ใครนะใคร

'อะไรนะครับพ่อ แต่งงาน!!'

'ใช่ ถ้าแกอยากให้ย่าแกยกที่ดินผืนนั้นให้จริงๆละก็ แกต้องแต่งงานกับคนที่ย่าแกหาให้แล้วไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งปี '

นี่มันเรื่องพล็อตเรื่องในนิยายน้ำเน่าชัดๆ ปริญไม่คิดเลยว่ามันจะมาเกิดขึ้นกับเขาในชีวิตจริง

หลังจากได้รับรู้ความประสงค์ของผู้เป็นย่าแล้วใบหน้าอันหล่อเหลาก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนเป็นปมก่อนจะเริ่มสืบเสาะหาข้อมูลว่าผู้หญิงที่ผู้เป็นย่าต้องการให้ตนแต่งงานด้วยนั้นเป็นใคร และคนที่ปริญเห็นว่าน่าจะมีข้อมูลในที่นี้มากที่สุดก็น่าจะเป็น ปุณภพ พี่ชายของเขาผู้ซึ่งไปมาหาสู่ผู้เป็นย่าสม่ำเสมอ และเขาคิดว่ายังไงเสียผู้เป็นย่าก็จะต้องเอาเรื่องนี้มาปรึกษาผู้เป็นพี่ชายของเขาด้วยอย่างแน่นอน

"พี่ปุณ นี่ตกลงคุณย่าจะให้ผมแต่งงานกับใครพี่รู้ใช่มั้ยครับ" เรือนร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นน้องที่เวลานี้กำลังนั่งหน้านิ่วขมวดคิ้วเอ่ยขึ้นและสายตานั้นยังคงเพ่งมองมาทางที่พี่ชายซึ่งนั่งอยู่ยังฝั่งตรงข้ามของโต๊ะทำงานด้วยใบหน้ากึ่งอมยิ้ม

"ยิ้มแบบนี้นี่แปลว่ารู้?" เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหนึ่งยังไม่ยอมตอบ ปริญเองก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นไปอีก ถ้าจะให้ว่ากันตามตรงที่ทางมันก็อยากได้อยู่หรอกเพราะมันเป็นความตั้งใจของเขาว่าอยากจะได้ที่ผืนนั้นมาทำโฮมสเตย์ แต่ปริญไม่คิดเลยว่าผู้เป็นย่าของตนจะใช้ไม้นี่

ที่ผ่านมาเขาคิดมาตลอดว่าย่ารักและตามใจเขาทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรขอเพียงแค่เขาเอ่ยปาก เเละสำหรับที่ดินฝืนนั้นก็เช่นกัน จากที่คิดว่าจะได้มันมาง่ายๆ เวลานี้กลับต้องแลกมาด้วยการแต่งงานกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วยิ่งตัวเองมีคนที่รักที่ชอบอยู่แล้วด้วย ยิ่งคิดปริญก็ยิ่งปวดหัว

ญดา ญานิศา นางเอกเบอร์ต้นๆของวงการบันเทิงเขาและเธอบังเอิญเจอกันในงานเลี้ยงประมูลการกุศลงานหนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่าเขาถูกมารดากึ่งบังคับแกมขอร้องให้ไปเป็นเพื่อน วันนั้นญานิศาถูกเชิญมาให้ร่วมเดินแบบในงาน เขายอมรับว่านาทีที่ได้เห็นเธอ เขาพึงพอใจในรูปร่างหน้าตาเธอมาก และพอยิ่งได้รู้จักเขาก็ยิ่งชอบเธอมากเข้าไปอีก ทั้งนิสัยใจคอและทัศนคติในการมองโลก ซึ่งก็ถือว่าเธอเป็นผู้หญิงหนึ่งในอุดมคติของเขาเลยก็ว่าได้ 

ปริญยอมรับกับตัวเองว่าตั้งแต่ที่รู้จักกับญานิศามา เธอคือคนที่เขาพึงพอใจมากที่สุด ในตอนที่เขาตามจีบเธอช่วงแรกๆเธอมักจะหาข้ออ้างมาปฏิเสธที่จะไปออกเดทกับเขาเพราะกลัวเป็นข่าวบ้างอะไรบ้าง ซึ่งเธอมักจะห่วงเรื่องชื่อเสียงและภาพลักษณ์มากเป็นพิเศษ แต่พอมาช่วงหลังๆนี้เธอเริ่มเปิดใจให้เขามากขึ้น ยอมที่จะไปไหนมาไหนด้วยและยอมที่จะศึกษาดูใจกับเขามากขึ้น เขายิ่งพบว่าเธอและเขามีทัศนะคติในการใช้ชีวิตที่ค่อนข้างตรงกัน ชอบอะไรหลายๆก็เหมือนกัน ทำให้เขามีความสุขมากเวลาที่ได้อยู่กับเธอ จนบางครั้งเขานึกไปถึงขั้นว่าเธอคนนี้แหละที่เขาอยากจะใช้ชีวิตอยู่ด้วย และในเมื่อตอนนี้เขาก็เจอคนที่ถูกใจมากๆแล้ว ไม่นึกเลยว่าผู้เป็นย่าจะยังมาอยากบังคับให้เขาไปแต่งงานอะไรกับใครที่ไหนอีก

