ตอนที่ 52

ตอนที่ 52

นอร์ทเข้าใจว่าอีกฝ่ายคงยังตกใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่การที่หนีหน้าหายไปแบบนี้ ทำเขาใจไม่ดีขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก จะบอกว่าเธอฟันแล้วทิ้งก็คงไม่ผิด ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีสติ แต่ก็ควรจะแสดงความรับผิดชอบหรือคำขอบคุณสักคำก็ได้

แต่นี่อะไรกัน เธอเอาแต่หลบหลีกและไม่ติดต่อกลับมาเลยนับตั้งแต่ที่ร่วมหลับนอนกันในคืนนั้น

อีกอย่างความรู้สึกของเขาก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ลีลาท่าทางของหญิงสาวรุ่นน้องทำเอานอร์ทติดใจไม่น้อย ที่สำคัญเขาไม่อยากให้มันเป็นเพียงครั้งแรกและครั้งสุดท้ายในคราวเดียวกัน ยังไงซะญาณินก็ต้องเป็นฝ่ายรับผิดชอบเรื่องราวที่เกิดขึ้น!

นอร์ทตัดสินใจมาดักรอเพื่อหวังที่จะได้เจอหน้ากันกับญาณินที่บริเวณหน้าตึกคณะสถาปัตย์ เขาเสียเวลาไปกับการรอคอยประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง โดยที่ไม่มีอะไรการันตีเลยว่าเขาจะได้พบกับเธอ...

แน่นอนว่าการมาของรุ่นพี่วิศวะฯ อย่างเขา ต้องเป็นที่จับตามองของคนต่างคณะ นอร์ทพยายามหลบหน้าผู้คนเหล่านั้นด้วยการไม่สบสายตา สิ่งเดียวที่เขาเฝ้ารอมีเพียงญาณินคนเดียวเท่านั้น

นอร์ทนั่งถอนหายใจทิ้งไปไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของญานินเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่ง

ในขณะที่นอร์ทกำลังจะถอดใจ อยู่ ๆ หญิงสาวรุ่นน้องที่ตนเฝ้ารอมาตลอดระยะเวลาเกือบสองชั่วโมงเต็มก็พลันปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้า ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ทันได้สังเกตเห็นเขาก่อน ถึงได้เดินลงมาโดยไม่ได้เอะใจอะไร

“ญาณิน” ชายหนุ่มเจ้าของกายหนาเอ่ยเรียกชื่อของเธอพร้อมทั้งคว้าเข้าที่มือข้อบางจนร่างทั้งร่างของเธอเห็นกลับมาประจันหน้ากันกับเขา

วินาทีนั้นญาณินเองก็ตกใจกับการกระทำดังกล่าวของอีกฝ่ายไม่น้อย เธอขมวดคิ้วมุ่น แต่เมื่อเห็นว่าต้นเสียงเมื่อครู่คือ นอร์ท สายตาก็พลันอ่อนยวบลง ทั้งยังรู้สึกประหม่าขึ้นมาในทันใด

“ปล่อย”

“ไม่ จะหนีหน้ากันไปถึงไหน เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะ”

นอร์ทไม่สนใจถ้อยคำเหล่านั้นของฝ่ายตรงข้าม ทั้งสีหน้าและแววตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เขาพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองแล้ว แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีประโยชน์อยู่ดี

“ถ้าอย่างนั้นพี่ก็เลิกยุ่งกับฉันสิ ทำได้ไหมล่ะคะ?”

