ทำไมไปกับคนอื่น

วันนี้พนิดาตื่นเช้ามาเธอพบว่าเมื่อคืนปริญไม่ได้กลับมานอนที่บ้าน เขาคงจะไปค้างคืนกับแฟนของเขาจริงๆ วินาทีนี้เธอรู้แล้วว่าเธออยากร้องไห้ สิ่งที่เกิดขึ้นกำลังตอกย้ำความรู้สึกของเธอว่ามันใช่ เธอกำลัง'หลงรัก'เขา

มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน ความรู้สึกพวกนี้ เกิดขึ้นมาตอนไหน เมื่อไหร่ ทั้งๆที่คิดว่าระแวงระวังหัวใจตัวเองดีแล้วแท้ๆ ไม่น่าเลยพนิดา เธอไม่น่าปล่อยให้มันเกิดขึ้นเลย

พนิดาแต่งตัวเสร็จก็เดินไปที่เรือนคุณย่าบัวหลัน เมื่อวานท่านบอกว่าเก้าโมงเช้านายอำเภอทินกรจะเข้ามาพูดคุยกับท่านเรื่องซุ้มขายของของไร่ส้มแสนสุข พอพนิดาเดินไปถึงก็พบว่ารถของนายอำเภอทินกรได้จอดรออยู่ที่หน้าเรือนของคุณย่าบัวหลันก่อนแล้ว

"อ้าวมาแล้วหรอลูก พาย" คุณย่าบัวหลันเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นว่าพนิดาโพล่หน้าขึ้นเรือนมา

"ค่ะย่าบัว" พนิดาเดินเข้าไปใกล้ๆและเข้าไปนั่งลงตรงข้างของคุณย่าบัวหลันโดยมีนายอำเภอทินกรนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

"สวัสดีค่ะท่านนายอำเภอ"

"เรียกนายอำเภอตามคุณย่าบัวหลันอีกแล้วนะครับพาย แบบนี้ผมก็ดูแก่หมดพอดี" นายอำเภอทินกรมีแอบเหล่มอง ทั้งพนิดาคุณย่าบัวหลันต่างก็พากันหัวเราะในท่าทีของนายอำเภอหนุ่ม

"เรียกคุณกรก็ได้ค่า" พนิดาหันมายิ้ม

"ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อยครับ เอาล่ะที่ผมแวะมาวันนี้ก็เรื่องรายการสินค้าที่จะขายในงานนั่นแหละครับ ทางอำเภอเราได้มีการให้ลงทะเบียนกันก่อนว่าสินค้าของแต่ละร้านที่จะขายของร้านใครมีอะไรบ้าง คือเราพยายามที่จะให้มีสินค้ามีความหลากหลายมากขึ้น นอกเหนือจากส้มเขียวหวานที่มีเหมือนกันอยู่แล้วน่ะครับ แล้วปีนี้จะมีการทำป้ายโฆษณาให้ด้วย วันนี้เลยจะให้พายไปเลือกว่าอยากจะได้ที่ตรงล็อคไหนเดี๋ยวผมจะได้ดูไว้ให้เป็นพิเศษสำหรับไร่แสนสุขเลย"

"นี่แอบใช้อำนาจในทางมิชอบหรอคะคุณกร" พนิดาแกล้งแซว

"มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ อันที่จริงถ้าใครอยากจะได้ล็อคไหนตรงไหนก็สามารถจองได้เหมือนกันทั้งหมดนั่นแหละครับ แต่แค่ว่าไหนๆวันนี้ผมก็จะพาพายไปดูสถานที่ขายของแล้วไง ก็เลยว่าอยากจะถามว่าอยากได้ล็อคตรงไหนแค่นั้นเองครับ"

"ค่าาา จะพยายามเข้าใจนะคะ แล้วแบบนี้ย่าบัวต้องจ่ายค่าตอบแทนคุณกรด้วยอะไรคะเนี่ย" พนิดามองหน้าทินกรแล้วหันไปยิ้มให้คุณย่าบัวหลัน

