Home / โรแมนติก / รุ่นพี่ที่รัก / บทที่ 29 เค้าไม่กลับมา

Share

บทที่ 29 เค้าไม่กลับมา

Author: Milady
last update Last Updated: 2025-06-23 22:03:15

ประเทศสหรัฐอเมริกา เสียงเบรกของรถหรูดังขึ้นเบาๆ หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่

เอี๊ยด~

รถยนต์คันงามจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าคฤหาสน์สุดหรู ก่อนที่ประตูหน้าจะเปิดออกพร้อมร่างสูงในชุดสูทดำของบอดี้การ์ดคนสนิท เขาก้าวเท้าไปยังประตูหลังด้วยท่วงท่าสง่างามและมั่นคง ก่อนจะเปิดมันออกอย่างสุภาพเพื่อรับหญิงสาวคนสำคัญ

ขาเรียวยาวของหญิงสาวเหยียบลงจากรถทีละข้างอย่างเรียบหรูร่างของเธอปรากฏพร้อมกับเสื้อผ้าสุดหรูดูมีระดับ และทันทีที่คนตัวเล็กก้าวลงมาเต็มตัว ชายชุดดำก็ก้มศีรษะทำความเคารพด้วยความนอบน้อม

“หลานรักของย่า~~~”

เสียงหญิงชราเอ่ยขึ้นอย่างเปี่ยมสุข รอยยิ้มอบอุ่นของท่านปรากฏอยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์ ผู้เป็นย่ายืนกางแขนออกพร้อมต้อนรับหลานสาวที่ตนรักสุดหัวใจ

“คุณย่า!!”

หญิงสาวร้องเรียกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างอันอบอุ่นของย่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน ทั้งสองสวมกอดกันแน่นราวกับโลกนี้มีกันแค่สองคน

“คิดถึงที่สุดเลยหลานรักของย่า”

“หนูก็คิดถึงคุณย่ามากกกกเลยค่ะ”

เสียงใสๆ ที่แฝงด้วยความน่ารักของหญิงสาวทำเอาผู้สูงวัยยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งประกายไปด้วยความรักและความคิดถึง ทั้งสองเดินเคียงข้างกันเข้าสู่ตัวคฤหาสน์ใหญ่โต ย่าของเธอแม้อายุจะมากแล้ว แต่ใบหน้ายังคงอ่อนเยาว์ งามสง่า และดูแข็งแรงอย่างน่าเหลือเชื่อ ราวกับโกงอายุไว้

“ย่าเตรียมเรื่องเรียนไว้ให้แล้วนะลูก”

“ขอบคุณค่ะ”

แม้จะยังไม่ทันได้พักจากการเดินทาง แต่ก็รู้ดีว่าวันเวลาแห่งการเริ่มต้นกำลังใกล้เข้ามาแล้ว ปีสุดท้ายของการเรียนกำลังจะเริ่มขึ้น และเธอตั้งใจจะทำให้ดีที่สุด

“กลับมาเหนื่อยๆ ขึ้นไปพักก่อนเถอะ ย่าให้คนเตรียมห้องไว้แล้ว”

“งั้นหนูขอตัวไปพักก่อนนะคะ เดี๋ยวจะลงมาทานข้าวเย็นด้วย”

เจสสิก้ายื่นหน้าไปหอมแก้มผู้เป็นย่าเบาๆ อย่างอ่อนโยน

ม๊วฟ!

“เด็กคนนี้นี่… แบบนี้จะไม่ให้รักได้ยังไงกันล่ะ”

ย่ากล่าวอย่างเอ็นดู พลางมองตามแผ่นหลังของหลานสาวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขเต็มเปี่ยม

เมื่อมาถึงหน้าห้อง สาวใช้เดินนำเธอมาอย่างสุภาพ

“นี่ห้องคุณหนูค่ะ”

“อืม ขอบใจจ้ะ มีอะไรทำก็ไปทำเถอะ”

“ค่ะ”

สาวใช้โค้งตัวลาแล้วเดินออกไป เจสสิก้าจึงลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในห้องอย่างเหนื่อยล้า สิ่งแรกที่เธอทำคือทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม

“เฮ้อ…”

ใบหน้านวลในตอนนี้เปลี่ยนไปจากเมื่อครู่สิ้นเชิง จากรอยยิ้มสดใสกลายเป็นความเศร้าอย่างยากจะบรรยาย มือเล็กทาบลงบนหน้าผาก หลับตาลง ราวกับต้องการหยุดทุกความคิดและความรู้สึกที่ตีวนอยู่ในใจ ไม่อยากคิดอะไรอีกต่อไปในตอนนี้ ไม่นานนัก… เธอก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

