22 - ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

หญิงสาวดันอกแกร่งของชายหนุ่มออก เพราะโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มดังขึ้นมาอีกรอบ

“รับก่อนเถอะ...เผื่อมีธุระด่วน” เสียงหวานเอ่ยบอก

ปุยเมฆจึงจำใจลุกขึ้นนั่ง แล้วเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนหัวเตียง

“ครับคุณพ่อ...”

“ครับ เข้าใจแล้วครับ”

“เมฆไม่เป็นไรครับ แค่เมื่อคืนติดฝน ไปต่อไม่ได้ เลยแวะหาที่พักก่อน”

“ครับ...สวัสดีครับ” มือหนากดวางสาย แล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม แล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆกับหญิงสาว พร้อมกับสวมกอดเธอ อย่างสบายใจ และอารมณ์ดีกว่าเดิม

“อารมณ์ดีอะไรขนาดนั้น” หญิงสาวเลิกคิ้วมอง

“คุณพ่อโทรฯมาบอกว่า ไม่ต้องไปถ่ายแล้ว เพราะฝนตกตลอด ไม่ค่อยสะดวกต่อการถ่ายทำ จึงยกเลิกไป ให้เรากลับได้ และพักกองสามเดือน จนกว่าสภาพอากาศจะกลับมาปกติ”

“ถ้าอย่างนั้น...เรารีบลุกไป เตรียมตัวกลับกรุงเทพฯกันเถอะ...อ๊ะ...ซีด” ต้นข้าวพูดบอกพร้อมกำลังจะลุกขึ้น แต่ก็ต้องร้องขึ้นมาเพราะเจ็บส่วนล่างที่พร้อมจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“ยังเจ็บอยู่เหรอ...ไหนเค้าหนูหน่อยสิ”เสียงนุ่มเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง และเหยียดตัวลุกมือหนากังจะเปิดผ้าห่มออก

แต่ต้นข้าวดึงไว้เสียก่อน แล้วจ้องมองหน้าชายหนุ่มนิ่งอย่างรู้สึกแปลกใจ ที่ชายหนุ่มพูดจาอ่อนโยนกับเธอ แถมสายตาจริงจังที่มองเธออีก หญิงสาวไม่กล้าถามอะไร เพราะรู้สึกอาย

“อ้วน...จะอายทำไม เมื่อคืนก็เห็นมาหมดแล้วด้วย แถมยังทำมากกว่าเห็นอีกด้วยซ้ำ มือหนาเปิดผ้าห่มออก “นอนลง” แล้วใช้สายตาพิฆาตจ้องมองไปที่หญิงสาวให้นอนลง

ปุยเมฆเปิดผ้าห่มออก แล้วจับขาของหญิงสาวตั้งขึ้น แยกออกเล็กน้อย เพื่อดูน้องสาวของเธอ

“ไม่บวมแล้ว...แต่แค่ยังแดงอยู่” เสียงเอ่ยบอก แล้วก้มลงไปหากลีบกุหลาบสีแดงก่ำ ลงลิ้นใส่ทันที ที่ไม่ให้หญิงสาวได้ตั้งตัวเลย

“มะ เมฆ ทำอะไร มันสกปรกน่ะ อื้อ...” หญิงสาวเอ่ยเสี่ยงสั่น มือจิกหมอน แล้วพยายามขยับตัวหนี

ร่างสูงจึงต้องละออกจากกลีบกุหลาบ แล้วลุกขึ้นมา ทิ้งตัวลงมทคร่อมหญิงสาวไว้แทน พร้อมกับเอ่ยบอกที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“ช่วยรักษาไงครับ”  เสียงนุ่มเอ่ยบอกพร้อมกับจูบไปที่ปากบางของเธอ ส่งลิ้นหนาเข้าไปสำรวจกวาดชิมน้ำหวานจากปากเธอจนทั่วไปทุกซอกมุม นานสองนาน กว่าจะยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

ปุยเมฆลุกขึ้นจากเตียงลงมายืนที่พื้น แล้วรีบอุ้มหญิงสาวขึ้นมาทันที

“ว้ายยย....” หญิงสาวร้องขึ้นอย่างตกใจ เมื่อชายหนุ่มอุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาว และรีบกอดคอชายหนุ่มไว้แน่นด้วยสัญชาตญาณเพราะกลัวตก

“...” ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร ได้แต่อมยิ้ม พร้อมกับหญิงสาวเดินไปที่ห้องน้ำต่อทันที

“ออกไปสิ ฉันจะอาบน้ำ” ต้นข้าวเอ่ยบอก เมื่อปุยเมฆวางเธอลงในอ่าง และเปิดน้ำให้

“พูดใหม่สิอ้วน” สายตาเข้มจ้องมองทันที

“ออกไปได้แล้วค่ะ ข้าวจะอาบน้ำ” ต้นข้าวจึงยอมอ่อนเสียงลง

“อาบด้วยกันนี้แหล่ะ” ไวกว่าคำพูด ปุยลงมาอยู่ในอ่างพร้อมกันกับต้นข้าวแล้ว

“เขินเหรอ?” มือหนาถอดเสื้อผ้าของตนออก เเล้วโยนทิ้งไปแบบไม่ใยดี พร้อมกับเอื้อมมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่หญิงสาวสวมออกด้วย

"ขะ ข้าวทำเองดีกว่า"

