“นี่ นายจะอาบก็อาบไปคนเดียวสิจะลากฉันมาทำไมฉันจะไปเล่นน้ำกับสองคนนั้น” บลูเบลล์เอ่ยบอกกับชายหนุ่มร่างสูงที่ตอนนี้เดินไปเปิดน้ำลงในอ่างอาบน้ำอยู่ เธอจึงหันหลังให้เขาหวังจะก้าวขาเดินออกไป พรึ่บ! ทว่าร่างเธอกับปลิวไปตามมือของโรมันจนได้มายืนอยู่ในห้องน้ำในเวลาเพียงกี่วินาที
“มาเล่นน้ำกับฉันก็ได้” “ฉันไม่ได้อยากเล่นน้ำกับนายสักหน่อย!” บอกพร้อมกับดิ้นไปมาเมื่อถูกมือหนาของโรมันล็อคตัวไว้แน่น และเพราะรู้ว่าดิ้นไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไรจึงได้แต่ยืนนิ่งแล้วหันกลับไปมองหน้าเขาแทน โรมันเป็นผู้ชายที่หล่อคนหนึ่งสำหรับเธอเลยก็ว่าได้ เขามีใบหน้าที่คม ผมสีดำตัดเป็นทรงเข้ากับใบหน้า คิ้วดกดำหนาได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีพีช ผิวก็ขาวเนียนไม่ต่างจากเธอทำให้เขาดูหล่อเหมือนไอดอลท่านหนึ่งเลยล่ะ และเขาก็มักจะใช้ความหล่อของตัวเองล่อลวงผู้หญิงบ่อยๆ โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างเธอน่ะที่อยู่กับเขาบ่อยสุดก็มักจะโดนล่อ เอ้ย! โดนหลอกล่อบ่อยสุดละ “นายหล่อ แต่นายหื่น” “เธอสวย…” “ฉันไม่ได้ชมนายและให้นายมาชมฉันสักหน่อย” บอกพลางสะบัดแขนของจากมือของเขาที่ยืนมองหน้าเธอด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง นิ้วยาวชี้ไปที่อ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยฟองเป็นการสั่งให้เธอลงไปในนั้น แล้วคนอย่างบลูเบลล์มีหรือจะทำตามอย่างว่าง่าย ขาเรียวรีบก้าวลงไปนั่งในอ่างแล้วกระพริบตาปริบๆ มองเขาที่ยืนมองเธออยู่ อ่า! ขืนไม่ลงมาเองหมอนี่ก็จับเธอทุ่มลงมาอยู่ดี ฉะนั้นถ้าไม่อยากตัวช้ำอย่าขัดใจกับหมอนี่นักเลยแล้วร่างกายจะไม่ช้ำ “นี่ ฉันอยากถามอะไรนายได้มั้ย?” “อะไร?” ขายาวก้าวลงมานั่งในอ่างอาบน้ำตรงข้ามกับหญิงสาวตัวเล็กที่พอนั่งในอ่างที่มีน้ำอยู่เต็มนั้นมันก็ทำให้เธอเหลือแค่ช่วงคอกับศีรษะแค่นั้น ส่วนตัวเขานั้นก็นั่งลงไปในน้ำที่มีความลึกเพียงแค่น่าอกของเขา “นายมีอะไรกับลูกหมียัง?” “ถามทำไม?” “อยากรู้” “ทำไมไม่ถามลูกหมี” “ไม่กล้าถาม” ไม่รู้สิ ในบรรดาเพื่อนเธอสนิทกับโรมันสุดเพราะรู้จักกับโรมันมานานสุดกว่าคนอื่นไง เลยมีเรื่องอะไรก็มักจะกล้าถามกล้าถามกล้าปรึกษาโรมันมากกว่าเพื่อนคนอื่น “แล้วคิดว่าไง” “ได้แล้ว…” “ไม่เคย” “ไม่จริง! คนอย่างนายเนี่ยนะ” บลูเบลล์พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เชื่อ ใช่! เธอไม่อยากเชื่อเลยสักนิดว่าผู้ชายที่หื่นอย่างเขาจะไม่มีอะไรกับแฟนตัวเองน่ะ ทีกับผู้หญิงคนอื่นเธอยังเห็นเขาควงเข้าโรงแรมแทบไม่ซ้ำหน้าเลย “หน้าตาฉันดูเอาผู้หญิงไม่เลือกเลยหรือไง” “ก็ใช่! หรือไม่จริง?” “ไม่จริง” “แล้วทำไมถึงไม่ได้กับลูกหมี” “อยากรู้ไปบูชาหรือไง?!” “ก็…อาจจะใช่” “แค่ไม่อยากเอา ไม่มีเหตุผล..หรืออาจจะมีแต่ไม่อยากพูด” ยังคงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พรึ่บ! แล้วโยนกางเกงบ็อกเซอร์เพียงตัวเองของตัวเองไปบนพื้นนอกอ่างอาบน้ำทำเอาบลูเบลล์ถึงกับนั่งตัวแข็งทื่อมองเขาตาปริบๆ อีกครั้ง เขาถอดกางเกงเพียงตัวเดียวออกแบบนี้ก็แสดงว่าท่อนล่างของเขาตอนนี้ไม่มีอะไรมาปกปิดแล้วสิ “นาย ถอดมันออกทำไม…” บลูเบลล์เลิกสนใจเรื่องอดีตความรักของเขาเมื่อโรมันเล่นถอดกางเกงที่เป็นสิ่งปกปิดท่อนล่างเพียงตัวเดียวของตัวเองออกต่อหน้าต่อตาเธอเช่นนี้ “เวลาอาบน้ำก็ไม่มีใครใส่เสื้อผ้าอยู่แล้ว” “ฉันเริ่มจะกลัวนายแล้วนะโร” นอกจากคำพูดที่เรียบนิ่งก็สายตาที่ฉายแววความหื่นตลอดเวลานี่แหละ ถ้าเป็นคนอื่นก็อาจจะมองว่าสายตาของเขานั้นปกติไม่ได้ดูหื่นแต่ถ้าเป็นเธอจะมองออกว่าเวลาที่เขาแสดงความหื่นออกมานั้นสายตาจะเล้าโลมเรือนร่างของเธอไม่หยุด แบบมองแทบจะตลอดเวลาถึงแม้ตอนนี้เธอจะนั่งจนน้ำมิดถึงคอก็เถอะ “อืม แล้วเธอล่ะเคยมีอะไรกับใครหรือยัง?” “ไม่เคย…” “ทำไม?” “แค่อยากเก็บไว้ให้คนที่รัก อยากให้เขาเป็นคนแรกและเป็นคนสุดท้าย” “มันเป็นเรื่องยากนะแบบนั้น เธอจะรู้ได้ไงว่าคนไหนจะเป็นคนสุดท้ายของเธอ?” “ฉันก็ไม่รู้ไง ถึงไม่กล้าที่จะมีอะไรกับใครหรือแม้กระทั่งกับแฟน” เพราะแฟนที่เธอคบมานั้นไม่มีใครทำให้เธอไว้ใจได้เลยว่าเขาจะรักเธอ และมันก็จริงทุกคนเพราะพวกเขาเหล่านั้นต่างเป็นฝ่ายนอกใจเธอไปมีผู้หญิงคนใหม่แทบจะทุกคนจนตอนนี้เธอยกให้เทสโตแฟนเก่าของเธอคนนั้นเป็นผู้ชายคนสุดท้ายไปแล้ว และหากจะมีอีกก็ขอแค่อีกครั้งเดียวและคนเดียวเท่านั้นเพราะเธอเป็นคนที่ไม่ชอบการเริ่มต้นใหม่บ่อยๆ สักเท่าไหร่ “เปิดใจดู” “อืม มันจะเจ็บมั้ยครั้งแรก…” “ก็คงเจ็บ เจ็บแค่นิดเดียวแล้วจะเสียว” “อ่อ มันสนุกมั้ย?” “ถามขนาดนี้ลองดูมั้ยล่ะ?” มุมปากหนากระตุกยิ้มพร้อมกับขยับเข้าไปหาคนตัวเล็กเรื่อยๆ พรึ่บ! จนเธอต้องลุกหนีขึ้นไปนั่งบนขอบอ่าง และมันก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยแต่อย่างใดเมื่อใบหน้าของเขาอยู่ใกล้กับหน้าท้องของเธอที่มันเปลือยเปล่าเนื่องจากใส่บิกินี่แบบทูพีชไง “โร…” “ฉันอยากลองมากเลยนะ” “ละ ลองอะไร!?” “ลองกินเพื่อนไง มันน่าอร่อย” พรึ่บ! พูดแล้วเขาก็ดึงตัวของบลูเบลล์ให้ลงมาจากขอบอ่างมานั่งบนตักของเขาที่ไม่ได้มีกางเกงเสื้อผ้าอะไรปกปิดกายท่อนล่างแล้ว ร่างเล็กได้แต่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่แบบนั้นเมื่อเธอรับรู้ว่ามีของแข็งมาทิ่มแทงน้องจิ๋มของเธอ “ระ โร…นายอย่าทำแบบนี้สิ” น้ำเสียงที่สั่นเครือเอ่ยบอกกับเพื่อนหนุ่มด้วยใจที่เต้นตึกตัก เธอใช้มือดันหัวไหล่ของโรมันไว้เพื่อไม่ให้เขาขยับหน้ามาใกล้เธอมากกว่านี้ จะว่าเขาเมาก็ไม่ใช่เพราะพวกเธอยังไม่ทันได้ดื่มกันเลยสักนิด… “ทำไม?” “ก็ ก็ไม่ทำไม” “ฉันอยากทำกับเธอ เบลล์…ขอได้มั้ย?” น้ำเสียงที่อ่อนนุ่มกับใบหน้าที่แดงก่ำของเขานั้นทำเอาบลูเบลล์ถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอไม่กล้าขยับตัวเพราะคิดว่าหากขยับดิ้นไปมาเจ้าดุ้นที่เธอนั่งทับมันต้องแข็งตัวใส่เธออย่างแน่นอนดังนั้นจึงได้แต่นั่งนิ่งๆ แล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาของโรมัน “ฉัน ฉ “ฉันเงี่ยx” เมื่อเห็นว่าร่างเล็กเอาแต่ตะกุกตะกักโรมันจึงตอบแทรกเธอขึ้นทำให้บลูเบลล์นั่งตัวแข็งทื่อเข้าไปใหญ่ ตอนนี้เธอแทบจะไม่กล้าหายใจแล้วด้วยซ้ำจนฝ่ามือหนาขยับมาลูบแผ่นหลังของเธอเบาๆ นั่นจึงทำให้เธอได้สติและรีบสูดอากาศเข้าไปในปอดอย่างรวดเร็ว “อ้ะ โร!” บลูเบลล์เรียกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่ดังเมื่อเขาเล่นกระตุกสายเสื้อในของเธอออกจนมันหลุดทำให้เธอต้องใช้มือจับมันไว้ แต่ว่าเขากลับจับมือของเธอมาวางบนหัวไหล่ของเขา แน่นอนว่าเสื้อในตัวจิ๋วที่มันเป็นสายผูกทั้งช่วงคอและใต้อกมันจึงร่วงลงมาต่อหน้าต่อตาเขาและเธอ! “ยะ อย่ามองนะ!” บลูเบลล์รีบชักมือจากหัวไหล่ของโรมันไปปิดตาของเขาไว้เพราะรู้ว่ามือเล็กๆ ของตัวเองมันปิดเต้าอวบที่ใหญ่โตนี้ไว้ไม่ได้ไงจึงต้องปิดตาคนตรงข้ามแทน “เธอเคยให้ฉันดูหมดแล้วนะ” “ตอนนั้นแค่อายุสิบกว่าขวบเองมั้ง!!” หญิงสาวตัวเล็กแย้งเสียงเขียวขณะที่มือทั้งสองข้างยังปิดตาของโรมันไว้และก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อจึงได้แค่นั่งปิดตาเขาไว้อยู่แบบนี้ไง! “ฉันอยากเห็น…” “ลามก! ทะลึ่งที่สุด!” “นิสัยฉันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว” โรมันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แล้วจับมือเล็กๆ ที่ปิดตาของเขาออกจนได้เห็นก้อนแป้งขาวๆ สองก้อนที่อวบใหญ่เด่นตรงหน้า อึก! เขาลอบกลืนน้ำลายลงคอแล้วเม้มปากตัวเองแน่น หากเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาอาจจะกระโจนใส่ตั้งแต่ลากเข้ามาในห้องน้ำแล้วแต่นี่เป็นบลูเบลล์เป็นเพื่อนรักที่เติบโตมาด้วยกันดังนั้นเขาจึงต้องอ่อนโยนกับเธอให้ถึงที่สุด “มันขาวและใหญ่มากเลย..” “นายมันหื่น!” มือเล็กยกขึ้นมาปิดหน้าอกของตัวเองแล้วเอ่ยบอกเขาพร้อมกับตั้งท่าจะลุกออกจากตัวโรมัน ปึ่ก!!ทว่าเขากับรั้งตัวเธอให้นั่งลงตามเดิมจนร่องของเธอกระแทกใส่ท่อนซุงของเขาอย่างจัง ถึงมันจะมีชั้นในของเธอปกปิดของสงวนไว้แต่มันก็ไม่ได้ปิดกลั้นอารมณ์พวกเขาเลยสักนิด! “ฉันรู้ตัว” “อื้อ! ถ้างั้นก็ ปะ ปล่อยฉันสิ!” “มันแข็งแล้ว” “โร! นายก็ไปเรียกลูกหมีมาสิ!” “อยู่กับฉันอย่าพูดชื่อของคนอื่น ฉันเคยบอกแล้วหลายครั้ง…” โรมันยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แล้วขบกรามตัวเองแน่นจนเห็นเส้นเลือดขึ้นตามกรอบหน้าเมื่อเขาเริ่มจะปวดเอ็นที่มันกำลังเสียดสีไปกับเนินอวบของบลูเบลล์ที่นั่งทับมันไว้อยู่ “แต่ฉัน…ฉัน” บลูเบลล์ซบหน้าลงแถวซอกคอของโรมันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อึกอัก ถึงตอนนี้เธอจะมีอารมณ์จนอยากให้เขาทำแต่มันก็ยังไม่อยากให้ทำในตอนนี้ เธออยากให้เขาปล่อยเธอไปสงบอารมณ์พวกนั้นก่อนแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอต้องการเมื่อมือหนากำลังลูบไล้ตามขาอ่อนของเธอ“จะไปหาเองค่ะ คนปัจจุบันไม่ค่อยดี” เสียงหวานเอ่ยตอบแฟนหนุ่มที่ตอนนั่งเอาใบหน้าซบแผ่นหลังของเธออยู่ แต่พอได้ยินแฟนสาวพูดเช่นนั้นเขาจึงขยับมือมาโอบเอวของเธอไว้แล้วเปลี่ยนเป็นซบหัวไหล่ของเธอแทน“ฉันดีทุกอย่างนะ”“เหรอ ดีไม่ห่างเหินมากกว่ามั้ง”“อ่า อย่างชอบ ฮ่าๆ” เทสโตว่าพลางหัวเราะออกมาอย่างชอบใจกับคำพูดของบลูเบลล์ ต่างจากโรมันที่นั่งส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ คนอย่างหมอนี่ไม่โดนดีไม่ได้เลยมั้ง ปัก!! ไม่เพียงแต่คิดในใจโรมันยังคว้าขวดน้ำลิ้นจี่ที่วางอยูตรงหน้าของลูกหมีปาใส่เทสโต และมันก็โดนหัวหมอนั่นเต็มๆ“ไอ้โรมัน!!”“…เบลล์ครับดูหมอนั่นเรียกฉันสิ ไม่ให้เกียรติฉันเลย” น้ำเสียงอ่อนนุ่มของโรมันบอกแฟนสาวแล้วแลบลิ้นปริ้นตาใส่เทสโตที่หน้าแดงก่ำมีควันออกหูอยู่“แค่นี้ก็ต้องฟ้องเมีย!”“อังเปา! เธอหุบปากของเธอไปเลยนะแล้วนี่ทำไมต้องนั่งตัวติดกันขนาดนั้นกลัวคนอื่นไม่รู้ว่าอยู่ข้างเดียวกันหรือไง” ร่างสูงหันไปโวยวายใส่อังเปาทันทีที่โดนหล่อนว่าเช่นนั้น เขาไม่รู้ว่าฟ้าส่งสองคนนี้ให้มาคู่กันหรือไรนอกจากหน้าตาที่กวนบาทาแล้วก็คำพูดอีกเหมือนกันอย่างกับแกะ“ฉันเป็นผัวเขา”“ห้ะ! ผัว…เพิ่งเจอกันเมื่อคืนเองนะ อย่า
ตอนเช้าร่างบางขยับตัวพลิกไปมาด้วยความปวดเมื่อยแทบจะทุกส่วนในร่างกาย เธอหยัดกายลุกขึ้นนั่งบิดตัวเองเบาๆ แล้วก็หันไปมองคนข้างกายที่ลืมตาแป๋วจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว และก็ดูเหมือนว่าเขาจะอาบน้ำจัดการตัวเองเรียบร้อยตอนนี้ถึงได้นอนอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำและนอนเอาแขนเท้าขมับมองหน้าเธออยู่“เก้าโมงแล้วครับที่รัก วันนี้ตื่นสายนะ”“…”“ทำไมมองหน้าฉันแบบนี้ล่ะ เมื่อเช้าฉันไปที่บริษัทและกลับมารับเธอไปดูน้ำหอมกลิ่นบลูเบลล์ เพราะถ้าเธอชอบจะได้ผลิตออกมาถ้าไม่ชอบก็จะได้ให้เธอทดลองเองจนกว่าจะชอบ”“…” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนตัวเล็ก เพียงแต่เปิดผ้าห่มออกจนเห็นเรือนร่างที่ขาวผ่องของตัวเองแถมยังมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ ในบางจุด จากนั้นก็เคลื่อนสายตาไปมองคนทำที่นอนยิ้มกริ่มเหมือนกับว่าภาคภูมิในใจผลงานของตัวเอง“เธอเงียบทำไมครับ?”“พูดไปก็เมื่อยปาก” ตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าแล้วก็ลุกขึ้นยืน แต่ยืนไม่ถึงห้าวิก็ต้องนั่งลงบนที่นอนตามเดิมเมื่อส่วนกลางใจสาวของเธอนั้นปวดระบมมาก โรมันไม่รีรอเขารีบดีดตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาอุ้มคนตัวเล็กพาเข้าไปในห้องน้ำ“เมื่อเช้าเพื่อนเธอทักมาด้วยบอกว่าอยากชวนไปเม้ามอยเย็น
“นายจะรีบอะไรขนาดนั้นโร!” ร่างบางเอ่ยถามแฟนหนุ่มเมื่อมาถึงคอนโดโรมันก็อุ้มเธอพาขึ้นมาในห้องนอนด้วยความรวดเร็ว ร่างสูงไม่ตอบอะไรเพียงแต่ยืนกอดอกมองเธอด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ดูจากรอยยิ้มก็คือไม่ต้องเดาว่าสมองของเขาตอนนี้กำลังคิดถึงเรื่องอะไรอ่ะ“รีบเอาเธอไง ฉันอยากแย่แล้ว”“เปลี่ยนเป็นวันพรุ่งนี้ได้มั้ย วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันเลย นอนกอดกันเฉยๆ ได้มั้ย” น้ำเสียงอ่อนๆ ของบลูเบลล์บอกพร้อมกับบขาเรียวก้าวเข้าไปยืนชิดร่างสูงที่ส่ายหน้าให้รัว“ไม่เอาอ่ะ”“โรคะ พักบ้างก็ได้มั้ย?”“เบลล์ครับ ของฉันมันก็หงอยดิ สักน้ำสองน้ำก็ยังดีนะ”“โรคะ เบลล์เหนื่อยเบลล์เมื่อยจริงๆ ไปอาบน้ำมานอนกอดกันก็พอนะคะ” จากที่แทนตัวเองว่าฉันก็เปลี่ยนเป็นแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นกับน้ำเสียงหวานๆ พร้อมกับยกมือขึ้นไปกอดลำแขนแกร่งแล้วซบหน้าลงบนต้นแขนของเขา“ไม่ต้องมาอ้อน…”“เบลล์เหนื่อยจริงๆ เราไปอาบน้ำแล้วโรนอนกอดเบลล์ก็พอนะคะ”“ไม่พอ ไม่อยากได้แค่กอดเบลล์ครับ…”“โรไม่รักเบลล์แล้วเหรอคะ โรไม่อยากให้เบลล์พักหอยบ้างเลยเหรอ”“โอเค พักก็พัก..เลิกทำน้ำเสียงอ้อนแบบนี้สักที” น้ำเสียงและท่าทางที่มันดูน่ารักดูขี้อ้อนเหมือนเด็กๆ ทำให้คนอย่
ทางด้านบลูเบลล์เมื่อเดินเข้ามาในบ้านของคุณออมสินเธอก็สอดส่ายสายตามองหาผู้เป็นแม่ก่อนจะไปเห็นคุณเบนนีกำลังยืนคุยอยู่กับคุณต้นอ้อ ร่างเพรียวจึงเดินตรงดิ่งเข้าไปหาทั้งคู่ไม่ลืมที่จะยกมือไหว้คุณต้นอ้อด้วย“สวัสดีค่ะคุณป้า”“สวัสดีจ้ะ เรานี่ก็ใช่ย่อยนะป้าถามว่าแฟนตาโรเป็นใครก็ไม่ยอมบอกที่แท้ก็เป็นเรานี่เอง” คุณต้ออ้อตีแขนของบลูเบลล์เบาๆ อย่างไม่จริงจังนัก แล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่พึงพอใจหลังจากได้รู้ว่าแฟนสาวของลูกชายก็คือคนใกล้ตัวนี่เอง“แฮะๆ รอเซอร์ไพรส์ไงคะ…ไม่รู้ว่าเป็นหนูคุณป้าจะรับเป็นสะใภ้มั้ย?”“แหม จะไม่รับก็ยังไงอยู่มั้ยรู้จักตั้งแต่ตัวเท่าขวดน้ำ”“อืม แล้วแม่ให้คนไปเรียกหนูมีอะไรหรือเปล่าคะ?” หันไปถามคุณเบนนีที่กำลังยกโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปเธออยู่ แล้วจากนั้นก็คงจะไปโพสต์ลงเฟสบุ๊คพร้อมกับประโยคแสนจะน่ารักอย่าง ‘ลูกสาวใครนะ สวยจัง’ อีกตามเคยล่ะสิ“ก็ให้มาคุยกับแม่แฟนบ้างไง อีกอย่างแม่กับอ้อคุยกันแล้วว่าหากลูกคิดจะอยู่กินกันจริงๆ ทางอ้อก็จะจัดงานแต่งให้ เพราะลูกสองคนก็ไม่ใช่เด็กๆ แล้วไง”“ใช่ๆ และที่สำคัญนะ ป้าอยากมีหลานแต่งปุ๊ปต้องปั๊มหลานให้ป้าทันทีเลยนะ”“ไม่ต้องแต่งก็ปั๊มให้
“พี่เบลล์ทำงานอะไรอยู่เหรอคะ?” อังเปาเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาเป็นประกาย ทั้งที่เติบโตมาในครอบครัวที่มีผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ แถมยังได้เข้าเรียนในโรงเรียนหญิงล้วนแต่ทำไมเธอร้สึกว่าบลูเบลล์สวยดึงดูดเธอมากเลยไม่รู้“ตอนนี้พี่เปิดร้านดอกไม้กับร้านเครื่องเขียนน่ะ”“อ่อ เปิดนานหรือยังคะ?”