อีกมุมหนึ่ง…

“ปอร์เช่ ไหนๆ แกก็เรียนจบแล้ว งั้นฉันจะยก K กรุ๊ปให้แก”

“ครับ”

ชายหนุ่มตอบกลับอย่างเรียบนิ่ง ไร้ความรู้สึก สีหน้าเย็นชาราวกับไม่มีอะไรสะเทือนใจ เขาเพียงรับฟังแล้วเดินขึ้นห้องไปอย่างเงียบเชียบ

ผู้เป็นพ่อและแม่ได้แต่มองตามลูกชายโดยไม่พูดอะไรไปมากกว่านั้น

“เฮ้อ… ฉันสงสารลูกจังเลยค่ะคุณ…”

“อืม… เดี๋ยวมันคงดีขึ้นเองแหละ”

บนห้อง

“เจส… ฮึก…”

เสียงสะอื้นหลุดรอดออกมาจากปากชายหนุ่ม เขานั่งจ้องมองรูปถ่ายที่ใส่กรอบอย่างดี รอยยิ้มของหญิงสาวในภาพยังคงตราตรึงในใจเขาไม่เคยเลือน

ใบหน้าเธอสวยหมดจด มีเสน่ห์และเป็นประกาย รอยยิ้มที่เขาไม่มีวันลืม… ตอนนี้กลายเป็นเพียงความทรงจำที่เขาโหยหา

เขากอดกรอบรูปนั้นไว้แน่น ราวกับมันคือสิ่งสุดท้ายที่เชื่อมโยงเขากับเธอเอาไว้ ความเจ็บปวดในอกยังคงไม่หายไปไหน ได้แต่ภาวนาและรอวันที่เธอจะกลับมา แม้จะไม่รู้ว่ามันจะอีกนานแค่ไหน…

ผ่านไปไม่กี่วัน…

ทุกอย่างในชีวิตของปอร์เช่ดูเหมือนจะดีขึ้น จนคนรอบข้างเริ่มชื่นชม คิดว่าเขาคือชายหนุ่มที่เพอร์เฟกต์ที่สุดในยุคสมัยนี้ แต่ไม่มีใครรู้ว่า…

ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งและบุคลิกเย็นชา ของประธานคนใหม่แห่ง K กรุ๊ป กลับซ่อนความเจ็บลึกเอาไว้

“คุณเจสไปมหาลัยทุกวันครับ ยกเว้นวันหยุด เธอสบายดีครับ”

“อืม… ตามดูแลเธอต่อไป”

“ครับ… แต่เหมือนว่า…”

“อะไร”

“เหมือนว่าจะมีผู้ชายคนหนึ่งที่คุณเจสคอยเจอด้วยอยู่บ่อยๆ…”

คนฟังเงียบไปทันที สีหน้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงเรียบ

“อืม… ออกไปได้ละ”

ลูกน้องก้มหัวลงแล้วเดินออกจากห้อง ทิ้งให้ผู้เป็นนายนั่งอยู่กับความคิดและความรู้สึกที่ตีกันวุ่นวาย มือหนาทาบลงบนหน้าผากอย่างเหนื่อยล้า หัวใจเขากำลังสั่นไหว กลัวเหลือเกินว่าเธอจะลืมเขา กลัวว่าเธอจะไม่กลับมาอีก…

เก๊รก!

ก่อนที่เสียงเปิดประตูดังขึ้นโดยไร้เสียงเคาะ คนในห้องรีบหันขวับไปด้วยแววตาหงุดหงิดอย่างชัดเจน เตรียมอ้าปากกำลังจะต่อว่าแต่-

“ไง เพื่อนรัก”

เสียงคุ้นหูดังขึ้น ทำให้คำพูดทั้งหมดต้องหยุดลง เมื่อพบว่าคนที่เปิดเข้ามาคือเพื่อนสนิทของเขาเอง

“ไอ้เซน กูบอกกี่ครั้งแล้วให้เคาะประตู”

“ทำไมวะ มึงกลัวกูเห็นมึงกำลังเอากับสาวหรือไง?”

”…..”

“อุ่ย! ล้อเล่น อย่าจ้องกูด้วยสายตาแบบนั้นน่า… นี่กูซื้อของโปรดมึงมาฝาก”

เซนเซยกถุงสีดำในมือขึ้นให้ดู แล้วหยิบของด้านในออกมา ทำเอาคนที่เฝ้ามองต้องขมวดคิ้วเข้ม

“เหล้า?”

