แม่เนื้อหอม

เช้าวันต่อมา ธง ปรากฏตัวที่คาเฟ่ไร่ชาพรหมเทพตั้งแต่ก่อนที่คาเฟ่จะเปิดเสียอีก เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน กางเกงชิโน่สีครีม ดูสบาย ๆ แต่ก็เนี้ยบ

ใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยรอยยิ้มสดใส มือถือช่อดอกกุหลาบสีชมพูอ่อนช่อโต ธงตั้งใจจะมาทำคะแนนกับเหมยอย่างเต็มที่ และเขาก็เตรียมพร้อมรับมือกับคู่แข่งอย่างเมฆินทร์และอาชาแล้วแม้ว่าเขาเป็นเพียงแค่ผู้จัดการไร่ชาฝึกหัดของไร่ชาพรหมเทพแต่เรื่องหัวใจธงไม่มีทางยอมแพ้

เมื่อเหมยเดินมาถึงคาเฟ่เพื่อเตรียมเปิดร้าน ธงก็เดินเข้าไปหาทันที

"อรุณสวัสดิ์ครับน้องเหมย! พี่มารอตั้งแต่เช้าเลยครับ"

ธงยื่นช่อดอกไม้ให้เหมยและส่งยิ้มให้วันนี้เขาเห็นว่าเป็นวันดีที่ยังไม่เห็นศัตรูหัวใจอย่างอาชาและเขาสังเกตว่าอาทิตย์ที่ผ่านมามีผู้ชายหน้าหล่อคนนึงพร้อมกับบอดี้การ์ดมาป้วนเปี้ยนอยู่ที่คาเฟ่จึงทำให้ธงไม่รอช้าอะไรที่ได้มายากๆมันยิ่งท้าทาย

"สำหรับน้องเหมยครับ ดอกไม้สวย ๆ เหมาะกับคนสวย ๆ อย่างน้องเหมยเลยครับ"

เหมยทำท่าทางลังเลเล็กน้อยที่จะรับดอกไม้จากธง "ขอบคุณมากค่ะพี่ธง ไม่คิดว่าจะมาแต่เช้าขนาดนี้"

"ก็อยากเจอน้องเหมยเร็ว ๆ นี่ครับ" ธงยิ้มหวาน "วันนี้พีีว่างทั้งวันเลย ถ้าน้องเหมยมีอะไรให้ช่วยบอกได้เลยนะครับ"วันนี้เป็นวันเสาร์ วันหยุดของธง

ในขณะที่ธงกำลังทำคะแนนอย่างออกรส เมฆินทร์ ก็เดินเข้ามาในคาเฟ่พอดี เขาสวมชุดสบาย ๆ เช่นเคย แต่แววตาเฉียบคมจับจ้องไปที่ช่อดอกไม้ในมือเหมยทันที

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณเหมย" เมฆินทร์เอ่ยทักด้วยน้ำเสียงที่ดังพอให้ธงได้ยิน "เช้านี้มีเรื่องน่ายินดีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงได้มีดอกไม้สวย ๆ ขนาดนี้"

ธงหันไปมองเมฆินทร์เล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้เหมย "ผมเอามาให้น้องเหมยเองครับคุณ..... ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ"

ธงที่ไม่รู้จักเมฆินทร์ก็เซ็นชื่อและพร้อมจะเปิดเกมส์กับคนตรงหน้าแม้ไม่รู้ว่ากระดูกคนละเบอร์กัน

"ผมเมฆินทร์ ...."เมฆินทร์กินแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการเพราะเขารู้ว่าคนตรงหน้าน่าจะเป็นศัตรูอีกคนนึงของเขาอย่างแน่นอน

"เปล่าหรอกครับ" เมฆินทร์เดินเข้ามาใกล้ "แค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงมาแต่เช้าจัง ไม่คิดว่าจะสนใจเรื่องดอกไม้เหมือนกันนะครับ"

