อาชาปะทะเมฆินทร์

เมฆินทร์ที่กลับจากการทำธุระของตัวเองก็คิดถึงเหมยไม่แพ้อาชาหรือธง วันนี้เขาตั้งใจจะเข้าไปเจอเหมยที่คาเฟ่และซื้อของมากมายกลับมาฝากเธอ

“ถังลี่ วันนี้กูจะเข้าไปที่ไร่ชาพรหมเทพ จะเอาของที่กูซื้อไปฝากคุณเหมย มึงให้เด็กเอาของขึ้นรถให้กูด้วย” เมฆินทร์หันไปสั่งบอดี้การ์ดคู่ใจ

“ผมจัดการให้นายเรียบร้อยแล้วครับ นายจะไปเลยไหมครับ” ถังลี่หันมาถามผู้เป็นนาย

เมฆินทร์พยักหน้า เขาลุกออกจากห้องนั่งเล่นในคฤหาสน์หรูแล้วก้าวขึ้นรถสไตล์ยุโรป ใจของเขาอยากจะเจอหน้าสวย ๆ ของเหมย และเขาก็อยากจะเข้าไปสืบหาเรื่องราวของอาชาที่จะทำการเซ็นสัญญากับมิสเตอร์จางเพื่อตัดหน้าบริษัทของเขาด้วย

“ได้ครับนาย แต่ว่านายมั่นใจเรื่องที่ดินที่เราซื้อไว้ให้มิสเตอร์จางจริง ๆ ใช่ไหมครับ” ถังลี่รู้สึกว่าอาชามีความเงียบผิดปกติ

“มีอะไรหรือเปล่าวะ” เมฆินทร์หันมาถามขณะกำลังดูตารางงานอยู่ด้านหลังรถ

“ผมว่าบอดี้การ์ดของไอ้อาชาและตัวมันเงียบผิดปกติ เพราะโครงการนี้มันเคยคิดจะสู้กับเราหลายหน ทำไมมันถึงเงียบหายไป” ถังลี่รู้สึกถึงความผิดสังเกต

“มันก็จริงอย่างที่มึงพูด ส่งคนของเราจับตาดูมันทุกฝีก้าว ลองดูว่ามันจะบินไปสิงคโปร์เมื่อไหร่”

เมฆินทร์เองก็แอบกระวนกระวายใจอยู่ไม่น้อย เพราะเขาได้มา “กระตุกหนวดเสือ” อย่างอาชา ทั้งเรื่องผู้หญิงและเรื่องงาน

เขาก็อยากจะเอาชนะอาชาให้ราบคาบเพื่อแก้แค้นให้กับตระกูลของเขาที่ต้องเสียหน้าและเสียทุกอย่างไปจนเกือบหมดตัว

รถหรูสไตล์ยุโรปมาจอดอยู่หน้าคาเฟ่ที่ไร่ชาพรหมเทพตั้งแต่คาเฟ่เพิ่งจะเริ่มเปิด ร่างสูงหล่อเหลาในชุดทักซิโดสีดำ วันนี้เมฆินทร์แต่งตัวมาเต็มสูตร รองเท้าหนังมันวาว พร้อมกับถังลี่ที่เดินหิ้วของแบรนด์เนมต่าง ๆ ตามมา

ขณะนั้นลิลลี่ที่เพิ่งจะพักเบรกคาบเรียนช่วง สิบโมงเช้าก็ออกมานั่งเล่นดื่มชาอยู่กับเหมยด้านนอกเพื่อพักผ่อนสมองพอดี

“คุณครูคะ คุณลุงคนนั้นมาหาอีกแล้ว” หนูลิลลี่ที่กำลังตักเค้กเข้าปากก็ชี้มือเล็ก ๆ อูม ๆ ไปที่เมฆินทร์

เหมยเองก็แอบตกใจไม่น้อยที่อยู่ดี ๆ เมฆินทร์ก็มาปรากฏตัวหลังจากหายไปเกือบเดือน

“สวัสดีครับคุณเหมย สบายดีหรือเปล่า” เมฆินทร์ทักเหมยด้วยท่าทีสุขุมและส่งรอยยิ้มที่มีเสน่ห์มาให้กับเธอ