"เอาเป็นกับข้าวฝีมือพายหรือไม่ก็ของน้าแก้วคำเวลาที่ผมแวะมาก็พอครับ"

คุณย่าบัวหลันนั่งมองสองคนทั้งนายอำเภอหนุ่มและหลานสะใภ้พูดจากันไปมาก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากพนิดาไม่ได้แต่งงานกับปริญ เธอก็คงจะแอบเชียร์คู่นี้อย่างแน่นอน กับนายอำเภอทินกรนั้นก็รู้จักมักคุ้นกันดีตั้งแต่ที่ไร่แสนสุขชนะการประกวดส้มงามเมื่อสี่ห้าปีก่อน นายอำเภอคนนี้ก็ขอตามมาเหมาส้มถึงที่ไร่เพื่อส่งไปให้พ่อแม่ญาติพี่น้องของตัวเองที่อยู่ที่กรุงเทพ จากนั้นมาทุกๆปีนายอำเภอหนุ่มคนนี้ก็กลายเป็นลูกค้าประจำ แถมยังพาลูกค้าคนใหม่อื่นๆมาแนะนำด้วยและทินกรเองก็ยังมักจะไปมาหาสู่ที่ไร่นี้อยู่เสมๆ จนกลายเป็นว่าพากันสนิทไปกับทั้งคนสวนคนงานในไร่ จนกระทั่งตัวคุณย่าบัวหลันเองก็เถอะ คิดแล้วคุณย่าบัวหลันก็นึกเสียดายนายอำเภอหนุ่มโปรไฟล์ดีคนนี้

"เอาล่ะไปกันเถอะครับ"

"โอเคค่ะ งั้นพายไปก่อนนะคะย่าบัว"

"ไปเถอะลูก ฝากหลานย่าด้วยนะคะนายอำเภอ"

"ได้เลยครับคุณย่าบัว"

ปริญกลับมาถึงบ้านช่วงสายๆของวัน พอเดินเข้าบ้านไปก็พบว่าบ้านนั้นเงียบสนิท พนิดาไม่อยู่บ้านอย่างนั้นหรอกหรือ เป็นไปได้ว่าเธอคงจะไปที่ไร่ 

ไม่สิ วันก่อนเธอบอกว่าเก็บส้มล็อตสุดท้ายเสร็จแล้วนี่นา ถ้าเช่นนั้นก็คงจะไปขลุกอยู่ที่เรือนของคุณย่าของเขาตามเคย ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะไปฟ้องรายงานอะไรคุณย่าของเขาบ้างที่เมื่อคืนเขาไม่ยอมกลับมาค้างที่บ้าน ว่าแล้วก็ต้องตามไปดูเสียหน่อยดีกว่าว่ายัยตัวแสบเอาเรื่องของเขาไปรายงานถึงไหนแล้ว

ปริญเดินมาจนถึงเรือนคุณย่าบัวหลัน สองเท้าก้าวขึ้นบันไดไปก็เจอคุณย่านั่งดูส้มโอทำการบ้านอยู่ที่หน้าชานเรือน ส่วนน้าแก้วคำกำลังถูบ้านจวนใกล้จะเสร็จ

"อ้าวตาปริ้น ไปมายังไงถึงได้เดินมาถึงนี่" คุณย่าบัวหลันเอ่ยถามหลานชายด้วยความแปลกใจ

"เปล่านี่ครับ ก็แค่จะมาดูว่ามีใครเอาเรื่องของปริ้นมาฟ้องอะไรคุณย่าบ้าง" ระหว่างที่พูดสายตาก็สอดส่องเข้าไปภายในเรือน

"แกหมายถึงอะไร แล้วใครเขาจะฟ้องเรื่องอะไรของแก" 

