บทที่ 26 รีน่า

“อย่าคิดว่ากูต่อยยัยนั่นเพราะมันว่ามึงล่ะ กูทำเพราะหมั่นไส้มันเฉยๆ”

“กูก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนี่ มึงจะรีบแก้ตัวทำไม”

ได้ยินแบบนั้น กอบัวเงียบลงทันที ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกจากตรงนั้น ปล่อยให้เจสยืนอยู่ลำพังโดยไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม

ไม่นาน เจสสิก้าก็เดินออกจากคาเฟ่โดยไม่มองกลับหลัง เธอเดินเรื่อยๆ ไปตามทางเท้าที่ทอดยาวราวกับปล่อยให้มันพาไปตามความรู้สึก หัวใจที่ปั่นป่วนทำให้เธอต้องการความเป็นส่วนตัว แต่ความสงบในความโดดเดี่ยวนั้นก็จบลง เมื่อจู่ๆก็มีใครบางคนเดินเข้ามาทักเธออย่างไม่คาดฝัน

“มีเรื่องไม่สบายใจอยู่หรอครับ”

เสียงนั้น…เสียงที่คุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก ใครกัน? เธอหันกลับไปมองต้นเสียง และพบกับชายหนุ่มร่างสูงในชุดแต่งกายสไตล์ผู้ชายจีนทันสมัย แต่ใบหน้าของเขากลับมองไม่เห็นชัดเจน เพราะหมวกสีดำกับแมสสีขาวที่บดบังใบหน้าทั้งหมด เขาเดินเข้ามาเคียงข้างเธออย่างใจเย็น

หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม

“นายเป็นใคร?”

“พี่ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกครับ รู้แค่ว่า…ตอนที่เราเจอกันครั้งล่าสุด พี่ก็อยู่ในสภาพแบบนี้…แต่เพิ่มเติมคือกลิ่นควันบุหรี่”

“อ้อ…นายคือเด็กคนนั้น?”

“เด็กที่ไหนครับ ผมห่างกับพี่แค่สองปี”

“ก็เด็กกว่าฉันอยู่ดี”

“หึ…ก็จริงแหละครับ”

“แล้วนายมาได้ยังไง?”

“พี่พยายามเปลี่ยนเรื่องอยู่หรอครับ พี่ถามผมซะเยอะ แต่ยังไม่ตอบคำถามผมเลย”

“อืม…ก็ได้ ฉันมีเรื่องไม่สบายใจจริงๆ”

ประโยคนั้นหลุดออกมาอย่างง่ายดาย ราวกับเธอไม่รู้ตัว หญิงสาวที่เก็บซ่อนความรู้สึกเก่งนักหนา กลับยอมรับออกมาตรงๆ ต่อหน้าชายคนนี้อย่างไม่ลังเล ทั้งๆที่เขาก็แทบจะเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอ…

“งั้นไปกันครับ ผมจะพาพี่ไปที่ที่พี่จะรู้สึกสบายใจ”

ชายหนุ่มข้างกายพูดพร้อมกับยื่นมือเรียวยาวออกมา เพื่อจะจูงมือเธอไปยังที่ที่เขาเตรียมไว้ แต่ยังไม่ทันที่มือของเขาจะสัมผัสเธอ เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นจากด้านหลังของทั้งสอง

“ที่รัก!”

ทั้งเขาและเธอหันไปตามต้นเสียงทันที แล้วก็พบกับชายหนุ่มที่กำลังเดินตรงมาหาเธอ เจสสิก้าเมื่อเห็นเขา…เธอไม่ลังเลเลยที่จะวิ่งเข้าไปกอดเขาทันที

แม้ว่าเธอจะรู้สึกอบอุ่นในเวลาที่อยู่กับชายแปลกหน้าคนนั้น แต่เมื่อคนที่เธอรักปรากฏตัวขึ้น ทุกอย่างก็ชัดเจนในใจว่าเธอต้องเลือกคนรักของตัวเอง และแน่นอน…ต้องรู้สึกมีความสุขมากกว่าเมื่อได้อยู่กับปอร์เช่ ถึงแม้ระยะหลังมานี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเต็มไปด้วยความอึดอัดและปัญหามากมาย แต่ลึกๆแล้วความรักที่มีให้กันมันยังคงอยู่ ความอบอุ่นมันไม่เคยหายไปไหน

“กลับบ้านกันนะครับ ที่รัก”

ชายหนุ่มพูดพลางผละตัวออกจากอ้อมกอด เขาจ้องมองชายแปลกหน้าที่ยืนอยู่อย่างเงียบงันอย่างไม่ไว้ใจ

“อื้อ…ค่ะ”

