนะครับคุณอาชา" เมฆินทร์หันไปพูดแล้วยกยิ้ม ถังลี่ที่เดินเข้ามาอย่างรู้หน้าที่เตรียมโฉนดที่ดินที่เขาได้ทำการกว้านซื้อเอาไว้ เพราะจะมีการตัดผ่านของรัฐบาลในการทำถนน เขาจึงอยากจะเสนอให้สร้างมหาวิทยาลัยที่นี่เพื่อความสะดวกและปลอดภัยในการเดินทาง

"ผมชอบข้อเสนอคุณนะ คุณเมฆินทร์" มิสเตอร์จางพูดจากใจจริง เขาก็พอได้ข่าวมาบ้างว่าจะมีการตัดถนนเส้นนั้น แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนกว้านซื้อที่ดินทั้งหมดไป เพราะคนที่กว้านซื้อใช้ชื่อนิรนามและไม่มีใครสืบพบเจอ มิสเตอร์จางถึงกับยกยิ้มในความเก่งกาจของเมฆินทร์

"แล้วคุณล่ะ คุณอาชา มีอะไรมาเสนอผมในการเซ็นสัญญาครั้งนี้"

มิสเตอร์จางหันไปจ้องหน้าอาชาด้วยคำถามมากมาย อาชาเหมือนคนที่มาตัวเปล่า

"ผมขออนุญาตเชิญผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ผมคิดว่า มิสเตอร์จางอยากจะรู้จักเธอและตามหาเธอมานานแล้วนะครับ" อาชาพยักหน้าให้เสือพาผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามา

พอผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามา มิสเตอร์จางถึงกับน้ำตาเอ่อคลอ เขาถอดแว่นแล้ววางไว้บนโต๊ะ ลุกขึ้นยืนและเดินไปหาผู้หญิงคนนั้นด้วยท่าทีสั่นเทา

"อาป๋วย...ลูกป๊า...ใช่...จริงๆ ใช่ไหม" มิสเตอร์จางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เด็กผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าแล้วน้ำตาไหลริน โผเข้ากอดมิสเตอร์จางไว้แน่น

"อาป๋วย...ลูกป๊า..." มิสเตอร์จางเรียกเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วโผกอดกันทั้งน้ำตา

"คุณรู้ได้ยังไงว่าผมตามหาเธออยู่" มิสเตอร์จางหันมามองหน้าอาชาเป็นคำถามมากมายที่อยากจะถามออกไป เขาตามหาเด็กผู้หญิงคนนี้มาครึ่งชีวิต ผู้หญิงที่เป็นลูกสาวและทายาทเพียงคนเดียวของเขาที่เมื่อหลายสิบปีก่อนภรรยาของเขาพาลูกสาวคนนี้หนีไปจากเมืองจีนและขาดการติดต่อกันไป

"เอาเป็นว่าผมรู้ได้ยังไงไม่เป็นไรครับ แต่ผมคิดว่าของขวัญชิ้นนี้พิเศษและมีค่าที่สุดที่คุณจะร่วมลงทุนกับผมได้" อาชาหันไปมองหน้าเมฆินทร์ เขาเองนั้นไม่ได้อยากจะสร้างศัตรูอีกต่อไป

เมฆินทร์เองก็ถึงกับอึ้งในความสามารถของอาชา และอาชาก็ได้หันกลับไปบอกกับเมฆินทร์บางอย่าง

"ที่ดินที่นายกว้านซื้อมาทั้งหมดมันไม่มีความหมายเลยเพื่อน สิ่งที่ฉันอยากจะบอกก็คือข่าวเรื่องการตัดถนนของรัฐบาลไม่เป็นความจริง ฉันไปสืบมาโดยการใช้เส้นสายภายในของคุณพ่อฉัน แล้วก็ปล่อยข่าวนี้เป็นข่าวลือและข่าวโคมลอยเท่านั้น" อาชาหันไปบอกเมฆินทร์ที่ต้องสูญเสียเงินไม่รู้เท่าไหร่ในการกว้านซื้อที่ดินที่ยังด้อยพัฒนา

"แก! ไม่จริง แกโกหก" เมฆินทร์หันมาตวาดลั่นด้วยท่าทีโมโห แววตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธเคือง อยากจะเอาชีวิตของอาชาให้ได้ตรงนี้

"อย่าพูดอย่างนั้นสิ รักษามารยาทหน่อย เราอยู่ต่อหน้าคู่ค้า" อาชาหันไปยกยิ้มราวกับผู้มีชัย

"ผมตกลงจะทำการค้ากับคุณ คุณเมฆินทร์ ส่วนเรื่องลูกสาวผม ผมขอบคุณและไม่รู้จะขอบคุณอย่างไร" มิสเตอร์จางหันมาแล้วบอกกับอาชาด้วยท่าทีขึงขัง เขาพยุงลูกสาวให้มานั่งอยู่เคียงข้างบนโซฟาขนาดใหญ่ใจกลางห้องประชุม

"ขอบคุณครับที่ไว้ใจ และผมได้ฝากใบตรวจดีเอ็นเอพร้อมกับใบเกิดและใบรับรองบุตรของคุณอาป๋วยไว้ตรงนั้นครับ" อาชาพยักหน้าให้เสือนำทุกอย่างที่เป็นเอกสารหลักฐานที่เขาได้เตรียมมายื่นให้กับมิสเตอร์จาง