ร่างบางตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูห่างเหินไม่น้อย ญาณินจำได้ดีว่าวันนั้นเธอได้บอกอีกฝ่ายไปอย่างชัดเจนแล้ว ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอหน้ากับเขาอีก

“เธอคิดว่าเรื่องในคืนนั้นจะลืมกันได้ง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ ไม่มีทาง แล้วฉันก็เชื่อว่าเธอเองก็ยังลืมมันไม่ได้เหมือนกัน”

“พี่เลิกพูดเองเออเองสักที ไม่มีอะไรให้ฉันต้องจำ อีกอย่างอย่าทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากนักเลยค่ะ แค่ลืม ๆ มันไป ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย”

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะตะโกนบอกทุกคนให้รู้ไปเลยว่าเราสองคน…”

ญาณินได้ยินเช่นนั้นก็รีบยกมือขึ้นปิดปากชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไวจนกระทั่งประโยคก่อนหน้าขาดห้วงไปทั้งอย่างนั้น ก่อนจะส่งสายตาบังคับให้นอร์ทปิดปากเงียบ ห้ามพูดในสิ่งที่กำลังคิดออกมาเป็นอันขาด

“อย่าแม้แต่จะคิด”

“ถ้าอย่างนั้นก็รับผิดชอบฉันสิ ฉันถึงจะยอมปิดปาก ไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังทั้งนั้น”

“รับผิดชอบบ้าบออะไรกัน พี่เป็นฝ่ายเสียหายอย่างนั้นเหรอ?”

“แล้วการที่เธอมาฟันแล้วทิ้งฉันแบบนี้ มันไม่เสียหายตรงไหน?”

นอร์ทตั้งคำถามกลับไปด้วยการเค้นเสียงทุ้มหนัก เรื่องนี้เขามั่นใจว่าตนเป็นฝ่ายที่เสียหายมากที่สุด ทั้งที่ช่วยเหลือเธอเอาไว้แท้ ๆ แต่กลับต้องเป็นฝ่ายมาเรียกร้องขอความยุติธรรมให้กับตัวเองเสียอย่างนั้น

“แค่ต้องการให้รับผิดชอบ พี่ถึงกับต้องแบกหน้ามาดักเจอฉันหน้าคณะเลยเหรอ ไม่กลัวคนอื่นเขาไปพูดในทางที่ผิด ๆ หรือไง”

“ทำไมต้องกลัวด้วย ในเมื่อเธอพยายามหนีหน้าฉันตลอดเวลา ถ้าไม่มาดักเจอแบบนี้ ก็ไม่มีทางได้คุยกันดี ๆ หรอก”

“ก็ไม่มีอะไรต้องคุย” ญาณินตอบพร้อมทั้งเบนหน้าหนีออกไปอีกทางเพื่อสมทบคำพูดอันแสนเยือกเย็นของเธอ

“อย่าทำเป็นเย็นชาหน่อยเลย ฉันไม่หยุดแค่นี้แน่ ถ้าเธอยังคิดที่จะหลบหน้าฉันเหมือนอย่างที่ผ่านมา”

กายหนาลอบมองใบหน้างาม ก่อนจะเอ่ยบอกถึงเจตนาของตนให้กับเธอได้รับรู้ ว่าต่อไปเขาจะตามตอแยเธอหนักกว่านี้เป็นร้อยเท่าพันเท่า และที่สำคัญนั่นไม่ใช่คำขู่ เพราะหากว่าญาณินคิดที่หลบหน้าเขาอีกจริง ๆ ละก็ คงไม่ต้องเดาว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“...” หญิงสาวได้ฟังแล้วก็เอาแต่ปิดปากเงียบ ไม่ตอบโต้กลับ เพราะเกรงว่าเรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้...

“สรุปว่าจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นไหม ตอบมา”

“น่าเบื่อ”

เธอพูดก่อนจะเดินหนีออกไปจากจุดสนทนาระหว่างตนกับผู้ชายคนนั้น มิหนำซ้ำยังไม่ตอบคำถามจากเขาเลยว่าจะรับผิดชอบความเสียหายที่เกิดขึ้นกับเขาหรือไม่

เพราะญาณินเองก็ยังไม่สามารถให้คำตอบกับตัวเองได้เลย นับประสาอะไรกับการจะต้องให้คำตอบกับคนอื่นได้ ยังไงเธอก็ไม่มีทางตอบรับคำเรียกร้องพวกนั้นไปส่ง ๆ อย่างแน่นอน