21

ในน้ำเสียงเป็นกังวลยังติดตรึงในใจนาง หัวใจสั่นไหวไม่ใช่เพียงสบนัยน์ตาสีชาด เขาทำให้นางใจเต้นโครมคราม ไม่เป็นตัวของตัวเองอยู่เสมอ นางไม่รู้ว่าตนเป็นอะไรไป จนสองเท้าก้าววิ่งไปกลางงานสังสรรค์

กลุ่มหนึ่งเมามายสุรา วางพนันขันต่อด้วยเรื่องประหลาดของปีศาจ ใครยาวกว่า! แข็งแกร่งที่สุดในค่ำคืนนี้ ผู้ใดสามารถสำเร็จความใคร่สตรีได้มากที่สุด

เหล่าปีศาจเปิดเผยเรื่องราวทางเพศราวกับว่าเป็นเรื่องปรกติวิสัย ระหว่างจิ้งจอกที่มีหางสีขาวสะอาด กับเหล่าสตรีสามหางใบหน้างดงาม เรือนร่างเย้ายั่วในอาภรณ์เบาบางผืนเดียวคลุมกาย ผิวขาวละเอียดส่งกลิ่นหอมฉุนมาถึงนางที่ยกมือปิดป้องจมูก มองไปเห็นบ่าวรับใช้สตรีผู้หนึ่งเคยเข้ามาให้ความช่วยเหลือ เกล้าผมให้นางทุกรุ่งอรุณ คนหนึ่งนั้นนางเคยจับหาง โดยไม่รู้ว่าชื่ออะไรจนได้ยินบุรุษร่างกำยำเรียก ‘หนิงเหอ’

เหล่าจิ้งจอกสตรีล้วนโปรดปรานงานรื่นเริงที่เต็มไปด้วยบุรุษ ระหว่างเฝ้ารอให้พวกเขาสานสัมพันธ์กับพวกนาง หางฟูนุ่มปัดไปมา ดึงดูดจิ้งจอกต่างเพศมาเสพสมพลังวิญญาณ ได้อิ่มหนำสำราญดื่มด่ำกามารมณ์

ใบหน้าฉงนของสตรีเทพส่ายมองโดยรอบบริเวณ อีกมุมหนึ่งของจวนกว้างขวาง บุรุษสตรีจิ้งจอกมั่วสุมราคะ วางพนันเป็นลูกแก้ววิญญาณซึ่งใช้สำหรับการแลกเปลี่ยนซื้อขายในเมืองปีศาจ บนโต๊ะไม้สักตัวใหญ่ที่มีอาหารนานาชนิดราวกับว่าเป็นอาหารของกษัตริย์บนเมืองมนุษย์

ช่างไม่น่าเชื่อว่าเหล่าจิ้งจอกจะมีโอกาสได้กินมัน ไหนจะสุรารสเลิศ จมูกของนางสามารถรับรู้ได้จากกลิ่นอบอวล หอมฟุ้งไปทั่วเพียงเปิดขวดสุรา ถัดไปนั้นเป็นการร่ายรำของเหล่าบุปผชาติ ในอาภรณ์สีนิลสลับสีชาด

สตรีจิ้งจอกร่ายรำด้วยท่วงทำนองคึกคะนอง ท่ามกลางไอหยินที่ลอยละล่องไปกับโคมไฟสีชาด แลดูงดงามลึกลับ

ด้วยความตื่นเต้นของจือจือ เลื่อนปลายนิ้วเรียวไปแตะโคมประหลาด แตกกระจายต่อหน้านาง หันไปให้ความสนใจบทเพลง เสียงจิ้งจอกเห่าหอน ให้ความรู้สึกรุ่มร้อนฮึกเหิม เหมาะควรแก่การสานสัมพันธ์

จังหวะการร่ายรำจากปลายเท้าห้าคู่ย่ำเหยียบมาทางนาง อาภรณ์สีชาดเผยให้เห็นเนินอกอิ่ม ชายอาภรณ์จากสาบเสื้อแขนยาวเนื้อผ้าเบาบาง สตรีจิ้งจอกผู้หนึ่งสะบัดชายผ้าสีชาดวาดผ่านใบหน้าของนางไป

เบื้องหน้านางปรากฏบุรุษร่างกำยำในอาภรณ์สีนิลสง่าเอามือไพล่หลัง ก้าวเข้ามาหานาง แววตาเคร่งขรึมที่คุ้นเคย ทอประกายอ่อนโยน

“ท่าทางภรรยาของข้าจะโปรดปรานการร่ายรำ หลงใหลในงานรื่นเริง...”

