ตอนที่7.

ตอนที่7.

“หยุด.. อย่าคิดแม้แต่จะเข้ามาทำอะไรที่ไม่เข้าท่า ถ้าไม่อยากเจอดี”

น้ำเสียงและแววของภาวนาเข้มจัด ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ก็ทำให้ผักหวานไม่กล้าเข้ามามีเพียงลิซ่าเท่านั้นที่กรีดร้องโวยวายด้วยความเจ็บปวดและเจ็บใจ

“กรี๊ดนังบ้า แกปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บนะ”

“ปล่อยน่ะปล่อยแน่” พูดจบภาวนาก็ผลักลิซ่าเต็มแรงจนหน้าไถลไปกับพื้นดีที่เจ้าหล่อนเอามือยันพื้นได้ทันก่อนที่ใบหน้าสวยเพราะศัลยกรรมจะแหกเพราะกระแทกกับพื้นปูอิฐหยาบๆ

“ไปกันเถอะค่ะพี่ยี่สุ่น” ภาวนาเดินไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยี่สุ่นจึงรีบก้าวตามไป ปล่อยให้ลิซ่ากับผักหวานนั่งมองด้วยความเดือดดาล

“เจ็บใจนัก ฉันจะฟ้องแพทคอยดู”

“ฟ้องเลยค่ะคุณลิซ่ามันมาทีหลังคุณนะคะ คุณแพทไม่มองมันหรอกค่ะ คุณแพทต้องเชื่อคุณลิซ่าและลงโทษมัน” ผักหวานยุส่งแล้วประคองลิซ่าขึ้นมาจากพื้น

ภาพการปะทะกันระหว่างลิซ่ากับภาวนานั้นอยู่ในสายตาของคุณเพทายตลอด นางมองดูตั้งแต่ภาวนาเดินคุยกันไปตามทางแล้วเจอกับลิซ่าที่ดักรออยู่ จริงๆ แล้วนางเองก็คิดว่าภาวนาจะถูกลิซ่ากับผักหวานรุมแน่นอน แต่แล้วก็กลายเป็นว่ามันผิดคาด และการกระทำของภาวนาทำให้คุณแพทายยิ้มอย่างพอใจ อย่างน้อยๆ นางก็คิดว่า มีอาวุธชั้นเยี่ยมที่จะประหัตประหารกับผู้หญิงที่เข้ามาวุ่นวายจนเกินงามอย่างลิซ่าและคนอื่นๆ ที่พยายามจะจับแพทริก ถ้านางจะมีสะใภ้ต้องเป็นคนที่นางเลือกแต่ก็ต้องไม่ใช่ภาวนา...

เย็นวันนั้นภาวนาได้นั่งร่วมโต๊ะอาหารกับบรรดาสาวใช้คนอื่นๆ ตามที่เธอคิดคิดไว้ แต่เป็นสิ่งที่เธอต้องการอยู่แล้ว ส่วนลิซ่ากลับไปตั้งแต่ตอนทะเลาะกับเธอแล้ว ภาวนานั่งกินข้าวร่วมกับคนอื่นๆ ในครัวอย่างมีความสุขเพราะทุกคนให้การต้อนรับเธอเป็นอย่างดียกเว้นผักหวานซึ่งเย็นนี้ตักข้าวใส่จานแล้วแยกไปกินต่างหากซึ่งทุกคนต่างก็รู้สึกดีเพราะหากผักหวานร่วมโต๊ะก็อาจจะมีเรื่องให้วุ่นวาย

“คุณพราวจะขึ้นข้างบนก่อนเลยก็ได้นะคะ เดี่ยวทางนี้พวกพี่จัดการเองค่ะ”

“แต่ว่า..”

“อย่ากังวลเลยค่ะ คุณแพทไม่กลับมาหรอกค่ะคืนนี้ คุณพราวสบายใจได้”

ยี่สุ่นยิ้มให้กำลังใจ เพราะเข้าใจความรู้สึกของหญิงสาวตรงหน้าดี เธอเองก็รู้เรื่องการมาของภาวนามาตั้งแต่ต้นและรู้ดีว่าคุณเพทายต้องการอะไร เธออยู่กับคุณเพทายมานานเท่าอายุของแพทริกเลยทีเดียว แม้ไปอยู่เมืองนอกคุณเพทายก็ให้เธอตามไปด้วย ดังนั้นทุกสิ่งที่คุณเพทายทำและคิดเธอจะรับรู้เสมอแต่ด้วยความที่ตนเป็นเพียงลูกจ้าง เป็นข้าเก่าจึงทำได้เพียงรับรู้และรับฟัง

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ เอ่อ.. พี่ยี่สุ่นคะ พราวขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”

“ค่ะ”

“การมาของพราว คือการแก้แค้นของคุณเพทายใช่ไหมคะ แล้วคุณเพทายเขาแค้นพราวเรื่องอะไรคะ.. พี่พอรู้ไหม”

ยี่สุ่นอึ้งไปเล็กน้อยกับคำถามซื่อๆ ของภาวนา แต่เพราะเตรียมตัวมาแล้วว่าจะต้องเจอคำถามนี้

