Home / โรแมนติก / รุ่นพี่ที่รัก / บทที่ 21 รักที่สุด

Share

บทที่ 21 รักที่สุด

Author: Milady
last update Last Updated: 2025-06-14 21:50:45

“งั้น…บัวขอกอดพี่หน่อยได้ไหมคะ?”

เสียงของกอบัวดังแผ่วเบาราวกับไม่มั่นใจ เธอก้มหน้าลงเม้มปากแน่น น้ำเสียงนั้นสั่นเล็กน้อยอย่างน่าสงสาร เหมือนกำลังรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อเอ่ยคำขอ

ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงนุ่ม

“อืม…ได้สิ”

เพียงคำตอบนั้น…ก็เหมือนโลกทั้งใบของกอบัวสดใสขึ้นทันตา เธอเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาทอประกายแห่งความดีใจ ก่อนจะโผเข้าไปสวมกอดชายตรงหน้าอย่างแน่นหนา ใบหน้าของเธอยิ้มแย้มเจิดจ้าราวกับได้คืนลมหายใจที่เคยหายไป

แต่ปอร์เช่กลับยืนนิ่ง ลังเลชั่วขณะ เขาไม่ได้กอดตอบ เหมือนกำลังจมอยู่ในความสับสนบางอย่าง

“…เอ่อ ขอโทษค่ะ บัวแค่…ดีใจไปหน่อย…”

เมื่อรู้สึกได้ถึงอ้อมกอดที่ไม่ถูกตอบกลับ หญิงสาวจึงค่อยๆ ผละออก ถอยหลังมาหนึ่งก้าว พร้อมเอ่ยขอโทษเสียงเบา แววตาของเธอเจือทั้งความผิดหวังและละอายใจ

“ไม่เป็นไรหรอก” เขาตอบเรียบๆ “ทำตัวตามสบาย เหมือนที่เราเคยเป็นก็พอ”

“ขอบคุณนะคะ…ที่ยังจำเรื่องของเราได้”

“อืม…งั้นพี่ไปก่อนนะ เจสรออยู่”

“ค่ะ…”

หลังพูดจบ ปอร์เช่ก็หมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้กอบัวยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เธอกำมือแน่น สายตาจับจ้องแผ่นหลังของเขาด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ภายใน ไม่ใช่เพียงความเสียใจ แต่เป็นความไม่พอใจลึกๆที่ค่อยๆก่อตัวขึ้น

“มาแล้วค้าบ~”

เสียงของปอร์เช่ดังขึ้นเมื่อเขากลับมาถึงโต๊ะที่ร้านอาหาร หลังจากปล่อยให้แฟนสาวที่นั่งรออยู่ต้องคอยนาน

“ไปไหนมานานนักหนา ไม่รู้เหรอว่าหนูหิว! หิวมากด้วย!!” เจสสิก้าวีนเสียงดังใส่เขาทันทีด้วยความโมโหหิว

“ขอโทษครับตัวเล็ก พอดีมีธุระนิดหน่อย”

“ชิ! ธุระอะไรจะสำคัญกว่าน้อง!”

เจสบ่นต่อไม่หยุด ก่อนจะหันไปจัดการกับข้าวของโปรดของตัวเองทันที เธอตักคำใหญ่เข้าปากอย่างไม่สนใจอะไรอีก ใบหน้าที่บูดบึ้งเพราะความหิวตัดกับแก้มป่องๆที่ตุ่ยขณะเคี้ยว ทำเอาปอร์เช่ที่นั่งมองอยู่เผลอหัวเราะเบาๆอย่างเอ็นดู

เธอยิ่งโกรธก็ยิ่งน่ารัก สำหรับเขาในตอนนี้ เธอคือความสดใสที่ทำให้ลืมความสับสนเมื่อครู่ไปเสียสิ้น

“คุณแฟนขา~”

คนตัวเล็กเรียกเสียงอ้อนเมื่ออิ่มแล้ว แววตาเปล่งประกายวิบวับเหมือนแมวขี้อ้อนที่กำลังจะขออะไรบางอย่าง ต่างจากคนเมื่อครู่ลิบลับ

“หื้ม อ้อนแบบนี้ จะเอาอะไรคะ?”

เจสสิก้ายิ้มกรุ้มกริ่ม ลุกขึ้นแล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้ กระซิบข้างหูเขาพร้อมใช้มือบังริมฝีปากราวกับกลัวใครจะได้ยิน

“เรา…โดดเรียนกันดีมั้ยคะ”

คำพูดของเธอทำให้ปอร์เช่หัวเราะอีกครั้ง เขาเงยหน้ามองเธอ แพ้ให้กับความน่ารักนั้นเต็มๆ

“เอาสิคะ”

“เย้! ไปกันค่ะ!”

