บทที่ 28 ไม่เคยลืม

“ทำไมไม่ยิ้มหน่อยวะไอ้ปอร์เช่”

“นั่นดิ กูเห็นมึงเหม่อตั้งนานละ”

เสียงเพื่อนสองคนดังขึ้นติดกัน คล้ายจะดึงสติชายหนุ่มให้กลับมาจากภวังค์ แต่ปอร์เช่ก็ยังคงนั่งเงียบ สีหน้าเรียบนิ่งจนเกือบจะดูเย็นชา ดวงตาเขาไม่หยุดเหลือบมองไปทั่วบริเวณคล้ายกำลังตามหาใครบางคน ทว่า…ไม่ว่าจะมองเท่าไรก็ไม่เห็นเธอคนนั้นเลย

“…..”

ไม่มีคำตอบ ไม่มีคำอธิบาย มีแค่ความเงียบที่แผ่ซ่านไปทั่วโต๊ะ จนเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยเริ่มรู้สึกอึดอัดแทน

“อ่อ กูรู้ละ…”

“เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก มึงจะคิดมากทำไม น้องเจสเขาอาจจะติดธุระอยู่ก็ได้”

เซนเซพูดพลางตบบ่าเบา ๆ เหมือนจะปลอบใจ แต่ปอร์เช่กลับไม่แม้แต่จะหันมามอง ริมฝีปากเม้มแน่นเล็กน้อยเหมือนกำลังพยายามสะกดกลั้นบางอย่างไว้

ทันใดนั้น เขาก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ คว้าโทรศัพท์ในมือแน่น ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร

“เอ้า! มึงจะไปไหนวะ!”

เสียงเพื่อนร้องตามหลัง แต่ชายหนุ่มไม่ได้หยุดเดิน เขากดโทรศัพท์หาหมายเลขเดิมอีกครั้ง รอสาย แต่ก็เหมือนเดิม

หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…

มือที่ถือโทรศัพท์เริ่มสั่นเล็กน้อย เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เสียงบรรยากาศงานด้านหลังก็ดูจะค่อยๆ เลือนหายไปในหู มีเพียงเสียงในหัวที่ถามซ้ำๆ

“เจส… หนูจะไม่มาจริงๆเหรอ…”

มือหนากำโทรศัพท์แน่นขึ้นอีก ก่อนจะหันหลังวิ่งไปที่รถในชุดครุยเต็มยศ ไม่สนสายตาผู้คนที่หันมองตามหลังด้วยความสงสัย

เสียงเครื่องยนต์คำรามสนั่นเมื่อเขากดคันเร่งออกไปด้วยความเร็ว แสงแดดตอนบ่ายสาดกระทบกับกระจกหน้ารถจนแสบตา แต่ชายหนุ่มไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น นอกจากปลายทางที่เขาหมายมั่นว่าจะต้องไปให้ถึง

ไม่นาน รถก็แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ในย่านที่คุ้นตา เขาเปิดประตูรถอย่างรวดเร็ว ก่อนจะก้าวเท้าแทบจะวิ่งเข้าไปทันที

“อ้าว ปอร์เช่! ไม่เจอกันนานเลยนะ แทบจำไม่ได้แน่ะ เข้ามาก่อนลูก เข้ามาก่อน”

เสียงทักทายอย่างเป็นมิตรจากหญิงวัยกลางคนที่เปิดประตูรับ ชายหนุ่มยกมือไหว้อย่างสุภาพ แม้ในใจจะร้อนรุ่มจนแทบไม่อยากพูดจาอ้อมค้อม

“สวัสดีครับคุณน้า ผมขอรบกวนถามอะไรนิดนึงครับ…น้าพอจะรู้มั้ยครับว่าเจสอยู่ไหน?”

หญิงวัยกลางคนชะงักเล็กน้อย สีหน้าดูแปลกใจนิดๆ

“อ้าว… ยัยเจสไม่ได้บอกเราหรอ?”

“ครับ? บอกอะไรเหรอครับ?”

“ก็… ยัยเจสน่ะ เขากำลังจะไปเรียนต่อที่อเมริกาไงลูก”

“มะ…เมกา?!”

คำตอบนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ เขายืนนิ่ง เหมือนหูดับไปชั่วขณะ

“แล้ว… แล้วตอนนี้เจสอยู่ไหนครับ?”

