คนคุมเกมส์หรือหมากในกระดาน

ทางด้านธงและดารินก็ยังคงไม่ยอมแพ้ แม้ว่าดารินจะแพ้อย่างราบคาบเมื่อเจออาชาเล่นไม้แข็ง ให้บอดี้การ์ดลากเธอออกจากไร่ชาพรหมเทพอย่างไม่ใยดี แถมยังสั่งห้ามไม่ให้ดารินเข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตของเขาอีก

ขณะที่ทั้งสองกำลังพลอดรักกันอยู่ที่โรงแรมเดิม ธงที่รู้สึกถึงแรงแค้นมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะยิ่งวิ่งเข้าใกล้เหมยมากเท่าไหร่ เหมยก็ยิ่งวิ่งออกห่างเขามากเท่านั้น ธงรู้สึกเหมือนเสียศักดิ์ศรีและโดนหยามหน้า

"ดารินครับ ทำไมคุณถึงได้ทำพลาดขนาดนั้น คุณไม่เคยรู้เลยเหรอว่าไอ้อาชามีหลานสาว" ธงที่นอนอยู่บนตักของดารินก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ

"แล้วใครมันจะไปรู้ล่ะคะ ว่าอีเด็กเปรตนั่นจะเป็นหลานสาวของอาชา" ดารินก็รู้สึกโมโหไม่น้อยที่อยู่ดี ๆ ก็ต้องมาล้มละลายเพียงเพราะเด็กคนเดียว

"แล้วเราจะทำยังไงต่อไปล่ะครับดาไหนจะมีไอ้เมฆินทร์อีกคนนึงที่มาตามป้วนเปี้ยนจีบเหมย"

ธงก็ยังคงอยากเอาชนะอาชาและเมฆินทร์อยู่ โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของเหมยและอาชาได้ก้าวหน้าเกินกว่าที่เขาจะแตะถึง

"เหลือแต่คุณแล้วค่ะที่ต้องเข้าไปทำลายความสัมพันธ์ของสองคนนั้น เอาให้ทั้งสองคนมันแตกหัก ไม่ไว้ใจซึ่งกันและกันยิ่งดี แล้วเมฆินทร์นี่คือใครหรอคะ"ดารินที่สงสัยมาสักพักเพราะธงชอบพูดถึงเมฆินทร์อยู่บ่อยๆ

"มันก็เป็นนักธุรกิจเศรษฐีคนนึงที่เป็นศัตรูกับคุณอาชาละมั้งผมก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะแต่มันก็ชอบมาตามจีบน้องเหมยของผม"ธงก็พูดตามที่เขารู้เท่านั้น

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวดาจัดการเอง ดาจะส่งดอกไม้ ส่งของขวัญเล็กน้อยไปหาอาชาเพื่อเป็นการขอโทษ ดาจะเอาอาชามาสยบแทบเท้าดาอีกครั้งให้ได้"

ดารินยังคงไม่ยอมแพ้เช่นกัน เธอจะทำทุกทางเพื่อให้อาชาให้อภัยในความผิดพลาดของเธอเรื่องหนูน้อยลิลลี่ ส่วนเมฆินทร์เธอได้ยินชื่อจึงได้ยกหูโทรศัพท์ให้เพื่อนช่วยสืบให้ว่าเมฆินทร์เป็นใคร

"คุณทำดีแล้วครับดา" ธงพูดจบก็เริ่มเกมกระชับสัมพันธ์สวาทกับดารินอย่างเร้าร้อนจนเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ทั้งสองเสร็จกิจ

ทั้งสองคนที่ออกไปจากโรงแรมโดยไม่รู้เลยว่าอาชาได้ส่งคนติดตามธงทุกฝีก้าว และให้อัดวิดีโอไม่ว่าธงจะทำอะไรก็ตาม

“เราแยกกันตรงนี้นะคะธง” ดารินแสร้งทำเป็นเดินออกห่าง ทำเหมือนไม่รู้จัก

“ครับ” ธงพูดตอบโดยไม่หันกลับไปมองดารินเช่นกัน ต่างคนต่างแยกย้าย

ชัย บอดี้การ์ดมือดีที่ถูกคัดมาเพื่อภารกิจนี้โดยเฉพาะก่อนหน้าที่ธงและดารินจะมาถึงอาชาส่งชัยมาอย่างเงียบ ๆ สักพักใหญ่

