28 - รู้เห็นเป็นใจ

รู้เห็นเป็นใจ

"ทำไมถึงมาด้วยกันได้ พี่พัด! นุ่น!" ปุยเมฆถามขึ้นมาทันที เมื่อเห็นพี่สาวเดินเข้ามาพร้อมกับผู้จัดการหนุ่มของตน

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็พี่พัดเป็นคนดูแลนุ่นเรื่องงาน ว่าแต่เรื่องของเมฆเถอะ..." เป็นปุยนุ่นที่เป็นคนตอบคำถามน้องชาย แล้วถามเรื่องของน้องชายกลับไป ที่ได้ยินเมื่อสักครู่นี้ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาภายในห้อง

"ไม่มีอะไรมากหรอก ก็ตามที่ได็ยินนั้นแหล่ะ" ปุยเมฆเอ่ยตอบออกไป

"นายนี้น่ะเมฆ เอาเป็นว่าเรื่องนี้พี่จะไม่เข้าไปยุ่ง เพราะว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของนาย" พัสกรจ้องหน้า พร้อมกับพูดขึ้นมากับซุปตาร์หนุ่มในความดูแลของตน

"ขอบคุณน่ะครับ...ที่เข้าใจผม" ปุยเมฆเอ่ยขอบคุณผู้จัดการหนุ่มที่เข้าใจตน

"แต่ทำอะไรก็ระวังบ้างล่ะ นักข่าวยิ่งหูตาเป็นสับปะรดอยู่ด้วย" พัสกรเอ่ยเตือนขึ้น

"ครับพี่"

"อาไปร์ กับคุณลุงทราบกันยัง" พัสกรเอ่ยถามต่อทันที

"ต้นข้าวขอไว้ ว่าไม่ให้บอกใคร แล้วพวกพี่ที่รู้กันในวันนี้ก็ช่วยเก็บเป็นความลับด้วยน่ะครับ ผมไม่อยากให้ต้นข้าวไม่สบายใจ ไว้พวกเราพร้อม จะบอกกับพวกท่านเองครับ" ปุยเมฆบอกเหตุผลที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร เพราะหญิงสาวขอไว้

"เชื่องขึ้นมาทันทีเลยเน้อะ...ว่าแต่มาถึงขนาดนี้แล้ว ขอน้องเขาเป็นแฟนยังล่ะ" ชีโน่เอ่ยแซวขึ้นมา แล้วถามกลับต่อ

"จะไปขอได้ยังไงล่ะ...แค่ยอมให้กูเข้าใกล้ ทำดีด้วยได้แค่นี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว ขืนกูเอ่ยปากพูดออกไป กูกลัวโดนเธอปฏิเสธเอาหว่ะ" ปุยเมฆทำหน้าสลดลง

"แล้วทำไมมึงไม่ลองพูดว่ะ มาถึงขนาดนี้แล้ว ผู้หญิงเขาเสียหายน่ะเว้ย" ชีโน่เสนอแนะออกมา

"กูรู้ ขนาดกูเอาคำว่าผัวเมียมาอ้าง เธอยังไม่ยอมรับเลย"

"มึงก็ลองบอกความรู้สึกจริงๆที่มึงมีต่อน้องเขาสิ ลองใช้ใจ ใช้ความรู้สึก พูดกับน้องเขาดู บางทีน้องเขาอาจจะใจอ่อนก็ได้น่ะ ดีกว่ามึงอยู่ด้วยกันแบบนี้ แต่ไม่มีสถานะอะไรเลย" ชีโน่พูดบอกกับเพื่อนไป

"กูไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อน"

"กูถามมึงจริง เรื่องของพวกมึงสองคน เกิดจากรู้สึกจริงๆ หรือว่าจากความผิดพลาดกันแน่ว่ะ" ชีโน่เอ่ยถามขึ้นมาอย่างจริงจัง

