บทที่ 7

หยานซูขับรถเบนซ์กลับมายังหมู่บ้านฮวนฮวาเซียง เมื่อจอดรถที่ลานจอดเรียบร้อย เธอก็ขึ้นลิฟต์ไป เดิมทีตั้งใจจะแอบกลับมาเงียบ ๆ แต่ใครจะคิด ทันทีที่เปิดประตูออก แม่ของเธอก็ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

"ซูซู กลับมาแล้วหรอลูก?" แม่ลากเธอให้เข้าไปนั่งบนโซฟาด้วยความตื่นเต้น และเริ่มถามคำถามรัวเป็นชุด

"คุยเรื่องแต่งงานกับหยูเฉิงไปถึงไหนแล้ว? เขาตกลงจะจัดงานแต่งตอนปีใหม่นี้เลยหรือเปล่า?"

หยานซูมองหน้าที่เต็มไปด้วยความความคาดหวังของแม่ เธอก็ไม่รู้จะกัดฟันพูดออกไปยังไง

"แม่ ไม่มีงานแต่งอะไรทั้งนั้นค่ะ"

แม่ของเธอร้องเสียงหลง "หมายความว่ายังไงที่บอกไม่มีงานแต่ง? ก่อนออกจากบ้านไปยังให้คำมั่นสัญญากับแม่อยู่หยก ๆ ไหนบอกว่ารอบนี้จะกล่อมให้กู่หยูเฉิงแต่งงานกับเราให้ได้ไง แม่โทรไปบอกข่าวดีกับพวกเพื่อน ๆ หมดแล้วว่าให้มาร่วมงานของลูกตอนวันปีใหม่ แล้วแบบนี้แม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?"

หยานซูก้มหน้าเงียบ

คนเป็นแม่โวยลั่น "ครอบครัวเราอุตส่าห์ยอมอ่อนให้ขนาดนี้แล้ว สินสอดก็ไม่เอา เรือนหอก็ไม่ได้เรียกร้อง นี่ก็แทบจะให้ลูกสาวไปฟรี ๆ อยู่แล้ว กู่หยูเฉิงยังไม่พอใจอะไรอีก? หยานซู โทรหากู่หยูเฉิงเดี๋ยวนี้ แม่จะถามเองว่าเขาจะมาสู่ขอเราเมื่อไหร่?"

หยานซูรู้สึกลำบากใจมาก เธอเลิกกับกู่หยูเฉิงไปแล้ว และก็ไม่คิดจะติดต่ออะไรกับเขาอีก

เมื่อแม่เห็นเธอยังนั่งนิ่งเป็นทองไม่รู้ร้อน ก็ยิ่งโมโหมากกว่าเดิม "ไอ้กู่หยูเฉิงอะไรนั่นยืดเยื้อกับลูกมานานขนาดนี้ ดูก็รู้ว่ามันไม่ได้คิดจะใช้ชีวิตกับลูกไปจนแก่ ถ้ามันรักลูกจริง ป่านนี้พาไปจดทะเบียนให้เรียบร้อยแล้วค่อยมาเรียนดอกเตอร์ต่อก็ยังได้"

ใบหน้าของหยานซูแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด

แม่ของเธอพูดถูกทุกอย่าง กู่หยูเฉิงไม่ได้รักเธอมากมาย ที่ผ่านมาเธอเป็นฝ่ายทุ่มเทจนเกินตัว พอคิดว่าเขาคือคนที่ใช่ เธอก็ทำดีทุกอย่างต่อเขาโดยลืมคิดไปว่า ความรู้สึกรักนั่นช่างแสนเปราะบาง และเขาหมดรักเธอไปตั้งนานแล้ว

