ขอเป็นคนพิิเศษ

ทั้งไร่ชาปกคลุมด้วยความมืดมิด มีเพียงแสงไฟดวงเล็กๆ จากบ้านพักของอาชาที่ส่องสว่างอยู่ ในที่สุดอาชาก็เคลียร์งานทุกอย่างเสร็จสิ้น เขามองดูนาฬิกา "หกโมงครึ่ง..." เขาพึมพำกับตัวเอง

ชายหนุ่มรีบอาบน้ำแต่งตัว เขาเลือกเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวสะอาดตา กางเกงผ้าลินินสีเบจ และรองเท้าหนังคู่โปรด เขามองตัวเองในกระจกพลางยิ้มอย่างพึงพอใจ อาชาไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อนเลย

ระหว่างรอรับเหมยที่แต่งตัวอยู่ในห้องหัวใจของอาชาก็เต้นรัวไม่ต่างกัน ยิ่งคิดว่ากำลังจะไปออกเดทกับคนที่ชอบ หัวใจก็ยิ่งเต้นแรง

"นายต้องใจเย็น ๆ นะอาชา" เขาบอกตัวเองในใจ พลางขับรถกอล์ฟไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย

เมื่อผ่านไปสักพักเหมยก็ออกมาจากห้อง อาชาก็เห็นเหมยในชุดเดรสยาวสีขาวพลิ้วไหวเข้ากับบรรยากาศของไร่ชาที่รายล้อมไปด้วยต้นชาเขียวขจี เธอดูสวยงามมากเสียจนอาชาแทบหยุดหายใจ

"คุณเหมย..." อาชาเอ่ยเรียกชื่อเธอเบาๆ

เหมยหันมามองอาชาแล้วยิ้มหวาน "ไปกันเลยไหมคะ"

ทั้งสองคนขึ้นรถกอล์ฟและขับออกไป ไม่นานนักก็มาถึงลานกว้างใกล้กับทะเลสาบเล็กๆ ในไร่ ที่นี่ถูกจัดเตรียมไว้เป็นอย่างดี

มีโต๊ะอาหารเล็กๆ ที่ประดับประดาด้วยดอกไม้และเทียนหอม อาชากำลังจะบอกเหมยว่า

"ผมจัดเตรียมไว้ให้คุณโดยเฉพาะเลยนะครับ" แต่เหมยกลับพูดขึ้นมาก่อน

"ว้าว สวยจังเลย" เหมยมองไปรอบๆ ด้วยสายตาเป็นประกาย

อาชายิ้มอย่างภูมิใจ "ผมตั้งใจทำมันเพื่อคุณโดยเฉพาะเลยครับ"

ทั้งสองคนนั่งลงที่โต๊ะ อาชาชวนเหมยคุยเรื่องต่างๆ ในชีวิต อาชาได้รู้ว่าเหมยเป็นคนที่ชอบการถ่ายภาพและชอบไปเที่ยวทะเลเป็นที่สุด อาชาจึงจดจำทุกอย่างไว้ในใจ

"แล้วคุณอาชาล่ะคะ ทำไมถึงมาทำไร่ชา" เหมยเอ่ยถาม

"ผมรักในความสงบที่นี่ครับ และผมก็อยากให้ความรักนี้คงอยู่ตลอดไป" อาชาตอบ

บทสนทนาดำเนินไปอย่างราบรื่น ความรู้สึกดีๆ ก่อตัวขึ้นในหัวใจของทั้งคู่โดยที่ทั้งสองคนไม่รู้ตัว ท้องฟ้าสีครามเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆ ก่อนที่แสงดาวจะส่องประกายพร่างพราวไปทั่วทั้งไร่

"คืนนี้ดาวสวยจังเลยนะคะ" เหมยเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

อาชามองหน้าเหมย "แต่ผมว่าคุณเหมยสวยกว่าครับ"

เหมยหน้าแดงก่ำ ไม่เคยมีใครบอกว่าเธอสวยขนาดนี้มาก่อน

"ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับเหมย" อาชาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น

เหมยพยักหน้าตอบรับ "ได้สิคะ"

"ถ้าคืนนี้เราไม่ได้ทานดินเนอร์ด้วยกัน คุณจะเสียใจไหม" อาชาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

เหมยเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยตอบ "ฉันคงจะเสียใจมากเลยค่ะ" อาชายิ้มกว้างอย่างมีความสุข

"ผมขอถามอีกคำถามได้ไหมครับ" ...

บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเงียบสงบ มีเพียงเสียงหรีดหริ่งเรไรที่ส่งเสียงประสานกันเบาๆ กับแสงดาวที่ส่องประกายระยิบระยับ

เหมยรอฟังคำถามจากอาชาอย่างตั้งใจ เธอรู้สึกได้ว่าหัวใจตัวเองเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง ตั้งแต่ได้มาอยู่กับอาชาในค่ำคืนนี้ เธอก็รู้สึกเหมือนถูกสะกดอยู่ในห้วงเวลาที่แสนพิเศษ

อาชารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี จ้องมองดวงตาคู่สวยของเหมยอย่างลึกซึ้ง

"เหมย..." เขาเอ่ยชื่อเธอแผ่วเบา "ถ้าพรุ่งนี้...เรายังได้เจอกันอีก คุณจะให้โอกาสผมได้จีบคุณไหมครับ"

สิ้นเสียงของอาชา ความเงียบก็เข้าปกคลุมอีกครั้ง เป็นความเงียบที่ทำให้อาชารู้สึกประหม่าจนเกือบหยุดหายใจ เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี ถ้าเหมยปฏิเสธ...เขาคงจะผิดหวังมาก

เหมยหลุบตาลงเล็กน้อยเพื่อซ่อนความรู้สึกที่ปะทุขึ้นในใจ คำถามของอาชาทำให้เธอรู้สึกเหมือนหัวใจพองโต เธอไม่เคยคิดเลยว่าความรู้สึกที่เธอมีให้อาชานั้นจะเป็นความรู้สึกเดียวกันกับที่อาชามีให้เธอ

"เหมย..." เหมยเริ่มต้นประโยคด้วยเสียงที่สั่นเครือ "เหมย...รอคำถามนี้มานานแล้วค่ะ"

อาชายิ้มกว้างอย่างมีความสุข หัวใจของเขาเหมือนดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน เธอยอมรับในความรู้สึกที่เขามีให้แล้วใช่ไหม?

"หมายความว่า..." อาชาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง

เหมยเงยหน้าขึ้นสบตากับอาชาอีกครั้ง รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ "หมายความว่า...เหมยตกลงค่ะ"

อาชารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินเข้าไปหาเหมยอย่างช้าๆ

"ผมดีใจที่สุดเลยครับเหมย" เขากล่าวพร้อมจับมือของเธอไว้เบาๆ

เหมยยิ้มตอบ "เหมยก็ดีใจเหมือนกันค่ะ"

ในค่ำคืนนั้น ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย แต่ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันนั้นกลับเด่นชัดยิ่งกว่าคำพูดใดๆ แสงดาวบนท้องฟ้าเป็นพยานให้ความรักที่กำลังก่อตัวขึ้นในหัวใจของคนทั้งสอง

อาชาเดินย่องเข้าไปในห้องนอนของเหมย อย่างเงียบเชียบ หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความประหม่าปนตื่นเต้น

เขามองไปรอบๆ ห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยรสนิยมแบบเดียวกับตัวตนของเธอ

บนโต๊ะเครื่องแป้ง มีรูปถ่ายที่เหมยถ่ายเองวางอยู่หลายรูป แสดงให้เห็นถึงความหลงใหลในการถ่ายภาพของเธอ

อาชายิ้มออกมาอย่างมีความสุข เขาชอบที่ได้เห็นอีกมุมหนึ่งของเหมยที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน

ทันใดนั้น เสียงน้ำในห้องน้ำก็เงียบลง อาชารีบเดินไปซ่อนตัวหลังม่านที่ดูเหมือนจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดเท่าที่เขาจะหาได้ตอนนี้

เหมยเปิดประตูห้องน้ำออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่พันรอบตัว เธอฮัมเพลงเบาๆ ด้วยความรู้สึกมีความสุข เธอนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในค่ำคืนนี้ อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างเขินอาย

เหมยเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อหวีผม อาชาที่แอบซ่อนตัวอยู่หลังม่านมองดูเธออย่างไม่ละสายตา เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีในสถานการณ์นี้ จะออกไปตอนนี้ก็คงจะดูไม่ดี จะอยู่อย่างนี้ต่อไปก็คงจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

ทันใดนั้น เหมยก็เหลือบไปเห็นเงาของใครบางคนสะท้อนอยู่ในกระจก เธอตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น

"ใครน่ะ!" เธอร้องออกมาด้วยเสียงที่สั่เครือ

อาชาที่เห็นว่าความลับของเขาถูกเปิดเผยแล้วก็ค่อยๆ เดินออกมาจากหลังม่าน

"คุณอาชา..." เหมยอึ้งไปเล็กน้อย "คุณเข้ามาในห้องเหมยได้ยังไงคะ"

อาชารู้สึกผิดและรู้สึกแย่ที่ต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ "ผม...ผมขอโทษนะครับเหมย"

"คุณ...คุณมาทำอะไรในห้องเหมย"เหมย ถามเสียงเบา

อาชาหลุบตาลงเล็กน้อย "ผม...ผมแค่...อยากจะเห็นหน้าคุณเหมยอีกครั้งนึงก่อนนอนครับ"

เหมยเงียบไป เธอมองดูอาชาที่ดูประหม่าและรู้สึกผิด เธอรู้สึกได้ว่าความรู้สึกโกรธของเธอได้จางหายไปแล้ว เหลือไว้เพียงความรู้สึกอบอุ่นและหัวใจที่เต้นแรงอีกครั้ง

"ต่อไป...อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ" เหมยพูดเสียงนุ่มนวล

อาชาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเหมยอย่างมีความหวัง "ครับ...ผมสัญญา"

ค่ำคืนนั้นจบลงด้วยการที่อาชากลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างว่าง่าย ทิ้งไว้เพียงเหมยที่ยังยืนนิ่งอยู่หน้ากระจกเงาด้วยรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้า

และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวความรักของทั้งสองคน.

รุ่งเช้าของวันอาทิตย์ อากาศเย็นสบายในไร่ชาปลุกให้เหมยและอาชาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกสดชื่นและหัวใจที่พองโต เหมยเห็นอาชายืนอยู่ริมหน้าต่าง มองดูไร่ชาเขียวขจีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสุข

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ" เหมยเอ่ยทัก

อาชาหันมามองเหมยแล้วยิ้ม "อรุณสวัสดิ์ครับ ว่าที่แฟน"

เหมยหน้าแดงก่ำแล้วหัวเราะเบาๆ "คุณอาชา..."

อาชาเดินเข้ามาหาเหมยแล้วสวมกอดเธอเบาๆ "ผมมีความสุขที่สุดเลยครับ"

"เหมยก็เหมือนกันค่ะ" เหมยตอบกลับเหมือนชีวิตของเหมยและอาชาจะผ่านไปได้ด้วยดีเหมือนยังคงทำหน้าที่คุณครูสอนกวดวิชาให้กับหนูน้อยลิลลี่อย่างทุกวัน

แต่ความสงบมันก็ไม่ได้เกิดขึ้นคงอยู่และจีรังเมื่อดารินผู้หญิงที่เป็นอดีตของอาชาปรากฏตัวและพยายามที่จะพบอาชาให้ได้...