หญิงสาวตอบรับเบาๆ แต่ก่อนที่เธอจะเดินจากไปกับคนรัก เธอก็หันกลับไปมองชายหนุ่มอายุน้อยกว่าที่เพิ่งยื่นมือจะจับเธอเมื่อครู่ ทว่าตอนนี้เธอเห็นเพียงแผ่นหลังของเขา…ที่กำลังก้าวเดินออกไปอย่างเงียบงัน

จริงสิ…ผมลืมไปได้ยังไง…ว่าผมไม่มีสิทธิ์ตั้งแต่แรกแล้ว…

เด็กหนุ่มก้มหน้าลง มือซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกง สายตาไม่คิดจะมองย้อนกลับมาอีก เพราะภายในหัวใจของเขามันเจ็บร้าว ราวกับจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ ทุกย่างก้าวที่เดินออกไปจากเธอ คือการกดทับความรู้สึกของตัวเองให้จมลึกลงไปอีกชั้น…

“เจส…ไปกันได้แล้ว”

เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้เธอจำใจต้องละสายตาออกจากแผ่นหลังของใครบางคนที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ ภาพของเขาเล็กลงเรื่อยๆ จนเลือนลาง เธอถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันกลับมาหาแฟนหนุ่มที่ยืนจ้องเธอด้วยแววตาไม่พอใจค่อยจะพอใจนัก

“อุ่ย ไปก็ได้~” คนตัวเล็กตอบด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะแบบแกล้งอ้อน

“ชิ จะมองอะไรนักหนา…มันหล่อกว่าพี่รึไง”

“ใครบอกล่ะ…พี่หล่อที่สุดแล้วค่าา~” หญิงสาวตอบเชิงเอาใจ พร้อมกับเอื้อมมือเล็กไปเกาะแขนหนา ก่อนที่ทั้งสองจะพากันเดินจากไป

ครือดดดดกกก!!!

สายเรียกเข้า: รีน่า

ในอีกมุมหนึ่ง ชายร่างสูงในแมสสีดำยืนอยู่อย่างนิ่งสงบ มือถือในมือเขาสั่นจากสายเรียกเข้าซ้ำๆ เขามองหน้าจอที่ปรากฏชื่อ ‘รีน่า’ แล้วขมวดคิ้ว ความรู้สึกหงุดหงิดก่อตัวขึ้นทันทีที่เห็นชื่อนั้น

เขาตัดสายทิ้งทันที ไม่มีแม้แต่เศษความรู้สึกอยากรับสายหรือได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนั้นแม้แต่นิดเดียว

ตื้อ~ ตื้อ~ ตื้อ~

เสียงเรียกเข้ายังดังไม่หยุด ราวกับอีกฝั่งไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้ ความหงุดหงิดเริ่มกลายเป็นอารมณ์โกรธ มือของเขากำลังจะกดปิดเครื่อง แต่ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง…ข้อความแจ้งเตือนบางอย่างก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ทำให้เขาต้องเปลี่ยนใจรับสายโดยไม่เต็มใจแม้แต่น้อย

“มีไร!”

เขารับสายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความรำคาญอย่างเห็นได้ชัด

“แหม่~ เมียโทรมาทั้งที พูดดีๆ หน่อยสิคะที่รัก~”

“คุณไม่ใช่เมียผม”

“แต่ได้กันแล้วนะ”

“มีอะไรก็รีบพูดมา อย่ามาเล่นเยอะ”

“ดุจังเลยที่รัก…ก็ได้ ฉันอยากให้นายมาหาฉันตอนนี้เลย”

“ผมไม่ไป”

“ฉันรู้นะว่านายกลับไปที่นั่นเพราะยัยนั่น!”

“อย่าเรียกเธอแบบนั้น”

“หึ…รักมากเลยรึไงวะ?”

“ใช่…ผมรักเธอมาก มากจนไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับคุณเลยด้วยซ้ำ”

“……ยังไงคุณก็ต้องกลับเมกาตอนนี้ แล้วมาหาฉัน!”

“ผมพูดคำไหน ก็คือคำนั้น คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม!”

“แม่ฉันเพิ่งเสียไป…”

“……”

เขาเงียบไปพักหนึ่ง เมื่อได้ยินประโยคนั้นจากรีน่า แต่สุดท้ายก็ไม่ได้รู้สึกแคร์อะไรเลยสักนิด ในหัวของเขามีเพียงความคิดที่ว่า…

ถ้าไม่มีเธอ…เหตุการณ์คืนนั้นก็คงไม่เกิดขึ้น…

ถ้าไม่มีเธอ…ผมกับพี่เจสคงไม่ต้องเป็นแบบนี้

“นั่นมันเรื่องของเธอ!”

“อเล็กซ์!”

เสียงของเธอกรีดร้องออกมา แต่คนฟังก็ไม่คิดจะสนใจเลยสักนิด…