"..." ปุยเมฆไม่รู้จะตอบกลับยังไง ได้แต่ก้มหน้านิ่ง

"งั้นกูถามใหม่ ตั้งแต่เมื่อไหร่"

"เมื่อไหร่นี้คือเรื่องอะไร" ปุยเมฆเลิกคิ้วมองเพื่อน เพราะไม่เข้าใจความหมายที่เพื่อนถามตน

"กูไม่อ้อมค้อมเลยน่ะ กูหมายถึงมีอะไรกันน่ะ ตั้งแต่เมื่อไหร่" ชีโน่เอ่ยถามใหม่อีกครั้ง

"เมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว"

"พลาดเหรอ?"

"ไม่รู้ว่าเรียกว่าพลาดหรือเปล่า"

"แล้วทำไมถึงได้อยู่ด้วยกัน หรือว่าเอ้าดอร์"

"ติดฝนเลยได้พักห้องเดียวกัน เพราะกูโกหกว่าไม่ได้พกบัตรประชาชนไป เลยได้พักอยู่ห้องเดียวกัน"

"แค่ครั้งเดียว!"

"ทำไมทุกคนพากันจ้องผมแบบนั้นล่ะครับ" ปุยเมฆเงยหน้าสบตากับทุกคน เมื่อคนภายในห้องจ้องมองมาที่ตนอย่างต้องการคำตอบ

"เมฆก็ตอบออกมาสิ!" ปุยนุ่นจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา

"สอง!!"

"สองครั้ง?" พัสกรเป็นฝ่ายถามย้ำ

"สองอาทิตย์ที่แล้ว ตั้งแต่วันแรกจนถึงทุกวันนี้ กี่ครั้ง อันนี้นับไม่ถ้วนเพราะวันละหลายรอบ" ปุยเมฆได้ทีถือโอกาสพูดโอ้อวดขึ้นมาทันที

ทุกคนที่ได้ยินคำตอบของปุยเมฆตาลุกวาวขึ้นทันที เพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะตอบออกมาหมดละเอียดขนาดนี้

"ไอ้เชี่ย...เฮ้อะ คนเขากลับมาตั้งแต่เช้า แต่ตัวเองบอกกูว่าถือโอกาสพักผ่อน มึงไปฮันนีมูนเสียมากกว่า แหม่...อวดมาได้ นับครั้งไม่ถ้วนภายในเวลาสองอาทิตย์ ไหนบอกจะเก็บซิงไว้ชิงโชคไงว่ะ" ชีโน่ไม่รู้จะเอ่ยคำไหนออกมา ได้แต่ส่ายหน้า ต่อว่าเพื่อนกลับ

"ก็ถือว่าได้โชคน่ะ" ปุยเมฆเอ่ยขึ้นมาอย่างภูมิใจ

"ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบนี้ เจอของดีล่ะสิ เมฆ" ปุยนุ่นเอ่ยถามขึ้น

"อื้ม..."

"หมดไปกี่กล่องแล้วล่ะ" ชีโน่เริ่มถามนอกเรื่องขึ้นมาอีกทันที

"กล่องอ่ะไร" ปุยเมฆเลิกคิ้วมอง

"นี่มึง ไม่รู้จักถุงยางเหรอ?"

"รู้ แต่กูไม่ได้ใช้ไง มีของดีจะใช้ให้เปลืองของไปทำไมกัน"

"นี่...หมายถึงมึงสดกับน้องเขา แล้วให้น้องเขากินยาแทนงั้นเหรอไอ้เมฆ" ชีโน่เบิกตากว้าง แล้วถามปุยเมฆต่อ

"ยาอะไรไม่ได้กินทั้งนั้นแหล่ะ จะมีก็แต่ยาลดไข้ ยาแก้อักเสบแค่นั้น" ปุยเมฆตอบออกไปหน้าตาเฉย

"กูหมายถึงยาคุมไอ้เวร" ชีโน่เหลืออด จึงด่าขึ้นมาทันที

"ไม่อ่ะ" ปุยเมฆส่ายหน้าตอบกลับเฉย

"เวรแล้วไง พี่พัด..." ชีโน่ สบถออกมา แล้วหันหน้าไปทางพัสกร

"เมฆ!...ถ้าน้องเขาท้องขึ้นมาล่ะ" ปุยนุ่นถามขึ้น

"ท้องสิดี เธอจะได้ไปไหนไม่รอด เอาเป็นว่าเรื่องทั้งหมดนี้ ถือว่าผมขอน่ะ มึง และก็พี่ๆช่วยทำตัวปกติ เหมือนว่ายังไม่รู้ไม่เห็นอะไรก็พอ" ปุยเมฆจึงเอ่ยขอร้องทุกคนไว้ห้ามพูดเรื่องนี้

"พวกกูน่ะ ทำตัวปกติ แต่มึงนี้สิ ออกอาการ มีพิรุจกว่าใครเขาเลย" ชีโร่บอกออกไป

"แล้วต้นข้าวล่ะ" ปุยนุ่นเอ่ยถามน้องชาย เมื่อไม่เห็นผู้ช่วยสาวอยู่ที่ห้องด้วย

"ลุงนพเรียกพบอยู่ที่ห้องประชุม คงจะมีธุระอะไรกับเธอล่ะมั้ง"

"ธุระอะไร รู้จักกันเป็นการส่วนตัวเหรอ" พัสกรเป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง

"ไม่รู้ครับ...ตั้งแต่ที่ต้นข้าวมาทำงานกับผม คุณลุงเรียกเข้าพบตลอด" ปุยเมฆตอบออกไปด้วยสิหน้ารู้สึกกังวล

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูจากทางด้านนอก จึงทำให้ทุกการสนทนายุติลง

"คุยธุระเสร็จแล้วเหรอ" ปุยเมฆเอ่ยถามขึ้น เมื่อต้นข้าวเปิดประตูเข้ามา

"ค่ะ" ต้นข้าวมองหน้าทุกคนอยู่ภายในห้อง ที่มองตนกับปุยเมฆสลับกับไปมา

"ช่วงนี้ไอ้เมฆมันว่างงาน ไม่มีอะไรให้ทำ ข้าวก็กลับไปอยู่ที่บ้านก็ได้น่ะ" พัสกรพูดขึ้นมากับหญิงสาว

"ข้าวว่า ข้าวจะกลับไปหาพ่อเย็นนี้ล่ะค่ะ พี่พัด" ต้นข้าวตอบรุ่นพี่เธอออกไป

"ได้ยังไงกันล่ะ" ปุยเมฆสวนขึ้นมาทันที และกำลังจะลุกขึ้น แต่ต้องเก็บอาการไว้เสียก่อน

"ทำไมจะไม่ได้ นายมีปัญหาอะไรเหรอเมฆ" พัสกรแกล้งพูดขึ้น แล้วดูปฏิกิริยาของคนทั้งสอง

"ข้าวต้องทำงานน่ะพี่"

"ทำงานอะไร พี่ให้ข้าวมาเป็นผู้ช่วยนายน่ะ หรือว่านายให้น้องเขาเป็นอย่างอื่น" พัสกรรู้สึกชอบใจ ที่ได้แกล้งชายหนุ่มในวันนี้

"เปล่าครับ"

"ถ้าอย่างนั้น พวกเราไปก่อนน่ะ ป่ะนุ่น ไอ้โน่ลุก" พัสกรเอ่ยบอก แล้วก็พาทุกคนเดินออกไป

"ไปน่ะเพื่อน อย่าหักโหมนักล่ะ" ชีโน่หันไปกระซิบกับชายหนุ่ม

"พี่ไปก่อนน่ะครับ" แล้วหันมาลาต้นข้าว พร้อมกับส่งยิ้มให้กับต้นข้าวเล็กน้อย แล้วเดินออกจากห้องไปทันที