ตอนที่ 37

ตอนที่ 37

สิบห้านาทีถัดมา...

ชายหนุ่มรุ่นพี่กลับมาที่รถของตัวเองพร้อมกับน้ำและขนมเต็มสองมือ เขากะเอาไว้ว่าเวลาที่ญาณินตื่นขึ้นมาคงจะหิว จึงเตรียมเอาไว้ก่อนเพราะคิดว่าคงจะไม่ได้แวะพักที่ไหนอีกแล้ว พวกเขาจำเป็นต้องยิงยาวไปจนถึงที่พักเลย ไม่อย่างนั้นคงจะได้ถึงมืดค่ำกันพอดี

แต่ทว่าวินาทีที่เปิดประตูรถเข้ามา นอร์ทกลับไม่เจอญาณิน นั่งอยู่ข้าง ๆ เหมือนกับตอนแรก เขาหันซ้ายทีขวาที ก่อนจะเห็นแวบ ๆ ว่าเธอกำลังขึ้นรถไปกับแตงกวา ดูท่าคราวนี้เขาคงจะได้ขับรถไปคนเดียวจริง ๆ เพราะตุ๊กตาหน้ารถได้หนีจากไปเสียแล้ว...

เดิมทีนอร์ทเองก็อยากจะไปจูงเธอกลับขึ้นมาใหม่ แต่ดู ๆ แล้วญาณินเองก็คงจะอึดอัดไม่น้อย เขาเองก็เข้าใจเลยยอมปล่อยผ่าน ให้เธอไปนั่งคันเดียวกับเพื่อนตัวเอง เผื่อว่าจะดูมีความสุขขึ้นมาบ้าง ไม่ใช่นั่งอมทุกข์ตลอดเวลา ทั้ง ๆ ที่ทริปนี้ตั้งใจจะไปเที่ยวกันแท้ ๆ

ส่วนอีกด้านหนึ่ง ก็ดูชุลมุนไม่น้อย เมื่อญาณินเดินขึ้นมาบนรถคันนี้ เพื่อน ๆ ของนอร์ทก็ตาโตกันใหญ่ เขาไม่แน่ใจว่าทำไมนอร์ทถึงได้ยอมปล่อยกลับมาง่าย ๆ ทั้งที่ตอนแรกอยากให้เธอไปนั่งด้วยมากถึงขนาดนั้น

“ทำไมถึงหนีออกมาล่ะ พี่นอร์ทไม่ว่าแกเหรอ”

“ฉันไม่รออยู่ให้เขาว่าหรอก ชวนฉันทะเลาะตลอดทางเลยอะ เป็นบรรยากาศการไปเที่ยวที่อึดอัดที่สุดเท่าที่ชีวิตฉันเคยเจอมาเลยมั้ง”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ตอนที่พี่เขาลงไปเข้าห้องน้ำ ก็ดูหน้ามีความสุขดีนี่ ดูไม่ได้อารมณ์ไม่ดีเหมือนตอนก่อนที่จะไปรับแกที่หอเลยสักนิด ใช่ไหมเธอ?”

แตงกวาเอ่ยบอกเพื่อนรัก ก่อนที่จะหันไปขอความคิดเห็นจากแฟนหนุ่มของเธอที่กำลังออกรถแล้วในอีกไม่ช้า

“อืม ใช่ ก่อนหน้านี้ ไอ้นอร์ทมันก็ดูไม่ได้อยากไปเท่าไรนะ แต่พอบอกว่าญาจะไปด้วย มันก็ถ่อมาทันทีเลย”

“ก็จะมาหาเรื่องหนูไงคะ คนแบบนี้นิสัยไม่ดีจริง ๆ เลย รู้อย่างนี้เบี้ยวนัดแกไปเลยให้มันจบ ๆ”

“เฮ้ย ๆ ไม่ได้สิ รับปากฉันเอาไว้แล้ว ก็ต้องมา อีกอย่างไปเที่ยวกับฉัน ต้องมีความสุข เลิกทำหน้าเหมือนอมทุกข์อยู่ตลอดเวลาได้แล้วน่า”