“พี่ไม่รู้อะไรมากหรอกค่ะ แต่คุณท่านเป็นคนดี ท่านมีเมตตากับทุกคนมาก คุณพราวอย่าคิดมากเลยนะคะ นังผักหวานมันก็พูดไปเรื่อยเปื่อยประสาคนพูดมากล่ะค่ะ” 

“แต่.. เอาเถอะค่ะ พราวขอโทษที่ทำให้พี่ลำบากใจ”

ภาวนาเดินหน้าหงอยออกไป ยี่สุ่นมองตามแล้วถอนใจออกมาเบาๆ ป้าอร่อยซึ่งยืนฟังอยู่เงียบๆ เดินมาหายี่สุ่น

“น่าสงสารคุณพราวนะ”

“ใช่ป้า คนของเราก็ใช่ย่อย เจอทั้งเจ้านายทั้งขี้ข้า แต่ก็อย่างว่าเรามันก็แค่ขี้ข้าทำไรได้ล่ะ” ยี่สุ่นยิ้มเบื่อๆ แล้วทำงานของตัวเองไปจนเสร็จ

“แต่ข้าเชื่อว่าคุณพราวจะเอาชนะใจคุณท่านได้”

“ฉันขอให้เป็นแบบนั้น” ยี่สุ่นเองก็แอบคาดหวังไว้เช่นนั้น

ภาวนาเปิดประตูห้องนอนอันกว้างใหญ่โอ่อ่าเข้ามาด้วยใจหวั่นไหว แม้จะรู้ดีว่าเจ้าของห้องหรือจะพูดอีกทีก็คือ สามี ของเธอไม่อยู่ก็ตาม ร่างเล็กเดินเร็วๆ ไปหยิบกระเป๋าออกมาแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็มายืนมองเตียงกว้างอย่างลังเลว่าจะขึ้นไปนอนบนเตียงดีหรือไม่ หรือว่าจะนอนกับพื้นและสรุปแล้วเธอก็เลือกที่จะนอนบนพื้นมากกว่า ภาวนาลากผ้าปูกับผ้าห่มสำรองในตู้ออกมาปูนอนที่มุมห้องตรงประตูกระจกระเบียงซึ่งพอมีแสงสลัวๆ จากแสงจันทร์สาดสิ่งเข้ามา เธอชอบแสงจันทร์มองมองพระจันทร์ในยามค่ำคืนเดือนหงายเพราะมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนไม่โดดเดี่ยว อย่างน้อยๆ ก็มีดวงจันทร์เป็นเพื่อน บางครั้งเธอยังชอบภาวนาขอพรจากพระจันทร์อยู่บ่อยๆ แม้ว่าพรที่ขอนั้นไม่เคยสำฤทธิ์ผลเลยสักครั้งก็ตาม

“พระจันทร์จ๋า ขอให้พราวได้มีความสุขอย่างแท้จริงสักครั้งได้ไหม..” หญิงสาวเงยหน้ามองดวงจันทร์ดวงโตที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้าก่อนจะไหว้พระสวดมนต์ก่อนนอนเช่นทุกวัน..

รุ่งเช้าภาวนารีบตื่นแต่เช้ามืดเพื่อจะไปซื้อของที่ตลาดกับป้าอร่อยและนึกดีใจที่แพทริกไม่ได้กลับมาเมื่อคืนนี้เขาก็คงไปนอนที่ไหนสักแห่งหรือไม่ก็คงอยู่กับลิซ่าแต่ก็ดีแล้วที่เป็นแบบนั้น หญิงสาวรีบลงไปสมทบกับป้าอร่อยแต่ขณะที่กำลังจะเปิดประตูออกไปนั้นก็เป็นจังหวะเดียวกับประตูถูกเปิดออกมาจากคนที่อยู่ข้างนอกทำให้ภาวนาเสียจังหวะผงะด้วยความตกใจร่างเล็กเซถลาล้มลงไปกองกับพื้น

“ซุ่มซ่าม..” เสียงห้าวฟังดุหงุดหงิดร่างสูงใหญ่ยืนค้ำหัวเธอ ภาวนาเงยหน้ามองเขาอย่างขุ่นใจแต่ไม่พูดอะไรออกมาแล้วพยายามลุกขึ้นแล้วยืดตัวตรงเดินผ่านเขาไปเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ชายหนุ่มมองตามร่างเล็กที่สูงเพียงหัวไหล่ของตนออกไปอย่างไม่พอใจ สายตามองเขาเหมือนไม่มีตัวตน ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมองเขาแบบนั้นแล้วผู้หญิงอย่างภาวนากล้าดีอย่างไรจึงได้มองเขาด้วยสายตาแบบนั้น

“นี่เธอ หยุดเดี๋ยวนี้” เสียงห้าวเรียกห้วนๆ หญิงสาวจึงหยุดเดินแต่ไม่หันไปมองเดือดร้อนให้คนตัวโตเดินมาข้างหน้าเธอเสียเอง

“ขอโทษฉันด้วย”