เธอรีบคว้ามือเขาแล้วจูงออกจากร้านไปอย่างร่าเริงทันควัน

——-

ชายหญิงในชุดนักศึกษานั่งอยู่ริมทะเล ท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืนอันเงียบสงบ สายลมเย็นพัดผ่าน เสียงคลื่นกระทบฝั่งอย่างสม่ำเสมอ เบื้องหน้าเป็นท้องฟ้าที่ประดับไปด้วยดาวระยิบระยับ พระจันทร์ส่องแสงงดงามราวภาพฝัน

“ท้องฟ้ายามค่ำคืน…สวยจังเลยนะคะ”

เสียงหวานของเจสดังขึ้นข้างตัว ปอร์เช่หันไปมองใบหน้าด้านข้างของเธอที่กำลังเงยหน้าชื่นชมท้องฟ้าอย่างสดใส

“อื้ม…สวยจริงๆ”

แต่ในสายตาของเขา…สิ่งที่สวยที่สุดในค่ำคืนนี้ กลับไม่ใช่ท้องฟ้า แต่คือเธอต่างหากล่ะ

“อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จังเลย…” เธอยิ้มละมุนขณะยังจ้องท้องฟ้า

“เจส…” ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอเบาๆ

“หืม?” เธอขานรับโดยยังไม่หันมามอง เมื่อกำลังลุ่มหลงอยู่ในความสวยงามของดาวบนฟ้า

“รู้มั้ย…ว่าพี่รักเจสมากที่สุด รักแบบที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อนเลย”

เจสสิก้าหันมามองหน้าคนพูดทันที ดวงตาเบิกกว้างก่อนจะโค้งรับรอยยิ้มอ่อนโยน

“เจสก็รักพี่ค่ะ…”

สายตาทั้งคู่สบกันนิ่ง…ในช่วงเวลาที่เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนและมีเพียงเธอกับเขาสองคนอีกโลกที่ไม่มีใครอื่น…

——

“อีบัว มึงคิดจะทำอะไรกันแน่…”

เสียงของจีโน่ดังขึ้นในห้องพักนักศึกษาที่มีเพียงเขากับกอบัวอยู่ ภาพถ่ายในมือถือของจีโน่แสดงให้เห็นชัดเจน ภาพกอบัวที่สวมกอดปอร์เช่

กอบัวเบิกตากว้าง ตัวแข็งทื่อ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า เธอกำมือแน่น กุมอกเหมือนหายใจไม่ทั่วท้อง

“ก…กู…”

“มึงไม่ได้ใสซื่อเหมือนหน้าตามึงใช่มั้ย?” จีโน่พูดเสียงเย็น ดวงตาคมกริบ

“ไม่ใช่แบบนั้นนะ จีโน่… ฮึก… แกกำลังเข้าใจผิด…”

“เข้าใจผิดเหรอ? เข้าใจผิดเรื่องอะไร! แกรู้ตัวมั้ยว่าแกกำลังหักหลังเพื่อนตัวเอง!”

น้ำเสียงเขาดังขึ้น ทุกถ้อยคำเต็มไปด้วยความผิดหวัง

“ฮึก… ถ้าจะพูดเรื่องนี้…อีเจสต่างหากที่ผิด! กูรู้จักกับพี่เช่มาก่อนมัน กูรักพี่เค้าก่อนมันด้วยซ้ำ! แต่สุดท้ายมัน…มันก็แย่งพี่เช่ไปจากกู!”

จีโน่ชะงักเล็กน้อย “…มึงหมายความว่ายังไง?”

“กูกับพี่เช่เคยชอบกันมาก่อน ตั้งแต่ที่อีเจสมันยังไม่โผล่หัวออกมาในกลุ่มเราด้วยซ้ำ!!”

จีโน่หลุบตาลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ดวงตาแข็งกร้าว

“แต่ตอนนี้…พี่ปอร์เช่กับอีเจสเค้ารักกันมากนะ มึงก็เห็น แล้วมึงจะทำลายความรักของเค้าเหรอ?”

“แล้วไงล่ะ!? คนที่สมควรยืนอยู่ข้างพี่เช่…คือกู! ไม่ใช่มัน!!”