ชัยที่เห็นช่องว่างเมื่อเขาตามสืบจนพบต้นตอ ก็ได้ทราบว่าแหล่งที่ธงมักจะหายไปช่วงวันเสาร์อาทิตย์คือโรงแรมที่ทั้งสองนัดพบกับดาริน

"น้องช่วยพี่หน่อยแล้วกันนะ พี่มีความจำเป็นต้องเข้าไปในห้องนั้นแค่แป๊บเดียวเอง" ชัยที่แกล้งมาจองห้องก่อนหน้าธงแล้วแกล้งทำเป็นลืมของไว้ในห้อง

"พี่ให้ผมเข้าไปดูเองดีกว่า เดี๋ยวลูกค้าก็จะมาแล้วด้วย ผมไม่อยากมีปัญหา" พนักงานคนหนึ่งที่เพิ่งเข้าไปทำความสะอาดห้อง พยายามปฏิเสธ

“เอาอย่างนี้น้องก็ทำเป็นไม่เห็นแล้วกัน พี่เข้าไปไม่ถึง 5 นาทีแน่นอน” ชัยยื่นเงินจำนวน หนึ่งหมื่นบาทเรียกพนักงานมาคุยส่วนตัวตรงมุมอับ

“ก็ได้ครับพี่แต่อย่านานนะ ลูกค้าคนนี้เขาจองห้องนี้ประจำ” พนักงานทำความสะอาดยื่นคีย์การ์ดให้กับชัย

“เออ พี่ไปแป๊บเดียว พี่แค่เข้าไปหานาฬิกาของพี่ ถ้าได้แล้วเดี๋ยวพี่จะเอาคีย์การ์ดมาคืนเราเลย พี่ขอไม่เกิน 5 นาที พี่สัญญา” ชัยทำทุกอย่างแบบแนบเนียนเป็นธรรมชาติ

“ได้ครับพี่ ลูกค้าจะเช็กอินช่วง 14:00 น. นะ ตอนนี้ก็ 13:40 น. แล้ว พี่รีบหน่อยนะ” พนักงานทำความสะอาดทำหน้าเป็นกังวลเล็กน้อย แต่ด้วยเงินก้อนโตที่ชัยยื่นให้ พนักงานก็ต้องแกล้งเอาหูไปนาเอาตาไปไร่

“อืม… พี่ไม่ทำให้เราเดือดร้อนแน่นอน”

เขาได้จัดการติดสินบนพนักงานก่อนที่ทั้งสองจะเข้ามาในโรงแรม ห้องเดิม ห้องประจำที่ทั้งสองนัดกัน บอดี้การ์ดมือดีคนนี้ก็จัดการรูดคีย์การ์ดและติดตั้งกล้องไว้หัวเตียง

ห้องน้ำ และจุดสำคัญเกือบ 10 จุด โดยที่ไม่ให้มีอะไรเล็ดลอดหูตาเขาได้แม้แต่นิดเดียว... ใครจะกลายเป็นหมากในกระดานของใครก็ต้องมาลุ้นกัน

หลังจากบทสนทนาอันตึงเครียดที่โรงแรม ธงและดารินก็แยกย้ายกันไปด้วยแผนการที่ถูกวางไว้อย่างคร่าว ๆ ธงมุ่งหน้ากลับไปยังไร่ชาพรหมเทพ

ธงมีแต่ความแค้นที่สุมอยู่ในอก เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูรูปของเหมยอีกครั้ง ภาพรอยยิ้มสดใสของเธอที่เคยเป็นแรงผลักดันให้เขาอยากครอบครอง บัดนี้กลับกลายเป็นเชื้อเพลิงแห่งความไม่พอใจ

"เหมย...เธอต้องเป็นของฉัน ไม่ว่าอาชาหรือไอ้เมฆินทร์ก็จะไม่มีใครได้เธอไป" ธงพึมพำกับตัวเอง