"ก็เรื่องที่เมื่อคืนปริ้นไม่ยอมกลับมานอนที่บ้านยังไงล่ะครับ แม่หลานสะใภ้ตัวแสบของคุณย่าคงจะรีบเอามาฟ้องคุณย่าตั้งแต่เช้าแล้วใช่มั้ยครับ" 

"นี่เมื่อคืนแกไม่ได้กลับมานอนที่บ้านหรือ แล้วแกไปนอนที่ไหนกับใครมา อย่าบอกย่านะว่าแกไปค้างกับแม่ดารานั่น"

"โถ่คุณย่า ปริ้นไปค้างที่บ้านคุณพ่อมาครับ คุณพ่อเขามีเรื่องไม่สบายใจเลยอยากให้ปริ้นไปอยู่คุยด้วยเมื่อคืน แล้วเราก็นั่งดื่มกันนิดหน่อยปริ้นเลยค้างที่นั่นเพราะว่าไม่อยากจะขับรถ"

"แล้วพ่อแกมันเป็นอะไรอีกล่ะ"

"พ่อเขาก็ไม่สบายใจเรื่องแม่แหละครับ พยายามง้อแม่มาหลายปีแล้วแม่ก็ยังไม่ยอมใจอ่อน ล่าสุดพึ่งไปได้ข่าวมาว่าแม่มีฝรั่งมาตามจีบ เลยเครียดกลัวว่าแม่จะตกลงปลงใจกับฝรั่งนั่น"

"สมน้ำหน้า มีของมีค่าอยู่ในมือดีๆไม่รู้จักรักษา แกก็เหมือนกัน ระวังไว้ให้ดีเถอะ จะทิ้งเพชรแล้วไปคว้าก้อนกรวดมาเข้าสักวัน"

ในระหว่างที่ผู้เป็นย่าพูดไปปริญก็ยังคงนั่งชะเง้อมองเข้าไปภายในเรือนจนผู้เป็นย่านั้นสงสัย

"แกมองหาอะไรของแก ย่าเห็นแกนั่งชะเง้อคอยาวเป็นเต่าตั้งแต่มาแล้วนะ"

"ก็ไหนล่ะครับหลานสะใภ้คนดีของคุณย่า เอาเรื่องปริ้นมาฟ้องคุณย่าตั้งแต่เช้า แบบนี้ต้องโดนว่าเสียให้เข็ด"

"แกหมายถึงใคร ถ้าหมายถึงพายล่ะก็ ไม่ต้องเป็นห่วง พายมาตั้งแต่เช้าย่ายังไม่เห็นพายพูดถึงแกสักคำ"พอได้ฟังคำตอบปริญก็หน้าเหวอไปทันที นี่พนิดาไม่ได้พูดถึงเขาเลยอย่างนั้นหรอ

"นี่หลานสะใภ้ของคุณย่าไม่ได้พูดถึงผมเลยอย่างนั้นหรอครับ"

"ก็ใช่น่ะสิ" ปริญยังคงทำหน้าคล้ายกับว่ายังไม่อยากเชื่อ 

"แล้วนี่ว่าแต่หายไปไหนล่ะครับ หรือว่าทำอาหารอยู่ข้างใน งั้นเดี๋ยวปริ้นจะเข้าไปดูสักหน่อยก็แล้วกันนะครับ เผื่อไปเล่นซนอะไรอยู่ในครัว"แต่พอปริญทำท่าว่าจะลุกขึ้นยืนก็ถูกผู้เป็นย่าเบรกเอาไว้อีกครั้ง

"แกหยุดอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ พายไม่ได้อยู่ในครัวหรอก โน่นนายอำเภอมารับไปดูซุ้มขายของตั้งแต่เช้าแล้ว"

"หมายความว่ายังไงครับคุณย่า นี่พนิดาออกไปกับนายอำเภอสองคนแล้วคุณย่าก็ปล่อยให้ไปเนี่ยนะครับ"

"ย่าก็ไม่เห็นว่านายอำเภอเขาจะไม่น่าไว้วางใจตรงไหน"

"คุณย่าาา"