“น่าจะอยู่สนามบินแล้วนะลูก น่าจะกำลังขึ้นเครื่องเลยแหละ”

ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น เขาหมุนตัวกลับทันทีโดยไม่รอให้พูดจบ น้ำตารื้นที่ขอบตา ราวกับหัวใจถูกบีบแน่นจนหายใจไม่ออก

“นี่มันเรื่องอะไรกัน…?”

เสียงพึมพำในลำคอเหมือนจะถามตัวเอง มือหนากำโทรศัพท์แน่น ร่างกายเต็มไปด้วยแรงสั่นไหวจากความสับสนและเจ็บปวดที่พุ่งเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว

สนามบิน

เสียงกระเป๋าเดินทางที่ลากครืดไปตามพื้นเรียบของสนามบินคลุกเคล้าอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย เสียงประกาศเรียกเที่ยวบินดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอ เจสเดินแทรกอยู่ในหมู่คนเหล่านั้น สีหน้าเธอเรียบนิ่งเหมือนจะเข้มแข็ง แต่ดวงตากลับแดงช้ำจนเห็นได้ชัด

หญิงสาวหยุดยืนอยู่ตรงมุมหนึ่ง ใกล้ประตูทางขึ้นเครื่อง มือเรียวเอื้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดปิดเครื่องตามที่ตั้งใจ แต่ทว่าทันทีที่หน้าจอสว่างขึ้น…

ติ๊ง!

มีการแจ้งเตือนข้อความเข้ามาก่อนเครื่องจะดับ หนึ่งภาพที่ปรากฏทำให้เธอชะงัก

รูปถ่ายของคนสองคนที่เธอรักและไว้ใจที่สุดในชีวิต กำลังกอดกันหน้าโรงอาหาร…

คนหนึ่งคือเพื่อนสนิทที่สุดของเธอ อีกคนคือ…คนรักที่เธอฝากหัวใจไว้ทั้งหมด

เจสเบิกตาโพลง ร่างของเธอแข็งค้างอยู่ตรงนั้น ใจเหมือนถูกกรีดเป็นเส้นยาวจากภาพนั้นเพียงใบเดียว

“ฮึก…”

เสียงสะอื้นเล็ดลอดจากลำคอเบาๆ ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆ ไหลลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น พยายามห้ามเสียงสะอื้นไม่ให้ดังออกมา

“นี่ฉัน…ทำถูกแล้วใช่ไหม…”

เสียงพึมพำแผ่วเบาก่อนที่เธอจะปิดหน้าจอ ลมหายใจหนักๆ กลั้นความปวดร้าวไว้ในอก มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตา ก่อนจะสูดลมหายใจลึกแล้วลากกระเป๋าเดินตรงไปยังทางขึ้นเครื่อง

⸻

ขณะเดียวกัน ด้านปอร์เช่ รถของเขาจอดเทียบตรงหน้าอาคารสนามบินอย่างรวดเร็ว ประตูถูกผลักออกอย่างรุนแรง ชายหนุ่มก้าวลงมาพร้อมโทรศัพท์ในมือ เขาไม่รออะไรทั้งนั้น วิ่งเข้าไปยังอาคารทันที

เสียงแจ้งเตือนเที่ยวบินที่กำลังจะปิดประตูดังขึ้นผ่านลำโพง เขาชะเง้อมองหาเธอในฝูงคน เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังถี่รัว หัวใจเต้นระรัวจนน่ากลัวว่าจะหลุดออกมานอกอก

“เจส!!! เจส อยู่ไหน!!”

เขาตะโกนชื่อเธอซ้ำๆ แม้จะไม่รู้ว่าช้าไปแค่ไหนแล้วก็ตาม

คนหลายคนเริ่มหันมอง บ้างมองด้วยความสงสัย บ้างมองด้วยความเห็นใจ แต่ไม่มีใครเลย…ที่คือ เจ้าของชื่อ

เขาวิ่งไปจนถึงประตูทางขึ้นเครื่องเที่ยวบินปลายทางอเมริกา ประตูปิดแล้ว เจ้าหน้าที่หญิงทำหน้าตึงๆ ยกมือห้ามเขา

“ขอโทษค่ะ เครื่องบินออกไปแล้วค่ะ”

คำพูดนั้นเหมือนดาบทิ่มกลางอกเขา ปอร์เช่ยืนนิ่ง น้ำตาคลอเบ้า แล้วราวกับแรงทั้งหมดหายไปจากขา เขาทรุดตัวลงกับพื้นตรงนั้น

“…ฮึก…ที่รัก…ทำไมทิ้งพี่ไป…”

เสียงสะอื้นสะท้อนในลำคอ มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น ร่างสูงนั่งก้มหน้าอยู่กลางสนามบิน ขณะที่น้ำตาหยดลงบนพื้นทีละหยดอย่างช้าๆ

คำถามมากมายพรั่งพรูเข้ามาในหัว ทำไมคนตัวเล็กไม่บอกอะไรเขาสักคำ ทำไมเธอต้องจากไปทั้งที่เขารอเธออยู่ เขาทำอะไรผิด?

