ตอนที่ 90

ตอนที่ 90

ญาณินหลับไปตั้งแต่ช่วงบ่าย ขณะนี้เป็นเวลาสองทุ่มโดยประมาณ เธอเพิ่งจะลืมตาตื่นขึ้นมา ก่อนสายตาจะกวาดมองรอบตัวและพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ที่ห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ตื่นแล้วเหรอ?”

ต้นเสียงดังกล่าวเล็ดลอดมาถึงหูของหญิงสาวร่างบางที่กำลังนอนหมดสภาพอยู่บนเตียง เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยเนื่องจากความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาอย่างจัง ก่อนที่นับจากนั้นไม่นานจะได้พบกับแฟนหนุ่มที่เดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารและยาในมือ

“นี่…ญากลับมาที่ห้องตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ ทำไมไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

“ก็หนูสลบไปตั้งแต่ตอนที่แตงกวาไปช่วย ระหว่างพาไปทำแผลที่ศูนย์พยาบาลยังหลับ ๆ ตื่น ๆ ไม่ได้สติ พี่พาหนูกลับมาพักที่ห้องตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว กว่าจะตื่นจะปาไปสองทุ่มกว่า คงจะเพลียมากเลยใช่ไหม?”

นอร์ทบอกเล่าเหตุการณ์นับตั้งแต่ที่อีกฝ่ายไม่ได้สติอย่างละเอียดยิบและไม่ลืมที่จะซักถามอาการของเธอด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

“น่าจะใช่นะคะ ญาจำได้แค่ว่าคนพวกนั้นมาหาเรื่อง แล้วญาก็ทนฟังเพื่อเธอดูถูกไม่ได้ พอถูกลงไม้ลงมือญาก็สวนกลับแบบไม่ลังเลเลย”

ญาณินพยายามทบทวนความจำก่อนที่ภาพจะตัดไป และเล่าให้แฟนหนุ่มได้รู้ถึงสาเหตุที่ทำให้เธอจำเป็นต้องตอบโต้อีกฝ่ายกลับไปด้วยความรุนแรงเช่นนั้น

ในตอนที่นอร์ทเห็นสภาพร่างกายของญาณิน เขาก็แทบอยากจะเอาเรื่องผู้หญิงคนนั้นให้รู้แล้วรู้รอด แต่ทว่าสภาพของฝ่ายคู่กรณีก็ดูไม่ได้เป็นหนักน้อยกว่าญาณินเลย ออกจะเป็นหนักกว่าเลยเสียด้วยซ้ำ เขาเลยยอมปล่อยผ่านและเลือกที่จะคอยตามดูแลแฟนสาวด้วยตัวเอง

“พี่เข้าใจ ไม่มีใครโทษหนูทั้งนั้น ถ้าพี่อยู่ด้วย เผลอ ๆ อาจจะทำมากกว่านั้นก็ได้”

“เจ็บจัง...”

เมื่อได้อยู่กับนอร์ทสองต่อสอง ญาณินก็ไม่ลืมที่จะออดอ้อนเขา หลังจากที่ถูกทำร้ายร่างกายมาจนบอบช้ำไปทั้งตัว อย่างน้อยบาดแผลทางกายไม่หายตอนนี้ ก็ขอให้บาดแผลทางด้านจิตใจทุเลาเบาลงก็พอ

“ไหน บอกพี่สิ เจ็บตรงไหนบ้าง”

นอร์ทขยับเข้าหาหญิงสาวเบื้องหน้าพร้อมทั้งกุมมือบางเอาไว้แน่นสนิท และพยายามปลอบโยนเธอด้วยคำพูดและแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจ อย่างที่หาจากใครไม่ได้ เว้นแต่ครอบครัว

“ทุกตรง สามคนนั้นแรงเยอะชะมัด”

“เราเองก็ใช่ย่อยเถอะ ตัวแค่นี้สู้แรงสามคนนั้นได้ยังไง หนูรู้หรือเปล่าว่าอีกฝั่งก็ไม่มีสภาพไม่ได้ต่างไปจากหนูเลย”

“ก็ตอนนั้นมันโกรธ ทำอะไรลงไปบ้างก็ยังจำไม่ได้เลย...”