“สวัสดีค่ะคุณเมฆินทร์ สบายดีนะคะ” เหมยก็หันไปตอบรับตามมารยาท

“ผมสบายดีครับ ซื้อของมาฝากด้วย แล้วก็มีของหนูลิลลี่ด้วยนะครับ” เมฆินทร์ไม่ลืมที่จะเอาใจเด็กผู้หญิงตรงหน้า

“อันนี้กระเป๋าแบรนด์เนมที่ผมตั้งใจซื้อมาฝาก ไม่รู้ว่าคุณเหมยจะถูกใจหรือเปล่า ผมให้คุณแม่ช่วยเลือกเลยนะ”

เมฆินทร์กำลังจะสื่อว่าเหมยเป็นคนสำคัญถึงขนาดที่แม่ของเขายอมเลือกกระเป๋า แบรนด์เนมให้เธอด้วยตัวเอง

“เหมยรับไม่ได้หรอกค่ะ มันมีมูลค่าสูงเกินไป” เหมยที่ตกใจเห็นกระเป๋ามูลค่าแตะล้าน

“ถ้าคุณเหมยไม่รับ แม่ผมคงเสียใจแย่เลย ท่านอุตส่าห์อยากจะชวนคุณเหมยไปทานข้าวที่บ้านด้วย” เมฆินทร์บอกเจตจำนงอย่างชัดเจนและโจ่งแจ้งไม่มีปิดบัง

“โทษที คุณเหมยคงไปทานข้าวที่บ้านแม่คุณไม่ได้หรอ! เพราะว่าแม่ผมจองคิวคุณเหมยไปทานข้าวก่อนแล้ว”

อาชาที่ยืนเห็นเหตุการณ์และได้ยินคำพูดอยู่ก็เดินเข้ามาแทรกกลางทันที เขารู้สึกหงุดหงิดและปวดหัวมาก

เพราะมีทั้งธงและเมฆินทร์ที่ยังกลับมาวุ่นวายป้วนเปี้ยนในความสัมพันธ์ของเขาและเหมย

“อุ๊ยตาย! ศึกครั้งนี้ใครจะเป็นคนชนะ” นางบานเย็นที่เห็นเหตุการณ์ก็ถึงกับร้องอุทาน เอามือทาบอก เพราะมีแต่คนรายล้อมแย่งตัวคุณเหมย

เหมยที่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจพูดอะไรไม่ออก เธอถึงกับยิ้มแห้ง ๆ ส่งไปให้กับผู้ชายทั้งสองคนที่เหมือนกำลังฟาดฟันกันทางสายตาและคำพูด

“เหมยขอบคุณคุณเมฆินทร์นะคะ แต่ว่าเหมยไม่สะดวกจริง ๆ” เหมยคิดในใจว่าก่อนหน้านี้ตอนที่เธอยังเรียนมหาวิทยาลัย ทำไมถึงไม่ฮอตเหมือนตอนนี้

“ไม่เป็นไรครับคุณเหมย เอาไว้คุณเหมยพร้อมเมื่อไหร่ คุณแม่ผมยินดีและอยากจะชวนคุณเหมยไปทานข้าวที่บ้านนะครับ”

เมฆินทร์ที่นั่งลงข้างเหมยอย่างถือวิสาสะแล้วยังคงยื่นกระเป๋าสุดหรูแบรนด์ดังให้กับเธอ

“กระเป๋าของคุณเมฆินทร์ เหมยรับไม่ได้จริง ๆ ค่ะ คุณเมฆินทร์เก็บเอาไว้นะคะ มันไม่คู่ควรกับเหมยหรอก” เหมยถึงกับผลักของในมือของเมฆินทร์คืนเขาทันทีเพราะเธอเกรงใจมาก

“คุณเหมยรับไว้เถอะครับ ถือว่าผมขอร้อง อย่าให้คุณแม่ผมต้องเลือกของขวัญฟรีเลย ท่านจะเสียใจมากจริง ๆ นะครับ” เมฆินทร์ใช้แม่มาเป็นเครื่องมือในการต่อรองให้เหมยรับของขวัญ