“เออ! มาๆ”

เซนเซเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม ก่อนจะเปิดขวดและเทใส่แก้วอย่างคล่องแคล่ว แต่ยังไม่ทันเสร็จ ปอร์เช่ก็คว้าขวดไปกระดกรวดเดียว

“เฮ้ย! เบาๆ ดิ เดี๋ยวก็ตายหรอก!”

“เค้ายังไม่กลับมาหากูเลย… กูยังตายไม่ได้หรอก…”

เซนเซเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะให้กับสภาพของทั้งตัวเองและเพื่อน

“หึ… พวกเรานี่ก็เหมือนกันเลยเนอะ ขึ้นชื่อว่าเสือในมหาลัย… ทำไมตอนนี้ถึงได้เละยิ่งกว่าหมาขนาดนี้วะ… ตลกชะมัด!”

พูดเสร็จก็ยกขวดเหล้ากระดกตามเพื่อนอย่างไม่ลังเล

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • รุ่นพี่ที่รัก   บทที่ 30 คู่หมั้น

    สหรัฐอเมริกา “ข่าวเด็ดสดๆใหม่ๆค่ะคุณผู้ชม! ประธานแห่ง K กรุ๊ป ผู้ที่เพิ่งก้าวขึ้นรับตำแหน่งได้เพียงหนึ่งปี กลับสามารถสร้างอิทธิพลในแวดวงธุรกิจได้อย่างน่าเหลือเชื่อ แต่ประเด็นร้อนที่เราจะมาพูดถึงในวันนี้ ไม่ใช่เรื่องอิทธิพลของคุณปอร์เช่นะคะ แต่เป็นเรื่องของหัวใจค่ะ! ใช่แล้วค่ะ ภาพหลุดของคุณปอร์เช่กับซูเปอร์สตาร์ชื่อดังหน้าใหม่อย่างคุณกอบัว กำลังเป็นประเด็นร้อนในโลกโซเชียล! หลายคนกำลังลุ้นกันว่า หรือทั้งคู่จะแอบคบหากันอยู่จริงๆ!?” หญิงสาวผู้หนึ่งนั่งฟังข่าวจากอีกซีกโลกผ่านไอแพดในมือ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตาทั้งคมและเย็นชาราวกับรู้อะไรมากกว่าที่ใครคิด “หึ…คบกันงั้นเหรอ…น่าสนใจดีนี่” “คุณหนูเล็กคะ คุณท่านให้มาตามให้ไปรับประทานของว่างค่ะ” เสียงของสาวใช้ดังขึ้นจากหน้าห้อง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเพียงเล็กน้อยก่อนตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “เดี๋ยวเจสลงไปค่ะ” ⸻ ด้านล่างคฤหาสน์ “มาเร็วสิหลานรัก ย่าทำของโปรดไว้ให้เพียบเลยนะจ๊ะ” มาเดลิน ผู้เป็นย่าเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม ขณะหญิงสาวเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร เจสสิก้ารีบเดินตรงไปยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยของว่างหน้าตาน่ารับ

  • รุ่นพี่ที่รัก   บทที่ 29 เค้าไม่กลับมา

    ประเทศสหรัฐอเมริกา เสียงเบรกของรถหรูดังขึ้นเบาๆ หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ เอี๊ยด~ รถยนต์คันงามจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าคฤหาสน์สุดหรู ก่อนที่ประตูหน้าจะเปิดออกพร้อมร่างสูงในชุดสูทดำของบอดี้การ์ดคนสนิท เขาก้าวเท้าไปยังประตูหลังด้วยท่วงท่าสง่างามและมั่นคง ก่อนจะเปิดมันออกอย่างสุภาพเพื่อรับหญิงสาวคนสำคัญ ขาเรียวยาวของหญิงสาวเหยียบลงจากรถทีละข้างอย่างเรียบหรูร่างของเธอปรากฏพร้อมกับเสื้อผ้าสุดหรูดูมีระดับ และทันทีที่คนตัวเล็กก้าวลงมาเต็มตัว ชายชุดดำก็ก้มศีรษะทำความเคารพด้วยความนอบน้อม “หลานรักของย่า~~~” เสียงหญิงชราเอ่ยขึ้นอย่างเปี่ยมสุข รอยยิ้มอบอุ่นของท่านปรากฏอยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์ ผู้เป็นย่ายืนกางแขนออกพร้อมต้อนรับหลานสาวที่ตนรักสุดหัวใจ “คุณย่า!!” หญิงสาวร้องเรียกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างอันอบอุ่นของย่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน ทั้งสองสวมกอดกันแน่นราวกับโลกนี้มีกันแค่สองคน “คิดถึงที่สุดเลยหลานรักของย่า” “หนูก็คิดถึงคุณย่ามากกกกเลยค่ะ” เสียงใสๆ ที่แฝงด้วยความน่ารักของหญิงสาวทำเอาผู้สูงวัยยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งประกายไปด้วยความรักและความคิดถึง ทั้งสองเดินเคี

