20

‘พูดจาไม่เข้าเรื่อง จะมาให้ข้ามีบุตรจิ้งจอกสักฝูง เสียสติไปแล้วรึไง’

‘หนึ่งคำก็จือจือของข้า สองคำก็ปักษาของข้า’

นางไม่ใช่สิ่งของของใครเสียหน่อย!

ใบหน้าหวานงามใต้เครื่องหน้าโฉบเฉี่ยวเฝ้ามองพรรณพฤกษาใต้จันทราทอแสงอร่ามงาม มองผิวเผินแล้วดูเหมือนกับว่านางขยับริมฝีปากสีชาดพึมพำปรับทุกข์กับต้นไม้ใบหญ้าด้านหลังจวน

อีกาตนหนึ่งบนกิ่งไม้พลิ้วไหวกล่าวกับนางว่าไม่ควรตัดพ้อเรื่องสามี เป็นเรื่องดีเสียอีก ราชาจิ้งจอกเป็นกังวลเรื่องความปลอดภัยของนาง ถึงขั้นว่ายอมออกคำสั่งกับองครักษ์ ไม่ให้เสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องไปทะเลาะวิวาทกับเทพ ขอให้รีบไปรีบกลับ ให้พวกเขายอมลดเกียรติศักดิ์ศรีของปีศาจลงเมื่อความปลอดภัยของภรรยามาเป็นอันดับแรก

จะเป็นเรื่องอะไรไปได้ ในเมื่อชีวิตของนาง หมายถึงชีวิตของเขา

จือจือไม่มีโอกาสถกเถียงมารปักษา อีกาสีนิลหายไปทันทีที่กลุ่มไอหยินก่อตัว มือหนาคว้าหมับเข้าเอวบาง รวบตัวภรรยาเข้าแนบกาย พลันหายไปในชั่วพริบตา โดยที่นางยังคงมีสีหน้างุนงงสงสัย ไม่ทันได้ตั้งตัวในอ้อมแขนของราชาจิ้งจอก บังคับจับนางให้นั่งทับหน้าตัก บนตั่งไม้สลักอันงดงามสีนิลคลับคล้ายคลับคลาบัลลังก์เหนือท้องนทีอันมืดมิด โดยรอบกายมองเห็นเพียงภาพสะท้อนของเหล่าจิ้งจอกมากหน้าหลายตา

ด้วยนิสัยของสามีชอบนำพานางผ่านกลุ่มไอหยิน ไปไหนต่อไหนของเขาเสมือนนางเป็นของชิ้นเล็ก ๆ เขาจะมาหานาง นำตัวนางไปที่ไหนเมื่อไรก็ย่อมได้

“ดูหน้าตาบึ้งตึง แก้มแดงซ่านอับอายของเจ้าสิ น่ารักใคร่เอ็นดูนัก เจ้าปักษาของข้า”

ฮุ่ยเฟินกำลังคิดถึงภรรยาหลังออกคำสั่งให้ทหารและบ่าวรับใช้คอยเฝ้าดูแลงานรื่นเริง ขณะใบหน้าหวานงามก้มลงมองพื้นเยียบเย็นราวกับว่าจะเหยียบจมลงไปได้ด้วยท่าทางสงสัยใคร่รู้

งานสังสรรค์ของปีศาจทั้งบุรุษสตรีในจวนหลังใหญ่ของเจ้านครปีศาจผู้รักความเป็นส่วนตัว ฮุ่ยเฟินมักเฝ้ามองพวกเขาเต้นรำร่ำสุรา เมามายในอ้อมกอดสตรีร่างเย้ายั่ว ล้วนเป็นสุขในกำหนัดราคะ ในสถานที่อันเงียบเหงาลำพัง ภาพผ่านผืนน้ำเป็นกระจกอีกด้านหนึ่ง เคยมีเพียงเขาเท่านั้น

“ข้าได้ยินมาว่าท่านเหม็นกลิ่นปีศาจสตรี ไยจึงเป็นเช่นนั้นไปได้?”