ไม่ทันตอบว่านางให้ความสนใจกับสิ่งใด สามีผู้เฝ้าติดตามนางมาโดยไม่ให้นางรู้สึกตัว พึ่งเห็นนางมีสีหน้าประหลาดใจ โดยมิได้รังเกียจเหล่าจิ้งจอก กรงเล็บสีนิลสะบัดพัดวิเศษทองออกมา ยกขึ้นปิดป้องใบหน้า จือจือจำได้ว่าเป็นพัดจากเมืองเทพ มันส่งกลิ่นหอมอบอวลปกปิดทุกกลิ่นไม่พึงประสงค์ได้เป็นอย่างดี

“งานเลี้ยงรื่นเริงมิอาจล่วงรู้ได้ว่าเนิ่นนานเท่าไร พวกเขาไม่เคยเหนื่อยหน่ายเลิกรา เอ่ยขอกลับที่พักอาศัย ข้าตามใจลูกสมุน หากพวกเขายอมผลัดเปลี่ยนกันทำงาน”

“ตราบใดบ้านเมืองสงบสุข ไม่ได้มีอันตราย ข้าว่าคงไม่เป็นไร...” นางอึกอักไป มองเห็นสตรีร่ายรำกลับไปยังที่ของพวกนางแล้ว บ่าวรับใช้จิ้งจอกรีบนำสุรารสเลิศมามอบให้ท่านผู้นำ ส่งให้นางรับไปสูดดมกลิ่นหอมอบอวลจากปากขวด

“ข้าคิดว่าเหล่าจิ้งจอกควรมีความสุขไปกับภรรยาของข้าผู้ไม่เคยได้ชื่นชมนครฟู่อันยิ่งใหญ่ แต่เกรงว่ามากไป จะไม่ได้การงาน”

“โดยปรกติแล้วท่านอนุญาตให้พวกเขาสังสรรค์กี่ราตรีหรือ?”

“เจ้าคิดว่ากี่ราตรี?”

“สิบ...” นางตอบด้วยแก้มแดงซ่านจาง ๆ หลังดมกลิ่นสุราชั้นดีจากเมืองปีศาจเพียงนิดเดียว นางลอบยิ้มมองสามีหัวเราะนาง ส่งเสียงลั่นดัง

“สิบราตรี!”

------------------

นอกเสียจากการวาดเพลงกระบี่ลงในอากาศ นางมิเคยร่ายรำ จับมือสหายล้อมเป็นวงกลม กระโดดโลดเต้นยินดี ยกไหสุราขึ้นดื่มจนอาภรณ์เลอะเทอะ กระแทกเท้าลงบนโต๊ะอย่างพวกขี้เมา ตะโกนเสียงดังโวยวาย

“อย่าทวงถามบุญคุณจากข้าในทุก ๆ วันเลย!”

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านางหมายถึงผู้ใด ต่อให้นางแต่งกายเหมือนพวกเขา ทว่ามิได้มีหางปุกปุยโผล่พ้นออกมาจากอาภรณ์สีนิลปัดไปปัดมา บรรยากาศอบอวลด้วยกลิ่นราคะกำหนัด ไอปีศาจลอยคละคลุ้ง รอบกายสตรีผู้หนึ่งในอาภรณ์สีนิลอวลกลิ่นเทพธิดา

หากไร้ซึ่งสายตารังเกียจเดียดฉันท์เมื่อต่างฝ่ายต่างเมามายสุรารสเลิศ พวกเขาได้รับอนุญาตให้สังสรรค์ได้ถึงสิบราตรี ส่งเสียงเยินยอสรรเสริญธิดาจือจือ นางกอดไหสุรา วิ่งสะเปะสะปะไปรอบจวน บ้างโผปีกบินในร่างปักษา ส่งเสียงหัวเราะร่าเริงในจวนที่กว้างขวางกว่าวันใด

ทางด้านสามีกำลังตามหาภรรยา หลังจากที่เขายอมมอบอิสรภาพให้นาง วิ่งหายไปกับเหล่าจิ้งจอกสตรีอายุวัยรุ่นราวคราวเดียวกัน

ฮุ่ยเฟินคาดหวังให้นางปรับตัวเข้ากับปีศาจที่นี่ เมื่อนางจำต้องพำนักอาศัยในเมืองฟู่ไปอีกยาวนาน