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือตบกระทบแก้มดังก้อง กอบัวหน้าหัน น้ำตาไหลทันที จีโน่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าเจ็บปวดพอๆ กับคนที่ถูกตบ

“แม้แต่มึงที่เป็นเพื่อนกับกูมานาน…ยังเลือกมันเลยเหรอ จีโน่… ฮึก… มันมีอะไรดีกว่ากูนักหนา!?”

“ดีกว่าตรงที่มันไม่เห็นแก่ตัวเหมือนมึงตอนนี้ไง!” จีโน่ตะโกนกลับ น้ำเสียงสั่น “รู้มั้ย…ว่ามึงในตอนนี้ ไม่เหมือนกับอีบัวคนที่กูเคยรู้จักเลยว่ะ…”

สองสายตาประสานกัน ทั้งน้ำตาและความเจ็บปวดเคลื่อนไหวอยู่ในอากาศ…ในความเงียบที่บีบหัวใจ

แต่แม้จะถูกตบจนหน้าหัน ถูกด่าจนเจ็บลึก กอบัวก็ยังไม่ยอมถอย เธอกำมือแน่นจนเล็บจิกลงบนเนื้อ สะอื้นไห้ทั้งที่ยังไม่ยอมลดแววตาดื้อรั้น

ความรักครั้งนี้…เธอไม่มีวันยอมแพ้ง่ายๆแน่นอน

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • รุ่นพี่ที่รัก   บทที่ 30 คู่หมั้น

    สหรัฐอเมริกา “ข่าวเด็ดสดๆใหม่ๆค่ะคุณผู้ชม! ประธานแห่ง K กรุ๊ป ผู้ที่เพิ่งก้าวขึ้นรับตำแหน่งได้เพียงหนึ่งปี กลับสามารถสร้างอิทธิพลในแวดวงธุรกิจได้อย่างน่าเหลือเชื่อ แต่ประเด็นร้อนที่เราจะมาพูดถึงในวันนี้ ไม่ใช่เรื่องอิทธิพลของคุณปอร์เช่นะคะ แต่เป็นเรื่องของหัวใจค่ะ! ใช่แล้วค่ะ ภาพหลุดของคุณปอร์เช่กับซูเปอร์สตาร์ชื่อดังหน้าใหม่อย่างคุณกอบัว กำลังเป็นประเด็นร้อนในโลกโซเชียล! หลายคนกำลังลุ้นกันว่า หรือทั้งคู่จะแอบคบหากันอยู่จริงๆ!?” หญิงสาวผู้หนึ่งนั่งฟังข่าวจากอีกซีกโลกผ่านไอแพดในมือ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตาทั้งคมและเย็นชาราวกับรู้อะไรมากกว่าที่ใครคิด “หึ…คบกันงั้นเหรอ…น่าสนใจดีนี่” “คุณหนูเล็กคะ คุณท่านให้มาตามให้ไปรับประทานของว่างค่ะ” เสียงของสาวใช้ดังขึ้นจากหน้าห้อง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเพียงเล็กน้อยก่อนตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “เดี๋ยวเจสลงไปค่ะ” ⸻ ด้านล่างคฤหาสน์ “มาเร็วสิหลานรัก ย่าทำของโปรดไว้ให้เพียบเลยนะจ๊ะ” มาเดลิน ผู้เป็นย่าเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม ขณะหญิงสาวเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร เจสสิก้ารีบเดินตรงไปยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยของว่างหน้าตาน่ารับ

  • รุ่นพี่ที่รัก   บทที่ 29 เค้าไม่กลับมา

    ประเทศสหรัฐอเมริกา เสียงเบรกของรถหรูดังขึ้นเบาๆ หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ เอี๊ยด~ รถยนต์คันงามจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าคฤหาสน์สุดหรู ก่อนที่ประตูหน้าจะเปิดออกพร้อมร่างสูงในชุดสูทดำของบอดี้การ์ดคนสนิท เขาก้าวเท้าไปยังประตูหลังด้วยท่วงท่าสง่างามและมั่นคง ก่อนจะเปิดมันออกอย่างสุภาพเพื่อรับหญิงสาวคนสำคัญ ขาเรียวยาวของหญิงสาวเหยียบลงจากรถทีละข้างอย่างเรียบหรูร่างของเธอปรากฏพร้อมกับเสื้อผ้าสุดหรูดูมีระดับ และทันทีที่คนตัวเล็กก้าวลงมาเต็มตัว ชายชุดดำก็ก้มศีรษะทำความเคารพด้วยความนอบน้อม “หลานรักของย่า~~~” เสียงหญิงชราเอ่ยขึ้นอย่างเปี่ยมสุข รอยยิ้มอบอุ่นของท่านปรากฏอยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์ ผู้เป็นย่ายืนกางแขนออกพร้อมต้อนรับหลานสาวที่ตนรักสุดหัวใจ “คุณย่า!!” หญิงสาวร้องเรียกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างอันอบอุ่นของย่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน ทั้งสองสวมกอดกันแน่นราวกับโลกนี้มีกันแค่สองคน “คิดถึงที่สุดเลยหลานรักของย่า” “หนูก็คิดถึงคุณย่ามากกกกเลยค่ะ” เสียงใสๆ ที่แฝงด้วยความน่ารักของหญิงสาวทำเอาผู้สูงวัยยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งประกายไปด้วยความรักและความคิดถึง ทั้งสองเดินเคี