ญาณินแก้ต่างให้กับตัวเองด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เธอพยายามจะบอกแฟนหนุ่มว่าไม่ได้แรงเยอะตลอดเวลา เพียงแค่เวลาที่โกรธหรือโมโหเธอจะกลับกลายเป็นคนละคน เพราะฉะนั้นเขาเองก็ต้องระวังตัวเอาไว้ ห้ามทำให้เธอโกรธเป็นอันขาด

“เอาเถอะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว ยังไงตอนนี้เราก็ต้องดูแลตัวเองกันไปก่อน ส่วนเรื่องงานหรือเรื่องเรียน พี่จัดการให้หมดแล้ว ยังไงนอนพักสักวันสองวันนะ”

“ขอบคุณนะคะพี่นอร์ท...แต่เรื่องนี้ห้ามบอกพ่อกับแม่นะคะ”

หญิงสาวร่างบางเบนสายตาขึ้นสบกับแฟนหนุ่มผู้เป็นที่รักเพื่อขอร้องไม่ให้เขาบอกเรื่องพวกนี้ให้ที่บ้านได้รู้ ไม่อย่างนั้นจากที่เปิดเพียงเรื่องทะเลาะวิวาทเล็ก ๆ ในมหาวิทยาลัย ก็อาจจะหลายเป็นเรื่องใหญ่จนกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งของทุกสำนักเลยก็ว่าได้...

นอร์ทส่ายหน้าไปมาอย่างไม่คิดจริงจังอะไร ทั้งที่ทำผิดแค่กลับขอร้องไม่ให้บอกเรื่องนี้กับผู้ใหญ่ที่บ้าน ช่างเป็นเด็กแสบเสียจริง

“อืม ไม่บอกหรอก แต่พยายามอย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก พี่เป็นห่วง ถ้าหากวันหลังเจ็บหนักกว่านี้ จะทำยังไง”

“รู้แล้ว ญาจะไม่ทำแบบนั้นอีกแน่นอน ญาสัญญา แต่ว่า...ญามีเรื่องหนึ่งที่อยากจะทำนับจากนี้เป็นต้นไป”

“หนูหมายถึง?”

“เดี๋ยวถึงวันนั้นพี่ก็รู้เองแหละค่ะ...”

ญาณินทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ซึ่งนอร์ทเองก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อให้มากความ เขาอยากให้เธอกินข้าวกินยาแล้วก็พักผ่อนให้เต็มที่ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาเกือบสามวันเต็ม ๆ

เช้าวันนี้ ญาณินตื่นมาเตรียมอาหารให้แฟนหนุ่มเพื่อตอบแทนสำหรับสิ่งที่เขาทำให้ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาดูแลเธอประหนึ่งเจ้าหญิงคนหนึ่งจริง ๆ และไม่เคยกล่าวโทษเธอเลยสักนิด เพราะแบบนั้นญาณินจึงอยากทำอะไรเพื่อเขาบ้าง ไม่ใช่มีเพียงนอร์ทที่ทำนู่นทำนี่ให้เธออยู่ฝ่ายเดียว

“ญา...ทำอะไรน่ะ” ทันทีที่นอร์ทเดินออกมาจากห้องหลังจากที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย แล้วเห็นว่าญาณินดูผิดแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด

“ก็ทำกับข้าวให้พี่กินก่อนไปเรียนไงคะ”

“พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น แต่หมายถึง....” สายตาของชายหนุ่มเบนขึ้นเพื่อมองดูญาณินตั้งแต่หัวจดเท้า ทุกอย่างเปลี่ยนไป จนนอร์ทเองก็ยังไม่ชิน

“ก็ในเมื่อต้นเหตุมันเกิดจากการที่ยายเฉิ่มอย่างญา ได้หนุ่มฮอตจากคณะวิศวะฯ มาครอบครอง ผู้คนดูถูก บอกว่าเราไม่เหมาะสมกันอย่างนั้นอย่างนี้ พี่รู้ไหม...ที่ก่อนหน้านี้ญาไม่ตอบโต้คนพวกนั้นก็เพื่อรอวันนี้ คนประเภทนั้นต้องเจอคนแบบญานี่แหละ ถึงจะมีไม่มากก็ตาม”