"อยู่เฉยๆ เค้าจัดการเอง ทำไมยังอายอยู่อีกเหรอ" เสียงเข้มเอ่ยสั่ง พร้อมกับถามเสียงนุ่มลง

“เปล่าหรอก...แค่รู้สึกแปลก” หญิงสาวเอ่ยตอบพร้อมกับนั่งพิงขอบอ่าง

“แปลกยังไง” ปุยเมฆเลิกคิ้วมอง พร้อมกับถอดเสื้อออกหญิงสาวออก แล้วดึงเธอมาให้หลังพิงอกเขาแทน

“คุณเปลี่ยนไปจากเดิมมากเลย”

“ไม่เรียกคุณได้ไหม รู้สึกว่าเหินห่างยังไงก็ไม่รู้”

“แล้วจะให้เรียกว่าอะไร?” หญิงสาวหลังไปมอง พร้อมกับถามขึ้น

“เรียกพี่สิ!”

“มัน...ไม่ชิน”

“ทีเมื่อคืน ยังเรียกเมฆออกมาเฉยๆได้เลย” ปากหยักเอ่ยเเซวพร้อกับมือปลาหมึกเลื่อยลูบไปทุกส่วนของตัวหญิงสาว

“ก็นั่นมัน...นี้” หญิงสาวไม่รู้จะพูดแก้ตัวคำไหน เพราะเมื่อคืนอารมณ์มันพาไป และเธอก็รู้สึกดีกับเขามากด้วย

“อะไร หึ อ้วน...” ชายหนุ่มแกล้งเอ่ยถาม

“ก็บอกว่าไม่ได้อ้วนไง" หญิงสาวตวาดตามองค้อน

“ก็ไม่ได้บอกว่าอ้วน...แค่เต็มไม้เต็มมือ" เสียงนุ่มเอ่ยแซวพร้อมกับมือเลื่อนมากอบกุมที่เต้าอวบของเธอ

"อ๊ะ...เจ็บน่ะ จะบีบทำไม"

"อย่าร้องแบบนี้ได้ไหมครับ" เสียงกระเส่าเอ่ยกระซิบที่ข้างหู พร้อมกับลมหายใจที่เป่ารดต้นคอของหญิงสาว

"เค้าแค่อยากเรียกแทนตัวเฉยๆ แล้วอ้วนล่ะ จะเรียกเค้าว่าอะไร” เสียงนุ่มเอ่ยถาม

“เราเป็นอะไรกันเหรอ...ถึงต้องเปลี่ยนคำเรียกด้วย” หญิงสาวถามขึ้นมาทันที

“อ้วนอยากเป็นอะไรล่ะ”

“ไม่ได้อยากเป็นอะไรทั้งนั้น ถ้าไม่ติดว่าเพราะหน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบ ก็ไม่ต้องมาอยู่จุดนี้หรอก” หญิงสาวรีบดีดตัวออกจากชายหนุ่ม แล้วลุกขึ้นทันที

"อ้าว...เเล้วเรื่องเมื่อคืนล่ะอ้วน" ปุยเมฆรีบลุกขึ้นยืนตาม

"เรื่องเมื่อคืน...คุณก็ช่วยลืมๆไปเสียเถอะ แล้วฉันก็ขอโทษด้วย อารมณ์มันพาไป แถมบรรยากาศก็เป็นใจเสียด้วย" หญิงสาวเอ่ยจบ ก็ก้าวขาออกจากอ่าง แล้วกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำไป

ทว่า

"ได้ไงล่ะอ้วน...ง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ แต่นั้นมันครั้งแรกของเราน่ะอ้วน อ้วนไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอครับ" ร่างสูงรีบก้าวตาม พร้อมกับสวมกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง แล้วเอ่ยถามเสียงเบาๆ ที่ข้างหู

"ครั้งแรก ใครๆก็มีได้ทั้งนั้นแหล่ะ...ปล่อยเถอะค่ะ ฉันจะไปแต่งตัว เราจะได้เดินทางกลับกรุงเทพฯกัน" หญิงสาวเอ่ยบอก ะร้อมกับพยายามแกะมือหนาที่กอดเธอไว้ออก

"ใครว่าเราจะกลับกรุงเทพฯกันวันนี้ล่ะ ในเมื่อได้หยุดตั้งสามเดือน แล้วตอนนี้ก็ยังคุยกันไม่เข้าใจสักที ก็อยู่ที่นี้ อยู่แบบนี้แหล่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยบอกพร้อมกับยังกอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

"ฉันจะไปใส่เสื้อผ้า...อยากเป็นปอดบวมตาย ก็เชิญ อยู่โป้ๆแบบนี้ คนเดียวไปเลย" หญิงสาวเอ่ยขึ้นมาอย่างน้อยใจ

"อ้วน...เราก็คุยกันดีๆสิ อ้วนรู้สึกยังไง ก็บอกเค้ามาตามความรู้สึกแค่นั้นเอง"

"จะให้ฉัน...กล้าเอาความรู้สึก หรือใจไปเสี่ยงกับคุณได้ยังไง คุณเป็นใคร แล้วฉันล่ะเป็นใคร"

"..." ปุยเมฆยืนนิ่งทันที

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนิ่ง ต้นข้าวรีบแกะมือของชายหนุ่มออก แล้วเปิดประตูจากห้องน้ำไปทันที