“ก็พี่เขาชอบหาเรื่องฉันก่อนอะ บอกฉันเป็นยายเฉิ่มอยู่นั่นแหละ เป็นแก แกไม่รำคาญหรือไง”

คิ้วทรงสวยขมวดย่นติดกันเป็นปมด้วยความหัวเสีย ญาณิน พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้อย่างสุดกำลัง แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลสักเท่าไร

นอร์ทชอบยั่วโมโหเธอแบบนี้ตลอด ไม่แปลกเลยว่าทำไมเธอถึงได้เคืองเขาอย่างเป็นจริงเป็นจริงอย่างนี้

“ถือซะว่าฉันขอ ฉันไม่อยากให้ทะเลาะกันทั้งคู่นั่นแหละ ยังไงทริปนี้ก็ต้องสนุกที่สุด นาน ๆ ทีแกจะยอมออกมาเปิดหูเปิดตาเชียวนะ”

แตงกวาพยายามทำให้ญาณินยอมสะบัดเรื่องราวที่ไม่ดีทิ้งออกไป แล้วเก็บเอาเรื่องดี ๆ เข้ามาใส่ใจ เธอรู้อยู่แล้วว่าทั้งมีเรื่องบาดหมางเล็ก ๆ น้อย ๆ กันมาตลอด แต่ยามนี้ปรองดองกันไว้ถือเป็นเรื่องดีที่สุด ยังไงเจตนาในครั้งนี้ก็คือทุกคนอยากมาสนุกด้วยกัน เธอเพียงแค่ไม่อยากให้ใครต้องเครียดหรือรู้สึกไม่ได้ก็เท่านั้น

“โอเค ก็ได้...”

ญาณินเห็นอีกฝ่ายทำหน้าทำตาแบบนั้นก็อดที่จะเห็นใจไม่ได้ จริงอย่างที่แตงกวาว่า นาน ๆ ทีเธอถึงจะยอมออกมาเปิดหูเปิดตากับคนอื่นเขาบ้าง ถ้าไม่ติดว่าก่อนหน้านี้เธอปฏิเสธแตงกวาไปหลายครั้งแล้ว เธอเองก็คงจะไม่รู้สึกผิดจนยอมมาร่วมทริปนี้ด้วยเป็นแน่

“ว่าแต่ ไอ้นอร์ทมันไม่ได้ทำอะไรเราไปมากกว่าชวนทะเลาะใช่ไหม พวกพี่เองก็เป็นห่วงแทบแย่ เห็นตอนที่คณะพวกเราทำงานด้วยกันก่อนปิดเทอม มันหาญาตลอดเวลาเลย สงสัยคงจะอยากหาเรื่องจัด”

วีถามเสริมขึ้นมาด้วยความสงสัย อันที่จริงเขาเองก็หาโอกาสที่จะถามญาณินอยู่หลายรอบแล้ว แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที

“อ๋อ ไม่ได้ทำอะไรนะคะ ก็แค่ชวนทะเลาะเหมือนอย่างที่พวกพี่ ๆ เห็นกันนั่นแหละค่ะ”

“พี่ก็งงกับมันเหมือนกันนะ มีช่วงหนึ่งที่ญาติดีกันแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงได้กลับมาตีกันอีกแล้วล่ะ”

“เอ่อ...คือว่า...ญาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร พี่นอร์ทไม่ได้บอกอะไรพวกพี่เลยเหรอคะ?”

คำตอบจากปากของหญิงสาวร่างบอบบางติดขัดเล็กน้อย พอพูดถึงเรื่องนี้ทีไรหัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอก็พลันอยู่ไม่เป็นสุขทุกที

อีกอย่างเธอเองก็นึกว่านอร์ทจะป่าวประกาศความลับของเธอให้กับเพื่อนในกลุ่มได้รับรู้ไปแล้ว

แต่ที่ไหนได้ แม้กระทั่ง วี ซึ่งเป็นเพื่อนที่สนิทกันที่สุดของเขา ก็ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยแม้แต่น้อย...

ไม่ใช่ว่า...บอกความลับของฉันกับคนอื่นไปหมดแล้วเหรอ ไอ้พี่นอร์ท...