  • รุ่นพี่ที่รัก   บทที่ 28 ไม่เคยลืม

    “ทำไมไม่ยิ้มหน่อยวะไอ้ปอร์เช่” “นั่นดิ กูเห็นมึงเหม่อตั้งนานละ” เสียงเพื่อนสองคนดังขึ้นติดกัน คล้ายจะดึงสติชายหนุ่มให้กลับมาจากภวังค์ แต่ปอร์เช่ก็ยังคงนั่งเงียบ สีหน้าเรียบนิ่งจนเกือบจะดูเย็นชา ดวงตาเขาไม่หยุดเหลือบมองไปทั่วบริเวณคล้ายกำลังตามหาใครบางคน ทว่า…ไม่ว่าจะมองเท่าไรก็ไม่เห็นเธอคนนั้นเลย “…..” ไม่มีคำตอบ ไม่มีคำอธิบาย มีแค่ความเงียบที่แผ่ซ่านไปทั่วโต๊ะ จนเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยเริ่มรู้สึกอึดอัดแทน “อ่อ กูรู้ละ…” “เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก มึงจะคิดมากทำไม น้องเจสเขาอาจจะติดธุระอยู่ก็ได้” เซนเซพูดพลางตบบ่าเบา ๆ เหมือนจะปลอบใจ แต่ปอร์เช่กลับไม่แม้แต่จะหันมามอง ริมฝีปากเม้มแน่นเล็กน้อยเหมือนกำลังพยายามสะกดกลั้นบางอย่างไว้ ทันใดนั้น เขาก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ คว้าโทรศัพท์ในมือแน่น ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร “เอ้า! มึงจะไปไหนวะ!” เสียงเพื่อนร้องตามหลัง แต่ชายหนุ่มไม่ได้หยุดเดิน เขากดโทรศัพท์หาหมายเลขเดิมอีกครั้ง รอสาย แต่ก็เหมือนเดิม หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้… มือที่ถือโทรศัพท์เริ่มสั่นเล็กน้อย เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เสียงบรรยากาศงานด้านหลังก็ดูจะค่อยๆ เ

  • รุ่นพี่ที่รัก   บทที่ 27 แตกสลาย

    ซ่า… ซ่า… ซ่า… เสียงเนื้อที่กำลังถูกผัดอยู่ในกระทะดังต่อเนื่องในห้องครัวของคอนโดสุดหรู หญิงสาวร่างบางกำลังยืนเตรียมอาหารเช้าด้วยท่าทีคล่องแคล่ว ขณะที่แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านโปร่งบางเข้ามาอาบตัวเธอเบาๆ ฟุ่บ… แขนแกร่งวงใหญ่เข้ามารัดรอบเอวเธอจากด้านหลัง พร้อมกับใบหน้าคมที่ซุกลงมาตรงซอกคอขาวอย่างออดอ้อน “หอมจัง ที่รักทำอะไรครับ” เสียงทุ้มแหบเอ่ยถามพลางสูดกลิ่นหอมจากผิวเนียนตรงลำคอ “ที่รัก หนูทำอาหารอยู่นะคะ อย่าเพิ่งกวนสิ” “ก็พี่คิดถึงนี่นา” เขาไม่ฟังเลยสักนิด มือยังคงกอดแน่นราวกับไม่อยากให้เธอขยับไปไหน ร่างสูงเอาแต่แนบชิดจนหญิงสาวต้องถอนหายใจนิดๆ อย่างเอ็นดู “อีกไม่กี่วันก็วันรับปริญญาแล้ว พี่อยากได้อะไรคะ?” “พี่อยากได้หนู” “หนูบ้านหรือหนูนาคะ?” “ที่รักอ่ะ!” หญิงสาวหลุดหัวเราะออกมากับสีหน้าและน้ำเสียงแบบเด็กน้อยสามขวบของเขา ใบหน้าที่เคยเคร่งขรึมกลายเป็นออดอ้อนราวกับแมวที่อ้อนเจ้าของ เพราะรู้ว่าเขาจะไม่มีวันหยุดกวนหากยังยืนอยู่แบบนี้ ร่างเล็กจึงยื่นมือไปปิดเตาแก๊ส และหันกลับมาเผชิญหน้า— !!! แต่ไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงก็พุ่งเข้าประกบริมฝีปากนุ่มอย่างรวดเร็ว พร