"แม่ หรือให้หนูเลิกกับเขาไปเลยไหม.." หยานซูลองหยั่งเชิงแม่ของเธอ

แต่เธอกลับทำให้แม่ฉุดจัดจนโดนบิดหู และต่อว่าเธออย่างไม่ลดละ "นี่โง่หรือไง ลูกเสียเวลาลงทุนกับกู่หยูเฉิงไปตั้งสิบปี ส่งเสียให้มันอยู่ดีกินดี จนมันเรียนจบถึงเวลาที่จะต้องเป็นฝ่ายหาเงินมาเลี้ยงลูก ถ้าเลิกกันเอาตอนนี้ หลายปีที่ผ่านที่อุตส่าส่งเสียให้ก็เท่ากับเอาเงินไปเททิ้งงั้นสิ? อีกอย่าง แกก็อายุปูนนี้แล้ว จะไปหาผู้ชายโปรไฟล์ดีกว่านี้จากที่ไหนได้อีก?"

จังหวะนี้เองผู้เป็นพ่อก็เปิดประตูออกมา ในมือมีการ์ดเชิญสีแดงสดใส เมื่อเห็นภรรยากำลังอารมณ์ไม่ดีหนัก เขาก็ได้แต่ยืนกระพริบตาปริบ ๆ ไม่กล้าขยับตัว

เมื่อแม่เห็นการ์ดเชิญ ความเดือดดาลก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้น "คุณเอาของพรรค์นั้นมาทำไม บ้านเราไม่ต้องใช้ของพวกนั้นแล้ว โยนทิ้งไปซะ"

แต่พ่อกลับกอดการ์ดเชิญนั้นไว้อย่างหวงแหน แล้วรีบอธิบาย "ที่รัก การ์ดเชิญนี่ไม่ใช่ของเราหรอก คุณหวังเพื่อนบ้านเราให้ผมมา"

จากนั้นผู้เป็นพ่อก็ขยับแป้นจมูกแว่นสีทอง แล้วพูดอย่างตื่นเต้น "เพื่อนสนิทของซูซู หนูจื่อเหวินเขาเจอเนื้อคู่แล้ว เมื่อกี้ตอนเจอคุณหวัง เขานี่ชูคอยืดหน้าอวดใหญ่ว่าลูกสาวกำลังจะได้เป็นฝั่งเป็นฝา บอกว่าถึงลูกสาวเขาจะเรียนจบไม่สูง แต่ได้แฟนมีการศึกษาดีมาก ที่สำคัญยังตั้งท้องแล้วด้วย ก็เลยเตรียมจัดงานกันวันปีใหม่นี้เลย"

หยานซูราวกับถูกน้ำกาละมังใหญ่ ๆ ราดตั้งแต่หัวจรดเท้า จื่อเหวินกับกู่หยูเฉิงจะแต่งงานปีใหม่นี้งั้นหรอ?

ตลอดเวลาสิบปีที่คบกับกู่หยูเฉิง ไม่ว่าเธอจะพยายามพูดให้ตายยังไง เขาก็มักจะหาข้ออ้างชักแม่น้ำทั้งห้ามาปฏิเสธเรื่องแต่งงาน แต่พอคบกับจื่อเหวินได้ไม่เท่าไหร่ เขากลับยอมแต่งงานอย่างง่ายดายงั้นหรอ?

เพราะงั้นแล้ว ตลอดสิบปีที่ผ่านมา เขาเคยรักเธอจริง ๆ หรือเปล่า?

ผู้เป็นแม่ได้ยินแบบนั้นก็ราวกับถูกแทงใจดำหนักขึ้น เธอไม่ยอมให้ลูกสาวของตัวเองถูกเด็กสาวบ้าน ๆ อย่างจื่อเหวินมากดให้ด้อยลงแบบนี้ จึงพูดกับหยานซูอย่างโกรธเคืองว่า "หยานซู ลูกดูจื่อเหวินซิ คนอื่นเขายังหาสามีดีกรีดอกเตอร์ได้ แถมคบกันแค่ปีเดียวก็แต่งงานมีลูก แล้วเราล่ะ? แม่ไม่ยอม ปีใหม่นี้ลูกต้องแต่งงานกับกู่หยูเฉิง"