"แกจะมานั่งเครียดแบบนี้ไปเพื่ออะไรวะ อยากได้ที่ดินผืนนั้นนักไม่ใช่ ก็แต่งๆให้จบๆไป ให้คุณย่าท่านสบายใจแล้วจากนั้นแกก็ชิ่งหย่าซะ" ปุณภพแกล้งแหย่น้องชายเพราะเห็นว่าเวลานี้คิ้วของน้องชายยิ่งขมวดชนกันจนแทบจะผูกโบแล้ว

"พี่ปุณผมไม่ตลกด้วยนะ นี่มันชีวิตผมทั้งชีวิตเลยนะพี่ อยู่ดีๆจะมาให้แต่งงานกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ "

"แกลืมอะไรไปหรือเปล่าวะปริ้น คุณย่าน่ะเขาบังคับให้แกแต่งงานแค่ปีเดียว พอครบปีแกก็กลับมาเป็นอิสระได้เหมือนเดิม จบ แถมได้ที่ดินแบบที่แกอยากได้นักอยากได้หนาด้วย" ปุณภพยักไหล่ก่อนจะแบมือออกทั้งสองข้าง ทำเหมือนว่ามันเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย 

"พี่ก็พูดง่ายสิ พี่ไม่ได้เป็นคนที่ถูกคุณย่าบังคับเเบบผมนี่ อีกอย่างผมก็มีคนที่ผมรักผมชอบอยู่แล้วด้วย แล้วตอนนี้ทุกอย่างมันก็กำลังจะเป็นไปในทางที่ดี แบบนี้พี่จะไม่ให้ผมเครียดได้ยังไง ไม่รู้ล่ะ ยังไงพี่ก็ต้องบอกผมมาว่าผู้หญิงที่คุณย่าจะบังคับให้ผมแต่งงานด้วยเป็นใคร ผมจะได้รีบไปเจรจา" ปริญยังคงไม่ยอมแพ้ในการคาดคั้นที่จะเอาคำตอบจากพี่ชายตัวเองให้ได้ ยังไงเสียวันนี้เขาก็จะต้องรู้จากปากพี่ชายตัวเองให้ได้ว่าผู้หญิงที่ไม่มีปัญญาหาสามีเองได้นั้นเป็นใคร

"แกจะมาคาดคั้นเอาอะไรจากพี่วะ ถ้าอยากรู้นักล่ะก็ โน่น จองตั๋วเครื่องบินซะ แล้วก็บินไปถามคุณย่าด้วยตัวของแกเอง" ปุณภพยังคงโบ้ยที่จะไม่ตอบ

"พี่ปุณ พี่ก็รู้ว่ายิ่งเป็นแบบนี้ผมยิ่งไม่อยากจะไปเจอคุณย่าเลยจริงๆให้ตายเหอะ"

"เอาน่า คิดเสียว่าบินไปแอบดูหน้าตาว่าที่เจ้าสาวเสียหน่อยเป็นไง ใครจะรู้วะ เกิดแกไปเห็นเขาแล้วตกหลุมรักขึ้นมาแกจะได้ไม่ต้องมานั่งเครียดเรื่องถูกบังคับให้แต่งงานไง" ได้ฟังดังนั้นปริญก็แค่นหัวเราะออกมากับสิ่งที่พี่ชายพูด

"เหอะ พี่ปุณ พี่ลืมไปหรือเปล่าว่าคนที่ผมกำลังคบหาดูใจอยู่ด้วยน่ะคือ ญดา ญานิศานะครับพี่ นี่พี่คิดจริงๆหรอว่าผู้หญิงคนนั้นจะมาสวยกว่าญดาและทำให้ผมตกหลุมรักได้" ปริญขำออกมากับคำพูดของพี่ชายอีกครั้งก่อนจะส่ายหัว

"เออๆ ไม่รักก็ไม่รักสิวะ แต่พี่ว่ายังไงแกก็ต้องบินขึ้นไปคุยกับคุณย่าอยู่ดี อยากได้ที่ดินของคุณย่าไม่ใช่หรอ อยากได้ลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือสิวะ"

แม้ว่าจะเห็นด้วยกับคำพูดของพี่ชายว่ายังไงเสียเขาก็คงต้องบินขึ้นไปหาผู้เป็นย่าอยู่ดี แต่ปริญก็ยังคงเซ็งจนไม่มีกระจิตกระใจจะอยากทำอะไรเลย แล้วนี่ถ้าเขาต้องแต่งงานจริงๆ แล้วเขาจะบอกญานิศาว่าอย่างไรดี ถึงแม้จะเป็นเวลาแค่หนึ่งปี แต่ถ้าถึงวันนั้นเธอจะยังคงรอเขาอยู่หรือไม่ แค่คิดปริญก็ได้แต่ถอนหายใจ