  • รุ่นพี่ที่รัก   บทที่ 26 รีน่า

    “อย่าคิดว่ากูต่อยยัยนั่นเพราะมันว่ามึงล่ะ กูทำเพราะหมั่นไส้มันเฉยๆ” “กูก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนี่ มึงจะรีบแก้ตัวทำไม” ได้ยินแบบนั้น กอบัวเงียบลงทันที ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกจากตรงนั้น ปล่อยให้เจสยืนอยู่ลำพังโดยไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม ไม่นาน เจสสิก้าก็เดินออกจากคาเฟ่โดยไม่มองกลับหลัง เธอเดินเรื่อยๆ ไปตามทางเท้าที่ทอดยาวราวกับปล่อยให้มันพาไปตามความรู้สึก หัวใจที่ปั่นป่วนทำให้เธอต้องการความเป็นส่วนตัว แต่ความสงบในความโดดเดี่ยวนั้นก็จบลง เมื่อจู่ๆก็มีใครบางคนเดินเข้ามาทักเธออย่างไม่คาดฝัน “มีเรื่องไม่สบายใจอยู่หรอครับ” เสียงนั้น…เสียงที่คุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก ใครกัน? เธอหันกลับไปมองต้นเสียง และพบกับชายหนุ่มร่างสูงในชุดแต่งกายสไตล์ผู้ชายจีนทันสมัย แต่ใบหน้าของเขากลับมองไม่เห็นชัดเจน เพราะหมวกสีดำกับแมสสีขาวที่บดบังใบหน้าทั้งหมด เขาเดินเข้ามาเคียงข้างเธออย่างใจเย็น หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม “นายเป็นใคร?” “พี่ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกครับ รู้แค่ว่า…ตอนที่เราเจอกันครั้งล่าสุด พี่ก็อยู่ในสภาพแบบนี้…แต่เพิ่มเติมคือกลิ่นควันบุหรี่” “อ้อ…นายคือเด็กคนนั

  • รุ่นพี่ที่รัก   บทที่ 25 จมูกซิลิโคน

    “พี่ยอมรับว่าพี่เคยชอบกอบัวจริงๆ แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว… ตอนนั้นพี่ยังไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าความรักมันคืออะไร แต่ตั้งแต่ที่พี่ได้เจอเจส…พี่พูดได้เลยว่า นอกจากแม่แล้ว พี่ไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้เลย”เสียงของปอร์เช่เอ่ยขึ้นช้าๆ แววตาเขาสงบนิ่งขณะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเหนือหัว ดวงดาวนับพันดวงลอยอยู่กลางความมืด เสียงลมหอบเบาๆ พัดผ่านเส้นผมของคนทั้งคู่ที่นั่งอยู่บนดาดฟ้าสูง ทำให้บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเงียบสงบและอบอุ่นเจสนั่งอยู่ข้างๆ มองเขาเงียบๆ ดวงตาของเธอสะท้อนแสงดาว และบางอย่างในใจเธอก็เริ่มชัดเจนขึ้น เธอยิ้มบางๆ ออกมาอย่างอ่อนโยน…ยิ้มที่แฝงด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งโล่งใจ ทั้งเศร้า ทั้งอบอุ่นและเสียใจไปพร้อมๆกัน หากย้อนเวลากลับไปได้ เธอคงไม่หนี ไม่หลบหน้าปอร์เช่อย่างที่เคยทำ เธอควรจะฟังเขาตั้งแต่แรก“ทีนี้หนูเข้าใจแล้วใช่มั้ย?” เขาหันมาถามเสียงนุ่ม“เข้าใจแล้ว~” เจสตอบกลับด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย ดวงตาเธอมองเขาอย่างแน่นิ่ง เหมือนคนที่เพิ่งยอมรับความจริงบางอย่างได้อย่างเต็มหัวใจ“เจส…” เขาเรียกชื่อเธออีกครั้ง คราวนี้สายตาเขาจริงจังขึ้น เหมือนกำลังจะพูดอะไรที่สำคัญแต่ก่อนที่เข

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status