ในขณะเดียวกัน ดารินกลับไปที่คอนโดของเธอพร้อมกับสมองที่ประมวลผลอย่างหนักเธอแกล้งเสียใจกับความผิดพลาดที่ทำให้ธุรกิจต้องล้มละลาย

แต่ในใจลึก ๆ ก็ยังคงมีความหวังที่จะได้กลับไปแก้ไขสิ่งที่ทำลงไปกับอาชาเพื่ออยากได้อาชากลับมาเป็นของเธออีกครั้ง

เธอเริ่มสั่งดอกไม้และของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อส่งไปยังไร่ชาพรหมเทพ หวังว่าสิ่งเหล่านี้จะช่วยบรรเทาความโกรธของอาชาลงได้บ้าง

แต่สิ่งที่ทั้งธงและดารินไม่รู้เลยคือ ดวงตาของ “เสือ” กำลังจับจ้องทุกความเคลื่อนไหวของพวกเขาอยู่ตลอดเวลา บอดี้การ์ดมือดีที่ปลอมตัวเป็นนักท่องเที่ยว

ติดตามธงไปทุกที่ บันทึกภาพและเสียงทุกคำพูด ทุกการกระทำ ยิ่งไปกว่านั้น กล้องวงจรปิดที่ถูกติดตั้งอย่างแนบเนียนในห้องพักของธงและดารินที่โรงแรม

ก็กำลังทำงานอย่างเงียบ ๆ จับภาพทุกรายละเอียดของการสนทนาและพฤติกรรมของทั้งสองไว้ทั้งหมด

อาชาที่นั่งดูภาพจากกล้องวงจรปิดผ่านหน้าจอขนาดใหญ่ในห้องทำงานลับของเขา แย้มยิ้มอย่างพึงพอใจมีทั้งคลิปที่ทั้งสองมีความสัมพันธ์กันและมีทั้งคลิปเสียงที่เตรียมวางแผนการร้ายเพื่อทำลายความสัมพันธ์ของเขาและเหมย

"น่าสนใจ...ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะยังไม่ยอมแพ้สินะ" อาชาพูดกับตัวเองเบา ๆ

ข้อมูลที่ได้มาจากการสอดแนม ทำให้อาชามองเห็นภาพรวมของแผนการของธงและ ดารินได้อย่างชัดเจน

เขารู้ว่าธงกำลังจะพุ่งเป้าไปที่ความสัมพันธ์ของเหมยกับอาชา ส่วนดารินก็กำลังพยายามหาทางกลับไปในชีวิตของอาชาอีกครั้ง

"หมากแต่ละตัวเริ่มเดินแล้วสินะ..." อาชานั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบช้า ๆ "...แล้วใครจะเป็นฝ่ายถูกกระดานนี้?"

เขายิ้มอย่างมีเลศนัย ราวกับกำลังรอคอยช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่จะเผยไพ่เด็ดของเขาออกมา

อาชาที่ได้เห็นดอกไม้และของขวัญที่ถูกส่งมาที่ไร่ชาพรหมเทพก็รู้สึกเฉย ๆ เพราะเขาจำได้ดีว่าเขาตัดขาดกับดารินไปแล้วแต่แผนที่ทั้งคู่ได้พูดขึ้นมันถูกส่งมาที่อาชาหมดแล้ว

แต่เมื่อเห็นการ์ดที่เขียนด้วยลายมือของดาริน เขาก็รู้ทันทีว่านี่คือความพยายามที่จะกลับเข้ามาในชีวิตของเขาอีกครั้ง

"ไม่คิดเลยว่าคนอย่างเธอจะยังไม่เข็ด"

อาชาพึมพำกับตัวเองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะจัดการทิ้งทุกอย่างลงถังขยะอย่างไม่ไยดี

เขาไม่ต้องการให้เหมยหรือใครในไร่ต้องเห็นสิ่งเหล่านี้และสงสัยในความสัมพันธ์ของเขากับดารินอีก

อาชาไม่อยากให้สิ่งสกปรกเหล่านี้มาแปดเปื้อนความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเหมยและตัวของเขาเอง.....