23 - ปรับความเข้าใจ

ปรับความเข้าใจ

ก็อก ก็อก ก็อก

เสียงเคาะประตูดังมาจากทางด้านนอก ปุยเมฆจึงเป็นฝ่ายไปเปิดประตูเอง

"คะ คุณเหนือเมฆ!" พนักงานสาวของทางรีสอร์ทเอ่ยขึ้นเสียงดัง เพราะตกใจ เมื่อเห็นว่าคนที่เปิดประตูมานั้นคือใคร

"ครับ...มีอะไร หรือเปล่าครับ" ชายหนุ่มพยักหน้ารับและเอ่ยถามขึ้นต่อทันที

"คือว่าทางเรานำอาหารมาให้ค่ะ นี้ก็เกือบบ่ายเเล้วไม่เห็นพวกคุณออกมากันเลย" พนักงานบอก พร้อมกับเข็นรถที่นำเอาอาหารมาให้ ไว้ตรงหน้าของชายหนุ่ม

"เอ่อ...พอดีพวกเราพึ่งตื่นกันน่ะครับ แล้วรู้สึกว่าเหมือนจะไม่ค่อยสบายนิดหน่อย อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนตากฝนเยอะมั้งครับ" ปุยเมฆเอ่ยบอก

"ค่ะ แล้วพวกคุณทานยากันยังค่ะ เอาอะไรเพิ่มไหมค่ะ แจ้งทางเราได้เลยนะค่ะ"

"ครับ...ไม่เป็นไรเลยครับ"

"ถ้าอย่างนั้น ดิฉันขอตัวน่ะค่ะ ถ้าพวกคุณต้องการอะไรเพิ่มก็เรียกได้ตลอดน่ะค่ะ" พนักงานสาวเอ่ยบอก และกำลังจะเดินกลับไป

"เดี๋ยวครับ...รอผมสักครู่น่ะครับ" ชายหนุ่มเดินกลับเข้าไป พร้อมกับหาอะไรบางอย่างในกระเป๋า แล้วเดินกลับไปหาพนักงานสาวคนนั้น

"ผมขอพักที่นี่ต่อเป็นเวลา 2 สัปดาห์น่ะครับ นี้ครับ...ผมขอชำระค่าที่พัก และค่าบริการล่วงหน้าเลยนะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยบอก พร้อมกับยื่นบัตรเครดิตให้แก่พนักงานสาวไป

พนักงานสาวคนนั้นรับบัตร และเดินออกไปจากตรงนั่นทันที

"พีคในพีคเลย เจอดาราดังที่นี่ว่าพีคแล้ว แต่ดันพีคกว่านั้น เมื่อเจอเขาอยู่กับผู้หญิง หือ....ฉันอกหัก" พนักงานสาวคนนั้นเดินคอตกกลับไป

ปุยเมฆที่พอจะได้ยินว่าพนักงานสาวคนนั้นพรึมพลำอะไรอยู่คนเดียว ส่ายหน้าหัวเราะเบาๆ แล้วจึงรีบปิดประตู เดินเข้ามาภายในห้อง แต่ก้ต้องตกใจ เมื่อเห็นต้นข้าวยืนกอดอก จ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาจ้องจะคาดโทษเขาให้ได้

"มีอะไรอ้วน...ทำไมมองหน้าเค้าแบบนั้น" ปุยเมฆถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเริ่มกลัวๆ

"นี่มันอะไรกัน...ไหนบอกว่าลืมเอามาไง" ต้นข้าวชูบัตรประจําตัวประชาชนของชายหนุ่มขึ้น แล้วเอ่ยถามเสียงจริง พร้อมกับสายตาที่ดุดัน แล้วโยนใส่ชายหนุ่มทันที

"เอ่อ...คือว่า" ปุยเมฆรีบรับไว้ และไม่รู้จะตอบอย่างไร ได้แต่อึกอักไม่กล้าพูดออกมา ว่าเขาโกหกเธอ

"คืออะไร" ต้นข้าวถามย้ำ อย่างรู้สึกโมโห

"ก็...เค้าไม่อยากให้คนรู้ ว่าคนที่มากับอ้วนเมื่อคืนเป็นใคร แต่เค้าลืมนึกไปว่า ถึงเขาจะรู้ว่าพวกเราเป็นใคร เขาคงไม่กล้าเอาข่าวไปปล่อยหรอกเนอะ แฮร่ๆ" ชายหนุ่มเอ่ยแก้ต่างหน้าออกไป

"แล้วเมื่อกี้ก็ออกไปแบบนี้ เนี้ยน่ะ" ต้นข้าวถามขึ้น พร้อมกับชี้ไปที่ตัวของชายหนุ่ม เพราะตัวเขามีเพียงแค่เสื้อยืดกับกางเกงบ็อกเซอร์

"ครับ...หรืออ้วนจะออกไปเหรอ" พยักหน้ารับ พร้อมกับถามขึ้นมา และจ้องไปที่ต้นคอของต้นข้าว

"นี้หยุดมองได้แล้ว...ไม่กลัวเขารู้แล้วเหรอ?" ต้นข้าวถามขึ้นอย่างประชดประชัน แล้วหันหลัวเดินหนีทันที

"อ้วนครับ..." ปุยเมฆรีบคว้าแขนเธอเอาไว้ "ทานอะไรก่อนน่ะ...อ้วนยังไม่ได้ทานอะไรเลยน่ะตั้งแต่เมื่อวาน"

"..." ต้นข้าวไม่ตอบอะไร ได้เเต่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น

"อ้วนจะโกรธจะเกลียดเค้ายังไง แต่ขอให้อ้วนรู้ว่าทั้งหมดนี้ เค้าทำเพื่ออ้วนน่ะ เพื่ออนาคตของเรา ทานข้าวกันน่ะ" เสียงเอ่ยพูดอย่างเบาในประโยคสุดท้าย

"คุณว่าอะไรน่ะ!..."