"ขอบคุณมากนะคุณอาชา" มิสเตอร์จางเดินเข้าไปจับมืออาชาด้วยท่าทีขึงขังและรู้สึกขอบคุณจากใจจริง เขาตามหาลูกสาวคนนี้มาตลอดทั้งชีวิตและคิดว่าไม่มีโอกาสจะได้เจอกันอีกแล้ว

เมฆินทร์ทั้งโมโหและรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก เขาได้บอกให้ถังลี่รีบไปตรวจสอบเรื่องที่ดินอีกครั้งโดยกดส่งข้อความไปในมือถือ ถังลี่ที่ได้รับข้อความนั้นจึงรีบเดินออกจากห้องแล้วโทรหาลูกน้องที่ประสานงานทั้งหมดทันทีที่ได้รับคำสั่งจากผู้เป็นเจ้านาย

แต่แล้ว "แต่ว่าในครั้งนี้ผมอาจจะปฏิเสธการเซ็นสัญญา เพราะผมคิดว่าคุณเมฆินทร์เหมาะสมกว่าที่จะทำสัญญาครับ" อยู่ดีๆ อาชาก็พูดขึ้น แม้แต่เสือเองก็คาดไม่ถึงว่าผู้เป็นนายจะตัดสินใจพูดอะไรแบบนี้ออกมา

เมฆินทร์ที่ได้ฟังคำพูดของอาชาก็ไม่เชื่อ คิดว่าตนนั้นหูฝาด เขาหันมาจ้องหน้าอาชาด้วยท่าทีแววตาและสีหน้าที่เปลี่ยนไป

"ทำไม!?" เมฆินทร์หันมาถามเพียงคำถามนั้น

"ทำไมล่ะครับคุณอาชา หรือว่ามีอะไรที่ผมไม่ดีพอที่คุณจะร่วมทำธุรกิจกับผม" เสือเองก็หันมาถามด้วยคำถามที่เมฆินทร์ก็อยากจะถามเช่นกัน

"ผมคิดว่ากิจการภายในครอบครัวของผมตอนนี้มันมั่นคงและไม่ต้องการความก้าวหน้าไปมากกว่านี้แล้ว ผมอยากได้มิตรภาพมากกว่าศัตรู" พูดจบอาชาก็หันไปยกมือทำท่าเหมือนเช็กแฮนด์กับเมฆินทร์ที่กำลังนั่งงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ แต่เขาก็ยื่นมือออกมารับมิตรภาพที่ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นมาจริงๆ หรือเป็นเพียงแค่การเสแสร้งของอาชา

"ฉันหวังว่านายจะดูแลดีลนี้ได้ดีกว่าฉัน" อาชาหันมาพูดกับเมฆินทร์

"นายพูดจริงๆ เหรอ" เมฆินทร์ตั้งคำถาม

"เราสู้กันมามากพอแล้ว และฉันไม่อยากจะสร้างศัตรูอีกต่อไป ฉันกำลังจะสร้างครอบครัวกับเหมย" อาชาหันมาบอกเมฆินทร์ด้วยท่าทีที่จริงจัง

"หมายความว่ายังไง" เมฆินทร์ที่หมายปองเหมยแม้จะรู้ว่าความสัมพันธ์ของเหมยกับอาชาไปไกล แต่ก็ไม่คิดว่าจะไกลถึงขั้นได้แต่งงาน

"ฉันกำลังจะแต่งงานกับเธอ และอยากจะขอให้นายมาร่วมงานด้วย มันไม่ใช่เป็นการเย้ยหยัน แต่มันคือการแสดงความจริงใจ" อาชายอมเสียดีลที่ดีที่สุดของปีมูลค่าหลายพันล้านบาท และสร้างมิตรภาพกับเมฆินทร์

"ขอบใจนะ" เมฆินทร์เอ่ยคำขอบคุณออกมา สถานการณ์ดูเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

"ฉันอยากให้แกมาเป็นน้องชายของฉัน" อาชาหันมาพูดพร้อมกับยกยิ้ม

"แน่นอนพี่ชาย" เมฆินทร์หันไปพูดแล้วก็เกิดความคลี่คลายผ่อนคลายขึ้นในห้องประชุมแห่งนั้น การเซ็นสัญญาผ่านไปได้ด้วยดีและมีแต่เรื่องราวดีๆ

เมฆินทร์กลับมาด้วยความภาคภูมิใจ และเมื่อเขามาหยุดอยู่ตรงหน้าของอาชาหน้าบริษัทที่ทั้งสองเดินเข้าไปด้วยความเป็นศัตรูแต่กลับออกมาด้วยความสัมพันธ์ที่ดี

"ผมหวังว่าเราจะเป็นมิตรที่ดีต่อกันตลอดไปนะครับ" เมฆินทร์พูด

"ฉันจะเป็นพี่ชายที่หวังดีกับแกเสมอ" อาชาอยากจะใช้ช่วงเวลานี้สร้างมิตรภาพมากกว่าศัตรู เพราะเขารู้แล้วว่าการที่เอาชีวิตไปแขวนไว้บนเส้นด้ายบนเส้นทางที่ขัดแข้งขัดขากันไปมาไม่ได้เกิดผลดีทั้งตัวเขาและเหมยเลย รวมถึงครอบครัวของเขากำลังจะมีความสุขที่สุด...