บทที่ 8

ผู้เป็นพ่อพยายามประนีประนอม "แต่งงานวันปีใหม่เป็นมงคลกับชีวิตดี พ่อกับคุณหวังปรึกษากันแล้ว เราสองบ้านมาจัดงานร่วมกันเลย ต้องคึกคักมากแน่ ๆ"

"พ่อ แม่ หนูไม่อยากแต่งงานปีใหม่นี้" หยานซูคัดค้านเสียงหนัก

ได้ยินแบบนั้น แม่ของเธอก็ถึงจุดระเบิด จึงแผดเสียงดังลั่น "ถ้าปีใหม่นี้ไม่มีงานแต่ง ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่"

เพราะถูกกระตุ้นมากเกินไป แม่ของเธอที่มีโรคหัวใจก็อาการกำเริบ ริมฝีปากของแม่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงจนเห็นได้ชัด หยานซูตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรอีก

หยานซูรีบพยักหน้าแต่โดยดี "แม่ ไม่ต้องโมโหแล้ว หนูรับปาก ปีใหม่นี้หนูจะแต่งงานค่ะ"

คำพูดเดียวของเธอมีประสิทธิภาพยิ่กงว่ายาทั้งหมดที่กินมา จู่ ๆ อาการของแม่ก็ทรงตัวดีขึ้นในทันที

เมื่อแม่หลับไปแล้ว หยานซูถึงได้เดินเข้าห้องของตัวเองอย่างหนักใจ เธอทิ้งตัวนอนบนเตียงพลางครุ่นคิดเรื่องการแต่งงานในปีใหม่นี้ จนหัวสมองแทบระเบิด

ไม่รู้ว่าโป๋ซู่จะยอมจัดงานแต่งกับเธอด้วยหรือเปล่า?

หยานซูย้อนคิดถึงตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอพูดคุยกับกู่หยูเฉิงเรื่องแต่งงานมานับครั้งไม่ถ้วน และเธอก็ถูกปฏิเสธอย่างเจ็บปวดมาทุกครั้ง และครั้งนี้ เธอก็ไม่เหลือซึ่งความมั่นใจในตัวเองอีกแล้ว

ยังพูดไม่ทันขาดคำ เสียงเรียกเข้าจากโป๋ซู่ก็ดังขึ้น หยานซูจึงรีบปรับน้ำเสียงให้สดใสมีความสุข

เมื่อกดรับสาย เสียงทุ้มต่ำน่าหลงใหลแต่แฝงไปด้วยความเบิกบานของโป๋ซู่ก็ดังขึ้น "ซูซู ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านคุณ ผมมารับคุณกลับบ้าน"

หยานซูตกใจจนเกือบทำโทรศัพท์หลุดมือ ทันใดนั้นเธอก็เพิ่งนึกขึ้นได้ เมื่อกลางวันโป๋ซู่บอกว่าถ้าเลิกงานแล้วเขาจะมารับเธอกลับบ้าน

แต่ประเด็นคือเธอยังไม่ได้บอกพ่อกับแม่เรื่องวิวาห์สายฟ้าแล่บนี่เลยน่ะสิ

หยานซูรีบวิ่งออกไปที่ห้องรับแขก แล้วเปิดประตูให้โป๋ซู่ เธอกระซิบบอกเขาเสียงเบา "แม่ฉันโรคหัวใจกำเริบ...ฉันว่าตอนนี้อย่าเพิ่งบอกเรื่องท่านเรื่องการแต่งงานของเราเลยนะคะ"

โป๋ซู่นิ่งไป นี่เธอกำลังขอให้เขาปิดบังเรื่องที่พวกเขาแต่งงานกัน?

ตอนนี้เองเสียงอ่อนแอเบาหวิวของแม่ก็ลอยออกมา "ใครมาหรอ ซูซู?"

หยานซูโกหกไปที "อ๋อ คนไข้ของหนูน่ะค่ะ"

พ่อประคองแม่เดินออกมาจกห้อง เมื่อทั้งคู่เห็นของขวัญมูลค่าสูงลิ่วที่โป๋ซู่ถือติดไม้ติดมือมา ก็พากันยืนอึ้งตาค้าง

เหล้าหมักราคาสูงลิ่วในดวงใจของพ่อ โสมเกรดเอสำหรับบำรุงร่างกายของแม่

หรือคิดจะติดสินบนลูกสาวของพวกเขา?

"เอ่อ...คุณโป๋ บรรพบุรุษของเราเป็นคนชนชั้นแรงงานมาก็หลายชั่วอายุคน กว่าลูกสาวจะได้ทำงานมีหน้ามีตาขนาดนี้ก็ไม่ง่าย คุณอย่าให้ของอะไรแบบนี้เลยค่ะ ถ้าทางโรงพยาบาลรู้เข้า มันจะเสียมากกว่าได้นะคะ" แม่ของเธอพยายามปฏิเสธแบบอ้อม ๆ

โป๋ซู่หรี่ตามองหยานซูอย่างไม่สบอารมณ์นัก เพราะเธอโกหก เลยทำให้คุณแม่เข้าใจว่าเขาเป็นคนไข้ที่คิดจะยัดใต้โต๊ะไปซะอย่างนั้น

เขาใช้ชีวิตมาจนป่านนี้ มีแต่คนจะมาเสนอแปะเจี๊ยะให้ล่ะสิไม่ว่า อย่างเขาน่ะหรอจะต้องไปติดสินบนใคร?

"คุณป้าครับ ถึงผมจะเป็นคนไข้ของคุณหมอหยาน แต่ในชีวิตส่วนตัวเราก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และนี่เป็นของขวัญที่ผมตั้งใจนำมามอบให้คุณลุงกับคุณป้าครับ"

ราวกับยกภูเขาก้อนใหญ่ออกจากอก แม่ของหญิงสาวจึงรีบต้อนรับแขกอย่างกระตือรือร้น "ในเมื่อเป็นเพื่อนของซูซู งั้นก็อยู่ทานข้าวด้วยกันเลยสิ"

"ตกลงครับ" โป๋ซู่รับคำด้วยความยินดีในทันใด

แม่ของเธอถึงกับเหม่อ

ก็แค่ชวนไปตามมารยาท แต่ไหงเด็กหนุ่มคนนี้ถึงตอบตกลงซะได้ คนเป็นแม่หันไปหาหยานซูด้วยสีหน้าอยากจะร้องไห้ "ซูซู เย็นนี้ลูกทำอาหารอร่อย ๆ ต้อนรับเพื่อนที ในตู้เย็นมีกุ้ง ปลาหมึก เนื้อ เอาไปทำให้หมดนั่นแหละ"

ส่วนผูเป็นพ่อก็พาโป๋ซู่มานั่งที่โซฟา "มาๆๆ โป๋ซู่ นั่งก่อนลูก~"

หยานซูเหลือบมองโป๋ซู่ด้วยหางตาอย่างไม่ไว้ใจ พ่อแม่ของเธอปฏิบัติกับเพื่อนต่างเพศของเธออย่างไร้ความปรานีมาโดยตลอด ไม่รู้ว่าวันนี้พ่อกับแม่จะใช้ลูกไม้ไหนมาจัดการกับโป๋ซู่?