27 - ออกอาการ มีพิรุธ

ออกอาการ มีพิรุธ

รุ่งเช้า

ปุยเมฆและต้นข้าววันนี้ต้องเข้าประชุมที่บริษัทตามที่ชายหนุ่มได้แจ้งเมื่อวาน และเมื่อทั้งคู่เดินทางมาถึง ปุยเมฆก็ไม่ยอมเปิดประตูลงจากรถสักที นั่งจ้องมองหญิงสาวที่จัดแจงเอกสารของเขามากมายจนเต็มมือ

"เอาของมาครับ...เค้าถือเอง" ปุยเมฆยื่นมือไปหมายจะช่วยถือของ เมื่อรถจอดสนิท

"ข้าวถือเองดีกว่าน่ะค่ะ ปกติข้าวก็ถืออยู่แล้ว" แต่โดนต้นข้าวห้ามเอาไว้เสียก่อน

"มันเยอะ...เดี๋ยวเค้าช่วย" ชายหนุ่มพยายามจะแย้ง แต่ถูกหญิงสาวห้ามเอาไว้

"พี่ลงจากรถก่อนเถอะค่ะ...แล้วพี่ก็ช่วยเรียกข้าวเหมือนเดิมด้วย ทำตัวปกติด้วยน่ะค่ะ" หญิงสาวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ ที่คนฟังเริ่มรู้สึกน้อยใจขึ้นมา

"ครับ" ชายหนุ่มเปิดประตูลงจากรถ แล้วรีบสาวท้าวยาวไปเปิดประตูให้หญิงสาวต่อ

"เปิดประตูให้เข้าทำไม" หญิงสาวจ้องตาเขม็งใส่ทันที ที่เห็นร่างสูงมาเปิดประตูรถให้

"เค้าอยากช่วยอ้วนไงครับ"

"ไปได้แล้วค่ะ...คุณเดินก่อนสิค่ะ" หญิงสาวเอ่ยบอกคนหน้ามึนให้รีบเดินนำหน้าไปก่อนเหมือนเช่นเคย

"เค้าอยากเดินไปพร้อมกับอ้วน" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงออดอ้อนใส่หญิงสาว

"คุณเมฆ!" หญิงสาวเริ่มโมโหตวาดเสียงใส่ทันที

"ครับ...แต่เค้าขอแฟ้มเล่มนั้นด้วย" ชายหนุ่มพยักหน้ารับ และยื่นมือไปขอแฟ้มกับหญิงสาวเพื่อช่วยเธอถือบ้าง

ทั้งคู่เดินเข้ามาภายในลิฟท์ โดยที่มีชายหนุ่มยืนกดปุ่มเอง ประตูลิฟต์กำลังจะปิดลง แต่ก็มีคนอื่นๆ มาขอเข้าด้วย จนตอนนี้ เริ่มเบียดกัน ปุยเมฆจึงดันหญิงสาวให้มาอยู่ด้านหน้าของตน แล้วใช้ร่างสูงบังตัวเธอเอาไว้ เพราะมีผู้ชายหลายคนอยู่ภายในลิฟท์ด้วย

ติ๊ง!

เมื่อถึงยังชั้นเป้าหมายที่ลิฟต์จอดสนิท ทุกคนทยอยกันพากันเดินออกทีละคน และเหลือทั้งคู่ไว้เป็นคนสุดท้าย ต้นข้าวก้าวขาออกมาก่อน และเป็นต้องสะดุด เพราะเหยีบเชือกผูกรองท้าวของตัวเอง จนร่างเธอเกือบล้ม แต่มือหนาของปุยเมฆรีบคว้าเอาไว้ได้ทัน

"เป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงนุ่มเอ่ยถามขึ้นมาด้วยแววตาที่เป็นห่วง

"เปล่าค่ะ...เรารีบไปกันเถอะ" ต้นข้าวส่ายหน้า เเล้วรีบดีดตัวออกจากชายหนุ่ม

"เดี๋ยว...ยืนอยู่เฉยๆ" มือหน้ารีบเอ่ยห้าม แล้วก้มลงนั่งหมายจะผูกเชือกรองเท้าให้

"คุณจะทำอะไร" ต้นข้าวเอ่ยถาม เมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งลงตรงหน้า เพราะไม่คิดว่าระดับซุปตาร์หนุ่มจะกล้าทำอะไรขนาดนี้

"อยู่เฉยๆเถอะน่า" เสียงเข้มเอ่ยบอก

"ขอบคุณค่ะ"

"ไปได้ยัง" ปุยเมฆถาม

"คุณก็เดินก่อนสิ"

เมื่อทั้งคู่เดินจากไปแล้ว แต่กลับมีสายตาคมคู่หนึ่ง ที่บันทึกภาพเหตุการณ์ของคนทั้งคู่ไว้

"ไงเพื่อนไม่ได้เจอกันนาน" ชีโน่เดินเข้ามาภายในห้องที่เตรียมการประชุมไว้ ทักทายปุยเมฆขึ้นด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อย แล้วหันไปทางต้นข้าวที่นั่งอยู่เก้าอี้ตัวถัดไป

"ต้นข้าว...สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันนาน หุ่นดีขึ้นเยอะเลยน่ะ ไอ้เมฆพาออกกำลังกายเหรอ" ชีโน่เอ่ยทักทายหญิงสาว แล้วหันมามองหน้ากับปุยเมฆแล้วแซวหญิงสาวขึ้น

ปุยเมฆที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เมื่อได้ยินประโยคหลังที่ชีโน่เอ่ยแซวหญิงสาว เเทบจะสำลักน้ำทันที

"อ้าว...ไอ้นี้มึงเป็นอะไร"

"เปล่านี่"

"อื้ม...เป็นยังบ้างไปพักผ่อนสนุกมากไหม หายหน้าหายตาไปเสียนานเลยน่ะ" ชีโน่ถามขึ้นมาอีกครั้ง

"ก็สนุกดี"

"ว่าแต่คอมึงเป็นอะไร แดงๆ ไปโดนตัวอะไรกัดมา" ชีโน่เอ่ยแซวขึ้นมา เมื่อมองไปเห็นคอของเพื่อน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเป็นรอยอะไร เพราะเขาก็เคยโดนแบบนี้มาก่อน

ต้นข้าวได้ยินดังนั้น อยากมุดหน้าหนีทันที แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งเงียบแล้วเก็บอาการให้เป็นปกติทีสุด

ส่วนคนที่ถูกถาม ก็เริ่มทำตัวไม่ถูก มีพิรุธขึ้นมา เริ่มนั่งไม่ติด แอบชำเรืองสายตาไปมองหญิงสาวเป็นระยะ

"เอ่อ...อ้อ กูไม่รู้ว่าไปโดนอะไรมา กูคันเลยใช้มือเกา มันเลยแดง" ปุยเมฆรีบหาข้ออ้างตอบปัดๆไป

ชีโน่มองคนทั้งคู่สลับไปมา พร้อมกับอมยิ้มในใจ รู้สึกชอบใจขึ้นมาที่ได้แกล้งคนทั้งคู่

"อย่าเกามากน่ะ เดี๋ยวมันจะเป็นแผล แล้วยุ่งเอา" ชีโน่เอ่ยบอก พร้อมกับอมยิ้มและส่ายหน้าเบาให้กับอาการของคนทั้งคู่

"..." ปุยเมฆไม่ได้เอ่ยตอบอะไร แล้วนั่งเงียบทันที

จนทุกคนเข้ามาภายในห้องประชุมของบริษัท และเริ่มทำการประชุม เกือบสองชั่วโมงเต็ม จนหมดเรื่องที่จะประชุมแล้ว ทุกคนจึงทยอยกันออกจากห้องประชุมไป

"หนูต้นข้าวอยู่ก่อนสิ...ขอคุยอะไรด้วยหน่อย" นพคุณ ประธานบริษัทเอ่ยบอกเมื่อหญิงสาวกำลังจะลุกขึ้น