“เจส…ฮึก…ทำไมไม่รอพี่…”

เสียงเรียกชื่อเธอหลุดออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่มีคำตอบ ไม่มีแม้แต่เงาของเธอหลงเหลืออยู่

⸻

ผับหรูใจกลางเมือง

แสงไฟวูบวาบ เสียงดนตรีดังกระหึ่ม แต่สำหรับเขา มันเงียบงันเกินจะรับรู้

“เฮ้ยพอได้แล้ว กระดกเอากระดกเอา เดี๋ยวก็ตายพอดี!”

เพื่อนรีบเข้ามาแย่งแก้วเหล้าจากมือปอร์เช่ที่กำลังนั่งเซซังอยู่ตรงเคาน์เตอร์ โต๊ะรอบตัวเต็มไปด้วยขวดเปล่า น้ำแข็งละลายคาแก้ว และบุหรี่ที่ไหม้ไปครึ่งมวน

ปอร์เช่เงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาแดงก่ำ หน้าหล่อเหลาซีดเซียวจนผิดหูผิดตา

“พี่เช่คะ…หยุดเถอะนะคะ…”

เสียงหวานแผ่วเบาดังขึ้น กอบัวเดินเข้ามาใกล้ช้าๆ น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนเหมือนห่วงใย

“อีกอบัว…”

น้ำเสียงของเพื่อนสาวอีกคนเรียกชื่อเธอด้วยแววตาโกรธปนเจ็บ

“มึงอย่ามาตอแหล! กูรู้หมดแล้ว!!”

เสียงตวาดจากฮันน่าดังขึ้นข้างตัว ก่อนเธอจะก้าวพรวดเข้ามา จ้องหน้ากอบัวเขม็ง

“เมื่อเช้า มึงยืนกอดกับไอ้เช่ก็เพื่อให้เจสเห็นใช่ไหม!! มึงรู้ใช่ไหมว่าเจสมันรักไอ้เช่แค่ไหน!!”

“พี่ฮันน่าพูดเรื่องอะไรคะ…บัวไม่ได้ทำ!”

“อย่าแอ๊บ! กูเห็นเต็มตา กูแค่เงียบไว้เพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อน แต่มึงมัน…ต่ำ!”

บรรยากาศในกลุ่มตึงเครียดทันที ทุกคนเงียบลง เหลือเพียงเสียงดนตรีที่ยังเปิดในผับอย่างไม่มีวันหยุด

“เธอทำแบบนั้น…จริงๆหรอ?”

ปอร์เช่ถามขึ้น เสียงของเขาเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่แววตานั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง

“ถ้าเจสรักพี่จริง… แค่ภาพนั้น มันไม่ทำให้เธอทิ้งพี่ไปได้หรอกค่ะ!!”

คำพูดของกอบัวแทงเขาอีกครั้ง เขาเงียบ ริมฝีปากเม้มแน่น ก่อนจะยกขวดเหล้าขึ้นกระดกโดยไม่รินใส่แก้ว

“พี่เช่…ฮึก…พอเถอะนะคะ บัวขอ…”

“โอ๊ย!”

กอบัวยังพูดไม่ทันจบ ฮันน่าก็ผลักเธอออกไปแรงๆ ด้วยความโกรธจัด

“เพื่อนกู กูดูแลเองได้ มึงไม่ต้องเสือก!”

ทุกสายตาเริ่มหันมองด้วยความตกใจ แต่ฮันน่าไม่สนใจ เธอทรุดลงข้างตัวปอร์เช่ จับแขนเขาเบาๆ

เธอรู้ดี ตอนนี้ปอร์เช่คงไม่มีกะจิตกะใจจะคิดเรื่องอื่นอีก และเซนเซ…ที่ยืนเงียบอยู่ตรงมุมนั้น ก็ไม่ได้เหลือใจไว้ให้ใครนอกจากกอบัวคนเดียวเช่นกัน