“ก็ได้สองสามปีแล้ว เปาล่ะตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่”“อืม เป็นพนักงานในบริษัทคุณป้าค่ะ แล้วก็กำลังเรียนต่อปริญญาโทอยู่ค่ะ” อังเปาบอกด้วยรอยยิ้ม ดวงตากลมโตจ้องมองบลูเบลล์แทบไม่ลดละ จนคนที่ถูกมองถึงกับทำตัวไม่ถูกได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้“พี่เบลล์มีแฟนหรือยังคะ?”“มีแล้วค่ะ เปาล่ะคะ?”“ไม่มีค่ะ พี่สวยแบบนี้แฟนพี่คงหล่อน่าดูนะคะ”“ก็…พอได้ ฮ่าๆ” บลูเบลล์เอ่ยติดตลก ส่วนอังเปาก็มีเพียงใบหน้าที่เรียบนิ่งแทบจะตลอดเวลา “กรี๊ดด!! แกใครอ่ะ หล่อจัง!” จนมีเสียงของผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเธอสงคนดังขึ้น สองสาวจึงหันไปมองทางหน้าบ้านที่มีสามหนุ่มเดินเข้ามาในงานด้วยชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำ รองเท้าหนังถูกขัดจนเงาวับ ผมถูกเซ็ทไว้อย่างลงตัว…“หล่อมากเลยมึง!”“จริง! โดยเฉพาะคนกลาง เขามีเมียยังวะมึง!” เสียงสาวๆ ยังคงดั
เวลา 18:39 น.“เบลล์ครับ…ทำอะไรอยู่เหรอ มืดแล้วนะ” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงเดินเข้ามาในห้องทำงานของแฟนสาวที่นอนหมอบลงไปบนพื้นโต๊ะด้านหน้า เปลือกตาบางปิดสนิทพร้อมกับเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ“เบลล์ หลับเวลานี้เนี่ยนะ” เขาบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วเดินไปหยิบเสื้อแขนยาวของเจ้าตัวซึ่งแขวนไว้ที่ราวตากผ้านั้นมาคลุมตัวให้เธอ จากนั้นก็เดินมาจัดเอกสารบนโต๊ะที่เกลื่อนกราดให้เข้าที่ก่อนจะหยิบเก้าอี้มานั่งข้างบลูเบลล์“ที่รักครับ กลับไปนอนที่ห้องดีกว่ามั้ย แบบนี้มันเมื่อยนะ” โรมันบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเมื่อเห็นแขนของเจ้าตัวเล็กเป็นรอยเส้นผมที่เจ้าตัวเอาศีรษะหนุนไว้ ฝ่ามือหนาจึงสอดเข้าไปจับประคองใบหน้าที่เรียวสวยไว้แล้วจ้องมองเธอที่ยังคงหลับไม่รู้สึกตัว“ขี้เซาจริงๆ ตื่นได้แล้วครับ” ขยับมือที่รองอยู่ใต้แก้มของของบลูเบลล์เบาๆ จนร่างเล็กขยับตัวพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้วยกมือขึ้นมาขยี้ตาตัวเอง“มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”“สักพักแล้ว วันนี้ไปงานคุณออมสินไม่ใช่เหรอ”“อืม เพิ่งเลิกงานเหรอ” ถามพลางบิดตัวเล็กน้อย โรมันจึงพยักหน้ารับแล้วเอื้อมมือมาจับเส้นผมที่บังหน้าสวยๆ ของบลูเบลล์ไปทัดใบหูขาวไว้ ดว