  • รุ่นพี่ที่รัก   บทที่ 28 ไม่เคยลืม

    “ทำไมไม่ยิ้มหน่อยวะไอ้ปอร์เช่” “นั่นดิ กูเห็นมึงเหม่อตั้งนานละ” เสียงเพื่อนสองคนดังขึ้นติดกัน คล้ายจะดึงสติชายหนุ่มให้กลับมาจากภวังค์ แต่ปอร์เช่ก็ยังคงนั่งเงียบ สีหน้าเรียบนิ่งจนเกือบจะดูเย็นชา ดวงตาเขาไม่หยุดเหลือบมองไปทั่วบริเวณคล้ายกำลังตามหาใครบางคน ทว่า…ไม่ว่าจะมองเท่าไรก็ไม่เห็นเธอคนนั้นเลย “…..” ไม่มีคำตอบ ไม่มีคำอธิบาย มีแค่ความเงียบที่แผ่ซ่านไปทั่วโต๊ะ จนเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยเริ่มรู้สึกอึดอัดแทน “อ่อ กูรู้ละ…” “เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก มึงจะคิดมากทำไม น้องเจสเขาอาจจะติดธุระอยู่ก็ได้” เซนเซพูดพลางตบบ่าเบา ๆ เหมือนจะปลอบใจ แต่ปอร์เช่กลับไม่แม้แต่จะหันมามอง ริมฝีปากเม้มแน่นเล็กน้อยเหมือนกำลังพยายามสะกดกลั้นบางอย่างไว้ ทันใดนั้น เขาก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ คว้าโทรศัพท์ในมือแน่น ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร “เอ้า! มึงจะไปไหนวะ!” เสียงเพื่อนร้องตามหลัง แต่ชายหนุ่มไม่ได้หยุดเดิน เขากดโทรศัพท์หาหมายเลขเดิมอีกครั้ง รอสาย แต่ก็เหมือนเดิม หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้… มือที่ถือโทรศัพท์เริ่มสั่นเล็กน้อย เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เสียงบรรยากาศงานด้านหลังก็ดูจะค่อยๆ เ

  • รุ่นพี่ที่รัก   บทที่ 27 แตกสลาย

    ซ่า… ซ่า… ซ่า… เสียงเนื้อที่กำลังถูกผัดอยู่ในกระทะดังต่อเนื่องในห้องครัวของคอนโดสุดหรู หญิงสาวร่างบางกำลังยืนเตรียมอาหารเช้าด้วยท่าทีคล่องแคล่ว ขณะที่แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านโปร่งบางเข้ามาอาบตัวเธอเบาๆ ฟุ่บ… แขนแกร่งวงใหญ่เข้ามารัดรอบเอวเธอจากด้านหลัง พร้อมกับใบหน้าคมที่ซุกลงมาตรงซอกคอขาวอย่างออดอ้อน “หอมจัง ที่รักทำอะไรครับ” เสียงทุ้มแหบเอ่ยถามพลางสูดกลิ่นหอมจากผิวเนียนตรงลำคอ “ที่รัก หนูทำอาหารอยู่นะคะ อย่าเพิ่งกวนสิ” “ก็พี่คิดถึงนี่นา” เขาไม่ฟังเลยสักนิด มือยังคงกอดแน่นราวกับไม่อยากให้เธอขยับไปไหน ร่างสูงเอาแต่แนบชิดจนหญิงสาวต้องถอนหายใจนิดๆ อย่างเอ็นดู “อีกไม่กี่วันก็วันรับปริญญาแล้ว พี่อยากได้อะไรคะ?” “พี่อยากได้หนู” “หนูบ้านหรือหนูนาคะ?” “ที่รักอ่ะ!” หญิงสาวหลุดหัวเราะออกมากับสีหน้าและน้ำเสียงแบบเด็กน้อยสามขวบของเขา ใบหน้าที่เคยเคร่งขรึมกลายเป็นออดอ้อนราวกับแมวที่อ้อนเจ้าของ เพราะรู้ว่าเขาจะไม่มีวันหยุดกวนหากยังยืนอยู่แบบนี้ ร่างเล็กจึงยื่นมือไปปิดเตาแก๊ส และหันกลับมาเผชิญหน้า— !!! แต่ไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงก็พุ่งเข้าประกบริมฝีปากนุ่มอย่างรวดเร็ว พร