"ผมก็แค่ทำในสิ่งที่ผมอยากทำครับ" ธงตอบกลับอย่างไม่ลดละและพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับผู้ชายตรงหน้าไม่ต่างกับที่เขามองว่าเป็นศัตรูเหมือนอาชา

คำพูดของธงทำให้เมฆินทร์ยิ้มมุมปาก

"คุณนี่ปากกล้าดีนะครับ แต่ก็ระวังหน่อยนะครับ การพูดอะไรโดยไม่คิด อาจจะทำให้เสียมิตรภาพในการพบเจอกันครั้งแรกก็ได้ได้"เมฆินทร์ได้พูดเตือนธงเป็นนัยยะเพราะดูท่าเมฆินทร์จะไม่ชอบขี้หน้าธงยิ่งกว่าอาชาซะอีก

"มิตรภาพที่ไหนครับ" ธงสวนกลับ "ผมกับคุณเมฆินทร์ก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น"ธงที่พูดจาเหมือนขวานผ่าซากไม่ไว้หน้าเมฆินทร์และไม่ได้มีแววความเป็นมิตรตอบกลับ

บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้งเหมยรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์ตรงหน้า เธอพยายามจะหาทางเปลี่ยนเรื่อง

"เอ่อ...เหมยว่าเราเข้าไปข้างในกันดีกว่านะคะ เดี๋ยวลูกค้าจะมาแล้ว"เหมยพยายามคลี่คลายสถานการณ์ให้เป็นไปในทางที่ดีเธอรู้สึกอึดอัดมากที่อยู่ดีๆก็มีคนมารายล้อมเธอ

ในจังหวะที่ธงและเมฆินทร์กำลังปะทะคารมกันอย่างดุเดือด และเหมยกำลังจะเดินเข้าไปในร้าน อาชา ก็เดินเข้ามาในคาเฟ่พอดี เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวสะอาดตา กางเกงสแล็คสีเข้ม ใบหน้าคมคายดูเคร่งขรึมกว่าปกติ

อาชาเหลือบมองช่อดอกไม้ในมือเหมยเล็กน้อย ก่อนจะกวาดสายตาไปมองธงและเมฆินทร์ที่ยืนประจันหน้ากันด้วยสายตาเย็นชา

"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ เช้า ๆ แบบนี้ ไม่น่าจะมีเรื่องวุ่นวายอะไรนะครับแล้วคาเฟ่ผมก็เพิ่งจะเปิดไม่ทราบว่าคุณสองคนจะมาทำอะไรกันครับ"

อาชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยพลังอำนาจที่ทำให้ทุกคนต้องหันมาสนใจ

ธงและเมฆินทร์หันไปมองอาชาพร้อมกัน สีหน้าของทั้งคู่แปรเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าศัตรูตัวฉกาจเบอร์ 1 ของทั้งสองคนได้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้า

"เปล่าครับคุณอาชา" ธงรีบตอบ "แค่คุยเรื่องทั่วไปกับคุณเหมยครับ"ธงก็ยังคงต้องเคารพอาชาในฐานะเจ้าของไร่ชาและหัวหน้าของตน

"ใช่ครับคุณอาชา ผมแค่อวยพรให้คุณ เหมยในเช้าวันใหม่เท่านั้นเอง" เมฆินทร์เสริมถังลี่ที่เห็นเจ้านายก็รู้สึกอดขำไม่ได้แม้ในสนามธุรกิจเมฆินทร์จะจริงจังมากไม่ว่าหนทางไหนเขาก็จะหาทางเอาชนะอาชาให้ได้

อาชาพยักหน้ารับช้า ๆ "อย่างนั้นเหรอครับ" เขาเดินตรงเข้ามาหาเหมย แล้วเอื้อมมือไปจับมือเธออย่างอ่อนโยน

"คุณเหมยครับ วันนี้ลิลลี่อยากให้คุณเหมยไปสอนระบายสีแต่เช้าเลยน่ะครับ เธอตื่นเต้นมาก"

