19

“ท่านอย่าลงโทษนางนะ ข้าไปจับหางของนางเอง ข้าเพียงสงสัยเรื่องหางของจิ้งจอก” นางละล่ำละลักพูด เงยหน้าขึ้นมองสีหน้าเหม็นฉุนของสามี ปัดเวทหยางด้วยท่าทางไม่พอใจ เขาล้างกลิ่นสาบสตรีปีศาจจากมือของนางด้วยพลังเทพ

“เมื่อเจ้าเอ่ยขอให้ข้าไว้ชีวิตนาง ข้าจะให้สักครั้งหนึ่ง แต่ในการปกครองของข้า ไม่มีผู้กระทำผิดซ้ำซาก”

‘ถือว่าข้าเป็นผู้มีเมตตากว่าเจ้านครปีศาจอื่น ๆ ทั้งที่เมตตาไม่ใช่วิถีของปีศาจ’

หากว่าเขาเตือนแล้วนางจะจดจำเป็นอย่างดี ยิ่งหลายวันมานี้กลิ่นคลุ้งโลหิตจากอาภรณ์สีนิล แม้นางมิได้เห็นกับตาว่าเขาสังหารผู้ใด เพียงได้ยินจากปากปีศาจตนอื่นว่าใครมีปัญหาพูดจาโต้แย้งมากความ จะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนให้ทหารจิ้งจอกกิน!

ไม่มีเรื่องใดนอกจากการเข่นฆ่าสังหาร มารปักษาบอกกับนางว่าปีศาจปฏิปักษ์หายไปเกือบครึ่งเมือง จวนเงียบสงัดไร้ถ้อยคำโต้แย้งจากผู้อาวุโส จิ้งจอกผู้มีชีวิตเนิ่นนานนับตั้งแต่รุ่นบิดาของราชาฮุ่ยเฟิน  มิกล้ากล่าวถึงเทพธิดาปักษาอีกว่าไม่คู่ควรเหมาะสม ปีศาจผู้เคยมองนางด้วยสายตารังเกียจเดียดฉันท์เอาแต่ก้มหน้ามองพื้น ไม่กล้าสบตานาง

“ค่ำคืนนี้ข้าจะจัดงานสังสรรค์ ปรนเปรอลูกสมุนทั้งหลายจากการทำงานหนัก เจ้าควรมาร่วมด้วย...”

“จะดีหรือเจ้าคะ? ข้าเกรงว่าการมีเทพธิดานั่งอยู่ตรงหน้าพวกเขา คงร้อนเป็นไฟกันทีเดียว งานรื่นเริงจะพาลเสียบรรยากาศเปล่า ๆ”

“ปีศาจตนไหนกล้าเหยียดหยามภรรยาข้า เท่ากับเหยียบย่ำศักดิ์ศรีข้า”

‘ข้ามิคู่ควรต่อเกียรติยศอันสูงส่งถึงเพียงนั้น’

นางเอ่ยในใจ ก่อนจะเลื่อนสายตามองไปยังโต๊ะไม้สักซึ่งเคยเป็นที่พักวางขาของปักษา ซึ่งได้รับการแกะสลักด้วยลวดลายพฤกษชาติ ประดับด้วยทองคำและหยก นางเคยยืนหลับตานิ่ง แสร้งทำเป็นนกป่วยได้ทั้งวัน

“หากเจ้าได้ลองทำตัวเป็นปีศาจแล้วคงไม่ใช่เรื่องยาก ข้าแลเห็นว่าเจ้าทำได้ดี เทพธิดาจือจือ” เสียงที่ล่องลอยมาพร้อมกลุ่มควันหยิน ดังผ่านใบหูของนางไป เอี้ยวหน้ากลับไปไม่พบสามี

ราชาจิ้งจอกเคลื่อนไหวว่องไวดุจเวหาสีนิลพัดผ่าน หยิบเครื่องประดับเป็นต่างงูสีชาดให้นาง เข้ากับริมฝีปากสีชาด ต่างหูตกแต่งด้วยบุปผาขนาดเล็กดังไข่มุกล้ำค่า มองผ่านม่านน้ำที่ถูกเสกสรรขึ้นแทนกระจก ใบหน้าของนางคลับคล้ายคลับคลาปีศาจสตรีผู้มีใบหน้าอ่อนหวาน แอบแฝงความโฉบเฉี่ยวเล่ห์ร้าย เหนือเปลือกตาที่สวยคม แลดูดุดันก้าวร้าว

“สวมอาภรณ์เครื่องประดับงดงามอย่างปีศาจ ใช้เวทหยินในบางโอกาสอย่างพอประมาณกำลังตน อย่าได้ออกแรงมากไป ร่างทิพย์ของเจ้ายังคงเป็นเทพ”

ฮุ่ยเฟินอธิบายเรื่องราวของเวทเซียนและเวทมารด้วยแววตาอ่อนโยน ธิดาปักษาตั้งใจฟังผู้มีประสบการณ์ความรู้มากกว่า พลังเวทก็เทียบชั้นกันไม่ได้ ราวฟ้ากับเหว ราชาจิ้งจอกอายุมากกว่านางถึงสี่หมื่นสองพันปี