  • รุ่นพี่ที่รัก   บทที่ 26 รีน่า

    “อย่าคิดว่ากูต่อยยัยนั่นเพราะมันว่ามึงล่ะ กูทำเพราะหมั่นไส้มันเฉยๆ” “กูก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนี่ มึงจะรีบแก้ตัวทำไม” ได้ยินแบบนั้น กอบัวเงียบลงทันที ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกจากตรงนั้น ปล่อยให้เจสยืนอยู่ลำพังโดยไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม ไม่นาน เจสสิก้าก็เดินออกจากคาเฟ่โดยไม่มองกลับหลัง เธอเดินเรื่อยๆ ไปตามทางเท้าที่ทอดยาวราวกับปล่อยให้มันพาไปตามความรู้สึก หัวใจที่ปั่นป่วนทำให้เธอต้องการความเป็นส่วนตัว แต่ความสงบในความโดดเดี่ยวนั้นก็จบลง เมื่อจู่ๆก็มีใครบางคนเดินเข้ามาทักเธออย่างไม่คาดฝัน “มีเรื่องไม่สบายใจอยู่หรอครับ” เสียงนั้น…เสียงที่คุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก ใครกัน? เธอหันกลับไปมองต้นเสียง และพบกับชายหนุ่มร่างสูงในชุดแต่งกายสไตล์ผู้ชายจีนทันสมัย แต่ใบหน้าของเขากลับมองไม่เห็นชัดเจน เพราะหมวกสีดำกับแมสสีขาวที่บดบังใบหน้าทั้งหมด เขาเดินเข้ามาเคียงข้างเธออย่างใจเย็น หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม “นายเป็นใคร?” “พี่ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกครับ รู้แค่ว่า…ตอนที่เราเจอกันครั้งล่าสุด พี่ก็อยู่ในสภาพแบบนี้…แต่เพิ่มเติมคือกลิ่นควันบุหรี่” “อ้อ…นายคือเด็กคนนั

  • รุ่นพี่ที่รัก   บทที่ 25 จมูกซิลิโคน

    “พี่ยอมรับว่าพี่เคยชอบกอบัวจริงๆ แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว… ตอนนั้นพี่ยังไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าความรักมันคืออะไร แต่ตั้งแต่ที่พี่ได้เจอเจส…พี่พูดได้เลยว่า นอกจากแม่แล้ว พี่ไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้เลย”เสียงของปอร์เช่เอ่ยขึ้นช้าๆ แววตาเขาสงบนิ่งขณะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเหนือหัว ดวงดาวนับพันดวงลอยอยู่กลางความมืด เสียงลมหอบเบาๆ พัดผ่านเส้นผมของคนทั้งคู่ที่นั่งอยู่บนดาดฟ้าสูง ทำให้บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเงียบสงบและอบอุ่นเจสนั่งอยู่ข้างๆ มองเขาเงียบๆ ดวงตาของเธอสะท้อนแสงดาว และบางอย่างในใจเธอก็เริ่มชัดเจนขึ้น เธอยิ้มบางๆ ออกมาอย่างอ่อนโยน…ยิ้มที่แฝงด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งโล่งใจ ทั้งเศร้า ทั้งอบอุ่นและเสียใจไปพร้อมๆกัน หากย้อนเวลากลับไปได้ เธอคงไม่หนี ไม่หลบหน้าปอร์เช่อย่างที่เคยทำ เธอควรจะฟังเขาตั้งแต่แรก“ทีนี้หนูเข้าใจแล้วใช่มั้ย?” เขาหันมาถามเสียงนุ่ม“เข้าใจแล้ว~” เจสตอบกลับด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย ดวงตาเธอมองเขาอย่างแน่นิ่ง เหมือนคนที่เพิ่งยอมรับความจริงบางอย่างได้อย่างเต็มหัวใจ“เจส…” เขาเรียกชื่อเธออีกครั้ง คราวนี้สายตาเขาจริงจังขึ้น เหมือนกำลังจะพูดอะไรที่สำคัญแต่ก่อนที่เข

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status