เหมยรู้สึกอบอุ่นในมือของอาชา เธอหันไปมองหน้าเขาแล้วยิ้ม "ค่ะคุณอาชา เหมยกำลังจะไปพอดีค่ะ"

อาชายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองธงและเมฆินทร์ด้วยสายตาที่ชัดเจนว่า 'คนนี้ของฉัน'

"ต้องขอตัวก่อนนะครับพี่ธง คุณเมฆินทร์ พอดีผมมีธุระสำคัญกับคุณเหมยน่ะครับ"

อาชาพูดจบก็จูงมือเหมยเดินออกไปจากคาเฟ่ ปล่อยให้ธงและเมฆินทร์ยืนมองตามหลังทั้งสองด้วยความรู้สึกที่ไม่พอใจ

ธงกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ "ไอ้อาชา! มาฉกไปต่อหน้าต่อตาเลยนะ!"

เมฆินทร์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย "คุณธงไม่ต้องรีบร้อนหรอกครับ เกมส์นี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง"

"คุณก็เหมือนกันนั่นแหละคุณเมฆินทร์" ธงหันมามองเมฆินทร์ "อย่าคิดว่าคุณจะได้เปรียบกว่าผมเลย"

เมฆินทร์หัวเราะเบา ๆ "ก็รอดูกันต่อไปครับว่าใครจะเป็นผู้ชนะที่แท้จริง"

ทั้งธงและเมฆินทร์ต่างยืนมองเส้นทางที่อาชาจูงมือเหมยเดินลับหายไปจากสายตา ต่างฝ่ายต่างก็คิดวางแผนการต่อไปในใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่า หมากตัวเดินสำคัญอย่าง เหมยนั้น กำลังเริ่มสับสนกับความรู้สึกของตัวเองมากขึ้นทุกที

หลังจากที่เดินตามอาชากลับมานั่งรถกอล์ฟกลับมาที่คฤหาสน์เหมยเองรู้ว่าอาชาเข้ามาช่วยเธอให้พ้นจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้

"ขอบคุณนะคะที่มาช่วยเหมย" เหมยเอ่ยขอบคุณอาชาอย่างไม่จริงจังนัก

"ขอบคุณผมเรื่องอะไรล่ะครับ ผมยังไม่ทำอะไรเลย"อาชาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว

"ขอบคุณที่พาเหมยมาจากคาเฟ่นะคะ" เหมยหัวเราะคึกคักเธอรู้สึกตลกกับท่าทางของสองหนุ่มนั่น

"ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี แต่ว่าลิลลี่ก็อยากจะเรียนระบายสีจริง ๆ นะครับ"อาชารีบแก้ตัวเพราะไม่อยากให้เหมยรู้สึกอึดอัด

"ค้าาา...เหมยเข้าใจไม่ต้องคิดมากนะคะ"เหมยที่รู้สึกว่าอาชาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและเข้าใจทุกอย่างได้ง่ายเฉียบขาดแม้จะไม่พูดแต่การแสดงออกชัดเจน

"วันนี้วันเสาร์วันนี้มีแพลนเรียนกี่ชั่วโมงครับเราไปเที่ยวกันไหมครับ"อาชารวบรวมความกล้าชวนเหมยออกไปเที่ยว

เหมยหันกลับมามองอาชาเล็กน้อยขณะที่นั่งอยู่บนรถกอล์ฟถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาแค่ 5 นาทีมันก็ทำให้เหมยรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงกับอาชาและมันเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ได้เจออาชา

"ไปไหนคะ"เหมยเอ่ยถาม

"เป็นความลับครับเอาเป็นว่าเย็นนี้เจอกันเดี๋ยวผมเคลียร์งานที่ไร่ชาเสร็จแล้วผมมารับนะครับ"อาชาเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับเย็นนี้เขาอยากจะทานดินเนอร์กับเหมยสองคน