24

ไม่ว่านางเกล้าผมทรงไหนอย่างไร สามีมักเอ่ยชม ‘น่ารักใคร่นัก’ ‘วันนี้แสนงดงามดุจปักษาสวรรค์’

ทั้งที่นางก็เป็นปักษาจากเทวโลกอันงดงาม ทว่าด้วยความปากไวของนางจึงตอบไปว่านางเป็นเพียงปักษาตกสวรรค์ แถมตกลงในโคลนตมอีกต่างหาก ถึงแม้ว่าหลังจากนั้นจวนหลังนี้ได้กลายเป็นสรวงสวรรค์อีกแห่งหนึ่ง

ในห้องแต่งตัวซึ่งเจ้าของจวนไม่ยอมเข้ามาโดยเด็ดขาด บ่นว่าเหม็นกลิ่นจิ้งจอกสตรี พวกนางมีกลิ่นตัวที่รุนแรงกว่าบุรุษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามส่งเสียงหัวเราะ ปัดหางปุกปุยสะบัดส่ายไปมา บอกได้ชัดว่าพวกนางคิดสิ่งใด

“ท่านผู้นำของเราเป็นที่ยกย่องสรรเสริญ เหล่าปีศาจกล่าวว่าท่านสุขุม มีสติปัญญา สัมปชัญญะเป็นเลิศ มองการณ์ไกล เห็นจะมีใจร้อนอยู่เรื่องเดียว”

“เจ้าพูดเช่นนี้ได้ยังไงเล่าหนิงเหอ เจ้าลองมองดูสีหน้าของธิดาจือจือสิ ไม่ชอบให้ใครพูดถึงสามีนาง ท่านผู้นำของเราแต่เป็นสามีของนาง”

“พวกเจ้าพูดต่อไปเถิด ข้ากำลังฟัง”

หากมีปีศาจสตรีกล่าวชื่นชมท่านผู้นำเมืองฟู่ ใบหน้าบึ้งตึงของสตรีเทพบอกว่านางไม่ใคร่พอใจ ถึงแม้นางจะปฏิเสธว่านางไม่ได้คิดสิ่งใด ธิดาผู้สำเร็จเป็นเซียนย่อมมีเพียงความคิดในทางประเสริฐ ยินดีต่อคำเยินยอ

ขณะที่เหล่าจิ้งจอกหัวเราะนางด้วยความเอ็นดู มิได้หัวเราะเย้ยหยันนางอีกต่อไป พวกเขาภาคภูมิใจความมักมากในกามารมณ์ของท่านผู้นำ ในทุกรุ่งอรุณ บ่าวรับใช้เข้ามาช่วยทำความสะอาดเรือนด้วยเวทปีศาจ พบสภาพจวนกว้างขวางซึ่งเคยสะอาดสะอ้านราวกับว่าถูกข้าศึกบุกรุกทำลาย ทั้งข้าวของเครื่องใช้แตกหัก ผู้บุกรุกอาจค้นหาบางสิ่งเมื่อไม่มีสิ่งของชิ้นใดอยู่ที่เดิม หมอนผ้าห่มกระจัดกระจายไปคนละทิศทาง

ไหนจะเสียงกรีดร้องของสตรีเทพ เมื่อนางถูกทรมานด้วยบทเรียนสวาทอย่างสาหัส รอบกายเขาและนางห้อมล้อมด้วยไอหยินตามธรรมดาปีศาจผู้แข็งแกร่ง กระทั่งสามีออกไปจากจวนเมื่อไรนางพอได้รับอิสรภาพ จัดการกับเนื้อตัวช้ำเขียวของตนให้กลับมาเกลี้ยงเกลา

“ธิดาจือจืออาจมีจิ้งจอกน้อยมาวิ่งเล่นในจวนในเร็ววัน ไม่เหมือนพวกข้า...”

“หนิงเหอ ลี่มี่ เจ้ามีผู้คอยปรนเปรอใจไม่น้อยไม่ขาดไปสักวัน แต่เพราะว่าเจ้าไปเคี้ยวหญ้าพิษต่างหาก ไม่มีทางที่เจ้าจะตั้งครรภ์...”