"เอ่อ...ไปทานข้าวก่อนน่ะครับ" ปุยเมฆรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เมื่อพึ่งรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไป

"..." ต้นข้าวไม่ตอบอะไร และกำลังจะหันหลังเดินหนี แต่ร่างสูงคว้าร่างเธอไว้เสียก่อน แล้วกอดเธอไว้หลวมๆ จากทางด้านหลัง

"อ้วน...ไปทานกันก่อนน่ะ" เสียงนุ่มเอ่ยบอกที่ข้างหู

ร่างสูงจึงจูงมือของหญิงสาวพาเดินไปที่โต๊ะอาหาร และต้นข้าวก็ยอมเดินตาม มือหนาเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่ง และบรการเธอทุกอย่าง คนที่แทบจะไม่ทำอะไรเลยอย่างเขา ตอนนี้ยอมถวายตัวเพื่อหญิงสาวไปหมดแล้ว

"ทานเยอะๆน่ะ" เสียงเอ่ยบอก พร้อมกับมือที่ตักอาหารใส่ในจานข้าวของหญิงสาวไม่หยุด

"พอแล้ว...ขืนทานหมดนี้ มีหวังอ้วนเป็นหมูก่อนพอดี" หญิงสาวรีบเอ่ยห้าม เพราะจานข้าวเธอตอนนี้แทบไม่มีที่ว่าง

"อยากให้อ้วนได้ทานเยอะๆ ไง จะได้มีแรง" พร้อมกับสายตาที่จ้องมองอย่างหวานเยิ้ม

"ว่าอะไรน่ะ!"

"เปล่าครับ"

อีกด้าน

ทางด้านพัสกร เมื่อเดินทางกลับมาถึงกรุงเทพฯในช่วงบ่ายของวัน ก็มุ่งหน้าเข้าบริษัทต่อทันที

"อ้าว...พี่ชายกลับมาไวจังค่ะ ไหนว่าจะไปครึ่งเดือนไง" ปุยนุ่นถามขึ้น เมื่อเห็นชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงาน

"พอดีสภาพอากาศไม่เอื้อยอำนวยต่อการถ่ายทำ อาไปร์เลยสั่งทีมงานยกเลิก พักกองกลับมาเตรียมตัวค่อยไปใหม่ อีกสามเดือนข้างหน้า" พัสกรเอ่ยบอก พร้อมกับลากเก้าอี้มานั่งลงใกล้ๆ กับหญิงสาว

"แล้วคุณพ่อนุ่น กับเมฆล่ะ" ปุยนุ่นถามขึ้น เมื่อพัสกรนั่งลง

"อาไปร์น่าจะแวะเข้าไปที่บ้าน ส่วนเมฆ รายนั้นน่าจะยังอยากอยู่เที่ยวต่อ เพราะเมื่อคืนก็ไปไม่ถึงที่หมายเลย ติดฝนกลางทาง"

"คงจะรอโอกาสนี้มานานล่ะสิไม่ว่า ที่ได้พักยาว" หญิงสาวแบะปากมองบนเล็กน้อยเมื่อพูดถึงน้องชาย

"แล้ววันนี้นุ่นมาทำงานยังไง...ใครมาส่งเหรอ" ชายหนุ่มถามขึ้น เพราะปกติหญิงสาวจะมาพร้อมกับพ่อของเธอ เพราะว่าทางครอบครัวเลยไม่ยอมให้ขับมาเอง

"คนขับรถที่บ้านมาส่งไงค่ะ พี่ถามทำไม"

"โทรบอกคนที่บ้าน ว่าตอนเย็นไม่ต้องมารับ พี่จะไปส่งเอง" เสียงเข้มเอ่ยสั่งทันที ที่รู้คำตอบ

"นุ่นกลับเองดีกว่า"

"พี่บอก พี่จะไปส่งไง...แล้วพี่จะพาไปหัดขับรถด้วย"

"หัดทำไมค่ะ นุ่นก็ขับเป็นอยู่แล้วนี้" หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้น แล้วหันมามองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ จะไปหัดขับทำไม ในเมื่อเธอก็ขับเป็นอยู่แล้ว

"อาไปร์ครับ...เย็นนี้ไม่ต้องให้คนมารับนุ่นน่ะครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งน้องให้เองครับ...ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มร่ายยาวทันที เมื่อต่อสายหาพ่อของหญิงสาว เพื่อขออนุญาต

"แล้วพี่จะโทรหาพ่อนุ่นทำไมกัน ให้เรื่องยาว"

"พี่แค่ขออนุญาตผู้ปกครอง จะพาลูกเขาไปไหนมาไหน ต้องแจ้งท่านก่อนสิ"

"พี่เป็นพี่น่ะค่ะ...ไม่ใช่เป็นเจ้าชีวิตนุ่น"

"ป่ะ...ไม่ต้องทำงานแล้วไปกันเถอะ" มือหนาคว้าที่ข้อมือของหญิงสาวลุกขึ้นทันที

"พี่พัด...นี่พี่จะเผด็จการกับนุ่นมากเกินไปแล้วน่ะ...ปล่อยก่อนนุ่นเดินเองได้" หญิงสาวสบัดแขนออก แล้วเดินนำหน้าชายหนุ่มออกไป