LOGINShare
บทที่2 บนเตียงเจ้าชาย
Last Updated:
2025-04-14 19:33:43ห้องบรรทมเจ้าชายแห่งอาเรส
"เจ้าไม่กลัวข้าเหรอ?" ไคลน์เอ่ยถามทาสโอเมก้าคนใหม่ที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาด้วยท่าทีที่นิ่งเฉย เซย์เงยหน้าขึ้นสบตากับเจ้าชายไคลน์ ดวงตาของเขาส่องประกายเย็นยะเยือก ก่อนจะยกมุมปากยิ้มอย่างท้าทาย “แล้วถ้าข้าบอกว่า… ข้า ‘ไม่กลัว’ ล่ะ?” ไคลน์ชะงักเล็กน้อย ก่อนที่เสียงหัวเราะต่ำๆ จะหลุดออกมา “กล้าดี…” มือหนาของเจ้าชายค่อยๆ เอื้อมมาปลดเสื้อคลุมที่คลุมอยู่บนไหล่ของเซย์ออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนสะท้อนแสงเทียนอันอ่อนโยน เจ้าชายกระชับแขนรอบเอวของเขาแน่น ก่อนจะลากร่างของเซย์เข้าใกล้ ปล่อยให้ความร้อนจากร่างกายทั้งสองสัมผัสกันอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง เซย์ไม่ขัดขืน เขาไม่ผลัก ไม่หนี แม้จะรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นในคืนนี้ เขาแค่... จ้องตาไคลน์นิ่งๆ ด้วยความสงบ ราวกับเขากำลังจับจังหวะเวลา รอคอยการ "บางสิ่ง"ให้ดำเนินไปตามแผนที่เขาวางไว้ล่วงหน้า โดยที่ไคลน์เองยังไม่รู้ตัวว่า คืนนี้... อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในจักรวรรดิ เสียงครางของไคลน์ดังก้องในห้องแคบ ภายในความมืด เขาหอบหายใจแรงๆ ขณะริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาบดเบียดแลกกับเซย์ก่อนเคลื่อนไหวไปทำการสำรวจเรือนร่างของทาสโอเมก้าคนใหม่ด้วยความละเมียดละไม เสียงครางที่เปล่งออกมาไม่ต่างจากเสียงของสัตว์ป่าที่รู้สึกถึงความพึงพอใจจากสัมผัสที่เขาทำกับเรือนร่างของเซย์ และในความมืด... เซย์ยิ้มบางๆ “ข้าจะทำให้เจ้าท้อง... ไคลน์.” เสียงกระซิบที่แผ่วเบา ราวกับลมพัดผ่านหูของเขา เจ้าชายที่กำลังหลงไหลอยู่ในความร้อนแรงไม่ทันได้สังเกตว่าเสียงนี้เป็นเสียงที่บอกถึงแผนการร้ายที่จะมาเยือนเขา คืนนั้นในห้องส่วนพระองค์ของเจ้าชาย ไคลน์เหวี่ยงร่างเซย์ลงบนเตียงขนาดใหญ่ เสียงผ้าเสื้อผ้าถูกกระชากจนขาดสะบั้นดังลั่นไปทั่วห้อง เรือนร่างของทาสโอเมก้าคนใหม่ที่ขาวเนียนละเอียดจนสะท้อนกับแสงของดวงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาและยิ่งน่าสะดุดตาเมื่อเขานอนแผ่หลาอยู่บนผ้าปูสีแดงเข้ม เสียงโลหะกระทบกันเบา ๆ ขณะที่ชุดเกราะหนักถูกถอดออกทีละชิ้น เผยให้เห็นเรือนร่างแข็งแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม หน้าท้องเนื้อแน่นจนเป็นคลื่นมีรอยแผลเป็นที่สร้างจากสงครามและเลือดของไคล์ "เจ้าชายผู้แข็งแกร่ง" ดวงตาสีเข้มมองต่ำลงมาที่ร่างใต้แสงเทียน เจ้าชายแสยะยิ้ม ร่างสูงก้าวขึ้นคร่อมพร้อมโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนปะทะปลายจมูกเซย์ เซย์จ้องมองเขาแทบจะไม่กระพริบตา “โอเมก้าเงียบแบบนี้มันน่ารำคาญนะ ร้องหน่อยสิ อย่าทำเหมือนเจ้าพร้อมจะขึ้นเตียงกับข้าอยู่แล้ว” เซย์ยกยิ้ม เย้ยหยันน้อย ๆ ทั้งที่ยังนอนนิ่ง “แล้วถ้าข้าบอกว่าข้า ‘พร้อม’ จริง ๆ ล่ะ?” ไคลน์ชะงักเพียงครู่ ก่อนแสยะยิ้มกว้างกว่าเดิม “กล้าดี...แต่ข้าชอบนะ เรือนร่างแบบนี้ เสียงแบบนี้ ใบหน้าแบบนี้...โอเมก้าส่วนใหญ่ร้องขอชีวิต แต่เจ้า...น่าขยี้ดี” มือหนาลูบไล้จากริมฝีปากสีเชอรี่เคลื่อนต่ำลงมาผ่านแผงอกของเซย์และหยอกล้อจุกสีสวยด้วยการใช้ปลายนิ้วกับนิ้วลูบคลึงเบา ๆ "อื้ม..เจ้าชาย..ข้า" เซย์บิดเร่าครางกระเส่ามองตาเขาอย่างยั่วยวน ไคลน์ยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะลูบไล้มือหนาเคลื่อนต่ำลงมาเรื่อย ๆ ผ่านหน้าท้อง บั้นเอว และกระชากท่อนขาของเซย์แยกออกจากกันอย่างไร้ความปรานี ...... "คืนนี้ข้าจะบดขยี้เจ้า"
Latest chapter
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่18 บทสรุป และความสงบสุขที่คืนมา
ราชสภา กลางวัน เสียงก้องภายในหอประชุมกดดันยิ่งกว่าลมพายุ เสียงกระซิบกระซาบมากมายดังอยู่ทั่วห้อง ไม่มีใครนั่งนิ่ง ไม่มีใครไม่รู้ว่าทุกสิ่งกำลังเปลี่ยนไป “ราชาอัลฟ่าสิ้นพระแล้วจริงเหรอ?” “ว่าแต่ องค์ชายไคลน์ ยังมีชีวิตอยู่จริงรึเปล่า?” “บุตรของพระชายาจะขึ้นนั่งบัลลังก์?” ผ่านไปหนึ่งปี เซย์กับไคลน์เร้นกายซ่อนตัวจากโลกภายนอกเพิ่มรวบรวมกำลังที่จะทำศึกครั้งใหญ่ ค่ำคืนหนึ่งในปลายฤดูใบไม้ผลิ ภายในห้องนอนที่เรียบง่าย กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากดอกไม้แห้งลอยตลบอยู่กลางอากาศ แสงจากตะเกียงน้ำมันสะท้อนบนผิวเนียนของคนสองคนที่นอนแนบกันใต้ผ้าห่มสีอุ่น เซย์ซุกหน้าลงกับแผงอกของไคลน์ ฟังเสียงหัวใจเต้นสม่ำเสมอของอีกฝ่าย แขนของไคลน์โอบรัดเขาไว้ราวกับกลัวจะหลุดหาย “เจ้าหลับแล้วหรือยัง” เซย์กระซิบเสียงนุ่ม “…ยัง” เสียงตอบกลับอู้อี้ แต่มีรอยยิ้มปนอยู่ เซย์เลื่อนนิ้วขึ้นมาวาดวนบนอกไคลน์เป็นวงกลมเล็ก ๆ ก่อนจะพูดเสียงเบาแต่เจือจงใจ “เจ้าเคยบอกว่า อยากมีลูกอีกคน…ถ้าโลกปลอดภัยพอ” ไคลน์ชะงักเล็กน้อยก่อนจะชันกายลุกขึ้นนั่งมองทารกน้อยที่นอนหลับอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ข้างเขา ก่อนจะหันไปมองคนที
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่17 อันตรายที่เร้นกาย
สายลมในรุ่งเช้าพัดปะทะร่างกายของไคลน์ที่นอนหลับอยู่บนเตียง ไคลน์ตื่นจากนิทรา เส้นผมเปียกชื้นเพราะเหงื่อ แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะฮีท...แต่เพราะฝันร้าย เขาตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่เขาไม่เคยรู้จัก “ข้าจะปกป้องท่านไม่วางอะไรจะเกิดขึ้น” เซย์พูดไว้เมื่อคืน ขณะโอบเขาไว้ในอ้อมแขน และไคลน์...เชื่อทุกคำของเขา ห้องบัญชาการลับของคาลิกซ์ “ทุกอย่างพร้อม” “ทหารจะบุกวังเก่าเวลาค่ำ…ทำเหมือนเป็นการ 'กวาดล้างกบฏกลุ่มลัทธิอีนิกม่า'” คาลิกซ์ยกยิ้ม “และเมื่อองค์รัชทายาท...บังเอิญอยู่ในนั้น” ขุนนางข้างกายกลืนน้ำลาย “ท่านแน่ใจหรือไม่ ว่าจะไม่มีใครรอด?” “ไม่จำเป็นต้องไม่มีใครรอด” “และต้องไม่มีใคร ‘กล้าพูดชื่อของไคลน์’ อีกต่อไป” พระราชวังลับกลางป่า ไคลน์ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปโอบกอดไคลน์จากด้านหลัง เซย์ถือแผนที่เมืองในมือก่อนจะวางมันลงโต๊ะ เขาวางหมุดเล็ก ๆ ไว้ตรง "ประตูใต้ดินฝั่งตะวันตก" “ถ้าหากข้าตายที่นี่...คือทางหนีสุดท้าย ถ้าทุกอย่างผิดพลาด เจ้าจะพาลูกของเราหนีไปทางนี้” ไคลน์ตวัดมือปัดแผนที่ “ไม่ ข้าไม่หนีอีกแล้ว” เซย์เงียบครู่หนึ่ง ก่อนกลับตัวมากอดไคลน์ “เจ้ากำลังตั้งครรภ์ ไคลน์” ไ
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่16 แย่งชิงอำนาจ
ภายในห้องประชุมชั้นสูงของราชสภา อากาศเย็นจัดกว่าทุกวัน คาลิกซ์นั่งนิ่งอยู่หัวโต๊ะ ชายหนุ่มผู้สง่างาม วางท่าทรงพลังในชุดคลุมอัลฟ่าสีดำล้วน ปักสัญลักษณ์พิเศษที่แปลกตา...เพราะมันไม่เคยมีในเครื่องแบบของราชวงศ์มาก่อน มันคือ "ตราสภาเงา" — กลุ่มขุนนางหัวรุนแรงที่เริ่มเคลื่อนไหวอย่างเงียบงัน “ข่าวลือกระจายแล้ว…” “ข้าหวังว่า...สภาทุกคนจะพร้อมเลือกผู้นำที่ คู่ควรกับบัลลังก์โดยแท้จริง” ประโยคนั้นทิ้งไว้ในอากาศราวกับหมอกพิษ ขุนนางบางคนเริ่มกระซิบ บางคนหลุบตา แต่ไม่มีใครกล้าพูดตรง ๆ คาลิกซ์เป็นบุตรของพระชายา แต่ทว่าไคลน์เป็นบุตรของพระราชินี แต่ทว่าไม่มีใครกล้ายืนยันว่า “ไคลน์” ยังเป็นอัลฟ่าอยู่ ตัดกลับมา ในวังส่วนตัวของไคลน์ ไคลน์นั่งอยู่บนเก้าอี้ใกล้หน้าต่าง มือกำรายงานสภาแน่นพอ ๆ กับร่างกายที่ยังไม่หายร้อนจากอาการ “ฮีทที่ยังไม่จาง” เซย์ยืนอยู่ข้างหลัง เงียบ แต่จับตามองทุกอย่าง “เจ้าคิดว่าเขาจะทำอะไรต่อจากนี้” ไคลน์เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า เซย์ตอบนิ่ง ๆ “คาลิกซ์ไม่ใช่เด็กขี้อิจฉา เขาคือหมากตัวสำคัญของกลุ่มที่ไม่อยากเห็นโลกเปลี่ยน...และเจ้าคือภัยคุกคามที่เดินได้” “เ
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่15 ฮีท
กลิ่นกำยานราชสภาจางลงไปแล้ว แต่ในหัวของไคลน์ยังดังก้องอยู่ "เจ้าได้รับการคัดเลือกเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์แห่งอัลฟ่า..." "...โดยอำนาจสูงสุดจากสายเลือดและชัยชนะ" คำประกาศนั้นทำให้ห้องทั้งห้องเงียบสนิท ก่อนเสียงตบมือแผ่ว ๆ จะเริ่มขึ้นจากเหล่าขุนนางที่ไม่มีทางเลือก แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ไคลน์หวั่นใจเท่ากับคนสนิทที่อยู่ตรงหน้า คาลิกซ์ ยืนอยู่อย่างสงบรอยยิ้มที่มุมปากคือความนิ่งเฉยของคนที่ ราวกับเขาไม่ได้รู้สึกยินดีเลยสักนิด ในคืนนั้น... ไฟในหัวใจไคลน์ปะทุอีกครั้ง แต่ไม่ใช่ด้วยความดีใจจากตำแหน่ง ร่างกายเขากำลัง “ฮีท” ไม่ใช่เพียงความร้อนที่เคยรู้จักแต่เป็นไฟที่แผดเผาจากข้างใน กระตุ้นความโหยหาที่ไม่อาจควบคุมได้ ทั้งเหงื่อ ทั้งลมหายใจ ทั้งหัวใจที่เต้นรัว เขาทิ้งร่างลงบนเตียง เหงื่อไหลซึมทั่วแผ่นหลัง เสียงหอบพร่าก้องอยู่ในห้องบรรทม "ข้าไม่ใช่โอเมก้า...แต่ร่างกายข้ากำลังจะเผาข้าทั้งหมดเป็นเพราะเขา..." ประตูเปิดออก เซย์ก้าวเข้ามาเงียบ ๆ เหมือนรู้ว่านี่คือค่ำคืนที่ไคลน์ “จะเรียกหา” เขาไม่พูดอะไร แค่เดินมานั่งขอบเตียง สบตาคนที่ครั้งหนึ่งเคยแนบชิดกัน "เจ้ามาทำไม" "ถ้าข้าไม่มา เจ้าจะคลุ้มค
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่14 เสพติด
ภายในห้องบรรทมที่เงียบสนิท มีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมเทียนที่สาดแสงสั่นไหวสะท้อนเงาอ่อนบนผนังหินเย็น ไคลน์ยืนพิงกรอบหน้าต่าง มือกำแน่น เขายังไม่อาจมองเซย์ตรง ๆ ได้ หลังจากร่างกายเริ่มแปรเปลี่ยนไปตามวิถีที่เขาไม่อาจควบคุม "เจ้ายังหนีไม่ได้สินะ เจ้าชายของข้า..." เสียงทุ้มนุ่มของเซย์ดังขึ้นจากด้านหลัง แผ่วเบาแต่ราวกับคมมีดที่กรีดกลางอกไคลน์ ฝ่ามือร้อนจัดของเซย์แตะลงบนต้นคอไคลน์ก่อนจะลูบลงช้า ๆ ตามแนวสันหลัง ความอ่อนไหวซ่อนอยู่ในทุกจังหวะสัมผัสนั้น ไม่รีบร้อน ไม่เร่งเร้า แต่ทำให้เจ้าชายที่เคยแข็งแกร่งสะดุดลมหายใจตัวเอง "ข้าไม่รู้ว่าทำไมเจ้าถึงยอมให้ข้าเข้ามาได้ขนาดนี้" เซย์กระซิบ พลางกดจูบลงบนบ่าของเขา "แต่ข้าจะไม่ถอย" ไคลน์หันขวับมา ดวงตาสั่นไหว แววตาแข็งกร้าวที่เคยมีเหลือเพียงเปลวไฟแปลกประหลาดที่ปะทุอยู่ใต้ความลังเล เขาควรจะผลักไส ควรจะหนีไปจากสิ่งนี้ แต่กลับยืนนิ่ง ให้เซย์เข้ามาแนบชิดจนไร้ช่องว่าง "เจ้า... ทำให้ข้าเป็นแบบนี้" เสียงของไคลน์แหบพร่า มือของเขาจับไหล่เซย์ไว้แน่นแต่ไม่ใช่เพื่อผลักออก เซย์เลื่อนมือขึ้น ประคองใบหน้าไคลน์เอาไว้ แววตาของเขานุ่มลึกแต่แรงกล้า ริมฝีปากเขาแตะริมฝ
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่13 กลายพันธุ์
เซย์กดร่างไคลน์ลงบนเตียง เสียงโซ่ข้างเตียงกระทบกันเบา ๆ เป็นจังหวะเดียวกับหัวใจของเจ้าชายที่เต้นแรงจนแทบระเบิด “เจ้าบอกว่าเกลียดข้า…” เซย์กระซิบ พลางลากปลายนิ้วช้า ๆ ลงมาบนแผ่นอกของอีกฝ่าย “…แต่หัวใจเจ้ากลับเต้นแรงทุกครั้งที่ข้าแตะต้อง” ไคลน์หอบหายใจถี่ ราวกับกำลังต่อสู้กับพายุในตัวเอง มือเขาดันอกของเซย์ไว้ แต่แรงดันกลับอ่อนยวบไม่ต่างจากคนยอมแพ้ “อย่าแกล้งฝืนอีกเลย...” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่ากระซิบแนบใบหู ก่อนริมฝีปากของเซย์จะเลื่อนลงไล้ลำคอของเขาอย่างจงใจ ไคลน์สะดุ้ง ร่างสั่นไหว เปลือกตาหลุบลงอย่างหมดหนทาง เขาเคยคิดว่าตนเป็นผู้ควบคุม เป็นอัลฟ่าผู้สูงศักดิ์ แต่ตอนนี้...กลับรู้สึกเหมือนแค่คนที่ถูก ปราบจนเชื่อง เซย์จัดร่างของไคลน์ให้นั่งคร่อมบนตักตัวเอง มือข้างหนึ่งโอบสะโพกแน่น อีกข้างประคองท้ายทอยให้ก้มหน้าลงมารับจูบ เสียงหอบของไคลน์ดังก้องในห้อง เงาสะท้อนในดวงตาของเขาไม่ใช่เหมือนเดิม แต่เต็มไปด้วยความโหยหาที่ไม่อาจดับได้ “ข้า...ข้าไม่เข้าใจว่าทำไม…” “เพราะร่างเจ้ากำลังโหยหาข้า” เซย์กระซิบ พร้อมจงใจบดเบียดสะโพกเข้าหาเขาอย่างลึกซึ้งราวกับจะย้ำในสิ่งที่เขาพูด “อึก…!” ไคลน์กัดฟั
You may also like
ตั้งใจท้อง
saengram416 viewsMy little boy ปูนปั้นน้อยของเฮีย
Plearn9433 viewsแอบซ่อนอารมณ์เจ็บ
ต๋อง น่ะ453 viewsพี่เขยเถื่อนสวาท
กาสะลอง432 viewsเล่นเพื่อนพ่อ
One of สายหมอก269 viewsWe're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ
มินิซ่าส์439 viewsองค์ราชทายาท จอมป่วน ลิขิตรัก เจ้าชาย ปีกนกสีน้ำเงิน
Lirigrhog195 viewsสูตรรักฉบับท่านประธานจอมโหด
Futhaone319 views