ขณะนัยน์ตาสีชาดเปล่งประกายวูบไหวเมื่ออารมณ์รัญจวนรุมเร้า เรือนกายกำยำนี้มีพละกำลังมากมายมหาศาล สานสัมพันธ์กับภรรยาเท่าไรไม่เคยอิ่มพอ อดไม่ได้ที่จะเข้าไปโอบกอดร่างหอมงาม ฝังริมฝีปากบนหน้าผากเนียน

หากช่วงเวลาแสนหวานไม่อาจดำเนินไปในระหว่างวันเป็นแน่แท้ ทันทีที่องครักษ์ทั้งสองเข้ามาในอีกครู่หนึ่ง จางเหว่ยนั่งลงแนบเข่าข้างหนึ่งไว้กับพื้น หลังจากที่ราชาจิ้งจอกได้เพิกเฉยสารสำคัญ องครักษ์จำต้องส่งรายงาน

“ข้าน้อยขออภัยนายท่าน สารเล่มนี้เกรงว่าท่านควรต้องอ่านมันขอรับ”

“เจ้าส่งมา”

กระดาษสีทองเปล่งแสงได้รอบทิศทาง ธิดาปักษาให้ความสนใจมันเสียมากกว่าปีศาจ ด้วยเป็นจดหมายจากเมืองเทพ ขณะมือหนาสะบัดสารขึ้นเหนือศีรษะ เขาก็ยังไม่ปล่อยนางจากอ้อมแขน เงยหน้าขึ้นตรวจตราหยดหมึก บรรจงเขียนด้วยน้ำมือของเทพอาวุโสผู้รู้ภาษาแห่งวิถีมาร

‘เทพหมู่มากแม้ไม่ยินดี จำต้องยินดีต่อราชาจิ้งจอกผู้ยิ่งใหญ่ ขอให้ท่านปกปักรักษาเทพธิดาปักษา รักใคร่เอ็นดูนางดั่งบิดารักใคร่บุตรสาว ดั่งความรักของเทพสามีภรรยา ผู้เกื้อกูลต่อกันด้วยจิตใจบริสุทธิ์’

อักขระสีทองที่ปรากฏล่องลอยอยู่เช่นนั้น ฮุ่ยเฟินไม่ได้ทำให้ภรรยารู้สึกว่าเรื่องเหล่านี้เป็นความลับต่อนาง เมื่อนางมีสิทธิรู้ ซึ่งนางสามารถเข้าใจมันด้วยพลังของปีศาจส่วนหนึ่งจากหางทั้งเก้าในร่างทิพย์ของนาง

“เป็นไปได้ว่าท่านราชาแห่งสวรรค์อาจปรารถนาไมตรีจากเผ่าพันธุ์จิ้งจอก เวทนาสงสารธิดาชั้นผู้น้อย ถึงนางไม่ได้สำคัญต่อเทวโลกมากนัก น่าประทับใจ นางก็คงไม่มีประโยชน์สำหรับพวกเขาแล้วกระมัง”

ฮุ่ยเฟินกล่าวกับทั้งสองจิ้งจอกองครักษ์ใต้เกราะสีนิล จางเหว่ยตงหยางลุกขึ้นยืนสง่า อกกว้างผ่าเผย เหนือผ้าคาดเอวเหน็บกระบี่ พร้อมต่อกรกับเหล่าเทพ

“นายท่านจะให้พวกข้าจัดการอย่างไรขอรับ?”

“ท่านราชาผู้ยิ่งใหญ่สะเทือนฟ้า ล่วงรู้ทุกสิ่งในใต้หล้า อุตส่าห์ส่งสารร้องขอปีศาจ ให้รักใคร่ภรรยาด้วยจิตใจบริสุทธิ์เยี่ยงเทพ?” ในน้ำเสียงเคียดแค้นชิงชังอยู่ลึก ๆ ถามคนสนิทว่าควรทำอย่างไร ขณะก้มหน้าลงมองธิดาปีกษา ใบหน้าอ่อนหวานใต้ริมฝีปากสีชาดยังคงนิ่งเฉย ทว่าไร้เดียงสา

“...ควรมีบุตรจิ้งจอกสักฝูงไปทักทายเทพผู้ยิ่งใหญ่เสียหน่อย ตงหยาง! ไปนำสมุนไพรบำรุงครรภ์มาให้ข้า จางเหว่ย เจ้าไปพบท่านย่า นางคงบำเพ็ญเพียรอยู่ในภพภูมิลับแล ไม่ไกลจากต้นจื่อเถิง อาศรมของแม่เฒ่าอาวุโส เจ้าไปถามความเรื่องครรภ์ปีศาจในร่างเทพธิดาว่าเป็นไปได้หรือไม่ ข้าไม่ต้องการให้จือจือของข้าได้รับอันตราย”

เสียงตวาดดังเรียกองครักษ์ให้รับคำสั่งอย่างเข้มแข็ง ธิดาปักษายกมือขึ้นปิดป้องหูตนในอ้อมแขนของบุรุษร่างกำยำ ด้วยหน้าตาตื่นตระหนกตกใจ ไม่เข้าใจความคิดประหลาดพิสดารของสามี

จะให้นางตั้งครรภ์จิ้งจอกสักฝูงน่ะหรือ! เขาต้องบ้าไปแล้วแน่