“คุณเหมยไม่จำเป็นต้องรับของของแม่คุณเมฆินทร์หรอกครับ เพราะว่าแม่ผมซื้อไว้ให้แล้ว” เหมยถึงกับตกใจ เงยหน้ามองอาชาด้วยเครื่องหมายคำถามเต็มหน้า

“โถ่คุณเหมยครับ ไม่เห็นจะต้องทำหน้าตกใจเลย ก็เมื่อคืนเรายังนอนคุยกันอยู่เลยว่าเราจะไปเที่ยวด้วยกันไม่ใช่หรอ”

อยู่ดี ๆ อาชาก็พูดสองแง่สองง่ามขึ้นมา แล้วชายตากลับไปมองเมฆินทร์ที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เริ่มโกรธแบบหัวฟัดหัวเหวี่ยง หลังจากที่หายไปเกือบเดือน กลับมาก็รับฝีปากกับอาชาเลย

“แหม คุณอาชานี่ออกตัวแรงนะครับ ไม่ให้โอกาสคุณเหมยเขาได้เลือกสิ่งที่ดีให้กับตัวเองบ้างหรอ” เมฆินทร์ยังไม่ยอมแพ้ เพราะถ้าเขาโกรธและเล่นตามเกมของอาชา คงมีสติแตกกันบ้าง

“คุณเหมยเขารู้ครับว่าอันไหนเพชร อันไหนแค่คริสตัล มันอาจจะเหมือนเพชรนะครับ แต่มันไม่มีคุณค่า มันก็เป็นได้แค่คริสตัลอยู่วันยังค่ำ ได้แต่สวยแต่ไร้ค่า.!”

อาชาพูดน้ำเสียงราบเรียบแต่ดูเจ็บปวดและบาดลึกเหมือนมีดคมกริบทิ่มเข้าไปในใจของเมฆินทร์

“เหมยขออนุญาตพาหนูลิลลี่กลับเข้าไปสอนต่อแล้วกันนะคะ”

เหมยที่ลุกพรวดแล้วจูงหนูลิลลี่กลับเข้าไปในห้องทันที เพราะเธอไม่อยากตกอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดนี้แล้วกระเป๋ามูลค่าเป็นล้านของเมฆินทร์เธอก็ไม่เก็บกลับมา

“คุณครูขา ทำไมรีบเรียนจังเลยคะ เหลือเวลาพักอีกตั้งนาน” หนูลิลลี่ที่เข้ามาในห้องก็เอ่ยถามทันที

“ไม่หรอกค่ะคุณครูว่าจะชวนหนูลิลลี่มานอนดูการ์ตูนข้างใน ข้างนอกอากาศร้อนมาก” เหมยหาเรื่องพูดไปเรื่อยเปื่อย

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ งั้นคุณครูดูการ์ตูนกับลิลลี่นะคะ”

ทั้งสองสาวพากันนอนดูการ์ตูนจนถึงบ่าย หนูลิลลี่ก็นอนหลับพักกลางวันอยู่ในห้องเรียน เหมยที่เห็นว่าเมฆินทร์กลับไปแล้วเธอจึงได้เดินออกมาข้างนอกอย่างโล่งใจ

ส่วนเมฆินทร์ที่เห็นว่าเหมยเดินหนีเขาเข้าไปในห้องส่วนตัว เขาก็ไม่ได้คิดจะตามเธอเข้าไปและยังคงให้เกียรติเหมยเสมอเขาหันมามองจ้องหน้ากับอาชาอยู่พักนึงก็ชวนบอดี้การ์ดของตัวเองกลับ

“นายครับ นายสนใจคุณเหมยจริง ๆ หรอครับ หรือว่าแค่อยากจะเอาชนะคุณอาชา” บอดี้การ์ดคู่ใจของเมฆินทร์หันมาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นขณะที่เมฆินทร์กินนั่งอยู่บนรถ

“เหมยเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น มีความน่าสนใจ ไม่งั้นคงเอาชนะใจผู้ชายอย่างอาชาไม่ได้หรอก”

เมฆินทร์มีความประทับใจในตัวเหมยไม่น้อย ยิ่งรู้ว่าเป็นคนที่อาชาหมายปอง เขายิ่งอยากจะได้มาไว้ในครอบครอง....