บทที่ 14

“ยิ้มอะไรคะวิค นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะคะ”

เขายักไหล่ข้างหนึ่ง “แล้วใครว่าเป็นเรื่องตลกกันล่ะ คุณคิดว่าผมไม่เครียดหรือยังไงที่ต้องมาเสียเวลาอยู่แบบนี้”

“ถ้าคิดว่ามันเป็นการเสียเวลาคุณก็รีบกลับประเทศของคุณไปซีคะ”

“ก็ต่อเมื่อภารกิจของผมเสร็จสิ้นแล้วเท่านั้น”

“คุณควรจ้างนักสืบตามหาพี่สาวของฉันไม่ใช่มาอยู่ที่นี่เพื่อบังคับข่มขู่พวกเรา”

คราวนี้ร่างสูงขยับลุกขึ้นนั่งและจ้องร่างน้อยที่ไม่น่าเชื่อเลยว่า หน้าสวยหยดของอิงธารจะสะกดสายตาของเขาทุกครั้งยามจ้องมอง หล่อนไม่มีวันรู้ว่าวิคเตอร์พยายามควบคุมสติตัวเองในทุกวินาทีและจูบเมื่อครู่นี้ก็ดูเหมือนจะยังไม่เพียงพอสำหรับเขา เขาอยากจูบหล่อนอีกหลายครั้งเท่าที่โอกาสจะอำนวย บ้าไปแล้วแน่ๆ ! วิคเตอร์นึกโกรธตัวเองที่มัวนึกถึงแต่รอยฉ่ำหวานจากปากนุ่ม ๆ ของผู้หญิงตรงหน้า ใบหน้าคมคร้ามมีร่องรอยความเคร่งเครียดปรากฏขึ้นอีกครั้ง

“พวกคุณเต็มใจให้ผมอยู่ต่างหากและผมก็กำลังสงสัยว่าพวกคุณอาจจะเก็บเงื่อนงำอะไรเกี่ยวกับเอ็มม่าเอาไว้”

“คุณก็แค่อุปทาน บอกแล้วยังไงล่ะคะว่าฉันกับแม่ไม่ได้เจอพี่อิงมาเกือบปีแล้ว พวกเราจะปิดบังคุณเพื่ออะไร”

“ก็อย่าให้ผมรู้แล้วกัน!” เสียงนั้น