“หญ้าอะไรหรือ?” ในสีหน้าสงสัยของธิดาปักษา สตรีจิ้งจอกทั้งสี่ตนยกมือป้องปากหลังพลั้งเผลอพูดเรื่องที่ไม่ควรพูด

“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ ข้าลาก่อน ธิดาจือจือ”

สามตนพลันหายไปในเวหาเยียบเย็น เหลือเพียงลี่มี่ทำอึก ๆ อัก ๆ เปลี่ยนหัวข้อสนทนา หยิบพัดสีนิลส่งให้เทพธิดาถือ ขณะที่นางยังมีคำถามไม่จบสิ้น

“เอ้อ... ข้าเพิ่งได้ยินว่าหนิงเหอลี่มี่มีผู้ปรนเปรอใจไม่ขาด พวกเจ้ามีสามีได้มากกว่าหนึ่งหรือ?”

“ตามสะดวกเจ้าค่ะ จะมีกี่สิบกี่ร้อยก็ได้ทั้งนั้น”

ตามสะดวก! จือจือเบิกตากว้าง ยกพัดขึ้นปิดป้องริมฝีปาก “เป็นเรื่องคาดไม่ถึงจริง ๆ จิ้งจอกสตรีมีบุรุษนับสิบนับร้อย จะไม่มีเรื่องหึงหวงริษยา สามีข้าสามีเจ้า... จนสังหารกันตายหรือ?”

“ไม่เจ้าค่ะ หากจะมีก็นับว่าน้อยมาก เหล่าจิ้งจอกล้วนหลงใหลในอิสรภาพ”

เทพธิดาไม่เคยทราบเรื่องราวพิสดารแม้เคยร่ำเรียนมาว่าปีศาจโปรดปรานการมั่วสุมราคะ บุรุษสตรีสานสัมพันธ์ความใคร่ แลกเปลี่ยนพลังด้วยการสอดสวมร่างกายให้เป็นหนึ่ง จะเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อย ๆ ก็ย่อมได้

นางมองสตรีจิ้งจอกลอบยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วจากไปในเวหาเยียบเย็น

-----------

สามีหายตัวไปเสียเฉย ๆ ร่วมอาทิตย์ โดยที่เขามิได้บอกอะไรนางแม้สักคำ

สตรีเทพผู้แต่งกายอย่างปีศาจ สวมอาภรณ์ทับกันสามชั้นหากเปิดเผยเนินอกอิ่ม แต้มสีชาดกลางหน้าผากเป็นสัญลักษณ์ของจิ้งจอกผู้มีสามีแล้ว หลุบตามองฟูกนอนว่างเปล่า ด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดใจ

‘มีเรื่องเร่งด่วนหรือว่ายังไงกัน?’

ภายในจิตใจนางคิดไปได้สารพัด เกรงว่าเขาจะได้รับอันตราย ถึงแม้ว่านั่นจะเป็นไปไม่ได้ นางได้รับสารจากเมืองเทพครั้งหนึ่ง สหายเทพกล่าวเล่ารายละเอียดว่าราชาจิ้งจอกฮุ่ยเฟินแข็งแกร่งที่สุดในภพภูมิปีศาจในยามนี้ ก่อนที่นางจะตัดสินใจเดินทางกลับจวนเดิม เพื่อตามหาองครักษ์คนสนิท ทว่าไม่พบใคร นางพลันอันตรธานไปห้องโถงกว้างขวางราวท้องพระโรงในพระราชวัง เมื่อได้รับการเรียกหาด้วยสารปีศาจ

เวหาที่ปรากฏไอหยินชั่วขณะหนึ่งบอกนางว่าควรไปร่วมสังสรรค์ในห้องโถง นางนั่งลงบนตั่งสีนิลหลังเนรมิตมันขึ้นมาในฝั่งตรงกันข้ามกับเหล่าจิ้งจอก พวกเขาสวมอาภรณ์สง่า เหมาะควรกับชนชั้นสูงศักดิ์ แลเห็นเขี้ยวคมอย่างปีศาจ ขณะนั่งเจรจาพลางร่ำสุรา ชื่นชมการร่ายรำของสตรีจิ้งจอกในอาภรณ์น้อยชิ้น พวกนางกรีดกรายกรงเล็บสีนิลด้วยท่วงท่าเย้ายั่ว