ปุยเมฆที่กำลังจะก้าวขาออกจากห้อง เมื่อได้ยินดังนั้น รีบหันมามองทันที

"ลุงไม่ได้ทำอะไรหนูข้าวหรอกเมฆ ลุงแค่จะคุยธุระกับหนูข้าวเฉยๆ"

เมื่อคนเป็นลุงบอก ปุยเมฆจึงต้องจำใจเดินออกจากห้องไป

"เรื่องมันเป็นมายังไง ไหนเล่าสิเพื่อน" ชีโน่ถามขึ้นมาทันที เมื่อทั้งคู่นั่งอยู่ในห้องทำงานของนรวิชญ์เพียงลำพังกันแค่สองคน

"มึงพูดถึงเรื่องอะไร กูไม่รู้เรื่อง" ปุยเมฆเอ่ยตอบ เพราะไม่เข้าใจว่าเพื่อนพูดถึงเรื่องไหน

"เหรอ...ก็เรื่องที่คอมึงไง"

"คออะไร กูก็บอกมึงไปแล้วนี้"

"ไอ้เมฆ...มึงไม่ต้องปิดหรอก กูดูออกหมดเเล้ว เรื่องระหว่างมึงกับต้นข้าว"

"มึงไปรู้อะไรมา" ปุยเมฆตกใจ หันไปมองหน้าชีโน่ทันที

"กูไม่รู้อะไรหรอก แต่แค่กูเห็น"

"เห็นอะไร กูไม่ได้ทำอะไร" ปุยเมฆรับปฏิเสธ

"แววตามึงไงเพื่อน สายตามองน้องเขาเปลี่ยนไป แล้วอีกอย่าง มึงก็อ่อนลง มีพิรุธมาก"

"..." ปุยเมฆนั่งเงียบ

"กูเห็นพวกมึงสองคนตั้งแต่ที่ลานจอดรถแล้ว ไอ้ซุปตาร์สตาร์คอยดูแลประคบประหงมผู้ช่วยสาว ไปถึงไหนกันแล้วล่ะ" ชีโน่เอ่ยแซว พร้อมกับถามขึ้นมา

"ถึงไหนอ่ะไร" ปุยเมฆรีบหลบหน้าหนีไปทางอื่น

"มึงจะปฏิเสธทำไม ถ้าให้กูเดาน่ะ เรียบร้อยกันแล้วทั้งคู่ แล้วที่คอมึงก็ฝีมือเธอ หรือมึงจะเถียง เห้อะ! คนจะเก็บซิงไว้ชิงโชค"

"..." ปุยเมฆนั่งเงียบเมื่อโดนเพื่อนล่อ

"แล้วมึงจะเก็บเงียบไปนานแค่ไหน" ชีโน่ถามขึ้นมาอีกครั้ง

"กูไม่ได้อยากเก็บหรอก แต่เธอไม่ให้กูพูด หรือบอกใคร เธอบอกว่าเธอยังไม่พร้อม แต่กูอึดอัดว่ะไอ้โน่" ปุยเมฆระบายออกมาทันที

"เอ่อน่า...มึงก็ต้องเข้าใจน้องเขาหน่อย มึงก็อย่าลืมสิ ว่ามึงเป็นใคร แล้วน้องเขาเป็นใคร" ชีโน่ตบบ่าเพื่อนเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ

"แต่กูไม่ได้แคร์เรื่องนี้"

"เเต่น้องเขาไม่ได้คิดเหมือนมึงไง มึงลองคิดดูน่ะไอ้เมฆ ถ้าเรื่องนี้ทุกคนรับรู้ แล้วมึงคิดว่าใครจะโดนโจมตีเป็นคนแรก"

"..." ปุยเมฆนั่งเงียบแล้วคิดตามคำพูดของชีโน่

"กูก็พอจะเข้าใจเหตุผลของน้องเขาอยู่หรอก"

"แล้วกูควรทำยังไงต่อว่ะ" ปุยเมฆถามความเห็นขึ้นมา

"เมฆ ก็ทำตัวปกตินี้แหล่ะ" ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามานั่งลงข้างๆกับชายหนุ่ม

"ปุยนุ่น!"