“อาจเป็นเพราะว่าข้ามีเลือดเซียนฝ่ายเทพแห่งสายน้ำไหลเวียนในร่างทิพย์ส่วนหนึ่ง น้ำไม่ถูกกับไฟ ราชาจิ้งจอกครั้นโบราณกาลล้วนเป็นธาตุไฟ”

การคิดวิเคราะห์ของราชาจิ้งจอกมีโอกาสเป็นไปได้ ถึงที่ผ่านมาทำได้เพียงคาดเดา ไม่มีการจารึกเรื่องราวเหล่านี้ในตำราเล่มใด ในเทวโลกเป็นเช่นไร เมืองปีศาจสมควรเป็นเช่นเดียวกัน บางเรื่องไม่ได้มีข้อมูลที่แน่ชัด

ฮุ่ยเฟินเล่าเรื่องท่านย่าของเขาให้ภรรยาฟังว่าพลัดหลงมาได้อย่างไรในเมืองปีศาจ ท่านย่ามีความรักใคร่ต่อสามีผู้เป็นปีศาจ ก่อนที่ต่างฝ่ายจะแยกจากกันไป เมื่อท่านปู่มิอาจปรับความเข้าใจอันดีต่อเทพได้

ถึงแม้ว่าเทพและมารจะต่อสู้กันมาแต่ครั้งบรรพกาล จือจือเกิดความคิดว่าเรื่องราวของพวกเขาแตกต่างไปจากตัวนางซึ่งตกลงมาในบ่อโคลนพิษในสภาพปักษาปีกหัก ราชาฮุ่ยเฟินไม่สนใจว่านางเป็นเทพหรือปีศาจ หรือต่อให้นางเป็นมนุษย์สตรีไร้ซึ่งพลังใด

“แล้วธาตุน้ำไฟเกี่ยวอันใดกับจมูกท่าน?”

“เกี่ยวซี...” เสียงเข้มว่าพลางเคาะหน้าผากที่มีแต้มสีชาด สัญลักษณ์ของปีศาจจิ้งจอก ด้วยแววตาเอ็นดูภรรยาช่างซักถาม “เมื่อธาตุไม่สมดุล ทั้งร่างกายและจิตใจจึงเกิดความผิดพลาด ข้ามิอาจเป็นราชาผู้ไร้เทียมทาน แต่เป็นราชาผู้แข็งแกร่ง ผู้ถือกำเนิดขึ้นพร้อมจุดอ่อน”

ฮุ่ยเฟินไม่ได้บอกนางต่อจากนั้นว่าคือสิ่งใด เมื่อมีเรื่องสำคัญกว่า

“เจ้าล่ะ วันนี้เจ้าไม่พอใจอะไรข้าอีก? จือจือ”

“ข้ามิบังอาจเจ้าค่ะ”

“เจ้าปิดบังข้าไม่ได้”

นัยน์ตาสีชาดจ้องลึกลงไปในดวงตาใสซื่อของภรรยา นางเบือนหน้าหนีไปเพราะความอับอาย ฮุ่ยเฟินนึกขึ้นได้ว่าจะมีเรื่องอะไร ถ้ามิใช่เรื่องบุตร

“ข้าเคยได้ยินผู้คนกล่าวว่าสามีภรรยาทะเลาะวิวาทกันบ่อยครั้งเท่าไร ลูกดกนัก”

“ท่านพูดอะไรไม่เข้าท่า”

“ข้าสามารถทำให้เจ้าโมโหได้ เรื่องอื่น ๆ คงไม่ใช่เรื่องยากเย็น เจ้าทำตาขวางใส่ข้าครั้งหนึ่ง ข้ามอบจุมพิตให้เจ้าครั้งหนึ่ง ดีหรือไม่?”

“ไม่ดี”

“ดีแน่”

เขี้ยวยาวที่โผล่พ้นออกมาตรงมุมปากแลดูเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ สตรีเทพลุกหนีไปจากตั่งนั่ง ก่อนที่นางจะถูกผลักตกลงไปในท้องนทีสีนิล โผล่พ้นให้อีกห้วงหนึ่งของเรือนซึ่งเป็นสถานที่จริง

‘อะไรกัน คิดจะกอดก็กอด คิดจะผลักก็ผลักนาง’

จือจือรู้จักเล่ห์เหลี่ยมสามีเป็นอย่างดีในค่ำคืนแสนหวาน หากนางคาดว่าเขาจะมอบจุมพิตให้นางก็ไม่ ในความเป็นจริงแล้วนางอาจไม่รู้จักเขาเลยแม้แต่น้อย

ทว่า...

‘ข้าเป็นห่วงจือจือ’